Ο παπαγάλος

Θα πεθάνω σαν τον παπαγάλο.

Καλά να πάθω.

Γιατί είπα πολλά και έφαγα πολλά. Τα έκανα και τα δυο σε μια εποχή που δεν επιτρέπεται. Λοιπόν, σαν θεία δίκη μού φαίνεται αυτός ο θάνατος.

Παλιά, μετά από κανένα γενναίο φαγοπότι, όπου είχα φάει πολύ και είχα μιλήσει πολύ, ερχόταν και μ’ έβρισκε πότε-πότε τις νύχτες ένα όνειρο, ένας εφιάλτης. Έκλεινε, λέει, η μασέλα μου ερμητικά, τα δόντια μου κολλούσαν τα πάνω με τα κάτω κι έσφιγγαν σαν δόκανο. Όσο κι αν προσπαθούσα, δεν γινόταν τίποτα, η μασέλα μου έμενε κλειστή. Με ιδρώτα και αγωνία ξυπνούσα – ευτυχώς ήταν όνειρο. Άλλαζα πλευρό ανακουφισμένος και την άλλη μέρα το ξεχνούσα. Έλεγα πάλι πολλά και έτρωγα πολλά. Ήμουν ασυγχώρητα αναίσθητος.

Ώσπου μια μέρα το όνειρο σταμάτησε τις προειδοποιήσεις. Απλά, όπως περνά κανείς από μια ανοιχτή πόρτα, πέρασε τα σύνορα και ήρθε στον ξύπνιο μου.

Κάθε μέρα νιώθω και πιο έντονο το σφίξιμο. Είναι φανερό κατά πού βαδίζω. Σε λίγο καιρό θ’ ανοίγω με δυσκολία το στόμα μου. Θα λέω τις λέξεις παραμορφωμένες και οι άλλοι θα τεντώνουν το αυτί και θα ρωτούν: «Τι είπες; Για ξαναπές το, σε παρακαλώ, δεν σε κατάλαβα». Θα εξευτελίζομαι αργά και μεθοδικά. Από ένα σημείο και μετά δεν θα μπορώ να προφέρω τα φωνήεντα. Ο λόγος μου θα είναι ένα μίγμα συμφώνων που κι αυτά θα μετασχηματίζονται σιγά -σιγά σε ήχους πρωτόγονους, σε θορύβους. Στο τέλος θα βγάζω μόνο μουγκρητά.

Είναι μια καλή τιμωρία.
Αν δεν ήμουν εγώ το θύμα, θα την έβρισκα παραδειγματική.
Επειδή πολύ φλυάρησα σε μια εποχή που δεν επιτρέπεται.

Από την άλλη, έτσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση, σύντομα δεν θα μπορώ ούτε να τρώγω. Αδύνατο είναι πια ν’ ανοίξω διάπλατα το στόμα μου κι έχω αρχίσει να αποφεύγω τις μεγάλες μπουκιές. Σταδιακά θα συμβεί κι εδώ ό,τι και στην ομιλία: θα σταματήσω να μασώ τις σκληρές τροφές και θα προτιμώ τις μαλακές. Όταν η μασέλα μου θα έχει κι άλλο κλείσει, θα διαλέγω τις νερουλές. Θα τις χώνω στο στόμα μου με παιδικό κουταλάκι. Όταν ούτε κι αυτό δεν θα μπορώ να κάνω και η τροφή θα χύνεται αδέξια πάνω μου και θα με λερώνει, θα πάρω το καλαμάκι και θα ρουφώ θρεπτικά υγρά. Κι όταν η μασέλα μου κλείσει για πάντα, θα έχει σημάνει το τέλος μου. Θα πεθάνω από ασιτία.

Είναι μια καλή τιμωρία.
Αν δεν ήμουν εγώ το θύμα, θα την πρότεινα στις Αρχές για όλους τους ομοίους μου. Επειδή πολύ έφαγα σε ποια εποχή που δεν επιτρέπεται.

Γι αυτό θα πεθάνω σαν τον παπαγάλο.

Όταν αυτός γεράσει και έχει εν τω μεταξύ πει εκατομμύρια φορές μια φράση επιδεικτική, κι έχει εν τω μεταξύ καταβροχθίσει εκατομμύρια μπουκιές σε αντάλλαγμα, στραβώνει τότε το ράμφος του και δεν μπορεί πια ούτε να κράξει ούτε να φάει.
Έτσι μαρτυρικά πεθαίνουν οι παπαγάλοι.

Είναι μια δίκαιη τιμωρία.
Αν δεν ήμουν παπαγάλος, θα την έβρισκα εξαιρετική.