Αθήνα - Πρέβεζα

 

Θάνατος είναι ο ήλιος που ανεβαίνει

πάνω από τα τσιμέντα και τις κεραίες,

θάνατος κι όταν στη δύση κατεβαίνει

μέσα σε φλόγες ακόμα άγρια αναμμένες.

 

Θάνατος οι καυτοί μικροί ή μεγάλοι δρόμοι

με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,

τα πάρκα, πάνω η Ακρόπολη κι ακόμη

οι γεμάτες παραλίες, θάνατος μέσα στους θανάτους.

 

Θάνατος ο τροχονόμος που σε σταματάει

για να ελέγξει το δίπλωμα οδήγησής σου,

θάνατος που καμιά πνοή ανέμου δεν φυσάει

κι οι λαμαρίνες που έγιναν μέρος της ζωής σου.

 

Φανάρια, πεζοδρόμια, μπαλκόνια

την Κυριακή θα πάρουνε φωτιά όλα,

θα καίνε στα κρεβάτια τα σεντόνια,

το φαγητό θα βράζει δίχως κατσαρόλα.

 

Περπατώντας αργά μέσα στο σπίτι

«υπάρχω;» λες, κι ύστερα: «δεν υπάρχεις!»

πιάτα, ποτήρια στοιβάζονται στον νεροχύτη,

μόνη σου έγνοια παγωμένο νερό να’ χεις.

 

Αν τουλάχιστον μια εβδομάδα ακόμα

αντέξεις έτσι και δεν τα τινάξεις,

σιωπηλή, θλιμμένη, με ξερό στόμα

θα πας στο μίνι μάρκετ κρύα νερά να αγοράσεις.

 

Καύσωνας και το μυαλό απορρυθμίζεται

 

 

 

«Μαμά» δεν με είπαν ποτέ, αφού δεν έκανα παιδιά. Δεν ξέρω γιατί ανατριχιάζω με αυτή τη λέξη, γενικά με τις μαμάδες δεν θέλω να έχω πολλή συνάφεια. (Θα ρωτήσω κανένα ψυχίατρο, κάτι θα βρει να μου πει ελπίζω).

 

Ούτε «θεία» με λένε τα ανίψια μου. Με φωνάζουν με το όνομά μου και αισθάνομαι πολύ καλά. Με εξαίρεση δυο αδέλφια που επιμένουν να με αποκαλούν θεία παρά τις συνεχείς παρακλήσεις μου να με λένε με το όνομά μου. Τι να κάνω, το κατάπια, αλλά κάθε φορά που το ακούω, νιώθω ενόχληση. (Να ρωτήσω και γι’ αυτό τον ψυχίατρο).

 

Έννιος: "Με δάκρυα κανείς μη με στολίσει"

 

Με δάκρυα κανείς μη με στολίσει

ούτε να με θρηνήσει στην κηδεία μου.

Γιατί;

Πετάω ζωντανός στο στόμα των ανθρώπων.

 

 

Nemo me lacrimis decoret nec funera fletu

faxit. Cur? Volito vivos per ora virum.

Έννιος, Ρωμαίος ποιητής.

(Η μετάφραση στα ελληνικά είναι δική μου.)

Όταν δίνουμε συμβουλές σε ένα ποίημα

 

 

Το ποίημα, όπως και κάθε έργο τέχνης, όταν αποσπάται από τον δημιουργό του και περνά στο κοινό, είναι πλέον αυτόνομο. Ο δημιουργός του ως καλός πατέρας μπορεί να χαίρεται ή να λυπάται για την πορεία του, όμως το ποίημα όπως το ενήλικο παιδί έχει τώρα την προσωπική του ζωή.

 

Πρέπει να ανάψω πάλι αυτόν τον έρωτα

 

Πρέπει να ανάψω πάλι

αυτόν τον έρωτα.

Ρίχνω προσάναμμα

φωτογραφίες, τραγούδια,

ποιήματα και όνειρα,

είναι απόλυτη ανάγκη

να αλλάξει η χημεία μου,

να αλλάξει η οπτική γωνία μου,

αλλιώς

χάσκει το βάραθρο,

γκρεμίζομαι σε τόπους άταφων νεκρών.

 

Δώσε,

δώσε φωτιά,

δώσε,

να φωτιστούν

οι σκοτεινοί μου ουρανοί.

 

Ρευστοί εαυτοί

 

 

 

Όποτε γυρίζω στο παρελθόν και φέρνω στο νου μου εικόνες του εαυτού μου, νιώθω ότι έχω μεν κάποια σχέση με εκείνο το παιδί, εκείνη την κοπέλα, εκείνη τη γυναίκα που έκανε τη ζωή μου, αλλά συγχρόνως νιώθω ότι εκείνο το άτομο δεν είμαι εγώ, δεν είναι αυτό που είμαι τώρα. Τώρα αναγνωρίζω και αποδέχομαι τον τωρινό εαυτό μου.

 

Άραγε θα ανατείλει αύριο ο ήλιος;

 

 

 

 

 

Να μια σκέψη που κανείς σήμερα στον κόσμο δεν κάνει. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι και αύριο και μεθαύριο και για εκατομμύρια ακόμα χρόνια ο ήλιος θα προβάλλει από την ανατολή, θα διασχίζει τον ουρανό και θα βουλιάζει στη δύση.

 

Οι πολύ μακρινοί μας πρόγονοι όμως δεν ήταν τόσο ήσυχοι. Όταν έβλεπαν τον θεό του Φωτός να χάνεται πίσω από τα βουνά, πίσω από τις θάλασσες, πίσω από τα δάση για να πάει ποιος ξέρει πού, στα ανάκτορά του ή σε έναν άλλο κόσμο για να τον φωτίσει, είχαν πάντα μια ανησυχία: θα ξανάρθει αύριο; Θα μας φωτίσει πάλι με το θεϊκό του Φως; Θα απλωθεί στη γη η ημέρα με όλα τα καλά της;

 

Αυγουστιάτικο φεγγάρι

 

 

Αυγουστιάτικο φεγγάρι,

πες μου,

πού είναι αυτός,

με ποιον,

με ποιαν,

πες μου,

πότε ανεβαίνουν οι χυμοί στο αίμα του,

να ετοιμαστώ κι εγώ,

να διασταυρωθούμε

στη σκοτεινή εκείνη χώρα των ενστίκτων

και πάνω στο πανάρχαιο έδαφος των ηδονών

να έχουμε

ένα ταυτόχρονο σπασμό.

Από την ποιητική συλλογή μου "Αγαπημένε μου ψυχίατρε, πες μου...", εκδόσεις Μανδραγόρας.

Κριτική του συγγραφέα Γιώργου Πρέκα για το μυθιστόρημά μου "Οι Αποκλίνοντες"

 

 «Εσένα σε προστατεύει ο Θεός. Έχεις για φυλαχτό το όνομά σου».

 

Το τελευταίο μυθιστόρημα της Καίτης Βασιλάκου, οι Αποκλίνοντες, εκδ. Απόπειρα, εκτυλίσσεται στην Αντιόχεια του 4^ου μ. Χ. αιώνα. Κεντρικός ήρωας είναι ο Σωσίθεος, ο οποίος αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο τις μεταφυσικές του αναζητήσεις. Περιστοιχισμένος από διάφορες θρησκείες και πολυάριθμες αιρέσεις και σέκτες της εποχής, ο πρωταγωνιστής δοκιμάζει και απορρίπτει ιδέες, εντάσσεται και εγκαταλείπει δόγματα, στη μάταιή του προσπάθεια να ανακαλύψει τον Θεό. Σμιλεμένος αρχικά με τις δοξασίες των Βαλεντινιανών Γνωστικών, στο τέλος του βιβλίου ο Σωσίθεος, μετά την επικράτηση της Ορθοδοξίας, σκέφτεται να γίνει Χριστιανός «όπως κάνουν όλοι οι φρόνιμοι».