Η Κολομπιάνα

 

 

 

Είναι τώρα τρεις μήνες που έλαβα στο ίνμποξ ένα μήνυμα στα αγγλικά από κάποια άγνωστή μου Κολομπιάνα που μου συστήθηκε ως ποιήτρια και μεταφράστρια και μου πρότεινε να μεταφράσει ποιήματά μου στα ισπανικά, τα οποία θα δημοσιεύονταν σε εξέχοντα περιοδικά στο Μεξικό, στη Χιλή, στην Αργεντινή, στην Κολομβία, στο Περού, στην Ισπανία και στη Βενεζουέλα, καθότι εκτός από ποιήτρια και μεταφράστρια ήταν και literary agent και  promoter.

 

Πήγα από περιέργεια στη σελίδα της και είδα πράγματι διάφορα ποιήματα δικά της και άλλων και μεταξύ αυτών και μερικών Ελλήνων μεταφρασμένα στα ισπανικά.

 

Οι μέρες κάπως φεύγουν

 

Οι μέρες κάπως φεύγουν,

ξοδεύονται

μέσα σε ανύποπτες, μηχανικές κινήσεις,

τρέχει, χωρίς να σε ρωτά,

το αίμα στο κορμί σου,

κάνουν τον κύκλο τους αδιάφοροι

οι δείχτες στα ρολόγια,

καθησυχαστικός γλιστρά ο καιρός

και σε κρατά σε λήθαργο.

 

Τις νύχτες όμως ,

τώρα που πια σου σώθηκαν οι προσευχές,

σβήνεις το φως

και τότε ανοίγεται μπροστά σου

μια αχανής διάσταση,

μια σκοτεινή σιωπή

και θέλει τότε, φίλε μου, πολύ κουράγιο

να φτιάξεις νέα σχέδια για τη ζωή σου,

όσο Αυτό σαλεύει ολόγυρά σου

και παγωμένο σ’ ακουμπά.

Πόσοι άνθρωποι γιορτάζουν τα Χριστούγεννα;

 

 

 

Οι παγκόσμιες στατιστικές δείχνουν ότι περίπου 2,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι, ή λίγο λιγότερο από το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού, είναι Χριστιανοί, οι οποίοι γιορτάζουν τα Χριστούγεννα ως μία από τις σημαντικότερες θρησκευτικές γιορτές . Παρόλο που τα Χριστούγεννα δεν αποτελούν μέρος των επίσημων εορτών κάθε έθνους , σχεδόν ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός συμμετέχει σε εορτασμούς την ημερομηνία αυτή και γύρω από αυτή.

 

"Knock"

 

Το πιο μικρό διήγημα επιστημονικής φαντασίας:

Knock
---------
"Ο τελευταίος άνθρωπος στη Γη καθόταν μόνος σε ένα δωμάτιο. Ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα..."

(The last man on Earth sat alone in a room. There was a knock on the door ...)

Του Fredric Brown.

Το διήγημα κέρδισε το βραβείο Cordwainer Smith Rediscovery 2012.

Το τέλος του επεισοδίου

 

 

 

Το χιόνι δεν την πειράζει, το’ χει συνηθίσει. Είναι η πληγή στον ώμο που την πονά φριχτά.

 

Οι άλλοι έφυγαν, δεν μπορούσαν να την περιμένουν. Για την ακρίβεια την εγκατέλειψαν. Αυτή είναι η σωστή λέξη: την εγκατέλειψαν.

 

Αν δεν είχε την πληγή στον ώμο, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Μπορούσε να τα βγάλει πέρα και μόνη της. Το χιόνι και το κρύο δεν είναι τίποτα. Δηλαδή σχεδόν τίποτα. Όσο να’ ναι καλύτερα  να ήταν τώρα άνοιξη με καταπράσινο τον κόσμο ή καλοκαίρι με τη ζέστη. Αλλά είναι χειμώνας βαρύς κι έχει παντού χιόνι, όπου και να κοιτάξεις.

