Εξαναγκαστικοί γάμοι στη σύγχρονη Ευρώπη

Όσο η ζωή παρέμενε ασάλευτη στους αιώνες και οι άνθρωποι μετακινούνταν με άλογα, τη νύχτα φωτίζονταν με κεριά, καλλιεργούσαν τη γη με τα βόδια, ύφαιναν τα ρούχα τους στον αργαλειό, έφερναν το νερό από τη βρύση, έπλεναν τα ρούχα τους στο ποτάμι και μάθαιναν με καθυστέρηση μηνών τι γινόταν στη διπλανή χώρα, αν το μάθαιναν κι αυτό δηλαδή, οι παραδόσεις και οι θρησκευτικές αντιλήψεις παρέμεναν κι αυτές ασάλευτες εξυπηρετώντας  κάποιες κοινωνικές ανάγκες.

Μετά, ξαφνικά, πήρε μπροστά ένας μηχανισμός, άγνωστος μέχρι τότε, και η ζωή άρχισε να αλλάζει. Δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμε πόσες μορφές πήρε αυτή η αλλαγή μέχρι να φτάσει στις μέρες μας. Η ουσία είναι ότι από τον τελάλη φτάσαμε στο ιντερνέτ, από το κερί στον ηλεκτρισμό, από το βόδι στο τρακτέρ κι από το άλογο στο αεροπλάνο.

Κι ενώ αυτά τα καταπληκτικά πράγματα άλλαξαν άρδην την καθημερινότητά μας και μαζί μ’ αυτήν και τον τρόπο σκέψης μας, οι παραδόσεις και οι θρησκευτικές αντιλήψεις μας λίγο επηρεάστηκαν. Πρόκειται για τα όσια και ιερά μας και αυτά δεν είναι εύκολο να τα αλλάξουμε. Ούτε και θέλουμε άλλωστε. Παρ’ όλα αυτά επήλθαν κι εδώ αρκετές αλλαγές. Τη Μεγάλη Εβδομάδα λόγου χάριν και το Πάσχα φαίνεται να τηρούμε τα παλαιά έθιμα, αλλά, αν μας έβλεπε κάποιος πρόγονος πώς τα τηρούμε, θα μας χαρακτήριζε άθεους. Παραδοσιακά εξακολουθούν οι περισσότεροι να παντρεύονται στην εκκλησία, αλλά σήμερα μπορεί η νύφη να είναι έγκυος πέντε, έξη, εφτά μηνών με τροφαντή κοιλιά κάτω από το νυφικό της ή μπορεί οι παράνυμφοι να είναι τα παιδάκια της που τα έκανε με τον κύριο που στέκεται δίπλα της.

Αυτά στη δική μας κοινωνία. Σε κάποιες άλλες όμως οι παραδόσεις και οι θρησκευτικές αντιλήψεις μένουν ακίνητες ως μονόλιθοι εδώ και αιώνες και μπορεί εκεί οι άνθρωποι να βλέπουν στην τηλεόραση να εκτοξεύονται διαστημόπλοια προς τον Άρη, παραλλήλως όμως αρπάζουν τη βέργα και τις βρέχουν στην ανυπάκουη σύζυγο ή στη μοντέρνα θυγατέρα που θέλει να πετάξει τη μαντήλα. Κι αν κανένα θηλυκό ατιμάσει την οικογένεια, η παράδοση ορίζει να λιθοβοληθεί έως θανάτου ή να θαφτεί ζωντανό ή έστω να εκτελεστεί με όπλο. Η τηλεόραση ωστόσο εξακολουθεί να στέλνει σ’ αυτά τα παλαιολιθικά νοικοκυριά έγχρωμες εικόνες από αμερικάνικες ταινίες, τον Σβαρτσενέγγερ να αντιμετωπίζει τον κλώνο του ή τον Σταλόνε να αποψύχεται σε μια μακρινή εποχή του μέλλοντος και ενδιαμέσως δείχνει και τα θηλυκά δυτικού τύπου που ερωτεύονται, πίνουν, γυρίζουν εδώ κι εκεί  και ρίχνουν και κανένα ξύλο, άμα λάχει. Τίποτε από αυτά δεν επηρεάζει τη νοοτροπία των πρωτόγονων εκείνων, οι οποίοι πιστεύουν ακράδαντα ότι όλοι εμείς εδώ στη Δύση είμαστε διεφθαρμένοι.

Και τέλος πάντων, όσο αυτά συμβαίνουν μακριά από τα μάτια μας, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να θυμώνουμε και να τα καταγγέλλουμε γενικώς και αορίστως. Όταν όμως έρθουν στη δική μας αυλή, τότε είναι πλέον η ώρα να λάβουμε τα μέτρα μας.

Με την έλευση μεταναστών από τέτοιες καθυστερημένες χώρες εμφανίστηκαν στη σημερινή Ευρώπη  της ατομικής ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πολλά παλαιολιθικά στοιχεία. Ένα από αυτά είναι οι εξαναγκαστικοί γάμοι.

