(Μέρες του Αυγούστου 2017) "Αύγουστος μήνας προδοτικός"

 

Αύγουστος μήνας,

μήνας προδοτικός,

η πόλη είναι ένα άδειο κέλυφος,

στους δρόμους

πού και πού

περνούν παρέες τουριστών,

στα λεωφορεία

φλυαρούν αλλοδαποί,

τα μαγαζιά κλειστά,

φυσά κι ένας χλιαρός αέρας.

 

Η ώρα είναι πέντε το απόγευμα

και ο ήλιος καίει ακόμα,

μέσα εδώ είναι όμως όλα σκιερά

και κάπως αποπνικτικά,

ωστόσο

οι αντοχές καλές.

 

Ξέρεις

πως τέτοιες μέρες

η πόλη λαχταρά την παρουσία σου,

το σιωπηλό βηματισμό σου,

έχεις το χρέος

να της συμπαρασταθείς,

να περπατήσεις

στις έρημες πλατείες της,

το βλέμμα σου να περιπλανηθεί

στα κτήρια που εγκαταλείφθηκαν,

να εισχωρήσεις στην καρδιά της,

να ακούσεις τον αδύναμο παλμό της,

να ενωθείς μαζί της

τώρα που οι άλλοι έφυγαν.

 

Η ώρα πήγε εφτά

και ξαφνικά

οι αντοχές κατακρημνίζονται,

δε γίνεται να είσαι μόνο εσύ

ολόκληρη η ψυχή της πόλης,

μια τέτοια ευθύνη είναι τρομερή,

αρνούμαι, λες,

να παίξω άλλο αυτό το ρόλο,

κουράστηκα,

απόψε η πόλη μου

θα μείνει μοναχή.

 

Έξω εκείνη περιμένει

αλλά μάταια,

την εγκατέλειψες κι εσύ

το πιο πιστό παιδί της.

(Μέρες του Αυγούστου 2017) "Βαρύ φορτίο"

 

Σήμερα βγαίνοντας

αντάλλαξα ομιλίες,

κοφτές κουβέντες και σπασμένες

με τα κορίτσια από την Αλβανία

που ζουν στο ημιυπόγειο,

με τον Πακιστανό περιπτερά

παίρνοντας τα τσιγάρα μου

και με μια σερβιτόρα,

όταν παράγγειλα καφέ.

Πέντε έξι άλλους

που με προσπέρασαν στο δρόμο

δεν τους ήξερα,

αδιάφορα και φευγαλέα

διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας,

όμως κι εκείνοι σαν και μένα

βάδιζαν σκυθρωποί.

Eίναι βαρύ φορτίο ο Αύγουστος,

έλεγαν τα μάτια μας.

(Μέρες του Αυγούστου 2017) "Οι αλλόγλωσσοι"

 

 

 

 

 

Έχει παραδοθεί η πόλη

στους αλλόγλωσσους,

στο λεωφορείο

τουρίστες, μετανάστες, πρόσφυγες,

κάθομαι ανάμεσά τους

ένα παράταιρο στοιχείο,

δυο Ασιάτισσες στο πλάι μου

μιλάνε ακατάληπτα,

κάποιοι Αφρικανοί στο βάθος,

ένα παιδί που ουρλιάζει,

μια άχρωμη φωνή

 

από το ηχείο

μάς λέει σε ποια στάση φτάνουμε,

απέξω τρέχει το τοπίο,

επιγραφές αναβοσβήνουν,

οι πολυκατοικίες σκοτεινές,

κλειστά περίπτερα,

μα μέσα εδώ

υπάρχει μια παράξενη ζωή

που κουβαλά προβλήματα

και βάσανα αλλότρια.

Περί υγείας και μακροημέρευσης

 

 

 

 

 

Ο πατέρας μου μια μέρα στα καλά καθούμενα, εκεί που πήγαινε από το ένα δωμάτιο στο άλλο, ζαλίστηκε, έπεσε κάτω και βροντήχτηκε στο παρκέ.

 

Ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα, αλλά έκανε εξετάσεις για να βρει την αιτία της ζάλης του και η αιτία, του είπαν οι γιατροί, ήταν τα άλατα πουν είχαν μαζευτεί στον αυχένα του.

