Πολίτικαλι κορέκτ-φοβία

Καθώς οι σύνθετες λέξεις με δεύτερο συνθετικό τη λέξη «φοβία» κυριαρχούν τελευταία στο λεξιλόγιό μας και κατά κάποιο τρόπο μάς υπαγορεύουν ποια πρέπει να είναι η πολίτικαλι κορέκτ συμπεριφορά μας, πολλοί από μας, πριν εκθέσουν την άποψή τους, διευκρινίζουν: «Δεν έχω ισλαμοφοβία, αλλά...» ή «δεν έχω ξενοφοβία, αλλά...» ή «δεν έχω ομοφοβία, αλλά...».

"Κόκκινο το φεγγάρι..."

Κόκκινο το φεγγάρι,

μαύρη η θάλασσα,

μια Φύση αθόρυβη,

τεράστια,

με σχέδια μυστικά

έπλεκε τον ιστό της

και μας κοίταζε.

Αλλά εμείς ανέμελοι

είχαμε στήσει το δικό μας κόσμο

κάτω από φώτα ηλεκτρικά

γελώντας, πίνοντας

και απαγγέλλοντας ποιήματα.

Και το φεγγάρι κατακόκκινο

και η θάλασσα κατάμαυρη

λίγο πιο πέρα έστεκαν,

μια επικίνδυνη υπερδύναμη,

σιωπηλή

που έπλεκε ερήμην  μας

τα μυστικά της σχέδια.

Κι εμείς

ποιήματα απαγγέλλαμε

πίνοντας μπίρες.

Τόσο πολύ αποκομμένοι

από τη Μητέρα

ήμασταν.

Διάλογος με τον Αθάνατο

-Γιατί με αρνείσαι; Γιατί με αποφεύγεις; Αφού στο βάθος της καρδιάς σου ξέρεις την αλήθεια. Γιατί στρέφεις αλλού το πρόσωπό σου;

-Επειδή είναι αδύνατο για μένα να σε προσκυνήσω.

-Κάθε μέρα με προσκυνάς με σκέψεις βρώμικες που ντρέπεσαι να φανερώσεις. Γεμάτη σκοτάδι είναι η ψυχή σου. Κι αυτά που λες δημόσια είναι για μένα φλυαρίες κι απατεωνιές.

Η αθόρυβη ακτινοβολία των ιθαγενών Αμερικανών

 Δεν ξέρω, αν συμβαίνει και σε άλλους, εγώ όμως βρίσκω μια μυστική μαγεία και μια γοητεία στα ονόματα που έχουν οι περισσότερες Πολιτείες των ΗΠΑ.

Υποπτευόμενη ότι αυτά τα τοπωνύμια έλκουν την προέλευσή τους από τις γλώσσες των ιθαγενών Αμερικανών, έψαξα στο διαδίκτυο και πράγματι έτσι ήταν.

"Ψηλά οι ουρανοί είναι γεμάτοι αστέρια"

Πού πάει μερικές φορές

το πνεύμα και φωλιάζει

σε κάτι σώματα καχεκτικά

αρρωστιάρικα

με δύσμορφα χαρακτηριστικά

πάει και κάθεται εκεί

και ως νέο άγιο πνεύμα

στέλνει το φως του λαμπερό

γεμίζει με άστρα

το στερέωμα

αδιάφορο και αλαζονικό

θαμπώνει γύρω του τα πάντα

στέλνει πυροτεχνήματα φωτιάς

φτιάχνει καινούργιος ήλιους

πολλαπλασιάζει τα φεγγάρια

το σώμα ας υποφέρει

ας έχει τα δικά του βάσανα

τα ελεεινά, τρισάθλιά βάσανά του

ποιος νοιάζεται γι’ αυτό

όταν ψηλά οι ουρανοί

είναι γεμάτοι αστέρια...

"Το πάρτι"

Χτύπησε το κουδούνι.

Άνοιξα και παραλίγο να πάθω αποπληξία.

Μπροστά μου στεκόταν ο εαυτός μου και μου χαμογελούσε καθησυχαστικά.

-Προ παντός ψυχραιμία, είπε, θα σου τα εξηγήσω όλα.

Προχώρησε στο καθιστικό κι εγώ ακολούθησα μηχανικά.

-Λοιπόν, είπε βουλιάζοντας σε μια πολυθρόνα, τίποτα το παράξενο δεν υπάρχει σ’ αυτό που βλέπεις.

Οι εαυτοί μου κι εγώ

Θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν ήμουν-ήταν δέκα χρονών, και αναρωτιέμαι πόση σχέση έχω εγώ με εκείνο το απλοϊκό, ακατέργαστο, ενστικτώδες πλάσμα.

 Ακόμα και με τον εαυτό μου των είκοσι και των τριάντα χρόνων έχω την ίδια απορία. Και με τον εαυτό μου των σαράντα χρόνων επίσης.

Όλοι αυτοί οι εαυτοί μου εμπεριέχονται βεβαίως εντός μου, όμως εκείνοι οι εαυτοί είναι λιγότεροι από μένα, διότι δεν εμπεριέχουν εμένα στην ηλικία που βρίσκομαι τώρα.

Αρχαία Μασσαλία, η ελληνική πόλη της Δύσης

Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο παράτολμοι και πόσο απελπισμένοι ήταν ίσως εκείνοι οι πρωτοπόροι Έλληνες πρόγονοι που άφηναν πίσω τους για πάντα την αγαπημένη πατρίδα για να πάνε να εγκατασταθούν ως άποικοι σε ξένα, άγνωστα μέρη, ανάμεσα σε βάρβαρες και εχθρικές φυλές, με πόσο μόχθο αλλά και αποφασιστικότητα έριχναν τα θεμέλια της νέας πόλης που επρόκειτο να γίνει η δική τους πατρίδα, με τι όνειρα και προσδοκίες ξεκινούσαν τη ζωή τους από την αρχή.