Οι συμμορίες του Τεπίτο

Στη συνοικία Τεπίτο της πόλης του Μεξικού -  εκεί που προ ημερών άγνωστοι μπήκαν σ’ ένα σπίτι που διασκέδαζαν νεαρά παιδιά και σκότωσαν έξι από αυτά, ενώ άλλα τα τραυμάτισαν - δρουν πάνω από δέκα συμμορίες.

Η εξωτερική βοήθεια στην Αιθιοπία βλάπτει σοβαρά το λαό της.

Στην Αιθιοπία η εξωτερική βοήθεια δεν φτάνει στους αποδέκτες της, δηλαδή στο λαό. Σταματά στους αξιωματούχους της κυβέρνησης, οι οποίοι χρησιμοποιούν τα χρήματα αυτά για να καταπιέζουν και να ελέγχουν τον πληθυσμό, για να τιμωρούν τους διαφωνούντες και  για να παγιδεύουν την αντιπολίτευση.

Κοινωνίες γερόντων

Όσο το ποσοστό των γερόντων αυξάνεται σε μια κοινωνία, τόσο πιο ιδιότροποι γίνονται οι πολίτες της. Είναι λογικό. Μια κοινωνία γερασμένη μοιάζει με τον ηλικιωμένο άνθρωπο: πράγματα που άλλοτε δεν τον ενοχλούσαν, τώρα τα ανέχεται με δυσκολία.

 Ένα από αυτά είναι και οι θόρυβοι των παιδιών.

Αυτοθυσία και αυτοχειρία

Η ζωή είναι κάτι στο οποίο κληθήκαμε να συμμετάσχουμε – αν και δεν ερωτηθήκαμε -  και είναι η μοναδική κατάσταση, την οποία μπορούμε να γνωρίζουμε. Αν υπάρχει μια άλλη κατάσταση έξω από αυτήν, δεν είμαστε σε θέση να το ξέρουμε, επομένως ένας φρόνιμος άνθρωπος οφείλει να σιωπά στο θέμα αυτό.

 Ωστόσο το είδος μας είναι προικισμένο με φαντασία και παράλληλα έχει μεγάλη περιέργεια να μάθει πράγματα για τον κόσμο που μας περιβάλλει. Η περιέργεια και η φαντασία συνδυασμένες μάς έχουν δώσει εξαιρετικές ιστορίες για το τι υπήρχε πριν τη δημιουργία αυτού του κόσμου και για το τι θα υπάρχει μετά. Πάλι όμως ο φρόνιμος άνθρωπος, ενώ θα διαβάσει αυτές τις ιστορίες και σίγουρα θα γοητευθεί, θα αρνηθεί να τις πιστέψει. Επειδή αυτό που ήταν πριν και αυτό που θα είναι μετά, όπως το περιγράφει η ανθρώπινη φαντασία, δεν αντέχει στον έλεγχο της λογικής.

Rohingya, μια εθνική μειονότητα από τις πιο κυνηγημένες του κόσμου.

Ποιος ασχολείται με τη Μιανμάρ; Ποιος τη θυμάται;

Κάποια στιγμή τα ειδησεογραφικά πρακτορεία μάς τη θύμισαν, όταν τον Αύγουστο του 2008 ο κυκλώνας Ναργκίς διέλυσε τις υποδομές της χώρας και σκότωσε χιλιάδες κατοίκους της. Μετά πάλι την ξεχάσαμε.

Οι λαθρομετανάστες του Μαρόκου

Το φαινόμενο της μετακίνησης φτωχών πληθυσμών προς τις πλούσιες χώρες ούτε καινούργιο είναι ούτε η σημερινή Δύση διεκδικεί αυτή την αποκλειστικότητα.

Η διαφορά όμως είναι ότι οι πολίτες στις δυτικές χώρες παρά την ανησυχία που αισθάνονται πολλές φορές και παρά τα κρούσματα ξενοφοβίας που εμφανίζονται εδώ κι εκεί, σέβονται στην πλειοψηφία τους τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών, η δε Πολιτεία έχει θεσπίσει νόμους που προστατεύουν τη ζωή και την ακεραιότητά τους.

Δεν συμβαίνει δυστυχώς το ίδιο σε άλλες χώρες που βρίσκονται έξω από τη δυτική κουλτούρα και οι οποίες παρά το χαμηλό βιοτικό  επίπεδο των πολιτών τους δέχονται λαθρομετανάστες ακόμα πιο φτωχούς.

Αυτό παραδείγματος χάριν συμβαίνει στο Μαρόκο, το οποίο έχει κατακλυσθεί από εξαθλιωμένους μετανάστες της Υποσαχάριας Αφρικής.

