Τον είδαμε

Τον είδαμε.

Τον βλέπαμε εδώ και δεκαετίες, πότε με τις στολές του, πότε με την παραδοσιακή ενδυμασία του τόπου του, ένας όμορφος άνδρας στα νιάτα του που γερνώντας ασχήμαινε σιγά-σιγά και που στα τελευταία του είχε ένα βλέμμα περίεργο, βλέμμα παράφρονα.

Αντιφατικός και δυσερμήνευτος, με τη Δύση στραμμένη εναντίον του, στιγματισμένος με τη στάμπα του τρομοκράτη, δικτάτορας στη χώρα του. Μια πορεία από την έρημο και τις σκηνές των βεδουίνων  στην κορυφή της εξουσίας.

Το 1969 ανέτρεψε το βασιλιά Ιντρίς που είχε παραδώσει σε δυτικές εταιρίες τις πετρελαιοπηγές της χώρας και ανέλαβε ο ίδιος τις τύχες της πατρίδας του. Ανάγκασε τις ξένες εταιρίες να παραδώσουν στη χώρα μεγαλύτερο μερίδιο από τα κέρδη και με τα χρήματα αυτά έχτισε σχολεία, δρόμους, νοσοκομεία, σπίτια.  Το προσδόκιμο ζωής ανέβηκε σιγά-σιγά από τα 51 στα 77 χρόνια. Ανέβηκε και το βιοτικό επίπεδο. Η μοναδική χώρα της Αφρικής που δεν υποφέρει από υποσιτισμό είναι η δική του. Αυτή είναι η φωτεινή πλευρά του ανθρώπου.

Η σκοτεινή του πλευρά έχει εκτελέσεις αντιφρονούντων εντός και εκτός της χώρας και απολυταρχική διακυβέρνηση.  Για τα αραβικά δεδομένα  υπήρξε μάλλον ήπιος ηγέτης, αν σκεφτούμε ότι το 1982 ο πατέρας Άσαντ στη Συρία σε μια μόνο περίπτωση  ισοπέδωσε μια ολόκληρη πόλη εξοντώνοντας 35.000 ανθρώπους.

Αλλά οι Δυτικοί δεν είχαν καμιά σκασίλα για το δεσποτισμό του εντός της χώρας. Αυτό που τους εξαγρίωσε ήταν η συμμετοχή του σε τρομοκρατικές ενέργειες.

Το 1986 ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ρήγκαν διέταξε το βομβαρδισμό της χώρας ως αντίποινα για μια τρομοκρατική επίθεση σε ντισκοτέκ του Βερολίνου, όπου σκοτώθηκαν τρεις Αμερικανοί. Για την τρομοκρατική αυτή πράξη ηθικός αυτουργός θεωρήθηκε εκείνος.

Το 1988 ανατινάχθηκε ένα αεροσκάφος της  Pan Am πάνω από το Λόκερμπι της Σκωτίας.  270 νεκροί. Ηθικός αυτουργός της τραγωδίας είναι πάλι εκείνος. Για τη Δύση είναι πια ένας τρομοκράτης, τίποτε περισσότερο.

Περνούν ωστόσο τα χρόνια, αλλάζουν οι ισορροπίες στον κόσμο, καταρρέει το Ανατολικό Μπλοκ, έρχεται στο προσκήνιο η Αλ Κάιντα. Εκείνος βλέπει να μαζεύονται τα σύννεφα στον ουρανό και αλλάζει στάση.

Το 1999 παραδίδει στη δικαιοσύνη τους δύο ύποπτους για την τραγωδία του Λόκερμπι. Το 2003 αναλαμβάνει επίσημα την ευθύνη και την αποζημίωση στις οικογένειες των θυμάτων. Το 2004 ο βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ επισκέπτεται επίσημα την πρωτεύουσα της χώρας.

 Το 2006 το State Department ανακοινώνει την επαναφορά των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των ΗΠΑ και της χώρας του. Παράλληλα αίρεται το μποϊκοτάζ που είχε επιβληθεί στη χώρα. Το 2007 εκείνος επισκέπτεται επίσημα τη Γαλλία.

Η Ιταλία αγοράζει το 80% του πετρελαίου της χώρας και εκείνος την επισκέπτεται έντεκα φορές. Το 2010 ο Μπερλουσκόνι στη Ρώμη σκύβει και φιλά το χέρι του, μια τιμή που επιφυλάσσεται μόνο στον Πάπα.

 Αγαπήθηκαν λοιπόν εκείνος και η Δύση. Γιατί άραγε άλλαξε στάση έτσι απότομα απέναντι στους δυτικούς; 

Επειδή χωρίς το αντίπαλο δέος του Ανατολικού Μπλοκ  βρέθηκε ξαφνικά με ακάλυπτα τα νώτα σε ένα εχθρικό κόσμο. Επειδή εκείνος κρατούσε σε καταστολή τα ισλαμιστικά στοιχεία του τόπου του και η Αλ Κάιντα ήταν ισλαμιστική οργάνωση που απειλούσε τώρα και τη δική του χώρα.

Όσο για τους δυτικούς, αυτοί έκαναν χαρές μεγάλες που θα μπορούσαν μετά από αυτές τις αγκαλιές  να διεισδύσουν στη χώρα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

 Αλλά τόσα χρόνια στην εξουσία, τόση δύναμη, τόσος πλούτος έφθειραν το μυαλό του. Τα μάτια του άρχισαν σιγά-σιγά να παίρνουν το βλέμμα τρελού. Οι γιοι του απολύτως διεφθαρμένοι, γνωστή η πορεία των γόνων των ισχυρών, προκαλούσαν με την έκλυτη ζωή τους. Σαράντα δύο χρόνια απόλυτης εξουσίας. Και το Θεό να είχες κυβερνήτη, θα τον είχες βαρεθεί.  

Μετά κάτι έγινε, άρχισαν οι αραβικοί λαοί να εξεγείρονται, οι δυτικοί σαν τα γεράκια παρακολουθούσαν τις εξελίξεις, «αραβική άνοιξη» ονόμασαν τα τεκταινόμενα και χαμογέλασε ευχαριστημένος ο κόσμος, επιτέλους, είπε, θα έχουν τώρα και αυτοί οι καημένοι δημοκρατία. Και οι δικτάτορες ένας- ένας  άρχισαν να ξηλώνονται.

Εκείνος είπε όχι.

Μπορεί να το είπε η τρέλα του, μπορεί η υποψία του ότι άλλοι αφανείς ήταν οι υποκινητές της ανταρσίας, μπορεί  η πίστη του ότι η χώρα του θα ξέπεφτε στα χέρια ξένων. Πάντως είπε όχι. Έμεινε ως το τέλος εκεί που είχε ταχτεί από τα νιάτα του, υπερασπίστηκε αυτό που δημιούργησε, δεν το πρόδωσε, δεν το εγκατέλειψε για να βρεθεί φυγάς και εξόριστος σε ξένες χώρες.

Βέβαια αυτοί που τον έριξαν από την εξουσία είναι οι φίλοι του οι δυτικοί, τα κακόπιστα αυτά γεράκια. Χωρίς τη δική τους συμμετοχή  ο εμφύλιος μάλλον θα είχε πάρει άλλη τροπή.  Τώρα ο λαός εκεί πέρα πανηγυρίζει, πιστεύει ότι ήρθαν καλύτερες μέρες. Είναι όλοι τους ενθουσιασμένοι - όλοι; Πόσοι άραγε κλαίνε κρυφά με αυτό που είδαν στην τηλεόραση;

Και η Δύση πολύ ταράχτηκε κι αυτή με αυτό που είδε στην τηλεόραση. Θέλει τώρα να γίνουν έρευνες, να καταλογιστούν ευθύνες στα κτήνη που εξευτέλισαν τον άνθρωπο εξευτελίζοντας παράλληλα τον εαυτό τους, τον πολιτισμό τους, τη θρησκεία τους, τις αξίες τους. Στα κτήνη που χοροπηδούσαν στον τηλεοπτικό φακό και καμάρωναν για την κτηνωδία τους. Στα κτήνη αυτά, στα κτήνη.

Τον είδαμε.

Μολύνθηκε η όρασή μας, μολύνθηκε η ψυχή μας.

Και η Αμερική ταράχτηκε πολύ κι αυτή κι έκανε: «Ουάου!!!»