Φόνος καρμπόν

Την περασμένη εβδομάδα κατέγραψαν οι εφημερίδες ένα περιστατικό που συνέβη συγχρόνως σε δυο διαφορετικά σημεία του πλανήτη μας.
Δεν πρόκειται για δυο παρόμοια περιστατικά αλλά για ένα που εκδηλώθηκε ταυτόχρονα σε δυο μεριές. Οι ίδιες οι εφημερίδες δεν το πρόσεξαν αυτό. Περιορίστηκαν απλώς να αναφέρουν ό,τι συνέβη στο δικό τους τόπο και αγνοούσαν προφανώς πως το ίδιο αυτό γεγονός συνέβη ταυτόχρονα και κάπου αλλού.

Πρόκειται για τη διάπραξη ενός φόνου που συντελέστηκε στη Θράκη και στην Ανδαλουσία την ίδια μέρα και – αυτό δεν μπόρεσα να το εξακριβώσω, αλλά το υποπτεύομαι - την ίδια ώρα.
Δράστης είναι ένας νεαρός μετανάστης, Βούλγαρος εδώ, Βολιβιανός εκεί. Η γυναίκα του είχε κι αυτή δυο υποστάσεις και ήταν επομένως Βουλγάρα εδώ και Βολιβιανή εκεί. Το αλλόκοτο αυτό ζευγάρι είχε και δυο μικρά παιδιά, βουλγαρικής-βολιβιανής καταγωγής, εννοείται.

Στις 17 Φεβρουαρίου, ημέρα Τετάρτη, ο Βούλγαρος-Βολιβιανός άρπαξε ένα μαχαίρι και έσφαξε τη γυναίκα του. Έτσι μας πληροφόρησαν οι εφημερίδες – ελληνικές και ισπανικές. Μια μικρή ασάφεια υπάρχει ως προς το είδος της συγγένειας του μάρτυρα που παρευρισκόταν στο φόνο. Στη Θράκη, λένε οι εφημερίδες, ήταν η μητέρα του δράστη. Στην Ανδαλουσία ήταν η αδελφή του. Πιθανόν αυτή η μικρή λεπτομέρεια να μπερδέψει κάπως την αστυνομία, αν και κατά τη γνώμη μου δεν έχει καμιά βαρύνουσα σημασία.
Το ουσιώδες είναι ότι η νεαρή Βουλγάρα-Βολιβιανή είναι πλέον νεκρή, ο Βούλγαρος-Βολιβιανός σύζυγός της βρίσκεται στα χέρια της αστυνομίας, η φιλοξενούσα χώρα Ελλάδα-Ισπανία θα φροντίσει για την επιμέλεια των μικρών ορφανών, το δε ελληνικό-ισπανικό κοινό αύριο δεν θα θυμάται τίποτα για το φόνο.

Ένα φονικό δεν είναι βέβαια κάτι πρωτότυπο στον κόσμο τούτο που βρισκόμαστε και γι αυτό κατά κανόνα το ξεχνάμε σχεδόν αμέσως μόλις το μάθουμε. Η δε σχετική αναλγησία που επιδεικνύουμε, οφείλεται στο σύνδρομο της εξοικείωσης, ένα αποτελεσματικό φυσικό μηχανισμό που μας προστατεύει από τη συνεχή απελπισία. Η πρωτοτυπία όμως του συγκεκριμένου φόνου είναι ότι συνέβη συγχρόνως σε δυο διαφορετικά μέρη και αυτό ακούγεται εντελώς παράλογο, σύμφωνα με τους νόμους της λογικής που ξέρουμε.

Φαίνεται λοιπόν ότι αυτό που ονομάζουμε «χώρος», δεν είναι το απλό αποτέλεσμα του συνδυασμού των τριών γνωστών διαστάσεων. Είναι μάλλον κάτι πιο πολύπλοκο, εφόσον ένα γεγονός μπορεί να εμφανίζεται ταυτόχρονα σε δυο διαφορετικούς τόπους.
(Εξάλλου στο CERN οι ειδικοί επιστήμονες κάτι τέτοιο σκοπεύουν μεταξύ άλλων να μελετήσουν).

Αλλά και ο χρόνος επίσης δεν είναι άμοιρος αυτού του παραλογισμού.
Διότι το εν λόγω φονικό, όπως τουλάχιστον μας ενημερώνουν κάθε τόσο οι εφημερίδες, παρατηρούμε ότι διαπράττεται και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και μάλιστα σε όλα τα σημεία του κόσμου – άσχετο αν οι ίδιες οι εφημερίδες δεν συνειδητοποιούν ότι το επαναλαμβάνουν συνεχώς.

Με άλλα λόγια έχουμε εδώ ένα γεγονός που όχι μόνο υλοποιείται ταυτόχρονα εδώ κι εκεί, αλλά επίσης πηγαίνει μπρος πίσω καταργώντας τις καίριες για μας τους ανθρώπους διαχωριστικές γραμμές μεταξύ παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος.

Θα τολμούσα να διατυπώσω την άποψη ότι εδώ πρόκειται για ένα φόνο-καρμπόν, αλλά δεν ξέρω αν οι επιστήμονες που μελετούν το χωροχρόνο θα έβρισκαν σωστή μια τέτοια ορολογία. Ίσως πάλι να έχουμε εδώ ένα φόνο που έχει ξεκινήσει πριν από χιλιάδες χρόνια και δεν λέει να κλείσει τον κύκλο του.

Όπως και να έχει το πράγμα, άδικα η αστυνομία συλλαμβάνει το δολοφόνο και τον κλείνει στα μπουντρούμια της. Αυτός, όταν οι συνιστώσες του χωροχρόνου συμπέσουν υπό μία ειδική γωνία, πιάνει το μαχαίρι και σφάζει τη γυναίκα του.

Αξιοσημείωτο είναι επίσης και το γεγονός ότι η ανθρώπινη αντίληψη – όπως ακριβώς και οι εφημερίδες - αρνείται να αναγνωρίσει αυτές τις παραβιάσεις του χωροχρόνου και γι αυτό κάθε φορά αντιμετωπίζει αυτό το μονότονο συμβάν ως νεοφανές.


Σημείωση: Στα σχόλια τα μέλη της Λέσχης – και όποιος άλλος το επιθυμεί – μπορούν να προσθέσουν το δικό τους σχόλιο για το μυθιστόρημα του Χαρούκι Μουρακάμι «Σπούτνικ αγαπημένη».