Φόνοι

Το να αφαιρείς τη ζωή, θεωρείται έγκλημα.

Όχι όμως σε όλες τις περιπτώσεις.

Παραδείγματος χάριν, αν αφαιρέσεις τη ζωή από ένα κουνουπίδι, αυτό δεν είναι έγκλημα. Δεν είναι έγκλημα επίσης, αν αφαιρέσεις τη ζωή από ένα πεύκο. Από ένα ψάρι. Από ένα αρνί. Από ένα μοσχάρι.

 Δεν είναι έγκλημα, αν αφαιρέσεις τη ζωή από ένα κοτσύφι ή από ένα λαγό. Ούτε αν αφαιρέσεις τη ζωή από μια γάτα ή από ένα σκύλο. Ή από έναν ελέφαντα. Ή από μια τίγρη.

 Μερικές φορές είναι μάλιστα μια πολύ καλή πράξη, όπως παραδείγματος χάριν, αν αφαιρέσεις τη ζωή από μια κατσαρίδα ή από ένα κουνούπι. Ή από ένα ποντίκι. Ή από μια σφήκα.

 Για να το πούμε αλλιώς, έγκλημα είναι, αν αφαιρέσεις μόνο τη ζωή από έναν άλλον άνθρωπο.

 Αλλά και πάλι ο κανόνας αυτός δεν ισχύει απόλυτα. Παραδείγματος χάριν δεν είναι έγκλημα να αφαιρέσεις τη ζωή από κάποιον που απειλεί άμεσα τη δική σου ζωή. Ή αν αφαιρέσεις τη ζωή από τον εχθρό σου σε καιρό πολέμου. Ή αν αφαιρεθεί η ζωή από κάποιον που η Πολιτεία καταδίκασε σε θάνατο.

 Σε άλλους πολιτισμούς ο φόνος που δεν θεωρείται έγκλημα διευρύνεται ακόμα πιο πολύ.

 Παραδείγματος χάριν κάποιος μπορεί να σκοτώσει τη γυναίκα του, επειδή δεν του έμεινε πιστή. Ή την κόρη του, επειδή ατιμάστηκε. Ή τον γιο του, επειδή δεν του βγήκε άντρας. Αυτό δεν είναι έγκλημα.

 Μπορεί επίσης να σκοτώσει τον συμπολίτη του, επειδή αλλαξοπίστησε ή επειδή δεν έδειξε τον ανάλογο σεβασμό στην κοινή τους θρησκεία. Μπορεί επίσης να σκοτώσει τον ξένο που πρόσβαλε τις θρησκευτικές του αρχές. Γενικά μπορεί να σκοτώσει αυτόν που εμποδίζει τη θρησκεία του να εξαπλωθεί (βλέπε και Σταυροφορίες). Ούτε αυτό θεωρείται έγκλημα.

 Επίσης μπορεί να σκοτώσει τον γείτονά του, τον αδελφό του, τον φίλο του, αν έχουν διαφορετική πολιτική ιδεολογία που έχει οδηγήσει σε εμφύλιο πόλεμο. (Βλέπε τον δικό μας Εμφύλιο).

 Μπορεί να σκοτώσει αυτόν που κυβερνά τη χώρα απολυταρχικά και  καταπιέζει το λαό του. ( Τότε έχουμε τον ήρωα).

 Μπορεί να σκοτώσει τον δούλο του, αν κρίνει ότι είναι ένας κακός δούλος (στο παρελθόν αυτό). 

Με την ευκαιρία να αναφέρουμε πώς ανδρώνονταν οι νεαροί Σπαρτιάτες: έπρεπε να στήσουν ενέδρα και να σκοτώσουν έναν είλωτα. Με τον έντιμο αυτό φόνο  έμπαιναν στις τάξεις των ενήλικων Σπαρτιατών.

 Επομένως, αν εξαιρέσουμε τις λίγες εκείνες περιπτώσεις που μας απαγορεύεται να αφαιρέσουμε τη ζωή ενός συνανθρώπου μας, κατά άλλα έχουμε το ελεύθερο να διαπράττουμε φόνους με ήσυχη τη συνείδησή μας. Διότι με τέτοιους φόνους είναι φανερό ότι συμβάλλουμε στο γενικό καλό και στην πρόοδο της κοινωνίας μας. Οι συνάνθρωποί μας μάλιστα μπορεί και να μας επαινέσουν  υπό κάποιες προϋποθέσεις.

 Για σκεφτείτε το λίγο: από το κουνουπίδι ως τον άνθρωπο η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη φόνους που δεν χαρακτηρίζονται εγκλήματα.