2/11/12

Να υποδέχομαι τη νύχτα



Μ’ αρέσουν οι έρημοι πλανήτες,
τα ακατοίκητα νησιά,
θάλασσες που μες την τρικυμία τους
δέρνονται μοναχές,
βουνά βαριά και σιωπηλά
με μυστικά βαθιά κρυμμένα,
έρημοι αχανείς και ακίνητες
κάτω από ήλιους μακρινούς,
πέτρινα σπίτια
με κλειστά παραθυρόφυλλα
κι απέξω να φυσά
ένας αέρας μανιασμένος,
βροχές ατέλειωτες
και ουρανοί συννεφιασμένοι,
ποτάμια που κυλούν
αφρίζοντας,
ξεχασμένα δέντρα,
χιόνι που πέφτει μαλακά
στη γη,
στο τζάκι ξύλα να τριζοβολούν
κι εγώ
ολομόναχη στον κόσμο
να ακουμπώ στο τζάμι,
να βλέπω
πώς η μέρα ξεψυχά χωρίς παράπονο,
πόσο όμορφα κατεβαίνουν τα σκοτάδια,
να υποδέχομαι τη νύχτα
ανάβοντας ένα παλιό λυχνάρι.



6 σχόλια:

GiVasilo είπε...

Θερμή η αγκάλη της μοναξιάς. Με ενοχή το ομολογώ.

Καίτη Βασιλάκου είπε...

Γιατί με ενοχή; Επειδή μας έμαθαν να συναγελαζόμαστε με άλλους ακατάπαυστα;

captAris είπε...

Προσπαθω(ενεκα χρονου0 παντα να σας
διαβαζω και να σας θαυμαζω!!!

Καίτη Βασιλάκου είπε...

Καλημέρα, captAris.

Unknown είπε...

Εξαιρετικό Καίτη μου, είναι αυτό που επιθυμούμε αν και δεν γνωρίζουμε το κατά πόσο θα μας κάλυπτε αν το είχαμε... όπως είπαμε, τι να την κάνεις την ποίηση όταν όλα αυτά γύρω σου είναι η ποίηση πραγματικά;; κουβέντα...

Καίτη Βασιλάκου είπε...

Συμφωνώ, Δημήτρη.