Μετανάστες στις ευρωπαϊκές χώρες από τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, την Τουρκία, το Πακιστάν, την Ινδία, το Μπανγκλαντές, το Ιράκ, το Αφγανιστάν αλλά και από το Κοσσυφοπέδιο, το Μαυροβούνιο και τη Σερβία υποχρεώνουν τα παιδιά τους να παντρευτούν αυτόν ή αυτήν που επέλεξαν οι ίδιοι.

Στη Γαλλία από το 1990 ως τώρα έχουν καταμετρηθεί 30.000 περιπτώσεις κοριτσιών που υποχρεώθηκαν να παντρευτούν αυτόν που επέλεξε ο πατέρας τους. Μιλάμε για κορίτσια 15 ετών ή και μικρότερα που πηγαίνουν στο σχολείο και προσπαθούν να ενσωματωθούν στην ευρωπαϊκή κουλτούρα.

Στη Γερμανία το 2010 ζήτησαν βοήθεια από τις Αρχές ή τις σχετικές Οργανώσεις 3.443 άτομα, επειδή υποχρεώθηκαν με τη βία να παντρευτούν κάποιον-αν που δεν ήθελαν και περίπου 1000 άτομα κάθε χρόνο ζητούν βοήθεια για να αποφύγουν ένα γάμο που τους επιβάλλεται με τη βία. Όμως αυτή είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Στην πραγματικότητα οι περιπτώσεις είναι πολύ περισσότερες, αλλά τα θύματα σιωπούν. Οι πιο πολλές αιτήσεις βοήθειας γίνονται από εφήβους 14 – 18 ετών και στην πλειοψηφία τους προέρχονται από οικογένειες μουσουλμάνων που ζουν ακόμα με το πατριαρχικό πρότυπο. Αν το κορίτσι (σπανιότερα το αγόρι) αρνηθεί, τότε κόβεται κάθε δεσμός με την οικογένεια. Ένα μικρό ποσοστό 6% από αυτά τα θύματα είναι άνδρες. Αυτοί υποφέρουν από ένα αίσθημα βαθιάς ντροπής και καταπίεσης και πιστεύουν πως πρέπει να φανούν δυνατοί για το καλό της οικογένειας. Οι περισσότεροι υποκύπτουν σιωπηλά.

Τέτοιοι εξαναγκαστικοί γάμοι σε οικογένειες μεταναστών τελούνται επίσης στην Αγγλία, στις Σκανδιναβικές χώρες και εκτός Ευρώπης στις ΗΠΑ.

Το κορίτσι που υποχρεώνεται να παντρευτεί, ζει μια περίεργη ζωή που, αν βρισκόταν στη χώρα καταγωγής του, δεν θα τη ζούσε. Είναι μια σύζυγος part-time που μένει με τους δικούς της, πάει στο σχολείο και κρύβει το μυστικό της από όλους. Έχει όμως μια ασυνήθιστη συμπεριφορά που μπορεί να υποψιάσει τους δασκάλους, απομονώνεται από τους συμμαθητές της και η επίδοσή της στα μαθήματα είναι κακή. Καμιά φορά εξομολογείται την αλήθεια σε κάποια φίλη ή σε κάποιο δάσκαλο.

Όταν το μυστικό βγει έξω από την οικογένεια, στο σπίτι ξεσπούν άγριες συγκρούσεις. Το κορίτσι νιώθει ντροπή και ενοχή που μίλησε σε ξένους για το δράμα του και νομίζει ότι πρόδωσε την οικογένεια. Το αποτέλεσμα είναι να εγκαταλείψει το σπίτι.

Σε πολλές περιπτώσεις αυτοί οι υποχρεωτικοί γάμοι καταλήγουν σε διαζύγιο. Σε άλλες περιπτώσεις η έφηβη σύζυγος υποφέρει από νευρολογικές διαταραχές ή κινδυνεύει να υποστεί νευρική κατάρρευση ή να αυτοκτονήσει.

Ωστόσο οι πρωτόγονες οικογένειες πιστεύουν ότι πράττουν σωστά. Ο εξαναγκαστικός γάμος θεωρείται ταμπού, δεν αγγίζεται και δεν αμφισβητείται.

Αποκομμένοι αυτοί οι άνθρωποι από τις πατρίδες τους, όπου τα ήθη και τα έθιμα πιθανώς να έχουν μαλακώσει κάπως εν τω μεταξύ, παραμένουν με τις ιδέες που είχαν, όταν έφυγαν από τα χωριά τους πριν πολλές δεκαετίες. Εμποδίζουν τα παιδιά τους να ενσωματωθούν στην ευρωπαϊκή κουλτούρα, δεν τους επιτρέπουν να έχουν τα προβλεπόμενα από το νόμο ατομικά δικαιώματα και παραβιάζουν την ελευθερία και την αυτονομία τους.

Η γερμανική κυβέρνηση αναγκάστηκε πέρσι να θέσει σε ισχύ ένα νόμο που θεωρεί αδίκημα τον υποχρεωτικό γάμο. Όποιος υποχρεώσει ένα άτομο να παντρευτεί χωρίς τη θέλησή του, κινδυνεύει να τιμωρηθεί με πέντε χρόνια φυλάκιση. Στην Αγγλία ο αντίστοιχος νόμος τιμωρεί με φυλάκιση δύο ετών. Δυστυχώς όμως δεν εφαρμόζεται. Μόνο ένα άτομο μπήκε φυλακή το 2008.

Έτσι στην προηγμένη Ευρώπη όπου με κόπο και αγώνα πέτυχαν οι λαοί να εξασφαλίσουν τις ατομικές ελευθερίες τους, βλέπουμε σημάδια οπισθοδρόμησης, νησίδες μεταναστών που αρνούνται να ενταχθούν στην ευρωπαϊκή κοινωνία και παραμένουν πεισματικά κλεισμένοι στο μικρόκοσμό τους που είναι ένα αντίγραφο του κόσμου που άφησαν πίσω τους.

Η δήθεν προοδευτική άποψη συμπολιτών μας που ισχυρίζονται ότι στο όνομα της ελευθερίας του ατόμου δεν έχουμε δικαίωμα να παρεμβαίνουμε και να επιβάλλουμε έναν άλλο τρόπο ζωής σ’ αυτούς τους ανθρώπους, είναι στην πραγματικότητα λίαν σκοταδιστική και οπωσδήποτε αφελής.

Ας φανταστούμε λοιπόν μια  κοινωνία που δέχεται ευχαρίστως και ανέχεται τις απολιθωμένες αντιλήψεις αυτών των ανθρώπων.

Θα δούμε τότε να γίνονται κλειτοριδεκτομές νομίμως στα ευρωπαϊκά νοσοκομεία και μάλιστα δωρεάν.

Θα δούμε να πωλείται κρέας σκύλων και γάτων στα ευρωπαϊκά κρεοπωλεία.

Θα δούμε μισόγυμνους άνδρες να αυτοαμαστιγώνονται δημόσια με αλυσίδες και να αιμορραγούν κατά τη διάρκεια των θρησκευτικών τελετών τους.

Θα δούμε άλλους μισόγυμνους άνδρες να σταυρώνονται κανονικά στις πλατείες των ευρωπαϊκών πόλεων μιμούμενοι το μαρτύριο του Χριστού.

Θα δούμε γυναίκες να δολοφονούνται για λόγους τιμής. (Ήδη αυτό γίνεται στη Γερμανία).

Όλα αυτά και άλλα πολλά θα επιτρέπονται στο όνομα της ατομικής και θρησκευτικής ελευθερίας των πολιτών. Στο όνομα δηλαδή του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αυτόν εξάλλου επικαλούνται σήμερα οι γυναίκες εκείνες που φορούν με καμάρι το νικάμπ στις χώρες της Ευρώπης. Είναι δικαίωμά μας, λένε, να φοράμε το νικάμπ, έτσι εκφράζουμε την ελευθερία μας. Αν μας το απαγορεύσουν, αυτό θα υποσκάψει την ανεκτικότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματά μας.

Μεθαύριο όσοι αυτομαστιγώνονται ή σταυρώνονται, θα ισχυριστούν ότι είναι ελεύθεροι να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Όσοι θέλουν να κάνουν κλειτοριδεκτομή στα κοριτσάκια τους, θα πουν ότι παραβιάζονται τα δικαιώματά τους, αν δεν τους το επιτρέψουν. Όσοι παντρεύουν με τη βία τις δεκαπεντάχρονες θυγατέρες τους, θα πουν ότι το κράτος παρεμβαίνει παρανόμως στην ιδιωτική ζωή των πολιτών. Όσοι εκθέτουν στα κρεοπωλεία τους σφαγμένους σκύλους και τις γάτες, θα μιλήσουν για διατροφική παράδοση που η Πολιτεία θέλει να απαγορεύσει.

Και μη σας φανεί παράξενο κάποια στιγμή στο μέλλον να μας πουν ότι πρέπει κι εμείς οι γυναίκες της Δύσης να βάλουμε μαντήλα, γιατί προσβάλλουμε τα ήθη τους και ερεθίζουμε τους άνδρες κυκλοφορώντας ακάλυπτες.

Η λύση είναι μία: Καμιά υποχώρηση στις αξίες της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Όσοι θέλουν να ζήσουν στην Ευρώπη, οφείλουν να συμμορφωθούν με το ευρωπαϊκό δίκαιο και τις ευρωπαϊκές αντιλήψεις περί ισότητας και αξιοπρέπειας των πολιτών.  

http://fr.myeurop.info/dossier/mariages-forces

 Το άρθρο δημοσιεύεται στην Ελεύθερη Ζώνη:

http://www.elzoni.gr/html/ent/149/ent.21149.asp