Γυναίκες για ανδρική χρήση

Ένα πρόβλημα που έχουν οι άνδρες και που οι γυναίκες δεν το έχουμε κι ίσως και γι’ αυτό δεν το πολυκαταλαβαίνουμε είναι ότι  πρέπει κάθε τρεις και λίγο να κάνουν σεξ οπωσδήποτε.

Η φύση θέλει το αρσενικό να περιφέρεται και να σκορπίζει το σπέρμα του εδώ κι εκεί εν αφθονία, ενώ το θηλυκό το φυλάει για την εγκυμοσύνη και γι’ αυτό το θέλει πιο ήσυχο. Στο θηλυκό είναι αρκετός – κατά κανόνα – ένας επιβήτορας που θα το γονιμοποιήσει. Μετά τη γονιμοποίηση δεν του είναι απαραίτητο το σεξ, διότι τώρα πρέπει να ετοιμαστεί για ένα άλλο πιο δύσκολο ρόλο, αυτόν της μητέρας.

Το αρσενικό όμως που δεν έχει ανάλογο ρόλο στη φύση – στην κοινωνία άλλαξαν βέβαια τα πράγματα, αλλά η φύση δεν το έχει πληροφορηθεί – το αρσενικό λοιπόν συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει: να προσπαθεί να γονιμοποιήσει όσο γίνεται περισσότερα θηλυκά.

Απλά πράγματα δηλαδή.

Και όσο τουλάχιστον οι πρόγονοί μας ζούσαν σε άγρια κατάσταση, όλα λειτουργούσαν ρολόι. Μετά όμως που άρχισαν να οργανώνονται σε κοινωνίες, τα πράγματα δυσκόλεψαν κάπως, διότι τα θηλυκά δεν περιφέρονταν  πια ελεύθερα στους αγρούς. Τα αρσενικά αναγκάστηκαν λοιπόν  να έχουν ιδιωτικά θηλυκά για να κάνουν τη δουλειά τους.  Κι αν κανείς για διάφορους λόγους ξέμενε από θηλυκό, κοίταζε να βολευτεί όπως-όπως. Αυτό το όπως-όπως περιλάμβανε πλείστες εκτροπές της απλής σεξουαλικής πράξης, οι οποίες ακόμα ταλαιπωρούν το είδος μας, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Το θέμα μας είναι η βασανιστική ανάγκη του αρσενικού που η φύση το σπρώχνει να κάνει σεξ συνέχεια. Και αν μεν υπάρχει προσφορά στο κοινωνικό περιβάλλον, τότε εντάξει, το σεξ είναι μια επαναλαμβανόμενη ευχαρίστηση και το αρσενικό μπορεί να καυχιέται στον περίγυρό του για τα σεξουαλικά του προσόντα και τις σχετικές επιδόσεις του.

Και καθώς οι άνδρες είναι εκείνοι που ως κυρίαρχο φύλο έδωσαν στον πολιτισμό μας τη μορφή που έχει μέχρι σήμερα, μια ολόκληρη κουλτούρα και υποκουλτούρα  του σεξ συνεχίζεται από αρχαιοτάτων χρόνων ως τις μέρες μας, μια κουλτούρα  που δεν εκφράζει φυσικά τις γυναίκες, οι οποίες είναι αναγκασμένες να την ανέχονται και να προσαρμόζουν τη συμπεριφορά τους σύμφωνα με αυτήν.

Έτσι, ακόμα και σήμερα που τα σεξουαλικά ήθη στο δυτικό κόσμο είναι πολύ ελεύθερα, η βιομηχανία του σεξ ζει και βασιλεύει και εξυπηρετεί τις ανδρικές βιολογικές ανάγκες. Μια βιομηχανία του σεξ που να απευθύνεται σε γυναίκες δεν υπάρχει για τον απλούστατο λόγο ότι αυτές δεν την χρειάζονται. Για τις γυναίκες υπάρχει η βιομηχανία της μόδας (με όλα τα παρεπόμενα, καλλυντικά, κέντρα αισθητικής κλπ) που στόχο έχει να τις κάνει επιθυμητές σεξουαλικά. 

 Είναι ενδιαφέρον να δούμε με πόση ευκολία (και με τι καμάρι) οι άνδρες διηγούνται τις ερωτικές τους περιπέτειες ενώπιον κοινού, ενώ αντίθετα οι γυναίκες παραμένουν πάντα ένα καλόβολο ακροατήριο. Επίσης πόσο ευχάριστα και με πόση συχνότητα ακούγονται τα σεξιστικά καλαμπούρια στις παρέες, τα οποία προκαλούν τα θορυβώδη χάχανα των ανδρών, ενώ και οι γυναίκες τα αντιμετωπίζουν με φυσικότητα, χωρίς να νιώθουν ότι προσβάλλονται.

Και φυσικά δεν θα πρωτοτυπήσουμε, αν πούμε ότι η σεξουαλική ηθική είναι έργο σοφών ανδρών και όχι σοφών γυναικών και στηρίζεται στην αναγκαστική παραδοχή ότι η φύση θέλει τους άνδρες πολυγαμικούς και σεξουαλικά όσο γίνεται πιο δραστήριους , ενώ τις γυναίκες τις θέλει μητέρες και γι’ αυτό πιο ήρεμες στο συγκεκριμένο τομέα.

Ο σεξουαλικά δραστήριος άνδρας μπορούσε παλιότερα  να καυχιέται και για τα πολλά παιδιά του. Επειδή ο σκοπός της φύσης είναι η διαιώνιση του είδους, ο άνδρας δεν ήταν αρκετό να είναι σεξουαλικά ενεργός. Έπρεπε να είναι και γόνιμος. Ένας άνδρας στείρος ήταν μέγα όνειδος. Για το λόγο αυτό φρόντισαν οι άνδρες να μεταθέσουν το όνειδος στις γυναίκες που ήταν και υποδεέστερες. Αυτές ήταν οι στείρες και αυτές επίσης έφταιγαν, αν γεννούσαν μόνο θηλυκά παιδιά. Γιατί και αυτό ήταν όνειδος: να γεννά ένας άνδρας μόνο κορίτσια. Για το όνειδος του ανίκανου, δεν το συζητάμε. Ο ανίκανος ισοδυναμούσε με ευνούχο, ήταν ένας εντελώς άχρηστος άνδρας.

Το μοντέλο λοιπόν στις παλιότερες κοινωνίες είναι: άνδρας σεξουαλικά ενεργός, με φυσικά προσόντα για δυνατό σεξ που περνά το σπέρμα του στη γυναίκα του ή στις γυναίκες του, τις παλλακίδες του, τις δούλες του. Αν παραείναι ενεργός, μπορεί να σκορπίσει το σπέρμα του και προς άλλες κατευθύνσεις, δεν πειράζει, άνδρας είναι και του επιτρέπεται. Ο άνδρας αυτός έχει οπωσδήποτε πολλά παιδιά, γνήσια ή νόθα, εκ των οποίων τα αγόρια καλό θα είναι να είναι περισσότερα.

Οι άνδρες όμως ασχολούνται συχνά με δραστηριότητες  που τους κρατούν μακριά από τα ιδιωτικά θηλυκά τους. Πάνε στον πόλεμο παραδείγματος χάριν. Ή μπαίνουν στα πλοία και ταξιδεύουν σε μακρινές θάλασσες. Ή φτιάχνουν εμπορικά καραβάνια και πάνε σε μέρη εξωτικά και άγνωστα. Λείπουν από τα σπίτια τους πολύ καιρό. Τι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Η φύση πάντα παρούσα τούς θυμίζει το χρέος τους: πρέπει να κάνουν σεξ.

Έτσι εκτός από τα ιδιωτικά θηλυκά εμφανίζονται και τα δημόσια. Ακολουθούν το στρατό στις εκστρατείες για τις ανάγκες των στρατιωτών, αλλά εγκαθίστανται και στους γνωστούς οίκους για τις γενικότερες ανάγκες των ξένων και των ντόπιων.

Διότι εκτός από τους ξένους και οι ντόπιοι χρειάζονται πότε-πότε μια δημόσια γυναίκα για αλλαγή ή αν έχουν βρεθεί μόνοι από κάποια προσωπική αναποδιά. Κυρίως όμως για αλλαγή και ποικιλία. Αφού το σεξ δίνει τόση ευχαρίστηση, γιατί να μην το εκμεταλλευτούν δεόντως για ακόμα περισσότερη ευχαρίστηση;

Αναφορές για την πορνεία  ( η λέξη από το ρήμα της αρχαίας  «πέρνημι» = πουλώ) έχουμε από τον 18 αι π Χ στη Μεσοποταμία, στον κώδικα του Χαμουραμπί. Η πρώτη της μορφή είναι αυτή της ιερής πορνείας στους ναούς  (Σουμέριοι, Βαβυλώνιοι, Φοίνικες), από όπου και η λέξη «ιερόδουλος».

Στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη οι δημόσιες γυναίκες είναι κυρίως σκλάβες ή πρώην σκλάβες ή πολύ φτωχά κορίτσια που ξεκινούν το επάγγελμα σε νεαρότατη ηλικία, μόλις μπουν στην εφηβεία.

