Οι Ολυμπιακοί Αγώνες 2012 κι εμείς

Είμαστε ένας λαός τραυματισμένος. Μετά την αποκάλυψη του πλαστού μας πλούτου, των σκανδάλων, της διαφθοράς και το διεθνή διασυρμό που ακολούθησε, οι καρπαζιές πέφτουν απανωτές και πονάνε. Ακόμα και η Μαντόνα, το άσχετο θήλαιο, είπε προ ημερών σε μια συναυλία της ότι «οι Έλληνες πεινούν». Φανταστείτε λοιπόν πώς μας βλέπει ο κόσμος. Άλλοι μας λυπούνται, άλλοι μας βρίζουν κι άλλοι μας περιφρονούν.

Κι όμως, δεν είναι πολύ μακριά η εποχή της υπερηφάνειας, της οικονομικής άνεσης και των ευοίωνων προοπτικών, τότε που είχαμε αναλάβει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Οι παλαιότεροι που είχαμε ζήσει τη φτώχεια της χώρας τις δεκαετίες του 50 και του 60 είχαμε ένα λόγο παραπάνω να νιώθουμε ευφορία. Η Ελλάδα είχε επιτέλους ξεφύγει από την υπανάπτυξη, ανήκε τώρα στους ανεπτυγμένους λαούς της Γης. Η έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων  στη χώρα μας, η ποιότητα και το υψηλό επίπεδο του θεάματος που προσφέραμε, ήταν η επιβεβαίωση ότι οι σημερινοί Έλληνες ήμασταν άξιοι, ισάξιοι των άλλων προοδευμένων λαών. Ήμασταν όλοι πολύ περήφανοι τότε. Θυμάστε;

Μετά ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία η απογύμνωσή μας. Ήρθαν οι καρπαζιές, ο ξεπεσμός, η κατρακύλα, ο διεθνής εξευτελισμός. Γίναμε το παράδειγμα προς αποφυγήν. «Θέλετε να καταντήσουμε σαν τους Έλληνες;» ρωτούν οι πολιτικοί τους λαούς τους. Κι  εμείς που τα ακούμε αυτά, σκύβουμε ντροπιασμένοι το κεφάλι. Όχι μόνο ντροπιασμένοι. Είμαστε και  θυμωμένοι με αυτό που μας βρήκε. Και πολύ οργισμένοι εναντίον όλων, αθώων και ενόχων. Και θα εξακολουθήσουμε να είμαστε οργισμένοι, όσο η κατρακύλα μας θα συνεχίζεται και ο τόπος μας θα παραμένει παράδειγμα προς αποφυγήν.

Πόση μεγαλοθυμία μπορεί να δείξει άραγε ένας τραυματισμένος λαός απέναντι σε έναν άλλο λαό που έχει αναλάβει σήμερα τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Μπορεί άραγε να βάλει στην άκρη την πίκρα του, τη ντροπή του, το αναπόφευκτο αίσθημα της μειονεξίας του και να χειροκροτήσει τους Άγγλους και τη δική τους τελετή έναρξης; Μπορεί να σταματήσει να είναι κολλημένος στη σκέψη ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες γεννήθηκαν στην πατρίδα του και τώρα όλη η Γη τούς συνεχίζει και είναι μια παγκόσμια γιορτή καταλλαγής και συναδέλφωσης, όπως τους ήθελαν οι πρόγονοί του; Μπορεί να ξεχάσει ότι πριν μερικά χρόνια είχε κι αυτός ο λαός φιλοξενήσει αυτή τη μεγάλη γιορτή και είχε δώσει στον κόσμο ένα υπέροχο θέαμα;

Όπως φαίνεται, δεν μπορεί. Πικρόχολα είναι τα σχόλιά μας, κακοπροαίρετα μερικές φορές, ειρωνικά, χλευαστικά. Και κυρίως στενόκαρδα. Τίποτα δεν μας άρεσε. Όλα τα βρήκαμε φτηνιάρικα, παιδιάστικα, κακόγουστα.