Μεταξύ 19 Αυγούστου και 10 Σεπτεμβρίου η μαροκινή αστυνομία έκανε αλλεπάλληλες εισβολές στις παράγκες τους που βρίσκονταν σε διάφορες πόλεις της χώρας και τις κατέστρεψε. Οι λαθρομετανάστες, ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά, απελάθηκαν στη «χώρα του κανενός», δηλαδή στα σύνορα μεταξύ Μαρόκου και Αλγερίας και εγκαταλείφθηκαν εκεί χωρίς τροφή και νερό. Μεταξύ των απελαθέντων υπήρχαν έγκυες γυναίκες, άνθρωποι άρρωστοι ή τραυματισμένοι, μερικοί μάλιστα από την ίδια την αστυνομία. Στη «χώρα του κανενός» έμειναν ολόκληρη τη νύχτα εκτεθειμένοι  στον κίνδυνο των ληστών και των λαθρέμπορων που δρουν στην περιοχή.

Μερικοί δοκίμασαν να περάσουν στην Αλγερία, άλλοι επέστρεψαν με τα πόδια στο Μαρόκο. Όσοι επέστρεψαν, βρίσκονταν σε έσχατη ένδεια, δεν είχαν απολύτως τίποτα. Οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης και η παντελής έλλειψη υγιεινής επιβάρυναν ακόμα περισσότερο την υγεία τους. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα που περιέθαλψαν μερικούς από αυτούς, ανέφεραν ότι ένα ποσοστό 18%  υπέφερε από δερματικές παθήσεις, ένα 10% από αναπνευστικά προβλήματα και ένα 11% από στομαχικά.

Είναι γνωστή σε όλους μας η κοινωνική αναστάτωση που  προκαλείται από την ανεξέλεγκτη μετανάστευση και τη λαθρομετανάστευση. Η χώρα μας, όπως και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, δυσκολεύεται να αναχαιτίσει αυτό συνεχές ρεύμα εισροής των ξένων που εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους σε αναζήτηση καλύτερης τύχης.

Διενέξεις αναφύονται ακόμα και μεταξύ των πολιτών  σχετικά με τη μεταχείριση που πρέπει να έχουν αυτοί οι άνθρωποι και άλλοι από μας είναι υπερβολικά αυστηροί, άλλοι πιο ανεκτικοί απέναντί τους.

Κανείς όμως πολιτισμένος άνθρωπος δεν μπορεί να ανεχθεί την κακοποίησή τους και την εγκατάλειψή τους σε μια έρημο χωρίς τροφή και νερό και χωρίς καμιά προοπτική εκτός ίσως από το θάνατο. Και αυτό κάνει τη διαφορά ανάμεσα στις χώρες της Δύσης και στις χώρες του υπόλοιπου κόσμου.

http://www.elmundo.es/elmundo/2010/10/01/solidaridad/1285933617.html

Επιεικής Δικαιοσύνη. Β΄μέρος: Η σταδιακή κατάργηση της θανατικής ποινής.

Όπως αναφέραμε στο πρώτο μέρος,  σε όποια χώρα επικρατεί υλική ευημερία, παρατηρείται και άνοδος του μορφωτικού επιπέδου, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι οι πολίτες εκεί είναι πιο ευαισθητοποιημένοι σε κοινωνικά θέματα και πιο ανεκτικοί με τα πάθη και τα λάθη των ανθρώπων.

Δεν είναι τυχαίο ότι η θανατική ποινή έχει καταργηθεί σε όλα τα οικονομικά ανεπτυγμένα κράτη με εξαίρεση τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ιαπωνία.

Επιεικής Δικαιοσύνη. Α΄Μέρος: Έγκλημα και τιμωρία.

Σερφάροντας στο διαδίκτυο προ καιρού έπεσα σε μια εφημερίδα του Κεμπέκ που ανέφερε μια σειρά καταδικαστικών αποφάσεων για κάποιους παραβάτες  του τόπου τους. Στη συνέχεια διάβασα τα θυμωμένα σχόλια μερικών αναγνωστών, οι οποίοι διαμαρτύρονται ότι οι ποινές ήταν πολύ επιεικείς για τα  αδικήματα που είχαν διαπράξει αυτοί οι παραβάτες.

http://lafrontiere.canoe.ca/webapp/sitepages/content_list.asp?id=1533

http://lafrontiere.canoe.ca/webapp/sitepages/content_list.asp?id=1533

Παρόμοιες διαμαρτυρίες έχουμε κι εμείς στον τόπο μας και πρέπει να υποθέσουμε ότι αυτό θα συμβαίνει μάλλον παντού στον ανεπτυγμένο κόσμο, σε αντίθεση με τον αναπτυσσόμενο, όπου οι ανάλογες καταδίκες φαντάζομαι ότι θα είναι πολύ σκληρότερες.

