30/1/15

Λιτότητα και λιτός βίος







Όχι, δεν θέλω να γυρίσω στη δεκαετία του 1960. Ούτε και στη δεκαετία του 2000 θέλω να γυρίσω.

Δεν θέλω να μοιάσω στους γονείς μου που πήγαιναν στη λαϊκή, λίγο πριν κλείσει, για να βρουν φτηνά και μισοσαπισμένα λαχανικά. Ούτε στους γείτονές μου της Αγίας Παρασκευής ( το 2000 εκεί έμενα) που είχαν τρία αυτοκίνητα και έκαναν τα ψώνια τους στο Παρίσι και το Λονδίνο.


Δεν θέλω να ζήσω όπως οι γονείς μου που κατέβαιναν με τα πόδια στο κέντρο για να κερδίσουν το εισιτήριο των δυο δραχμών, που με μάλωναν, αν ξέχναγα αναμμένο το φως σε ένα άδειο δωμάτιο, που μου φώναζαν να μη σπαταλώ το στιλό ζωγραφίζοντας καρικατούρες, που δεν τολμούσαν να κάνουν ένα υπεραστικό τηλεφώνημα και, όταν σπανίως το έκαναν, μιλούσαν βιαστικά για να μην πληρώσουν πολλά μετά στον ΟΤΕ.

Ούτε θέλω να ζήσω όπως οι γείτονές μου της Αγίας Παρασκευής που πάντρεψαν την κόρη τους και μας δεξιώθηκαν στο γνωστό κτήμα τάδε και μετά οι νεόνυμφοι έκαναν ταξίδι του μέλιτος στην Άπω Ανατολή, διότι «ε, και πού να πάνε τα παιδιά, στη Ρόδο;».

Δεν θέλω να επιστρέψω σε κείνα τα ασπρόμαυρα χρόνια που κοιτούσα ένα ζευγάρι σκουλαρίκια επί μέρες στη βιτρίνα και δεν αποφάσιζα να μπω μέσα να τα αγοράσω, γιατί μου φαίνονταν ακριβά.

Ούτε και στα χρόνια της ασωτίας θέλω να επιστρέψω, όταν οι φίλοι μου κοίταζαν τα ρούχα μου και δεν τα ενέκριναν, επειδή δεν ήταν σινιέ.

Δεν θέλω να ξαναζήσω εκείνες τις ημέρες του 1960 που οι ένοικοι της πολυκατοικίας τσακώνονταν για το πόσες ώρες την ημέρα  θα ανάβει το καλοριφέρ ούτε και εκείνες τις ημέρες του 2000 που πάγωνα σε όποια δημόσια υπηρεσία έμπαινα, επειδή ο κλιματισμός δούλευε στο φουλ και έξω είχε 30 βαθμούς θερμοκρασία.

Δεν θέλω να ζήσω και ούτε θέλω να έχω πρότυπο ζωής τη μικροαστική μιζέρια του 1960 ούτε και τη σπάταλη, αρχοντοχωριάτικη χλίδα του 2000.

Άσωτα δεν έζησα ποτέ ούτε όμως και μίζερα.

Είχα το ίδιο αυτοκίνητο επί δεκαοχτώ χρόνια και δεν το άλλαζα, αφού έκανα μ’ αυτό μια χαρά τη δουλειά μου. Στην εποχή της χλίδας έπρεπε να αποπληρώσω ένα μεγάλο δάνειο για το διαμέρισμα που είχα αγοράσει και επί ένα χρόνο δεν πήγα πουθενά, σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι για να μπορέσω να συγκεντρώσω τα χρήματα. Πληρώνω πάντα την εφορία και τους λογαριασμούς στην ώρα τους και μετά κοιτάζω να ζήσω τον υπόλοιπο μήνα με αυτά που μου απέμειναν.

Γι’ αυτό άντεξα τη λιτότητα και θα αντέξω και τη λιτή ζωή που μου προτείνεται (αν και σημασιολογικά είναι το ίδιο πράγμα, μην παίζουμε με τις λέξεις).

Είμαι ιδεολογικά υπέρ της λιτότητας ή της λιτής ζωής (διαλέξτε ό,τι σας πάει καλύτερα).

Είμαι ιδεολογικά απολύτως εχθρική προς ένα τρόπο ζωής επιδεικτικό, πολυτελή, σπάταλο, άσωτο είτε είμαστε σε ευημερία είτε είμαστε σε οικονομική κρίση.

Είμαι αντίθετη προς τη νοοτροπία της υπερκατανάλωσης και, όταν ακούω για shopping therapy, βγάζω σπυριά.

Από την άλλη, δεν θέλω να θυσιάσω την αυτονόητη βολή μου: θέλω τη θέρμανσή μου τον χειμώνα, τη δυνατότητα να παίρνω ταξί, τώρα που πούλησα το αυτοκίνητό μου, τη δυνατότητα να ταξιδεύω με αεροπλάνο, να αγοράζω φρέσκα λαχανικά από το σουπερ μάρκετ της γειτονιάς μου, να έχω τηλεόραση plasma και μια γυναίκα να μου κρατά καθαρό το σπίτι, όλα αυτά δηλαδή που οι γονείς μου δεν είχαν τη δεκαετία του 1960.

Δεν έχω καμιά διάθεση να επιστρέψω στη μικροαστική ζωή εκείνης της εποχής ( που καμιά γοητεία δεν έχει, εκτός αν τη διαβάζουμε στα μυθιστορήματα)  ούτε και στη συβαρίτικη ζωή του 2000 που μου φέρνει εμετό.

