Βρωμερή κοινωνία, προηγμένη και ένοχη

Νιώθω ένοχη.

Επειδή έχω ηλεκτρικό ψυγείο, ηλεκτρική κουζίνα, τηλέφωνο, μπάνιο και τρεχούμενο νερό.

Επειδή δεν κυκλοφορώ με μπαλωμένα παπούτσια και ρούχα εικοσαετίας που συνεχώς επιδιορθώνω.

Νιώθω ένοχη που δεν ζω σε μιαν αυλή παρέα με άλλες δέκα οικογένειες που ξέρουν ποια ακριβώς στιγμή πάω να κατουρήσω.

Που όταν αρρωσταίνω, δεν κάθομαι στο κρεβάτι μου να περιμένω να γίνω καλά ή να πεθάνω.

Που δεν κυνηγώ, δεν βασανίζω, δεν δέρνω, δεν αφήνω νηστικά και δεν σκοτώνω τα σκυλιά και τα γατιά της γειτονιάς μου.

Που δεν έχω μια βέργα να σπάω στο ξύλο τα παιδιά μου.

Νιώθω ένοχη που πάω διακοπές το καλοκαίρι και δεν κάθομαι στο σπίτι μου να βράζω στη ζέστη.

Νιώθω ένοχη που έχω ανεμιστήρα και κλιματισμό και δεν πεθαίνω από τον καύσωνα.

Νιώθω ένοχη που πίνω καπουτσίνο αντί για ελληνικό καφέ.

Νιώθω ένοχη που ως γυναίκα σπούδασα και εργάστηκα και δεν περίμενα από τον άνδρα μου να με θρέψει.

Ένοχη που αποφάσισα να τον χωρίσω και δεν κάθισα μαζί του να μαραζώσω για να μη με πει χωρισμένη η κοινωνία.

Νιώθω ένοχη που έχω ελεύθερο χρόνο και μπορώ να κάνω βόλτες, να πηγαίνω σινεμά και να τα πίνω με την παρέα μου, αντί να πλένω βρακιά και σώβρακα στη σκάφη.

Νιώθω ένοχη που κάνω ταξίδια στο εξωτερικό, αντί να κάθομαι στο σπίτι μου και να μαντάρω κάλτσες.

Ένοχη που μπορώ να κυκλοφορώ με τον φίλο μου, αντί να τον μπάζω κρυφά τις νύχτες στο σπίτι και η γειτονιά να το έχει τούμπανο.

Νιώθω ένοχη που έχω μια μεγάλη έγχρωμη τηλεόραση και βλέπω ταινίες και ντοκιμαντέρ, αντί να κάθομαι στο κατώφλι του σπιτιού μου και να κουτσομπολεύω με τις γειτόνισσες όποιον περνά από το δρόμο.

Ένοχη που έχω υπολογιστή και επικοινωνώ με όλο τον κόσμο, αντί να κεντώ σεμεδάκια και να πλέκω μπλούζες.

Νιώθω ένοχη που κάνω τακτικά τσεκ απ και ελέγχω την υγεία μου, αντί να περιμένω μοιρολατρικά να με βρει η αρρώστια και ένοχη που παίρνω φάρμακα και γίνομαι καλά, αντί να κάθομαι στο κρεβάτι μου και να βογκώ.

Νιώθω ένοχη που διατηρώ φρέσκο το πρόσωπό μου με ενυδατική κρέμα, αντί να το αφήσω να σταφιδιάσει και να βάλω κι ένα τσεμπέρι στο κεφάλι μου και να γίνω μια γριά για φτύσιμο.

Νιώθω ένοχη που το χειμώνα έχω καλοριφέρ και ζεσταίνομαι, αντί να έχω ένα μαγκάλι και να κάθομαι από πάνω του για να μην παγώσω.

Νιώθω ένοχη που μπορώ να κάνω νόμιμη άμβλωση για τους δικούς μου προσωπικούς λόγους, αντί να προσπαθώ να ρίξω το έμβρυο με θανατηφόρες μεθόδους ή να το κρατήσω και να είμαι στιγματισμένη στην κοινωνία και το μωρό μου να το λένε μπάσταρδο.

Ζω σε μια ένοχη κοινωνία που οι πολίτες της είναι ελεύθεροι να λένε τη γνώμη τους και δεν φοβούνται να αγοράσουν την εφημερίδα που θέλουν.

Που τους επιτρέπει να διαδηλώνουν και να έχουν αιτήματα.

Που έχει απαγορεύσει τη θανατική ποινή.

Που έχει θεσπίσει την υποχρεωτική φοίτηση των παιδιών στο σχολείο.

Που φροντίζει τα κακοποιημένα παιδιά.

Που έχει νοσοκομεία.

Είναι όλοι ένοχοι, όσοι έχουν αυτοκίνητο και εξοχικό. Όσοι παίρνουν σύνταξη. Όσοι έχουν στην τράπεζα πέντε δεκάρες για ώρα ανάγκης. Όσοι έχουν ηλεκτρική σκούπα. Όσοι έχουν γυναίκα να τους καθαρίζει το σπίτι. Όσοι έχουν κινητό. Όσοι αγοράζουν φρούτα εκτός εποχής. Όσοι έχουν ένα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια. Όσοι δεν στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο μια ώρα δρόμο με τα πόδια βρέξει χιονίσει. Όσοι δεν δέρνουν τη γυναίκα τους. Όσοι δηλώνουν ότι είναι ομοφυλόφιλοι. Όσοι απευθύνονται σε οργανώσεις που προστατεύουν το παιδί, τη γυναίκα, τον ηλικιωμένο, το αδέσποτο ζώο. Όσοι σέβονται και προστατεύουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες και δεν τα κοροϊδεύουν. Όσοι ψηφίζουν. Όσοι ασκούν κριτική στην εκάστοτε κυβέρνηση και το κράτος δεν τους συλλαμβάνει. Όσοι κάνουν μεταμοσχεύσεις και συνεχίζουν να ζουν. Όσοι κάνουν έρευνα στα πανεπιστήμια.

Η ζωή θα ήταν πολύ ωραιότερη και οπωσδήποτε αθώα, αν επιστρέφαμε στα ειδυλλιακά εκείνα χρόνια και ζούσαμε απλά, χωρίς ηλεκτρισμό, χωρίς ηλεκτρικές συσκευές, χωρίς φάρμακα, χωρίς ανέσεις, χωρίς περιττά δικαιώματα, αν ζούσαμε μια σύντομη ζωή μέχρι ας πούμε τα πενήντα χρόνια μας αλλά γεμάτη από αγάπη για το σόι μας και γεμάτη τιμή, με βεντέτες και φονικά, επειδή η κόρη ή η αδελφή μας ερωτεύτηκε κάποιον που δεν εγκρίναμε.