 

Πολύ αργά για έρωτες

 

Πολύ αργά για έρωτες.

Κοίταζε τώρα τους άλλους.

Όμως να χαίρεσαι,

γιατί έχεις παρελθόν.

Μπορώ να ζήσω με μια φωτογραφία

 

Μπορώ να ζήσω με μια φωτογραφία.

Μπορώ να ζήσω με πολλές φωτογραφίες.

Μπορώ να ζήσω αόρατη.

Στα παρασκήνια μπορώ να ζήσω,

να βλέπω να εκτυλίσσεται το έργο,

να ακούω τα λόγια των υποκριτών,

να βλέπω τις μορφές στη σάλα

τόσο απορροφημένες.

Μπορώ να ζήσω σαν αερικό,

κανείς να μη με βλέπει

κι εγώ γλιστρώντας σαν σκιά

να αρπάζω λέξεις, εκφράσεις και κινήσεις

και να μεθώ με ξένους έρωτες.

 

Μπορώ να ζήσω με μια φωτογραφία σου.

Έρωτας και φτώχεια

 

Δυο είναι οι συμφορές μου: η πείνα και ο έρωτας.

Το πρώτο το υπομένω εύκολα,

αλλ’ όμως τη φωτιά της Αφροδίτης

να την αντέξω δεν μπορώ.

 

Και πενίη και έρως δυο μοι κακά. Και το μεν οίσω

κούφως, πυρ δε φέρειν Κύπριδος ου δύναμαι.

(αδέσποτο)

-----------------------------------------------------

 

Φτωχός και πεινασμένος

καίγομαι από τα βέλη του έρωτα.

Ανάμεσα στα δυο κακά, τη φτώχεια προτιμώ.

 

Esuriens pauper telis incendor amoris.

Inter utrumque malum deligo pauperiem.

 

Κλαύδιος Κλαυδιανός, 16

------------------------------------------

 

Άγρια φτώχεια σκλάβο μ’ έχει κι έρωτας σκληρός.

Την πείνα μπορώ να την αντέξω,

τον πόθο δεν μπορώ.

 

Paupertas me saeva domat dirusque Cupido:

sed toleranda fames, non tolerandus amor.

 

Κλαύδιος Κλαυδιανός, 15

Μεταφορά στα νέα ελληνικά: Καίτη Βασιλάκου

 

Η διπλωματία σώζει από την κακοποίηση μερικές φορές

 

 

 

Ας την πούμε Κατερίνα.

 

Η Κατερίνα μετά από δέκα χρόνια έγγαμου βίου είχε πλέον σαπίσει. Παρ’ όλα αυτά, δεν σκεφτόταν το διαζύγιο. Το είχε πάρει απόφαση ότι έτσι σαπισμένη θα συνέχιζε τη ζωή της δίπλα σε έναν σύζυγο, με τον οποίο δεν είχε τίποτα κοινό. 

 

Ο σύζυγος από την άλλη, τα είχε αναλάβει οικειοθελώς όλα: ψώνια, μαγείρεμα, νοικοκυριό και οικονομικά -κυρίως αυτά. Η Κατερίνα, χωρίς να το καταλάβει, βρέθηκε να παίζει τον ρόλο της γάτας του καναπέ. Μόνο που η Κατερίνα δεν ήταν γάτα, ήταν άνθρωπος. Λίγα χρόνια αργότερα έπεσε σε κατάθλιψη.

 

Μόνος

 

Σκέφτομαι τη μοναξιά Του

και τρομάζω.

 

Μόνος Εκείνος,

μόνη εγώ.

 

«Εσύ όμως κάποτε θα πεθάνεις»,

μου ψιθυρίζει στο αφτί,

«σκέψου κι εμένα…»

Η μνήμη είναι ένα παγόβουνο

 

 

 

 

Στην ταινία «C’Mon C’Mon» (Η ζωή συνεχίζεται) ο εννιάχρονος Τζέσι  περνά μερικές μέρες με τον θείο του Τζόνι, καθώς η μητέρα του πρέπει να λείψει λίγο καιρό από το σπίτι.

 

Κάνουν μερικά ταξίδια σε άλλες πόλεις και συζητούν για διάφορα. Σε κάποια φάση διαμείβεται μεταξύ τους ο εξής διάλογος: