Αρσενική βία

 

Αν θέλετε να είστε ισότιμες με τους άνδρες, καλές μου φεμινίστριες, πρέπει πρώτα πρώτα να τους αγαπάτε, όχι να τους μισείτε. Οι άνδρες δεν είναι εχθροί μας, είναι σύντροφοι στον αγώνα και στις χαρές της ζωής.

 

Μόνο που η Φύση τούς αδίκησε φυτεύοντας μέσα τους τη βία, ενώ εμάς μας προίκισε με υπομονή και με πιο ειρηνική συμπεριφορά.

 

Λογικό: μια βίαιη γυναίκα θα γίνει μια κακή μητέρα κι αυτό η Φύση δεν το θέλει. Ένας βίαιος άνδρας έχει ή μάλλον είχε, γιατί μιλάμε τώρα για την προϊστορία του είδους μας, περισσότερες πιθανότητες να προστατέψει την ομάδα του και την οικογένειά του από τους κινδύνους. Και η πρωτόγονη γυναίκα ενστικτωδώς θα προτιμήσει αυτόν για σύντροφό της, γιατί εκτός του ότι θα νιώθει ασφάλεια κοντά του, θα γεννήσει τα παιδιά του που θα φέρουν τα επιθετικά γονίδια του πατέρα τους, άρα θα έχουν περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης.

 

Η βία είναι αρσενική, είναι «δώρο» της Φύσης προς τους άνδρες. Στις γυναίκες αντίθετα η βία  είναι αμελητέα και μάλλον εξαίρεση.

 

Αλλά η Φύση δεν προέβλεψε ότι ο άνθρωπος θα εξελισσόταν στον πολιτισμό και θα ερχόταν η στιγμή που η βία θα γινόταν εμπόδιο στην κοινωνική πρόοδο.

 

Σήμερα οι γυναίκες απαιτούμε ισότιμη μεταχείριση με τον άνδρα και το έχουμε πετύχει σε πολλούς τομείς. Ακόμα όμως έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Βοηθός στην προσπάθειά μας είναι ο σύγχρονος άνδρας. Δεν τον βάζουμε επομένως στο στόχαστρο και δεν τον λιθοβολούμε. Τον θέλουμε συμπαραστάτη στον αγώνα μας.

 

Δεν είναι ο εχθρός αυτός. Αν η γυναίκα γίνεται θύμα και αυτός θύτης, ας σκεφτούμε ότι και αυτός είναι θύμα της Φύσης που τον εφοδίασε με βία σε καιρούς πολύ παλιούς, τότε που η βία είχε τη χρησιμότητά της.

 

Ο άνδρας έχει κάνει μεγάλα βήματα από τότε, έχει μάθει να συγκρατεί την επιθετικότητά του και να σέβεται τη γυναίκα. Υπάρχουν βέβαια και τα απολιθώματα που ζουν ακόμα στην εποχή των σπηλαίων. Αυτά πρέπει να εξαλείψουμε και εναντίον αυτών πρέπει να στραφούμε. Όχι εναντίον ολόκληρου του ανδρικού φύλου.

 

Δεν θα ανοίξουμε τώρα πόλεμο με όλους τους άνδρες, γιατί εκτός του ότι είναι παράλογο, είναι και ανέφικτο και, το χειρότερο, γινόμαστε γραφικές και αντιπαθητικές και οι άνδρες δικαίως μάς χλευάζουν και μας περιφρονούν. Με άλλα λόγια, χάνουμε το παιχνίδι, αγαπητές μου νεοφεμινίστριες.

 

Θυμηθείτε τη σκηνή από μια ταινία του Γούντι Άλεν, δεν θυμάμαι τον τίτλο της τώρα, όπου ο δυστυχής σύγχρονος άνδρας δέχεται επίθεση από κάποιους νταήδες και για να σωθεί, πατάει ο ίδιος τα γυαλιά του στο έδαφος και τα σπάει, μήπως και τον λυπηθούν και τον αφήσουν.

 

Δεν είμαστε βέβαια με τους νταήδες, είμαστε με τον Γούντι Άλεν. Αλλά έτσι τον θέλουμε τον άνδρα; Μήπως και να τον δέρνουμε πότε πότε, αν δεν είναι υπάκουος;

 

Σ' αγάπησα, μ' αγάπησες

 

Σ’ αγάπησα

με όλους τους τρόπους,

όμως

ποτέ δεν σου είπα «σ’ αγαπώ».

Μ’ αγάπησες κι εσύ,

βαθιά μ’ αγάπησες,

κι ας μη μ’ αγκάλιασες ποτέ.

 

Ποτέ για την αγάπη μας

δεν είπαμε κουβέντα.

Κι αυτή ακόμα ζει 

και είναι τρυφερή

και είναι γλυκιά και αθάνατη.

Ακόμα ζει κι ανθίζει,

ενώ εσύ, πατέρα μου,

έχεις πεθάνει.

Πώς να σου το πω

 

Πώς να σου πω πως σ’ αγαπώ,

εγώ εδώ,

σε μια κλειστή Μεσόγειο,

κι εσύ εκεί

στην άκρη του Ειρηνικού,

όταν εδώ είναι μέρα,

εκεί είναι νύχτα,

όταν σου γράφω ποιήματα,

εσύ κοιμάσαι.

Φτεροκοπά η αγάπη μου

δεμένη στη μικρή μου θάλασσα,

ενώ εσύ κοιτάς έναν απέραντο ωκεανό

με κύματα θεόρατα

και δεν μπορείς να ακούσεις

τη σιγανή φωνούλα της.

"Αφήστε την να ξεκουραστεί"

 

 

 

«Αφήστε την να ξεκουραστεί».

Αυτό μου είπε φίλος που γνώριζε το ιστορικό της μητέρας μου και που την φιλοξενούσε στον οίκο ευγηρίας που είχε.

Για δυο χρόνια, κάθε τρεις και λίγο, την πηγαινοέφερνα στα νοσοκομεία, της έβαζαν αίμα, της έδιναν φάρμακα και μου την παρέδιδαν. Δεν μπορούσαν να της κάνουν τίποτε άλλο. Σε λίγο πάλι η κατάστασή της ήταν άθλια. Θεραπεία για την αρρώστια της δεν υπήρχε. Το μυαλό της το είχε χάσει. Κειτόταν στο κρεβάτι και ήταν απλώς ένα σώμα που η αρρώστια χόρευε πάνω του. 

Και ξανά στο νοσοκομείο. Και ξανά. Και ξανά. Και χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Μόνο μια απλή παράταση στο μαρτύριο ενός καταδικασμένου σώματος.

Ένα απόγευμα μου τηλεφωνεί ο φίλος από το ίδρυμα:

-Η μητέρα σας δεν είναι πάλι καλά. 

Ένιωσα απελπισία.

-Τι να κάνω; τον ρώτησα.

-Αν θέλετε τη γνώμη μου, αφήστε την να ξεκουραστεί. Δεν έχει κανένα νόημα να την ταλαιπωρείτε με νέες εισαγωγές στο νοσοκομείο και θεραπείες που απλώς παρατείνουν την τυραννία της.

Έκλεισα το τηλέφωνο και οι δύο ώρες που ακολούθησαν ήταν οι χειρότερες της ζωής μου. Πηγαινοερχόμουν πάνω κάτω αναποφάσιστη, θολωμένη, τρελαμένη.

Ύστερα ξαναχτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ξανά ο φίλος αυτός:

-Η μητέρα σας ξεκουράστηκε, μου είπε.

