Μητέρες εκτός προτύπου

Ας υποθέσουμε ότι ένα παιδί έχει μια «δύσκολη» μητέρα – δηλαδή αυταρχική, καταπιεστική, απορριπτική, αδιάφορη, τυραννική ή σε άλλες παραλλαγές.

Ας υποθέσουμε ότι αυτό το παιδί έχει σχηματίσει μέσα του αυθόρμητα τη γνώμη ότι οι μητέρες γενικά είναι έτσι λίγο πολύ, ότι δηλαδή όλα τα παιδιά έχουν τέτοιες πάνω κάτω μητέρες και άρα αυτό είναι ο κανόνας.

«Πάντα σκιάς ασθενέστερα»

Χαμένος πήγε ο κόπος τόσων φιλοσόφων,

άδικα σπαταλήθηκε η φαιά ουσία τους,

αιώνες τώρα οι άνθρωποι αυτοί αγωνίστηκαν

να δώσουν νόημα στη ζωή μας,

χειρόγραφα αντιγράφονταν επιμελώς και διαδίδονταν,

αργότερα χιλιάδες τόμοι εκτυπώθηκαν και κυκλοφόρησαν,

εκατομμύρια αναγνώστες εντρύφησαν σ’ αυτούς,

συστήματα, σχολές και ρεύματα φιλοσοφίας διέτρεξαν την Ιστορία,

το νόημα της ζωής ποιο είναι,

το νόημα του κόσμου,

το νόημα του Σύμπαντος,

ποιος ο σκοπός της ύπαρξης,

Θεός υπάρχει ή δεν υπάρχει,

τι είναι Φύση

(συμπεριλαμβανομένων - με κάποια εννοείται περιφρόνηση - των ζώων και των φυτών),

τι είναι ελευθερία της βούλησης,

τι είναι ηθικό, τι όχι,

λοιπόν,

χαμένος πήγε όλος αυτός ο μόχθος ο πνευματικός

των στοχαστών μας

αλλά και των αναγνωστών του έργου τους,

από τις μεγαλοπρεπείς ιδέες τους καμιά δεν μπόρεσε να επιζήσει,

όταν οι επιστήμες κοίταξαν στα μικροσκόπια, στα τηλεσκόπια,

όταν το άτομο διασπάσθηκε

και αποσυντέθηκε το κύτταρο

κι όταν ο εγκέφαλος είδε τον εαυτό του στον καθρέφτη

κι ύστερα κοίταξε βαθιά στο χρόνο,

μέχρι τη γέννηση του Σύμπαντος,

κάθε φιλοσοφία κατέρρευσε

και κάθε στοχασμός υψιπετής αποκαλύφθηκε παιδαριώδης,

διότι ήδη μάθαμε

πως είμαστε τυχαία προϊόντα ενός τυχαίου δημιουργήματος

και πως αγόμαστε, φερόμαστε

όπως το κύμα της θαλάσσης,

άβουλα ανδρείκελα υπακούοντα σε χημικές ενώσεις

εντός του σώματός μας

που νομίζουμε

πως έχουμε ευθύνη των σκέψεων και των πράξεών μας,

άρα πως είμαστε κάτι το αξιομνημόνευτο,

κάτι σημαίνον τέλος πάντων

και το χειρότερο δεν είναι αυτό,

είναι πως έχει δίκιο η Εκκλησία,

όταν κατευοδώνει το νεκρό με λόγια σαν κι αυτά:

«Πάντα σκιὰς ἀσθενέστερα,

πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα.

μία ῥοπὴ καὶ ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται».

Είσαι φασίστας, ρε!

-Είσαι φασίστας, ρε!

-Εγώ ρε είμαι φασίστας ή εσύ που δεν μ’ αφήνεις να μιλήσω;

-Τι να μιλήσεις ρε, να πεις αυτά που λένε οι φασίστες;

-Γιατί ρε εσύ τι λες, δεν λες αυτά που λένε οι φασίστες;

"Στέκονται οι ψυχές μπροστά στον Κύριο..."