Θα μπορούσαν φυσικά και οι Άγγλοι να μας παρουσιάσουν την ιστορία της Αγγλίας, αλλά τότε θα τους κατηγορούσαμε ότι μας μιμήθηκαν. Αντί γι αυτό έκαναν κάτι πιο ενδιαφέρον: έστειλαν στον κόσμο ανθρωπιστικά μηνύματα. Δεν δίστασαν να αναφερθούν στις κοινωνικές αδικίες που αναφύηκαν στη χώρα τους κατά την περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης, έδειξαν τα ανάλγητα αφεντικά, τους μαυρισμένους από την αιθάλη εργάτες και τους έγχρωμους που τους είχαν τότε εκμεταλλευθεί μαζικά. Έδειξαν επίσης τους αγώνες των γυναικών για κοινωνική εξίσωση. Και παράλληλα έδειξαν τη ζωή του σύγχρονου μέσου Άγγλου μέσα από ένα νεαρό ζευγάρι έγχρωμων (!) Βρετανών. Δεν ξέχασαν επίσης τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες που μετείχαν στο θέαμα καθισμένοι στα αναπηρικά τους καροτσάκια. Για τους Άγγλους μεγαλύτερη σημασία από τον Ερρίκο τον Η΄ και τον Άμλετ έχει, όπως φαίνεται, το Εθνικό τους Σύστημα Υγείας. 

Κι επειδή  οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα μαζικό θέαμα που σκοπό έχει να ευχαριστήσει τα πλήθη, να τα εντυπωσιάσει και να τα ψυχαγωγήσει, οι Άγγλοι το πέτυχαν αυτό παίζοντας με τα δημοφιλή σύμβολα της αγγλικής παιδικής λογοτεχνίας, με τη Μαίρη Πόπινς, το Χάρι Πότερ, τον Πήτερ Παν και τα αγαπημένα τερατάκια τους που είναι γνωστά σε όλο τον πλανήτη. Και φυσικά και με το άλλο σύγχρονο παγκόσμιο σύμβολο, τον άγγλο Τζέιμς Μποντ. Για τη συμμετοχή της βασίλισσάς τους σ’ αυτό το παιχνίδι τι να πούμε; Είναι πέρα από τη δική μας (επαρχιώτικη) φαντασία. Το ίδιο ισχύει και για τη συμμετοχή του Ρόουαν Άτκινσον που μας έκανε να γελάσουμε με την καρδιά μας. Θέλει θάρρος και πολλή αυτοπεποίθηση για να δείξεις τέτοια πράγματα στο παγκόσμιο κοινό. Και οι Άγγλοι, καθώς φαίνεται, τα διαθέτουν και τα δυο.

 Να μην ξεχάσω να αναφέρω και τη μουσική  του Βαγγέλη Παπαθανασίου, του δικού μας Έλληνα, που ακούστηκε στην τελετή. Αυτό για μας εδώ ήταν μια μικρή παρηγοριά και μπορούμε, αν θέλουμε, να σκεφτούμε, ότι έχουμε ακόμα ψυχή οι Έλληνες και μπορούμε να φτιάξουμε πράγματα, μπορούμε να ξεκινήσουμε μια νέα προσπάθεια για να έρθουν πάλι οι καλύτερες μέρες

Είμαστε ένας λαός τραυματισμένος. Η λογική λέει πως πρέπει να κλείσουμε τις πληγές μας και να προχωρήσουμε. Δεν θα προχωρήσουμε όμως, αν καταναλωνόμαστε απλώς σε πικρόχολα σχόλια εναντίον των άλλων λαών.

Και κάτι ακόμα: Ως πότε θα εξαργυρώνουμε τη δόξα των μακρινών μας προγόνων; Δεν είναι καιρός να παρουσιάσουμε στη διεθνή κοινότητα τη δική μας δουλειά;