Ο θάνατος του Σαρπηδόνα

 

Ο Σαρπηδών, γιος του Δία, έχει πέσει νεκρός από το χέρι του Πατρόκλου έξω από τα τείχη της Τροίας.

Τα αδέλφια, Ύπνος και Θάνατος, σηκώνουν το νεκρό κορμί, ενώ το τελετουργικό επιβλέπει ο ψυχοπομπός Ερμής.

Θαυμάστε τον όμορφο Σαρπηδόνα με το μεγάλο, τέλειο κορμί του να γέρνει άψυχο στο χώμα, την πλούσια χαίτη του, τα κλειστά του μάτια, τη χαμένη νιότη του. Η θλίψη για το τέλος ενός τόσο λαμπερού ήρωα είναι διάχυτη στην εικόνα.

Η αγγειογραφία ανήκει στον διάσημο αγγειογράφο Ευφρόνιο που αναπαριστάνει εδώ μια σκηνή από το Π της Ιλιάδας.

Τελευταίο τέταρτο του 6^ου αιώνα πΧ.

Αυτό

 

Ωραία,

γύρω μου άνθρωποι,

γύρω μου η πόλη,

κρατώ μακριά

αυτό που ονόμασα εχθρό

και νιώθω ασφαλής.

Όμως αυτό εισχωρεί

μέσα από σήραγγες αόρατες εντός μου,

"είμαι πάντα εδώ",  μου λέει,

"μικρό ατίθασο ζωάκι.

Όταν θα έρθει η ώρα,

θα σε κάνω σκόνη".

Πόσες πιθανότητες από το σπίτι ως το γραφείο...

 

 

Αν νομίζετε ότι ο κόσμος που ζούμε είναι σε γενικές τουλάχιστον γραμμές ένας κόσμος ευχάριστος και ασφαλής, σας προκαλώ να σκεφτείτε πόσα ευχάριστα πράγματα είναι πιθανό να σας συμβούν στην πρωινή διαδρομή από το σπίτι σας ως τη δουλειά σας.

Πόσα;

Πόσες είναι οι πιθανότητες;

Σχεδόν μηδενικές.

Άντε να συναντήσετε τυχαία κάποιον παλιό σας φίλο και να χαρείτε. Άλλο τίποτα δεν βλέπω.

 

Αντίθετα, σκεφτείτε πόσα δυσάρεστα πράγματα είναι πιθανό να σας συμβούν. Μετράω:

Ο θάνατος της Ισιδώρας

 

 

 

Η Ισιδώρα πέθαινε.

Λίγες ώρες ακόμα απέμεναν μέχρι το οριστικό της τέλος.

 

Πέθαινε όμως όμορφα, περιστοιχισμένη από τα εφτά παιδιά της, τέσσερα κορίτσια και τρία αγόρια, από τα δέκα τέσσερα εγγόνια της και τα οχτώ δισέγγονά της που είχαν συγκεντρωθεί γύρω από το κρεβάτι της και την κοίταζαν σιωπηλοί και με βαρύ βλέμμα. Μόνο τα δισέγγονα έδειχναν αμήχανα και δυο από αυτά, πολύ μωρά, δεν καταλάβαιναν τίποτα.

 

Αχ, μην αγγίζεις τις πληγές μου

 

Αχ, μην αγγίζεις τις πληγές μου,

δεν ξέρεις εσύ,

έχω εγώ δικά μου γιατροσόφια

μαγικά,

μ’ αυτά γιατροπορεύομαι,

 είναι,

πώς να σ' το εξηγήσω,

εκχυλίσματα,

σπάνιες ουσίες

που εκκρίνει

το ίδιο μου το σώμα.

 

Δεν ξέρεις από αυτά εσύ,

εσύ είσαι απλός,

διάφανος,

ένα καλό παιδί.

Πριν

 

Θα ήθελα να είμαι,

όπως ήμουν πριν,

πριν σε γνωρίσω.

Να είμαι,

όπως ήμουν

πριν την απόψυξή μου.

Παγωμένη και πέτρινη.

 

Τώρα πονάω παντού.

Μου κάνεις πράγματα

 

Μου κάνεις πράγματα

απλά κοιτάζοντάς με,

μιλώντας μου.

Μου κάνεις πράγματα.

Θα έκλαιγα πάλι

 

Θα έκλαιγα πάλι,

αν δεν είχα βάψει τα μάτια μου.

Bruce Springsteen "The Wrestler"

 

Το τραγούδι αυτό με τους τόσο συγκινητικούς στίχους ακούγεται στο τέλος της ομώνυμης ταινίας.

Θέμα της είναι ένας μεσόκοπος παλαιστής που μετά τα χρόνια της δόξας αρνείται να αποσυρθεί. Συνεχίζει να αγωνίζεται στο περιθώριο σε στημένους αγώνες καταπονώντας το ήδη τσακισμένο κορμί του και ενθουσιάζοντας τους παλιούς του οπαδούς. Κάθε προσπάθειά του να αποφύγει αυτή τη μοίρα πέφτει στο κενό.

(Μετάφραση στα ελληνικά: Καίτη Βασιλάκου)

 

Χριστουγεννιάτικο δεντράκι

 

Χριστουγεννιάτικο δεντράκι,

πόσο λίγο σ’ αγάπησαν…

Τώρα στα σκουπίδια.

Θέλω να ξεκουραστώ

 

Θέλω να ξεκουραστώ,

είπε η Γη.

Παρακαλώ,

αφήστε με να πεθάνω.

Ιαπωνικές φυλακές - υπόδειγμα

 

 

 

 

Παρακολούθησα προ ημερών μια εκπομπή στην τηλεόραση, όπου κάποιος Βρετανός που προσπάθησε να περάσει στην Ιαπωνία μια ποσότητα μαριχουάνας συνελήφθη, δικάστηκε και μπήκε στη φυλακή να εκτίσει την ποινή του.

 

Ο καημένος νόμιζε ότι οι γιαπωνέζικες φυλακές είναι όπως και οι άλλες των δημοκρατικών χωρών που ανήκουν στον δυτικό κόσμο με το γνωστό μπάχαλο, τις αντίπαλες συμμορίες και τα απαράγραπτα δικαιώματα των κρατουμένων.

 

Κούνια που τον κούναγε!