Με την έλευση του χριστιανισμού η πορνεία έπαψε να θεωρείται αποδεκτός κοινωνικός θεσμός και έγινε απαράδεκτος. Αυτή ήταν η μόνη αλλαγή. Κατά τα άλλα συνέχισε να ανθεί στη μεσαιωνική κοινωνία του Βυζαντίου και της δυτικής Ευρώπης. Η Εκκλησία αναγκάστηκε να την ανεχθεί, διότι μερικά φυσικά πράγματα είναι πάνω από κανόνες και νόμους και σ’ αυτές τις περιπτώσεις καλύτερα να μην τα βάζει κανείς με τη φύση. Έτσι για να αποφευχθούν κατά τη γνώμη της τα χειρότερα - βιασμοί, σοδομισμοί και αυνανισμοί- η Εκκλησία έκανε τα στραβά μάτια στην πορνεία. (Αν και τα χειρότερα δεν αποφεύχθηκαν τελικά).

Η πορνεία –και τα χειρότερά της, κατά την Εκκλησία – εξυπηρετεί μέχρι σήμερα τις σεξουαλικές ανάγκες των ανδρών. Οίκοι ανοχής για γυναίκες δεν υπάρχουν και αυτό δεν οφείλεται στην υποδούλωση της γυναίκας στον άνδρα, αλλά στο γεγονός ότι η γυναίκα δεν χρειάζεται τέτοιες εξυπηρετήσεις. Οι σεξουαλικές της ανάγκες δεν είναι τόσο πιεστικές και μπορεί να ζήσει και χωρίς σεξ. Δεν της αρέσει φυσικά η σεξουαλική στέρηση, αλλά άλλο αυτό και άλλο να υφίσταται κανείς τόση πίεση από τη φύση, ώστε να φτάνει σε ακραίες συμπεριφορές, όπως συμβαίνει στους άνδρες.

Θύματα λοιπόν μιας φύσης απαιτητικής οι άνδρες, μιας φύσης που τους θέλει συνεχώς σε σεξουαλική ετοιμότητα, αντέστρεψαν την καταδίκη τους σε προσόν, αλλά καταδίκασαν με αυτό τον τρόπο όλους τους ομόφυλούς τους που για διάφορους λόγους δεν ανταποκρίνονται στο μοντέλο του καλού επιβήτορα. Και παράλληλα αυτοκαταδικάστηκαν, καθώς με τα χρόνια η σεξουαλική τους ορμή ατονεί και στο τέλος αδρανεί τελείως.

Οι γυναίκες στο θέμα αυτό πρέπει να θεωρηθούν προνομιούχες. Ποτέ καμιά δεν στηλιτεύτηκε, επειδή οι επιδόσεις της στο σεξ ήταν κάτω του μετρίου. Ποτέ καμιά δεν διαπομπεύθηκε ως ανίκανη και καμιά δεν μαράζωσε, επειδή γέρασε και δεν μπορεί να κάνει σεξ. Ποτέ η φύση δεν την πίεσε τόσο πολύ στο θέμα αυτό, ώστε μη έχοντας άλλη  διέξοδο να καταφύγει σε βιασμό ή σε αιμομιξία ή σε ασέλγεια σε κοριτσάκια. Αν κάποιες παρεκκλίνουν από τον κανόνα, πρόκειται απλώς για νοσηρές εξαιρέσεις.

Αφού λοιπόν η φύση έτσι έχει αποφασίσει για τους άνδρες και εφόσον οι κοινωνίες μας από την αρχαιότητα ως σήμερα οριοθέτησαν το σεξ και το περιόρισαν σε συγκεκριμένες συμπεριφορές, είναι επόμενο ότι η πορνεία θα συνεχίσει να υφίσταται για να καλύπτει εκείνες τις πλευρές του που δεν έχουν προβλεφθεί ή που δεν επιδοκιμάζονται.

 Αλλά κι αν ακόμα υποχρεώναμε τον ανδρικό πληθυσμό να γίνει με το ζόρι μονογαμικός, πάλι θα υπήρχαν  πολλοί  που θα  δυσκολεύονταν για προσωπικούς λόγους να βρουν το ταίρι τους. Οι δημόσιες γυναίκες είναι γι’ αυτούς μια κάποια λύση, γιατί, αν βρεθούν σε σεξουαλική στέρηση, μπορεί να πάρουν επικίνδυνους δρόμους και τότε τα σεξουαλικά εγκλήματα θα γίνουν πολύ περισσότερα. (Κάτι ήξερε η Εκκλησία).