Δεν θέλω να ζω με ψωμί κι ελιά ούτε με χαβιάρι και σαμπάνιες.

Λυπάμαι, αλλά δεν ζηλεύω τη ζωή των γονιών μου και τις στερήσεις τους, όπως επίσης περιφρονώ βαθύτατα κάθε νεοπλουτίστικη συμπεριφορά.


5 σχόλια:

Dimitri Tabaoglou είπε...

Κατ'ἀρχάς , κατ' ἀρχήν νομίζω ὄτι τίς ἀπόψεις αὐτές πρέπει νά τίς συμμερίζεται κάθε λογικός , σώφρων νοῦς , πού δέν θέλει πολλά ἀλλά καί πού δέν θέλει καί σχεδόν τίποτα , πού αὐτός ἴσως κάπως καί νά μήν εἶναι ὁ συνήθης βέβαια . Ἕνα θέμα γιά κάποιον πού ζεῖ μέ λιτότητα εἶναι ἄν εἶναι ἐπιλογή του ἐνῶ θά εἶχε τήν δυνατότητα νά ζεῖ καί πλουσιοπάροχα , καί ὄχι ἄν τοῦ ἐπιβάλεται αὐτή ἡ λιτότητα καί συμβαίνει νά μή τόν ἐνοχλεῖ , ὁπότε καί δέν ἀντιδρᾶ . Ἐπειδή τέθηκαν πολλές παράμετροι κάπου καί ἀντικρουόμενες , σχηματικά θά μπορούσαν ἴσως , σέ ἕναν ζυγό ἀκριβείας ( ὄχι ἀκρίβιας ἀπαραίτητα λόγω λιτότητας) νά τοποθετηθοῦν τά ὁμοειδῆ , τά μέν ἀπό τήν μία καί τά δέ ἀπό τήν ἄλλη , τό καθένα μέ τό κατά περίπτωση εἰδικόν του βάρος , νά βλέπαμε πρός τά ποῦ θά εἶχε ἀποκλίνει ἡ ἄντυγα , ἡ βελόνα του ~ ἄν καί αὐτό τό συμπέρασμα δέν θά ἦταν ξεκάθαρο . Καλύτερα , ὅποια γενική ἐντύπωση ἀποκομίζει ὁ καθένας .

Dimitri Tabaoglou είπε...

Κατ'ἀρχάς , κατ' ἀρχήν νομίζω ὄτι τίς ἀπόψεις αὐτές πρέπει νά τίς συμμερίζεται κάθε λογικός , σώφρων νοῦς , πού δέν θέλει πολλά ἀλλά καί πού δέν θέλει καί σχεδόν τίποτα , πού αὐτός ἴσως κάπως καί νά μήν εἶναι ὁ συνήθης βέβαια . Ἕνα θέμα γιά κάποιον πού ζεῖ μέ λιτότητα εἶναι ἄν εἶναι ἐπιλογή του ἐνῶ θά εἶχε τήν δυνατότητα νά ζεῖ καί πλουσιοπάροχα , καί ὄχι ἄν τοῦ ἐπιβάλεται αὐτή ἡ λιτότητα καί συμβαίνει νά μή τόν ἐνοχλεῖ , ὁπότε καί δέν ἀντιδρᾶ . Ἐπειδή τέθηκαν πολλές παράμετροι κάπου καί ἀντικρουόμενες , σχηματικά θά μπορούσαν ἴσως , σέ ἕναν ζυγό ἀκριβείας ( ὄχι ἀκρίβιας ἀπαραίτητα λόγω λιτότητας) νά τοποθετηθοῦν τά ὁμοειδῆ , τά μέν ἀπό τήν μία καί τά δέ ἀπό τήν ἄλλη , τό καθένα μέ τό κατά περίπτωση εἰδικόν του βάρος , νά βλέπαμε πρός τά ποῦ θά εἶχε ἀποκλίνει ἡ ἄντυγα , ἡ βελόνα του ~ ἄν καί αὐτό τό συμπέρασμα δέν θά ἦταν ξεκάθαρο . Καλύτερα , ὅποια γενική ἐντύπωση ἀποκομίζει ὁ καθένας .

Καίτη Βασιλάκου είπε...

Δημήτρη, ναι, επιλέγουμε τον τρόπο ζωής που μας ταιριάζει, εφόσον βέβαια ζούμε σε ένα κόσμο όπου μπορούμε να έχουμε επιλογές

Χριστίνα Πεταλωτή είπε...

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ταυτίζομαι με το κείμενο σου Καίτη! Αυτά τα λόγια πρέπει να είναι το Ευαγγέλιό μας! Να αποτινάξουμε τι μιζέρια από πάνω μας γιατί και το αλόγιστο κυνήγι της μεγάλης ζωής είναι κι αυτό μιζέρια. Μιζέρια ψυχική! Να μην επιστρέψουμε σε καμία εποχή. Να φτιάξουμε μια καινούρια Ελλάδα που όμοιά της δεν γνωρίσαμε ποτέ! Μια Ελλάδα με ανθρώπους υπεύθυνους γεμάτους νοιάξιμο και αγάπη. Με ανθρώπους που προοδεύουν όχι μέσα από τον ανταγωνισμό αλλά μέσα από την αλληλοϋποστήριξη!

Καίτη Βασιλάκου είπε...

Χριστίνα, πολύ θα το ήθελα κι εγώ αυτό, φοβάμαι όμως ότι οι περισσότεροι οραματίζονται άλλους παραδείσους.