Στέκονται οι ψυχές μπροστά στον Κύριο,

εκ δεξιών οι αγαθές,

εξ ευωνύμων οι άλλες,

γελούν οι αγαθές και αγάλλονται,

κλαίνε οι αμαρτωλές

και από τα Τάρταρα βαθιά

σαρκαστική φωνή ακούγεται:

Χάιδεψε τις ψυχές σου, Δικαστή,

αυτές που σε κορμιά ανάλαφρα γεννήθηκαν

και στείλε εδώ στο σκοτεινό μου το βασίλειο

τις μαύρες και τις ματωμένες

που απ’ τα βαρίδια σου γονάτισαν

αιώνια να τις βασανίζω,

όπως βασανίστηκαν

στην πρόσκαιρη ζωή 

που τόσο γενναιόδωρα τους χάρισες.

Ελάτε να γίνετε Έλληνες Μακεδόνες

Ποιοι είναι αυτοί οι γείτονες που μας έχουν πάρει τα αφτιά ότι είναι Μακεδόνες, απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων και του Μεγάλου Αλεξάνδρου;

Ας απαντήσουν σ’ αυτό οι ειδικοί, αν και εμείς, οι λιγότερο ειδικοί, ξέρουμε ότι τούτοι εδώ οι «Μακεδόνες» ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή αρκετούς αιώνες μετά την αρχαιότητα και ως βοσκοί ιδέα δεν είχαν περί του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της λαμπρής ιστορίας του.

Σεξουαλική παρενόχληση. Ναι μεν αλλά…

Ήμουν περίπου δέκα πέντε χρονών, όταν βόλταρα με τις φίλες μου σε ένα κεντρικό δρόμο της πόλης και κάποια νεαρά αγόρια υπακούοντας στα ήθη και έθιμα της εποχής μάς πήραν από πίσω πετώντας μας κάθε τόσο κι από ένα ερωτικό κάλεσμα.

"Δεν θα πεθάνουμε ποτέ..."

Δεν θα πεθάνουμε ποτέ

άδικα ο νεκροθάφτης ετοιμάζεται

θα πάμε εμείς εν τέλει στην κηδεία του

και χωρίς δάκρυα θα τον ενταφιάσουμε

έπειτα θα βολτάρουμε στα μνήματα

η μέρα θα είναι ηλιόλουστη

θα θάλλουν τα φυτά ένα γύρω

θα ακούμε κελαηδίσματα πουλιών

και κάθε τόσο στοχαστικά θα σταματούμε

παρατηρώντας φωτογραφίες θανόντων

κάποιοι είναι κιόλας ξεχασμένοι

χορταριασμένη η κατοικία τους

με το καντήλι τους σβηστό

και κάποια βρώμικα άνθη πλαστικά

να συνοδεύουν μια ασπρόμαυρη φωτογραφία

αλλού θα διακρίνουμε

την περισσή φροντίδα του πενθούντος

τα μάρμαρα φρεσκοπλυμένα

το καντηλάκι αναμμένο

γλάστρες τριγύρω με λουλούδια δροσερά

σε όλα τα χρώματα

περίεργοι θα κοντοστεκόμαστε

να πάρουμε πληροφορίες

έτος γεννήσεως και θανάτου

μορφές γερόντων

μορφές παιδιών

πλάσματα του υπερπέραν τώρα

αλλά εμείς πάντα εδώ

με την αλαζονεία της ζωής

να μας κρατά στητό το σώμα

εμείς ποτέ δεν θα πεθάνουμε

ποτέ εμείς σε τέτοιους λάκκους σκοτεινούς

δεν θα βρεθούμε

και είναι γύρω η φύση τόσο όμορφη

καθησυχαστική

δίχως καθόλου θλίψη

φύση χαρούμενη και καταπράσινη

που μας κρατά στην αγκαλιά της στοργικά

μητέρα φύση δίβουλη

με μυστικά τρομαχτικά

βαθιά κρυμμένα 

αλλ' όμως τόσο χαμογελαστή. 

Το αμερικάνικο όνειρο

Δεν θα ασχοληθώ εδώ με το θέμα «σεξουαλική παρενόχληση», ένα θέμα πολύ σοβαρό που οι σύγχρονες κοινωνίες δεν το ανέχονται πλέον και κάνουν πολύ καλά.

Αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που το αντιμετώπισαν οι ευαίσθητοι τρόφιμοι του Χόλιγουντ στην πολυτελέστατη τελετή που οργάνωσαν για να απονείμουν τις χρυσές σφαίρες τους στους άξιους εκπροσώπους του.