 

Φίλοι παλιοί

 

Στα όνειρά μου

επιμένει να έρχεται ένα παρελθόν

που εδώ και χρόνια έχει κλείσει

-τίποτα δεν καταλαβαίνουν

τα υπόγεια του εγκεφάλου μου,

αρνούνται το παρόν με πείσμα.

 

Κι εγώ σαν να’ μαι ακόμα είκοσι, τριάντα χρόνων

βλέπω φίλους παλιούς

και συζητάμε πράγματα καθημερινά,

αερολογίες λέμε, τίποτα σημαντικό.

 

Τα πρωινά ξυπνώ με μια παλιά οικειότητα.

Ύστερα αργοσβήνουν οι σκιές των φίλων

και η συνείδηση ξεκαθαρίζει επιτακτικά:

 

«Τώρα είσαι μόνη!»

Ευχές και κατάρες

 

Μπήκε ο μήνας των ευχών.

Όχι πως οι άλλοι μήνες πάνε πίσω, οι άλλες εβδομάδες, οι άλλες μέρες, αλλά ο Δεκέμβριος κατέχει τα πρωτεία, χαμός θα γίνει πάλι φέτος από τις ευχές.

 

Ξεκινάμε απαλά με τις ονομαστικές εορτές και όσο περνούν οι μέρες οι ευχές πολλαπλασιάζονται, πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, πλησιάζει η Πρωτοχρονιά και ο Ιανουάριος κλέβει αρκετές ευχές από τον ψηλομύτη Δεκέμβριο, διότι αυτός είναι που κατέχει την πρώτη μέρα του χρόνου και επίσης έχει και τα Φώτα και μετά έχουν πάλι σειρά οι ονομαστικές εορτές και τέλος πάντων για δυο μήνες θα πνιγούμε πάλι στις ευχές.

 

Κακές δεν είναι, κάθε άλλο, ευχούλες είναι να ζήσουμε πολλά χρόνια οι ζωντανοί, να είμαστε γεροί, να μας αγαπούν, να έχουμε πρόοδο κι επιτυχίες και κακό να μη μας εύρει.

 

Μόνο που οι περισσότερες από αυτές τις ευχές είναι τυπικές, στερεοτυπικές, μηχανικές, αυτόματες, εθιμικές. Κάποιες έχουν ουσία, εκείνοι που τις λένε τις εννοούν, αλλά αυτοί είναι λίγοι. Χριστούγεννα έρχονται, να μην πεις «Καλά Χριστούγεννα»; Τόσο γαϊδούρι είσαι, τόσο αντικοινωνικός και απολίτιστος; Καινούργια χρονιά μπαίνει, να μην ευχηθείς «Καλή χρονιά»; Θα ευχηθείς, γιατί το απαιτεί το έθιμο.

 

Μόνο που το έχουμε κάπως παρακάνει. Μπαίνει καινούργιος μήνας; «Καλό μήνα!».  Ξεκινά η νέα εβδομάδα; «Καλή εβδομάδα!». Ξημερώνει η νέα μέρα; «Καλή Τρίτη!», «Καλή Τετάρτη!», «Καλή Πέμπτη», «Καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο!».

 

Μάλιστα διαιρούμε τη μέρα για να αυξήσουμε τις ευχές μας: «Καλημέρα!», «Καλό μεσημέρι!», «Καλό απόγευμα!», «Καλησπέρα!», «Καλό βράδυ!», «Καληνύχτα!», «Καλό ξημέρωμα!».

 

Και είπαμε: αυτές οι ευχές είναι μηχανικές οι περισσότερες, δεν εκφράζουν καμιά βαθύτερη επιθυμία μας να είναι οπωσδήποτε καλά ο άλλος, ούτε κακία φυσικά εκφράζουν να μην είναι καλά, είναι απλώς αδιάφορες, καμιά αξία δεν έχουν.

