Ο έρωτας είναι ένα πολύ ωραίο
συναίσθημα, ειδικά όταν έχει ανταπόκριση. Γίνεται τότε μια ευτυχία που δύσκολα
συγκρίνεται με άλλα είδη ευτυχίας. Περνά ένα διάστημα, κάποιοι μήνες, ίσως και
χρόνος, και ο έρωτας χορτάτος πέφτει για ύπνο. Τη θέση του -στην καλύτερη
περίπτωση – την παίρνει η αγάπη που δεν είναι τρέλα και φούντωμα, είναι όμως
ήρεμη και σταθερή και μπορεί να διαρκέσει για πάντα.
Το πάθος δεν είναι έρωτας, δεν είναι
αυτό που έχει προβλέψει η Φύση για να πάρει απογόνους. Είναι αρρώστια. Μιμείται
τον έρωτα, αλλά δεν είναι έρωτας.
Σε αντίθεση με αυτόν, το πάθος δεν
μπορεί να χορτάσει, όσο κι αν το ταΐζεις. Αντίθετα θεριεύει. Ο χρόνος δουλεύει
υπέρ του και όσο το αφήνεις ανεξέλεγκτο, τόσο πιο ισχυρό γίνεται.
Το θύμα του ή τα θύματά του δεν το
καταλαβαίνουν, νομίζουν ότι είναι ερωτευμένοι. Μπορεί να μην καταλάβουν ποτέ
ότι αυτό που νιώθουν δεν είναι έρωτας, αλλά κάτι άλλο που έχει κεντρίσει κάποια
βαθιά πληγή στην ψυχή τους και τους έχει κάνει άθυρμά του.
Τι μπορεί να είναι αυτό;
Πολλά. Έχει η ψυχή μας πολλές σκοτεινές
γωνιές, όπου θάλλουν δηλητηριώδη λουλούδια. Αν δεν μας τα πειράξει κανείς,
κάθονται αυτά στη γωνιά τους αόρατα. Αν όμως οσφρανθούν κάποιον κοντά τους που
ταιριάζει στα γούστα τους, τότε αυτά τα δηλητηριώδη λουλούδια φουντώνουν και
κατακυριεύουν αυτόν που τα φέρει.
Αυτός που τα φέρει, δεν το
καταλαβαίνει. Νομίζει ότι αυτό που νιώθει είναι έρωτας, πόθος για τον άλλον,
όμως είναι αρρώστια. Αν ο άλλος απομακρυνθεί, αν το πάθος μείνει χωρίς
αντικείμενο, τότε αυτός που το φέρει χάνει το μυαλό του. Μπορεί να σκοτώσει και
να σκοτωθεί.
Πριν πολλά χρόνια υπήρξε μια τέτοια
περίπτωση, όπου και οι δύο, και ο άντρας και η γυναίκα, είχαν γίνει μαριονέτες
του πάθους τους. Σαδιστής ο ένας, μαζοχίστρια η άλλη, αφέθηκαν να παρασυρθούν
στη δίνη της τρέλας τους, ώσπου κάποια στιγμή, τυφλωμένοι πια από τον άρρητη,
νοσηρή μανία τους, άρχισαν να παίζουν με μαχαίρια, έχασαν πλήρως τον έλεγχο και
αυτός μαχαίρωσε την ερωμένη του και τη σκότωσε.
Ήταν μια πολύ ασυνήθιστη ιστορία, γιατί
κατά κανόνα αυτός που έχει τέτοιο πάθος δεν βρίσκει εύκολα το αντίστοιχο ταίρι
του.
Το πάθος ξεκινά σχετικά ανώδυνα,
μοιάζει τόσο πολύ με έρωτα, που το ταίρι που έχει επιλέξει νιώθει αρχικά
ευτυχισμένο με τόση αφοσίωση που λαμβάνει. Το πάθος προχωρεί αργά, αλλά
προχωρεί σταθερά και γιγαντώνεται με τον χρόνο.
Κάποια στιγμή το ταίρι του
αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά και επιχειρεί να απομακρυνθεί. Συνήθως
είναι πια πολύ αργά. Δεν μπορεί να ξεφύγει, ό,τι κι αν κάνει.
Άλλοτε πάλι δέχεται να συνεχίσει, ίσως
μερικές φορές να έχει και το ταίρι του ένα παρόμοιο πάθος και η ζήλεια, η λεκτική
ή και σωματική κακοποίηση να ικανοποιούν ανομολόγητες επιθυμίες του. Αυτές οι
επιθυμίες όμως δεν προβλέπουν θάνατο.
Αλλά ο θάνατος καραδοκεί και κάθε τόσο
μαθαίνουμε για τέτοιους φόνους πάθους. Συχνά μάλιστα ο δολοφόνος αυτοκτονεί,
πράγμα πολύ παράδοξο για όσους δεν υποπτεύονται ότι εδώ ο δολοφόνος γίνεται
φονιάς και του εαυτού του, εφόσον έχει
χάσει για πάντα το αντικείμενο του πάθους του.
