"Άυλες περιφέρονται μορφές"

Άυλες περιφέρονται μορφές,

σιωπηλές,

με την κομματιασμένη μνήμη τους

-κοιτάζουν,

αλλά δεν μπορούν καλά να θυμηθούν,

όλα σαν όνειρο είναι χυμένα,

μια πολυθρόνα,

ένα κρεβάτι,

μια γυναίκα στο παράθυρο -

ξεριζωμένες τριγυρνούν

και χωρίς έρμα,

δεν καταλαβαίνουν

πως η ζωή τελείωσε γι’ αυτές,

πως τώρα έτσι αέναα

θα αιωρούνται χωρίς λύπη

ανάμεσά μας.

Πόλεις με τείχη και πόλεις χωρίς τείχη

                 Τείχη Βαβυλώνος. Αναπαράσταση.

Για χιλιάδες χρόνια, από τότε που οι μακρινοί πρόγονοι εγκατέλειψαν τον νομαδικό τρόπο ζωής και εγκαταστάθηκαν μόνιμα κάπου, η ανθρωπότητα έμαθε να ζει εντός των τειχών.

Σήμερα βέβαια τα τείχη είναι περιττά, εφόσον με μια αεροπορική επιδρομή μπορούμε άνετα να ισοπεδώσουμε μια πόλη. Αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ζωή μας έχει γίνει πολύ πιο άνετη και ευχάριστη από ό,τι ήταν στο παρελθόν, όταν ο κόσμος ήταν υποχρεωμένος να ζει στριμωγμένος σε ένα μικρό κομμάτι γης και περικυκλωμένος από τείχη.

Η ΠΡΟΓΟΝΙΚΗ ΕΝΤΟΛΗ

Μυθιστόρημα.
Σύντομα στα βιβλιοπωλεία.

Πέντε γενιές μετά την ένωση του αρχικού ζεύγους Αργυρώς και Γιάννη, ένας επίγονος επιχειρεί να ανιχνεύσει την αιτία που όλοι σχεδόν οι εκπρόσωποι της ευρύτερης οικογένειας βαρύνονται από κάποια ιδιορρυθμία. Με έκπληξη θα ανακαλύψει ότι κάτω από την επιφανειακή ομαλότητα αυτών των συγγενών δρουν σκοτεινές εσώτερες δυνάμεις και ντροπιαστικά μυστικά φυλάσσονται με περισσή επιμέλεια. Παράλληλα η ευρύτερη οικογένεια αναστατώνεται από τα καμώματα μιας αποκλίνουσας θείας, της οποίας την περιουσία εποφθαλμιούν όλοι. Τα γεγονότα εκτυλίσσονται σε μια επαρχιακή πόλη που δίνει κι αυτή το στίγμα της στην ιστορία.

Η Προγονική Εντολή

Μυθιστόρημα. 

Σύντομα στα βιβλιοπωλεία.

Τα μηνύματα

«Δεν θα παίζεις με την κούκλα, είναι ακριβή και θα τη χαλάσεις».

Μήνυμα:

Δεν θα κάνεις παιδιά.

"Άστρο μακρινό"

Το άστρο αυτό

είναι εκατομμύρια έτη φωτός

μακριά από μένα

απορούν οι άνθρωποι

γιατί το αγάπησα

αλλά οι μουσικές

που αντηχούν στο σύμπαν

είναι εξαίσιες.

Οι ταπεινώσεις κάνουν καλό στην ψυχική μας υγεία

Ένας καλός τρόπος για να τιθασέψουμε την αλαζονεία μας και την τάση αυτοπροβολής μας που προκαλεί χασμουρητά στους άλλους είναι να προβάλλουμε με θάρρος τις προσβολές και τις ταπεινώσεις που έχουμε υποστεί κατά καιρούς.

Βεβαίως υπάρχουν και άνθρωποι που πολύ μας επαίνεσαν και μας θαύμασαν και αυτό τρέχουμε αμέσως να το ανακοινώσουμε δημόσια για να απλωθεί όσο γίνεται περισσότερο ο θαυμασμός του κόσμου για μας.

Λάθος! Οι άλλοι που το μαθαίνουν μάς κοιτάζουν καχύποπτα. Δεν μας θεωρούν και πολύ σοβαρά άτομα, αφού με την πρώτη ευκαιρία διαλαλούμε τους επαίνους που αφορούν στο πρόσωπό μας.

"Σήμερα όλα στέκονται"

Σήμερα όλα στέκονται.

Πάγωσαν η ζωή κι ο θάνατος,

επιθυμίες, σκέψεις

όλα παγωμένα.

Ο χρόνος προσπαθεί να κινηθεί,

αλλά δεν έχει δύναμη.

Τι αγαπώ;

Δεν ξέρω.

Τι φοβάμαι;

Ούτε κι αυτό το ξέρω.

Μια ζωγραφιά σε κάδρο έγινα.

Πρέπει με κάποιο τρόπο

να πονέσω.                                     

Από την άψυχη πέτρα στην άψυχη πέτρα

Το θεωρούμε δεδομένο και καθόλου δεν μας παραξενεύει, όμως είναι κάτι τόσο αλλόκοτο που κανονικά θα έπρεπε να μας έχει αποτρελάνει.

Τι εννοώ: βλέπεις μια πέτρα άψυχη, νεκρό σώμα, μια λίμνη με σκέτο νερό, ένα κομμάτι χώμα. Κι εκεί που τα κοιτάζεις, αυτά αρχίζουν να κουνιούνται, να μετακινούνται, να ανοίγουν κάτι μάτια, κάτι στόματα, να πετάνε έξω κάτι γλώσσες, να βγάζουν παράξενους ήχους, να αλλάζουν σχήμα, να αλλάζουν χρώμα, να τρέχουν αποδώ κι αποκεί, να σμίγουν μεταξύ τους και να βγαίνει μετά από μέσα τους ένα αντίγραφό τους και στο τέλος να πέφτουν κάτω και να μένουν πάλι ακίνητα και νεκρά, όπως ήταν πριν.