 

Το αντίθετο εντελώς ισχύει για τις κατάρες. Ευτυχώς αυτές δεν έχουν εθιμοτυπικό χαρακτήρα κι έτσι σπάνια τις λέμε ή τις ακούμε. Όταν όμως τις ακούσουμε ή τις πούμε, τότε το εννοούμε.

 

Βαριές, άσχημες κατάρες που εκτοξεύονται σε στιγμές μεγάλης οργής ή αδυναμίας να επιτεθούμε σ’ αυτόν που μας έχει πειράξει. Δεν μπορούμε να τον δείρουμε, να τον καταγγείλουμε, να τον κυνηγήσουμε, να τον τσαλαπατήσουμε και το μόνο που μας μένει είναι να τον καταραστούμε ελπίζοντας να πιάσει η κατάρα μας. Αλλά, όπως και οι ευχές έτσι και οι κατάρες είναι λόγια του αέρα και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να εκτονωθεί αυτός που καταριέται, ενώ αυτός, στον οποίο απευθύνεται η κατάρα, δεν παθαίνει τίποτα. Ευτυχώς.

 

Ήμουν πολύ μικρή και δεν το θυμάμαι, μου το διηγήθηκε όμως κάποτε η μητέρα μου, όταν πια ήμουν μεγάλη: κάποια ζημιά είχα κάνει κι εκείνη έγινε έξαλλη  (το είχε αυτό η μητέρα μου, να θυμώνει εύκολα). Θα ήθελε πάρα πολύ να με βρίσει, όμως από την άλλη, πώς να το κάνει αυτό στη μοναχοκόρη της, δεν το' λεγε η καρδιά της. Έξαλλη καθώς ήταν μου έδωσε μια ευχή σε μορφή κατάρας:

 

«Ω, που κακό να μη σ’ εύρει!»

 

Εγώ από την άλλη, ζόρικο παιδάκι αλλά παιδάκι, δεν πρόσεξα ότι επρόκειτο περί ευχής. Χτύπησα με το πόδι μου το μωσαϊκό της κουζίνας και είπα με θυμό:

 

«Εσένα να μη σ’ εύρει!»

 

Έτσι μητέρα και κόρη ανταλλάξαμε ευχές με τον μανδύα της κατάρας και μετά η μητέρα μάζεψε από κάτω τα σπασμένα γυαλιά, τα νερά ή δεν ξέρω τι άλλο είχα καταστρέψει.

 

 

Αγάπησα

 

Κανείς δεν σας αγάπησε όπως εγώ,

κανέναν άλλον δεν αγάπησα

εκτός από εσάς.

Πήρατε όλη την αγάπη μου

και τη ρουφήξατε,

στάλα δεν έμεινε

γι’ άλλον κανέναν.

 

Κανείς δεν σας αγάπησε όσο εγώ.

Κι είναι αυτό το φωτεινό αστέρι

που συνοδεύει τη ζωή μου.

Τόσο πολύ, τόσο μοναδικά

σας έχω αγαπήσει.

 

(Κρυφή χαρά:

aγάπησα.)

Περπατώ

 

 

Περπατώ στους δρόμους,

είμαι ντοπαρισμένη,

διπλή τριπλή δόση

τα ψυχοφάρμακα χθες βράδυ,

μάτια καρφωμένα στο κενό,

κτίρια, αυτοκίνητα, οι άνθρωποι,

περπατώ με δυσκολία,

τα μάτια καρφωμένα στο κενό,

δεν βλέπω όλο αυτό το σκηνικό

του χλευασμού μου,

πρωταγωνίστρια σε ένα έργο

άδειο από πλοκή,

φευγαλέα φιγούρα

στο μεγάλο έργο του κόσμου,

σχεδόν διάφανη,

σχεδόν αόρατη,

ανύπαρκτη σχεδόν,

αν δεν υπήρχε ο πόνος μου.

 

Χαμογελώ με κόπο στην κοπέλα

που μου σερβίρει τον καφέ,

χαμογελώ με κόπο στο παιδί

που μου φέρνει τα ψώνια

μετά βουλιάζω

στην ιδιωτική μου κόλαση.