Καταχραστές, τζογαδόροι, έκφυλοι, κίναιδοι και άλλοι τύποι της Αθήνας την εποχή του Αριστοφάνη

Στην Αθήνα της εποχής του Αριστοφάνη (445-386 πΧ), εκτός από τους φιλόσοφους, τους σοφιστές, τους γνωστούς ρήτορες και πολιτικούς, τους εμπνευσμένους καλλιτέχνες, ποιητές, ζωγράφους, γλύπτες, μουσικούς, υπήρχαν, όπως είναι αυτονόητο,  και οι άλλοι, οι καθημερινοί άνθρωποι, οι νοικοκυραίοι, οι βιοπαλαιστές, οι αστοί, οι αγρότες, οι τεχνίτες.

Και εκτός από τους καθημερινούς ανθρώπους, κυκλοφορούσαν στην πόλη και διάφοροι τύποι που ο κόσμος τούς ήξερε από τα κουσούρια τους, τις απατεωνιές τους ή από τον προκλητικό τρόπο ζωής τους. Αλλά ήταν και κάποιοι καλλιτέχνες που ταλαιπωρούσαν τους συντοπίτες τους με την έλλειψη ταλέντου ή με τις παραξενιές τους.

Αχιλλέας μαύρος; Γιατί όχι και γυναίκα;

Το BBC ετοιμάζει, λέει, μια μίνι τηλεοπτική σειρά με τον τίτλο «Τροία», όπου τον κατάξανθο Αχιλλέα υποδύεται ένας μαύρος. 

Αυτό λιγάκι μας παραξένεψε στην αρχή, αλλά μετά από σκέψη καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι στον παγκοσμιοποιημένο πλέον πλανήτη μας πρέπει να βάλουμε στην άκρη τις όποιες ιδεοληψίες μας και να συγκατανεύουμε σε καθετί που συμβάλλει στην ειρηνική, αδελφική συμβίωση λαών, φυλών και φύλων.

"Ανύποπτοι περνούν"

Μες στις παλιές ταινίες,

στο περιθώριό τους,

στους δρόμους που αδιάφορα

αποτύπωσε ο φακός,

ανύποπτοι περνούν περαστικοί,

υπάλληλοι με χαρτοφύλακες

που τρέχουν να ολοκληρώσουν

τις εκκρεμείς τους υποθέσεις,

συνταξιούχοι και νοικοκυρές,

αργόσχολοι που σουλατσάρουν,

λαχειοπώλες,

τροχονόμοι,

άλλοι στις στάσεις στέκονται

υπομονετικά,

πηγαίνουν πάνω κάτω με ρυθμό

τα λεωφορεία και τα γιωταχί,

ψυχές που είναι φορτωμένες έγνοιες

και που ποτέ τους δε θα μάθουν

ότι ένας φακός τυχαία τους παγίδεψε,

ότι με αυτό τον τρόπο πέρασαν

σε μια παράξενη αθανασία,

νεκροί πια τώρα εδώ και δεκαετίες

αυτοί και οι έγνοιες τους

και οι υποθέσεις τους 

και οι χαρτοφύλακές τους.

Περαστικοί

Μου το επιτρέπετε;

Μπήκα στον πειρασμό, καθώς ξαναδιάβασα αυτό το ποίημα του Κώστα Ουράνη:

Περαστικές

Γυναῖκες ποὺ σᾶς εἶδα σ᾿ ἕνα τραῖνο

τὴ στιγμὴ ποὺ κινοῦσε γι᾿ ἄλλα μέρη·

γυναῖκες ποὺ σᾶς εἶδα σ᾿ ἄλλου χέρι

μὲ γέλιο νὰ περνᾶτε εὐτυχισμένο·

γυναῖκες, σὲ μπαλκόνια νὰ κοιτᾶτε

στὸ κενὸ μ᾿ ἕνα βλέμμα ξεχασμένο,

ἢ ἀπὸ ἕνα πλοῖο σαλπαρισμένο

μ᾿ ἕνα μαντήλι ἀργὰ νὰ χαιρετᾶτε:

νὰ ξέρατε μὲ πόση νοσταλγία,

στὰ δειλινὰ τὰ βροχερὰ καὶ κρύα,

σᾶς ξαναφέρνω στὴν ἀναμνησή μου,

γυναῖκες, ποὺ περάσατε μίαν ὥρα

ἀπ᾿ τη ζωή μου μέσα -καὶ ποὺ τώρα

κρατᾶτε μου στὰ ξένα τὴν ψυχή μου!