19/2/12

Ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών αύξησε τους χρήστες




Υπάρχει μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στο «Απαγορεύεται να κλέψεις» και στο «Απαγορεύεται να πάρεις ναρκωτικά». Στην πρώτη περίπτωση η απαγόρευση προστατεύει την περιουσία του πολίτη, στη δεύτερη επεμβαίνει στις προσωπικές επιλογές του.
Θεωρητικά με την απαγόρευση των ναρκωτικών οι πολίτες προστατεύονται από πολλούς και συχνά θανάσιμους κινδύνους. Στην πραγματικότητα όμως μια τέτοια απαγόρευση προστατεύει μόνο όσους  δεν πρόκειται να πάρουν ποτέ ναρκωτικά και αφήνει έκθετους σε μεγάλους κινδύνους όσους έχουν την ατυχία να εθιστούν σ’ αυτά.
Για να το καταλάβουμε καλύτερα αυτό, ας κάνουμε μια αναδρομή στα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική (1920-1933).


Βρισκόμαστε στην εποχή του Κραχ, της μεγάλης οικονομικής ύφεσης.Οι προθέσεις για την απαγόρευση του αλκοόλ ήταν αγαθές βεβαίως. Οι αλκοολικοί ήταν ανίκανοι για εργασία, επομένως ανίκανοι να συντηρήσουν τον εαυτό τους και την οικογένειά τους.  Οι υπόλοιποι που δεν ήταν ακόμα γνήσιοι αλκοολικοί, μεθούσαν τα βράδια παρέα με τους φίλους τους και την άλλη μέρα στη δουλειά δεν μπορούσαν να αποδώσουν. Πολλά οικογενειακά και άλλα δράματα οφείλονταν στους μεθυσμένους εκείνους που χειροδικούσαν ή σκότωναν μέσα στη ζάλη τους και την επομένη δήλωναν μετανιωμένοι. Επίσης πολλά ατυχήματα οφείλονταν στη χρήση του αλκοόλ. Με άλλα λόγια η κοινωνία θα ήταν πολύ πιο υγιής και αποδοτική, αν απαγορευόταν η χρήση του αλκοόλ. Έτσι σκέφτηκε η πλειοψηφία των Αμερικανών και η ποτοαπαγόρευση επιβλήθηκε επίσημα.



Στην αρχή τα πράγματα φάνηκαν να πηγαίνουν καλά. Οι θάνατοι από ασθένειες που οφείλονταν στο αλκοόλ μειώθηκαν και ομοίως μειώθηκε και η εγκληματικότητα που είχε σχέση με τους μεθυσμένους.
Εφτά χρόνια αργότερα η ποτοαπαγόρευση γύρισε μπούμερανγκ στην αμερικανική κοινωνία. Μόνο στη Νέα Υόρκη είχαν φυτρώσει 30.000 παράνομα αποστακτήρια και μπαρ, διπλάσια σχεδόν από όσα υπήρχαν πριν την ποτοαπαγόρευση. Η αστυνόμευση ήταν δύσκολη και πολλοί διεφθαρμένοι αστυνομικοί συνεργάζονταν με τις συμμορίες. Επίσης πλούτισαν και πολλοί γιατροί που συνταγογραφούσαν ουίσκι για τους «ασθενείς» τους, το οποίο επωλείτο νόμιμα στα φαρμακεία. Η μαύρη αγορά οργίαζε, το έγκλημα αυξήθηκε θεαματικά, οι μικρές συμμορίες έγιναν μεγάλες και τρανές και έλεγχαν τα πάντα, ακόμα και τους πολιτικούς.
Τα συνδικάτα του εγκλήματος έκλεβαν μαζικές ποσότητες αλκοόλ που προορίζονταν για τη βιομηχανική παραγωγή και το διέθεταν στη μαύρη αγορά. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1920 είχαν κλαπεί 60 εκατομμύρια γαλόνια αλκοόλης. Το 1926 η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αναμίξει με το αλκοόλ διάφορες άλλες χημικές ουσίες που θα αλλοίωναν τη γεύση του για να μη μπορούν να το πιουν οι πότες.  Προστέθηκαν : δηλητηριώδης μεθανόλη και άλλες ενώσεις με πικρή γεύση, κηροζίνη, βενζίνη, βενζόλιο, κάδμιο, ιώδιο, ψευδάργυρος, υδράργυρος, νικοτίνη, αιθέρας, φορμαλδεΰδη, χλωροφόρμιο, καμφορά, φοινικό οξύ, κινίνη, ακετόνη και ένα αλκαλοειδές που συνδέεται στενά με τη στρυχνίνη.


Αποτέλεσμα: τα Χριστούγεννα του 1926 προσβλήθηκαν από δηλητηριασμένο αλκοόλ 1200 άνθρωποι και 400 από αυτούς πέθαναν. Αντίστοιχος αριθμός θανάτων σημειώθηκε και σε άλλες πόλεις των ΗΠΑ. Το επόμενο έτος οι θάνατοι στη Νέα Υόρκη από δηλητηριασμένο αλκοόλ έφτασαν τους 700. Τα περιστατικά τύφλωσης και παράλυσης από τα ποτά μπόμπες πολλαπλασιάστηκαν.
Η αύξηση της εγκληματικότητας και της διαφθοράς ανάγκασε τελικά την κοινή γνώμη να βγει από την ουτοπία της και το 1933 η ποτοαπαγόρευση ήρθη στο μεγαλύτερο μέρος των ΗΠΑ.
Αν τώρα αντικαταστήσουμε τον όρο «ποτοαπαγόρευση» με τον όρο «απαγόρευση των ναρκωτικών», παρατηρούμε ότι βρισκόμαστε σε ένα κόσμο ακριβώς όμοιο με εκείνο που προέκυψε στην Αμερική την εποχή του Κραχ:
Παράνομες φυτείες και εργαστήρια παρασκευής ναρκωτικών.
Παγκόσμια, τεράστια μαύρη αγορά. Πολυπλόκαμες παράνομες οργανώσεις παντού στον κόσμο που διακινούν ναρκωτικά και θησαυρίζουν. Αύξηση της εγκληματικότητας, επιρροή στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Νοθεία των ναρκωτικών ουσιών που στέλνουν στο θάνατο χιλιάδες χρήστες κάθε χρόνο.
Δύσκολη αστυνόμευση, διαφθορά αστυνομικών.
Γιατροί που συνταγογραφούν ναρκωτικά σε εξαρτημένους για φαινομενικούς λόγους υγείας.
Και επιπλέον:
Κοινωνικό στίγμα για τον εξαρτημένο και την οικογένειά του.
Οικογενειακά δράματα.
Εξαρτημένοι που επαιτούν ή παρανομούν για να εξασφαλίσουν τη δόση τους.
Διακίνηση ναρκωτικών σε σχολεία και νεανικά στέκια, ώστε να αυξηθεί η πελατεία των εμπόρων ναρκωτικών.


Ας φανταστούμε τώρα ένα κόσμο όπου τα ναρκωτικά δεν θα απαγορεύονται.  Φυσικά δεν θα πωλούνται στο ελεύθερο εμπόριο, γιατί είναι επικίνδυνες και θανατηφόρες ουσίες. Αλλά ούτε τα όπλα ούτε το υδροκυάνιο, η στρυχνίνη και τα παρεμφερή δηλητήρια πωλούνται ελεύθερα, μολονότι δεν απαγορεύονται κι ας προκαλούν το θάνατο. Τα ναρκωτικά θα διατίθενται στα νοσοκομεία και εκεί θα πηγαίνουν οι εξαρτημένοι για να πάρουν τη δόση τους υπό την εποπτεία των υπευθύνων.  Εκεί θα βρίσκεται και η καρτέλα του κάθε εξαρτημένου με όσα στοιχεία είναι απαραίτητα και με σημείωση των επισκέψεών του. Ο εξαρτημένος θα δηλώνεται και θα αντιμετωπίζεται ως ασθενής.

 

Με τον τρόπο αυτό το παράνομο εμπόριο ναρκωτικών θα καταρρεύσει την άλλη κιόλας μέρα, γιατί ποιος θα θέλει να πληρώσει πανάκριβα για μια ουσία που μπορεί να την έχει δωρεάν ή έστω με λίγα ευρώ σε ένα νοσοκομείο;
Οι θάνατοι και οι αρρώστιες από νοθευμένες ουσίες θα σταματήσουν.
Η αναπόφευκτη εγκληματικότητα κάποιων εξαρτημένων που για τη δόση τους είναι ικανοί να φτάσουν μέχρι και φόνο, θα εξαλειφθεί.
Η γοητεία του απαγορευμένου θα σβήσει και τη θέση της θα πάρει ο οίκτος για όσους έχουν ξεπέσει σε μια τέτοια αθλιότητα και συχνάζουν στα νοσοκομεία για τη δόση τους. Καμιά «μαγκιά» δεν θα είναι ικανή να παρασύρει τους νέους. Ούτε κανείς πρόκειται να αναζητήσει καινούργιους  πελάτες στα νεaνικά στέκια.

 

Εφόσον δεν θα είναι απαγορευμένα τα ναρκωτικά, ο καθένας (ενήλικος)θα μπορεί να τα δοκιμάσει. Θα πρέπει όμως να πάει στο νοσοκομείο για να τα βρει. Πόσοι λέτε θα κάνουν κάτι τέτοιο;
Μια εύλογη αντίρρηση σε όλα αυτά είναι ότι πολλοί πονηροί θα βρουν τρόπους να παραβιάσουν το νόμο και κάποιοι από το προσωπικό των νοσοκομείων  μπορεί να υποκύψουν σε πιέσεις ή να μπουν στον πειρασμό να κερδίσουν χρήματα διακινώντας κρυφά ναρκωτικά.
Τέτοιες παρανομίες όμως παρατηρούνται παντού, σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες, και είναι πιο εύκολο να εντοπιστούν σε αντίθεση με τη σημερινή κατάσταση που, ας το παραδεχτούμε επιτέλους, είναι τελείως ανεξέλεγκτη πια.
Ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών απέτυχε, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Χρειάζεται μια άλλη αντιμετώπιση του προβλήματος, όπου η απαγορευμένη ουσία θα αντικατασταθεί με τη φαρμακευτική ουσία. Και το φάρμακο, όλοι το γνωρίζουμε αυτό,  δεν έχει καμιά γοητεία.






17 σχόλια:

Δάφνη Χρονοπούλου/ Daphne Chronopoulou είπε...

Θαυμάσιο και σου στέλνω ένα μεγάλο Ευχαριστώ που ασχολείσαι με αυτό το σημαντικό θέμα και το εισάγεις τον προβληματισμό (ίσως) σε ένα κόσσμο που έχιε βομβαρδιστεί από την προπαγάνδα.
Θα ήθελα, μόνο να προσθέσω (σε όλα τα ακριβέστατα που αναφέρεις) μια ένσταση:
Το 'Διακίνηση ναρκωτικών σε σχολεία και νεανικά στέκια, ώστε να αυξηθεί η πελατεία των εμπόρων ναρκωτικών" είναι μια φήμη που βοηθά πολύ να ακυρωθεί το αναφαίρετο δικαίωμα αυτοδιάθεσης βάζοντας μπροστά 'τα παιδιά μας'. Αν ένα πιτσιρίκι κλέβει πέντε χάπια από τη μαμαά είναι όπως φέρνει μπύρες. Τα αληθινά 'ναρκωτικά' είναι ακριβά & παράνομα: κανένας έμπορος δε ρισκάρει να μπλέξει με ανήλικα (μιλώ εκ πείρας).

Καίτη Βασιλάκου είπε...

Δάφνη, αν καταλαβαίνω καλά, τα αληθινά ναρκωτικά είναι ακριβά, τα άλλα, τα φτηνά, είναι που σκοτώνουν.

Κατσάκης είπε...

Το να πούμε πως συμφωνούμε με τις απόψεις που εκφράζετε ίσως είναι περιτό. Μονάχα η ίδια επιφύλαξη που εκφράζει και η κυρία Χρονοπούλου πιο πάνω... Είμαστε σε θέση να ξέρουμε εκ πείρας, πως κανένας έμπορος δεν θέλει εμπλοκή με ανήλικους. Το παραμύθι του "έμπορα που καιροφυλακτεί έξω απ' τα σχολεία για να ρίξει τα παιδιά μας στα ναρκωτικά", δεν είναι παρά αισχρή προπαγάνδα των εμπόρων της απάγόρευσης, που προσπαθούν να κινητοποιήσουν τα φοβικά σύνδρομα των μικροαστών και να "πουλήσουν" την πολιτική της απαγόρευσης... Όλα τα υπόλοιπα που γράφετε εκφράζουν και τις δικιές μας απόψεις.

Καίτη Βασιλάκου είπε...

Χαίρομαι που συμφωνείτε μαζί μου.
Σχετικά με αυτό που λέτε και που λέει και η κ. Χρονοπούλου, ομολογώ ότι δεν το ήξερα. Οι πληροφορίες μου προέρχονται κυρίως από τα ΜΜΕ και, όπως καταλαβαίνετε, είναι ελλιπείς. Σας ευχαριστώ για το σχόλιο.

Ανώνυμος είπε...

συνηθισαμε να ζουμε κανοντας πως δεν βλεπουμε.πεταξαμε τα σκουπιδια κατω απο το χαλι και κανουμε τους παστρικους.μια ολοκληρη χωρα ζει εξαρτημενη απο την εξαρτηση.να σηκωσουμε τα παιδια απο το χωμα τα εχουμε αναγκη

Καίτη Βασιλάκου είπε...

Ανώνυμε, έχεις πολύ δίκιο. Η τελευταία σου φράση με συγκίνησε.

Νίκος (nikolaos1982@yahoo.com) είπε...

Υπέροχο το άρθρο σας κυρία Βασιλάκου. Το διεθνής φήμης περιοδικό "The Economist" προτρέπει τις κυβερνήσεις να αποποινικοποιήσουν τα ναρκωτικά παίρνοντας μια "ρουφιξιά" λογικής! (http://www.economist.com/node/709603)
Ο βαθμός της εμπλοκής των εμπόρων ναρκωτικών στην πολιτική σκηνή φτάνει μέχρι την απειλή της ζωής ψηφοφόρων σε περίπτωση που ψηφίσουν διαφορετικό πολιτικό κόμμα από αυτό που προτείνουν οι "narcotraficantes". (http://www.youtube.com/watch?v=CRnJDDo3I9o)

habilis είπε...

Ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών απέτυχε και δεν υπάρχει πολιτική βούληση όχι μόνο να δει το πρόβλημα από άλλη σκοπιά αλλά ούτε και να εφαρμόσει ότι νομικά ισχύει με την διακίνηση,αλλά και με τον παράνομο πλουτισμό.

Πριν από χρόνια ο θάνατος από ναρκωτικά ήταν πρωτοσέλιδη είδηση.
Στις ημέρες μας αυτό δεν καταγράφετε ούτε σαν απλή είδηση.

Το δράμα μιας οικογένειας που της έτυχε να έχει ένα μέλος της χρήστη είναι απερίγραπτο,
το κράτος σφυρίζει αδιάφορα,αλλά και ο κοινωνικός περίγυρος αντιδρά περίεργα λες και η οικογένεια έχει λέπρα .

Μπράβο για το θέμα που ανέβασες !!!

Καίτη Βασιλάκου είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Καίτη Βασιλάκου είπε...

Νίκο, απλή λογική χρειάζεται για να καταλάβουμε ότι έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο. Αυτό με τους narcotraficantes είναι φοβερό.

Καίτη Βασιλάκου είπε...

habilis, κάποτε οι εξαρτημένοι ήταν τόσο λίγοι που η κοινωνία τούς ήξερε με το όνομά τους. Πώς έγινε ξαφνικά και γέμισε ο τόπος ναρκωτικά και εξαρτημένους;

Δάφνη Χρονοπούλου/ Daphne Chronopoulou είπε...

Νομίζω απάντησαν από το Σύλλογο Θεραπευομένων μα στη συγκεκριμένη ερώτηση απαντά θαυμάσια το άρθρο σου: η παρανομία σκοτώνει― ακριβώς όπως και στην ποτοαπαγόρευση.
[& επίσης ήθελα να πω πως με χαρά βλέπω τα κάτω σχόλια]

Καίτη Βασιλάκου είπε...

Δάφνη, τα σχόλια μού δίνουν και μένα χαρά, ειδικά, όταν αυτά προέρχονται από το σύλλογο θεραπευομένων οκανα.

OSTRIA είπε...

μπραβο Καιτη για το αρθρο σου!

Καίτη Βασιλάκου είπε...

Καλησπέρα, OSTRIA.

Marina είπε...

Οντας θεία ενός τοξικομανή (με αμέτρητες προσπάθειες απεξάρτησης και επανακύλισης στο ιστορικό του)ηλικίας 45 ετών μπορώ να σου πώ ότι αν νομιμοποιούντο θα σωζόταν ο ανηψιός μου που δεν θα τολμούσε να πάει στο νοσοκομείο και ΝΑ ΔΗΛΩΣΕΙ ότι παίρνει ηρωϊνη.

Τους βλέπουμε στα πεζοδρόμια με τα γκαζάκια, στις στοές πνιγμένους στα αίματα. Βλέπω αποστεωμένα κοριτσάκια να ζητιανεύουν στους δρόμους ή να εκπορνεύονται στα πάρκα. Τους κυνηγάει η αστυνομία και τους χώνει στη φυλακή (ο ανηψιός έχει εκτίσει ποινή 5 ετών για βαποράκι-χρήστης) εκεί όμως εύκολα βρίσκουν ναρκωτικά και δεν πεινάνε κιόλας. Οσο για το σέξ, τους είναι αδιάφορο εφόσον εξασφαλίζει την επόμενη δόση.
Το 2010 έγραψα αυτό το άρθρο http://artjigsaws1500.blogspot.com/2010/11/blog-post.html, με θέμα ακόμη μία επαφή με ναρκομανή

Η πολιτεία κυττάει αλλού, όπως όλοι μας. Βάρδα να μη τύχει στο δικό σου/μου παιδί, οπότε όλα αλλάζουν. Ξαφνικά ευαισθητοποιούμεθα.

Καίτη Βασιλάκου είπε...

Μαρίνα, εσύ τα ξέρεις από πρώτο χέρι. Τι να πω; Πρόκειται για τραγωδία.