 

Εγώ εδώ,

παρέα με την έλλειψή μου,

την τιμωρία μου,

την έλλειψή μου.

 

Το βλέμμα της Μέδουσας

 

Δευτέρα Λυκείου, μάθημα αρχαία ελληνικά, Σοφοκλέους «Αντιγόνη».

 

Όλα κυλούσαν ομαλά στην τάξη, η Αντιγόνη τα είχε βάλει με τον Κρέοντα που δεν την άφηνε να θάψει τα αδέλφια της, τα παιδιά παρακολουθούσαν και προσπαθούσαν να εξοικειωθούν με την αρχαία γλώσσα, αλλά δυο αγόρια εκεί πίσω στο τελευταίο θρανίο είχαν ξεκινήσει ψιλή κουβέντα.

 

Έκανα το μάθημα κανονικά εγώ, αλλά το βλέμμα μου κάθε τόσο στρεφόταν στα δυο αγόρια. Ήθελα απλώς να με δουν ότι τα είχα εντοπίσει, αυτό ήταν αρκετό για να σωπάσουν. Αυτά όμως - ποιος ξέρει τι σοβαρό πρόβλημα της  ζωής τους έλυναν, όσο η Αντιγόνη αντιμιλούσε στον θείο της - έμεναν σκυμμένα και συνέχιζαν την κουβέντα.

 

Έκανα υπομονή μερικά λεπτά, η φωνή μου έρρεε κανονική μέσα στην αίθουσα, όλοι ήμασταν ήρεμοι, αλλά η ματιά μου πήγαινε στον βρόντο: τα αγόρια συζητούσαν χαμηλόφωνα και δεν κοίταζαν προς το μέρος μου.

 

Και ξαφνικά έχασα την υπομονή μου. Κι εκεί που έλεγα:

«Τί δῆτα μέλλεις; ὡς ἐμοὶ τῶν σῶν λόγων ἀρεστὸν οὐδέν, μηδ’ ἀρεσθείη ποτέ», πατάω μια φωνή: «Εεεεεεεεε!» που αποκλείεται να έβγαινε από τα χείλη της γενναίας Αντιγόνης. Άλλωστε δεν υπήρχε στο βιβλίο.

 

Κοκάλωσε η τάξη, τα αγόρια στο τελευταίο θρανίο σήκωσαν εμβρόντητα το κεφάλι και είδαν το βλέμμα της Μέδουσας και κοκάλωσαν κι αυτά.

 

Πιο βαριά την πλήρωσε η καλή μαθήτρια της τάξης που καθόταν στο πρώτο θρανίο. Παρακολουθούσε το χρυσό μου το μάθημα απορροφημένη με τα παθήματα της Αντιγόνης, όταν άκουσε στα καλά καθούμενα την αγριοφωνάρα μου και τινάχτηκε λες και τη διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα.

 

Δεν άντεξα κι έβαλα τα γέλια. Η μικρή συνήλθε αμέσως και χαμογέλασε κι αυτή, συνήλθαν όμως και τα αγόρια του τελευταίου θρανίου που έκοψαν μαχαίρι την ιδιωτική τους συζήτηση, την οποία υποθέτω θα συνέχισαν στο διάλειμμα. Συνήλθαν και τα υπόλοιπα παιδιά και το μάθημα συνεχίστηκε απρόσκοπτα.

 

Αυτό το «Εεεεεεεε!» δεν περιείχε θυμό, γι’ αυτό εξάλλου γέλασα αμέσως. Ήταν απλώς ένας τρόπος να υπενθυμίσω την παρουσία μου στα αγόρια που δεν κοίταζαν προς το μέρος μου και να τα φέρω πάλι πίσω στα γνωστά πάθια της Αντιγόνης.

 

 

Τζόνι Κας: "The Cocaine Blues"

 

Σε ελεύθερη μετάφραση.

(Επειδή τραγουδιέται απνευστί, σκόπιμα παρέλειψα 

πολλά σημεία στίξης.)