Διαδίκτυο και ολοκληρωτισμός

Για πολλά έχει κατηγορηθεί το διαδίκτυο, για ύποπτες συναλλαγές, για απάτες, για επικίνδυνες γνωριμίες, για κοινωνική απομόνωση των χρηστών, ακόμα και για την εξάρτηση που παθαίνουν μερικοί και χρειάζονται ειδική θεραπεία για να επανέλθουν.

Για ένα όμως τουλάχιστον πράγμα επαινείται από όλους: ότι  τώρα μέσω αυτού μπορεί να ακουστεί η φωνή όλων όσων έχουν να πουν κάτι στους άλλους. Εδώ η διακίνηση των ιδεών είναι ελεύθερη. Μπορεί κανείς να γράψει για ό,τι τον ενδιαφέρει και πάντα θα βρεθούν κάποιοι που θα ανταποκριθούν, θα συμφωνήσουν ή θα διαφωνήσουν.

Ο διάλογος έχει ήδη ξεκινήσει προ πολλού και θα συνεχίζεται αδιάλειπτος, όσο υπάρχει το διαδίκτυο. Με μια μόνο προϋπόθεση: ότι αυτοί που συζητούν διαδικτυακά, ζουν σε δημοκρατικό καθεστώς. Αν έχουν την ατυχία να ζουν σε ολοκληρωτικό, καλύτερα να μείνουν σιωπηλοί, γιατί κινδυνεύουν.

Αυτό έπαθε ένας ιρανός μπλόγκερ, ο Hossein Derakshan , που συνελήφθη από τις ιρανικές αρχές και καταδικάστηκε σε 19 χρόνια φυλάκισης, επειδή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο,  συνεργάστηκε με τους εχθρούς της χώρας, έκανε προπαγάνδα κατά του κράτους, πρόβαλε ομάδες αντι-επαναστατικές και πρόσβαλε  το Ισλάμ και τις θρησκευτικές μορφές του.

Ο άταχτος μπλόγκερ βρίσκεται τώρα στη φυλακή και εκεί προφανώς αναμορφώνεται. Όταν θα αποφυλακιστεί, θα είναι ένας σεβάσμιος ηλικιωμένος κύριος , πολύ σοβαρός και ασφαλώς μεταμελημένος. Η ζωή του εν τω μεταξύ θα έχει καταστραφεί, αλλά όμως θα έχει φρονηματιστεί και αυτό έχει σημασία.

Με την ευκαιρία θα φρονηματιστούν και όλοι οι φιλόδοξοι ιρανοί μπλόγκερς που αποδώ και στο εξής θα φροντίζουν να ανεβάζουν στο διαδίκτυο τα σωστά κείμενα, δηλαδή επαναστατικά, όπως τα εννοεί η ιρανική κυβέρνηση, θρησκευτικά που θα εξυμνούν το Ισλάμ και τις ιερές μορφές του και οπωσδήποτε εχθρικά εναντίον όλων όσων επιβουλεύονται την εξουσία της χώρας.

Συμπέρασμα: Το διαδίκτυο πράγματι βλάπτει τους χρήστες. Ιδίως όταν αυτοί δεν συντάσσονται με την επίσημη ιδεολογία των ολοκληρωτικών καθεστώτων, μέσα στα οποία ζουν.

http://www.lefigaro.fr/flash-actu/2010/09/28/97001-20100928FILWWW00659-blogueur-iranien-19-ans-de-prison.php

Η λογοτεχνία του φανταστικού στην Ελλάδα

Στη χώρα μας η λογοτεχνία του φανταστικού δεν χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης στους κύκλους  του καλλιεργημένου αναγνωστικού κοινού.

Οι περισσότεροι μορφωμένοι αναγνώστες αισθάνονται μια  ενστικτώδη αντιπάθεια και μια μυστική ανησυχία προς αυτό το είδος του γραπτού λόγου που  οδηγεί  σε εδάφη πιθανόν ναρκοθετημένα, ικανά να τινάξουν στον αέρα κάθε σοβαρότητα και κάθε κύρος.

Προτιμούν λοιπόν  να τα αποφεύγουν για να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους. Υπάρχει εξάλλου τέτοια λογοτεχνική πληθώρα κειμένων που ακολουθούν την πεπατημένη, ώστε δεν υπάρχει λόγος να διακινδυνεύσουν εξερευνώντας περιοχές του λόγου που είναι  ως η κινούμενη άμμος.