Η πορνεία, όσο κι αν δεν μας αρέσει, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει. Αυτό που δεν πρέπει να υπάρχει είναι το τράφικινγκ γυναικών και οι συνθήκες δουλείας που επιβάλλονται σ’ αυτές τις γυναίκες. Σε μια ψύχραιμη και πολιτισμένη κοινωνία η γυναίκα που θα προσφέρει έναντι αμοιβής σεξουαλικές υπηρεσίες σε άλλους πρέπει να είναι νόμιμη, ασφαλισμένη και κυρίως να έχει αποφασίσει η ίδια να κάνει αυτή τη δουλειά. Θα το αποφασίσει ελεύθερα, αν η κοινωνία πάψει να θεωρεί αυτό το επάγγελμα ανήθικο και να εξομοιώνει την επαγγελματία του είδους με τους κλέφτες, τους εκβιαστές, τους δολοφόνους, τους εμπόρους ναρκωτικών και όπλων κλπ κλπ. 

Μιλάμε βέβαια για μια εξιδανικευμένη κοινωνία, όπου το σεξ δεν θα θεωρείται βρώμικο, αλλά φυσικό όπως το φαγητό και ο ύπνος. Άρα μιλάμε για μια πολύ μακρινή ακόμα κοινωνία.

Στη δική μας κοινωνία, τη σημερινή, ιδού τι μορφή μπορεί να πάρει η πίεση για σεξ που ασκεί η φύση στους άνδρες: Στη γνωστή μας Μανωλάδα, εκεί που έγιναν προ καιρού τα έκτροπα, 8.000 αλλοδαποί που εργάζονται εκεί πιέζονται κι αυτοί από την ανδρική τους φύση να κάνουν σεξ.  Πού θα βρουν όμως γυναίκες  σ’ αυτόν εδώ τον ξένο και ακριβό τόπο; Στην περιοχή τα νόμιμα σπίτια είναι 3-4 και σ’ αυτά δουλεύουν καμιά δεκαριά γυναίκες.

8.000 άνδρες χωρίς γυναίκα είναι πάρα πολλοί και αυτό το προέβλεψαν κάποιοι επιτήδειοι. Στα χωράφια, σε κάποια απόσταση από τα καλύβια που μένουν, έχουν εγκαταστήσει την παράνομη επιχείρησή τους αυτοί οι επιτήδειοι με γυναίκες ξένες που τις έφεραν εδώ με το γνωστό παράνομο τράφικινγκ που ανθεί σε όλο τον κόσμο. Τις κρατούν κλειδωμένες και τις βάζουν να δουλεύουν μέρα νύχτα. Μια επίσκεψη σ’ αυτό το στρατόπεδο των αιχμαλώτων γυναικών στοιχίζει 20 ευρώ.

Τα 20 ευρώ δεν είναι πάντα διαθέσιμα. Και η φύση που δεν ξέρει από οικονομικές συναλλαγές απαιτεί το μερίδιό της. Οι στερημένοι άνδρες, αυτοί που δεν μπορούν να διαθέσουν 20 ευρώ για να ικανοποιήσουν τις φυσικές ορμές τους, θα ακολουθήσουν τους επικίνδυνους δρόμους που αναφέραμε πιο πάνω. Θα βιάσουν τους νεότερους και τους πιο αδύναμους συμπατριώτες τους ή αλλοδαπούς άλλης εθνικότητας που συμβιώνουν στον καταυλισμό τους.

Η κοινωνία κλείνει τα μάτια. Τι άλλο να κάνει; Να επέμβει και να διαλύσει τα πρόχειρα πορνεία και τους παράνομους που τα διατηρούν; Και μετά τι θα κάνουν 8000 άνδρες χωρίς σεξ; Να αυξήσει τα νόμιμα πορνεία της περιοχής από τέσσερα σε εκατό δεκατέσσερα και να κατεβάσει τις τιμές; Αυτό θα ήταν μια λύση σύμφωνη με τους παγκόσμιους νόμους προσφοράς και ζήτησης του εμπορίου. Αλλά μια κοινωνία που  θεωρεί την πορνεία εξοβελιστέα και παράλληλα αναγκαία, μια κοινωνία δηλαδή που ζει με αυτή την αντίφαση δεν μπορεί να αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες. Παραμένει λοιπόν έτσι με το στρεβλό αυτό μοντέλο,  όπως αυτό προέκυψε από την αρχή του πολιτισμού, και κάνει πως δεν βλέπει.

Και οι άνδρες που η φύση τούς χορεύει σαν μαριονέτες εξακολουθούν να επαίρονται για μεγέθη, για επιδόσεις και για άλλες κουταμάρες, εξακολουθούν να σχολιάζουν τις γυναίκες με φαλλοκρατική ορολογία και αρνούνται να δουν την αλήθεια: ότι είναι απλώς θύματα μιας φυσικής διαδικασίας για την αναπαραγωγή, ότι είναι επομένως καταδικασμένοι να κάνουν σεξ με ένα τρόπο που στερεί μεγάλο μέρος από την προσωπική τους ελευθερία.

http://www.lifo.gr/team/readersdigest/38272

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην
http://bibliotheque.gr/?p=22397