 

 

Ένα πρωί νωρίς που βόλταρα

πήρα μια δόση κοκαΐνη

και σκότωσα την κυρά μου

πήγα κατ’ ευθείαν σπίτι και το’ ριξα στον ύπνο

έβαλα κάτω απ’ το κεφάλι μου

το αγαπημένο μου 44άρι

 

το άλλο πρωί σηκώθηκα και άρπαξα το όπλο

πήρα μια δόση κοκαΐνη και το’ βαλα στα πόδια

ωραία έτρεχα μα έτρεχα πολύ αργά

με πρόφτασαν στο Χουαρές στο Μεξικό

την ώρα που έπαιρνα τα χάπια μου στο μπαρ

μπήκε μέσα ο σερίφης από το Τζέρικο Χιλ

είπε « Γουίλι Λι, δεν σε λένε Τζακ Μπράουν

είσαι ο βρομιάρης που σκότωσε τη γυναίκα του»

είπα «ναι, ναι, με λένε Γουίλι Λι

αν έχεις ένταλμα, διάβασέ το μου

την πυροβόλησα γιατί μ' έκανε να πονέσω

νόμιζα ότι ήμουν ο μπαμπάκας της

αλλά αυτή είχε άλλους πέντε»

 

όταν μ’ έπιασαν ήμουν ντυμένος στα μαύρα

μ’ έβαλαν σε ένα τρένο και με πήγαν πίσω

φίλους δεν είχα για να δώσω εγγύηση

κοπάνισαν το ξερό κουφάρι μου

σ’ εκείνη εκεί τη φυλακή

το άλλο πρωί γύρω στις εννιάμισι

έκοψα  το σερίφη που ερχόταν

α! και έβηξε καθώς καθάρισε το λαιμό του

είπε «έλα βρομιάρη στο δικαστήριο»

 

μέσα στην αίθουσα άρχισε η δίκη μου

με δώδεκα έντιμους ανθρώπους

που ανέλαβαν την υπόθεσή μου

λίγο πριν ξεκινήσουν οι ένορκοι

είδα τον κοντοστούπη δικαστή

να κοιτάζει γύρω του

 

σε κάπου πέντε λεπτά μπήκε μέσα ο άντρας

κρατώντας την ετυμηγορία στο δεξί του χέρι

η ετυμηγορία διαβάστηκε

φόνος πρώτου βαθμού

ούρλιαξα «θεούλη μου, θεούλη μου, έλεος!»

ο δικαστής χαμογέλασε καθώς έπιασε το στιλό του

ενενήντα εννιά χρόνια στη φυλακή Folsom

ενενήντα εννιά χρόνια κάτω από το χώμα

 

δεν μπορώ να ξεχάσω τη μέρα

που σκότωσα εκείνη τη σκύλα.

 

Εμπρός, ελάτε, ακούστε με

αφήστε το ουίσκι, κάντε πέρα την κοκαΐνη!

 

 

Early one mornin' while makin' the rounds

I took a shot of cocaine and I shot my woman down

Went right home and I went to bed

I stuck that lovin' 44 beneath my head

Got up next mornin' and I grabbed that gun

Took a shot of cocaine and away I run

Made a good run but I ran too slow

They overtook me down in Juarez, Mexico

Late in the hot joints takin' the pills

In walked the sheriff from Jericho Hill

He said, "Willy Lee, your name is not Jack Brown

You're the dirty heck that shot your woman down"

Said, "Yes, oh yes my name is Willy Lee

If you've got the warrant just a-read it to me

Shot her down because she made me sore

I thought I was her daddy but she had five more"

When I was arrested I was dressed in black

They put me on a train and they took me back

Had no friends for to go my bail

They slapped my dried up carcass in that county jail

Early  next mornin' 'bout a half past nine

I spied the sheriff coming down the line

Ah, and he coughed as he cleared his throat

He said, "Come on, you dirty heck, into that district court"

Into the courtroom my trial began

Where I was handled by twelve honest men

Just before the jury started out

I saw the little judge commence to look about

In about five minutes in walked the man

Holding the verdict in his right hand

The verdict read in the first degree

I hollered, "Lawdy Lawdy, have a mercy on me"

The judge he smiled as he picked up his pen

ninety nine years in the Folsom pen

ninety nine years underneath that ground

I can't forget the day I shot that bad bitch down

Come on you've gotta listen unto me

Lay off that whiskey and let that cocaine be.

 

Εδώ τραγουδά ο Χοακίν Φίνιξ  

(από την ταινία: "Walk the Line"):

https://www.youtube.com/watch?v=_VkgWI0irR0

 

 

Το μοιρολόι του Σάκη

 

 

 

-Την αγαπώ κι αυτή ούτε που με λογαριάζει, σημασία δεν μου δίνει, είπε πικραμένος ο Σάκης και κατέβασε το δέκατο ποτήρι κρασί. Δεν με λογαριάζει σας λέω! Μόνο το δικό της θέλει να γίνεται!

 

Εμείς οι υπόλοιποι παρακαθήμενοι στο δείπνο ξεροκατάπιαμε. Η Εύα, η γυναίκα του, με αινιγματικό βλέμμα πηγαινοερχόταν σιωπηλή και μας σερβίριζε.

 

-Γυναίκα δολοφόνος, δολοφονεί ψυχές αυτή, δεν είναι άνθρωπος! Συνέχισε ο Σάκης και γέμισε πάλι το ποτήρι του.

 

Βαθμολογώντας τη Δημιουργία

 

Έγινε κάποτε μια έρευνα σχετικά με το πώς βλέπουν οι άνθρωποι τη Δημιουργία. Βαθμολογήστε τη Δημιουργία από το Μηδέν ως το Δέκα, είπαν σε όσους συμμετείχαν, και αιτιολογήστε τη βαθμολογία σας.

 

Αρκετοί έβαλαν 10/10. Είπαν ότι η Δημιουργία είναι τέλεια, αψεγάδιαστη, γεμάτη ομορφιά, αρμονία, ισορροπία και σοφία και της αξίζει να πάρει άριστα.

 

Λίγο περισσότεροι ήταν αυτοί που έβαλαν 9/10. Συμφωνούσαν κι εκείνοι ότι η Δημιουργία έχει όλες τις προηγούμενες ιδιότητες, αλλά έχει και κάποιες αρνητικές όψεις, όπως σεισμούς, μετεωρίτες, υγρασία και ενοχλητικά έντομα.

 

Πίσω από την κουρτίνα

 

                             Inanda Page: "girl behind the curtain"

 

Στεκόμουν πίσω απ’ την κουρτίνα

κι έβλεπα,

εσύ πηγαινοερχόσουν,

φορούσες τα ωραία σου φορέματα

και τα χρυσαφικά σου,

αδιάφορη όπως πάντα,

περιφρονητική,

εγώ

πίσω από την κουρτίνα

έκλαιγα βουβά,

χρόνια ολόκληρα έκλαιγα,

αλλά εσύ

καθόλου δε νοιαζόσουν,

πηγαινοερχόσουν,

κρατούσες τη ζωή γερά,

την όριζες,

με τα βραχιόλια σου να κουδουνίζουν

και τα μετάξια σου να φουρφουρίζουν

κι εγώ πίσω από την κουρτίνα

ασταμάτητα έκλαιγα.

 

Και τώρα

που όλα γίναν παρελθόν

κι εγώ πηγαινοέρχομαι

ντυμένη στα μετάξια σου

φορώντας τα βραχιόλια σου,

κοιτάζω την κουρτίνα.

 

Εσύ εκεί τώρα στέκεσαι

σαν αποτύπωμα

στο σχήμα των δακρύων μου.

 

Όμως,

ας ήμουν

πίσω απ’ την κουρτίνα εγώ

κι εσύ εδώ

να πηγαινοερχόσουν,

να κλαίω εγώ

κι εσύ ας μη με πρόσεχες.