 Δεν θα αναφέρω τα άλλα συναισθήματα που με κατέκλυσαν και με έλιωσαν. Θα αναφέρω μόνο ένα από αυτά: ανακούφιση. Το μαρτύριο της μητέρας μου είχε πια τελειώσει. Είχε επιτέλους αναπαυτεί.

Όταν πήγα στο ίδρυμα, την είδα ξαπλωμένη στο κρεβάτι, ήσυχη, σαν να κοιμόταν.

Σήμερα, είκοσι οχτώ χρόνια μετά, δεν έχω μετανοήσει ούτε μια στιγμή. Είχα κάνει αυτό που έπρεπε.

 

Η πιο όμορφη στιγμή είναι η στιγμή της δημιουργίας

 

 

 

Διαβάζω για συγγραφείς που εξομολογούνται πόσο επώδυνες είναι γι’ αυτούς εκείνες οι ώρες που γράφουν και προσπαθώ να καταλάβω τι εννοούν. Είναι δυνατόν να υποφέρουν, όταν γράφουν; Δεν νιώθουν εκείνο το ξεσήκωμα, εκείνο τον βαθύ ενθουσιασμό που στριμώχνεται στα δάχτυλά σου και προσπαθεί να πεταχτεί προς τα έξω και βιάζεται να γίνει ιστορία με λέξεις πάνω στο χαρτί και έχει απορροφήσει όλη σου την ύπαρξη και δεν μπορείς τίποτε άλλο να σκεφτείς εκείνη την ώρα;

 

Διαβάζω και για άλλους που πάσχουν από το σύνδρομο της λευκής σελίδας. Που στέκουν μπροστά στο άγραφο χαρτί με άγχος, με αγωνία, γιατί δεν ξέρουν πώς να ξεκινήσουν ή ίσως δεν έχουν κάποιο θέμα στο μυαλό τους.

 

Μα είναι απλό: κλείνεις τα κιτάπια σου και φεύγεις. Δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα της γέννας. Η κυοφορία συνεχίζεται και ο τοκετός θα έρθει κάποια στιγμή.

 

Πάντως για μένα η πιο όμορφη στιγμή είναι η στιγμή του τοκετού. Δεν έχει ωδίνες. Έχει μόνο τρέλα, σπρώξιμο προς τα έξω του μωρού, πυρετό και χαρά, καθώς βλέπεις να παίρνει σάρκα και οστά το όραμά σου.

 

Αυτές είναι η πιο όμορφες στιγμές μου, όταν γράφω.

 

Μετά αρχίζουν τα τεχνικά θέματα. Αφήνεις το κείμενό σου και ασχολείσαι με άλλα πράγματα. Περνά λίγος καιρός, συνέρχεσαι από την τρέλα σου και τότε ξαναγυρίζεις να δεις τι έγραψες τέλος πάντων, είναι καλό, είναι μέτριο ή είναι κακό.

 

Τώρα που η τρέλα έχει φύγει, το ψυχρό μάτι της λογικής κάνει τον έλεγχο. Έχεις μια σχετική ευχαρίστηση, καθώς κάνεις αυτή τη δουλειά και μια ικανοποίηση, αν ό,τι έγραψες αξίζει τον κόπο. Διορθώνεις λίγο τη σύνταξη κάπου, αφαιρείς, προσθέτεις φράσεις, αλλάζεις κάποιες λέξεις με άλλες πιο κατάλληλες.

 

Αργότερα ξανακοιτάζεις το κείμενό σου. Με ψυχραιμία αυτή τη φορά. Η χαρά της δημιουργίας έχει πλέον χαθεί, αλλά μένει η ευχαρίστηση στην περίπτωση που ό,τι έγραψες αξίζει τον κόπο.

 

Και μετά έρχεται το μαρτύριο.

 

Η επιμέλεια του κειμένου από τον χώρο του εκδότη. Εντάξει, κάποιες παρατηρήσεις είναι σωστές, τις αποδέχεσαι. Για μερικές έχεις αντιρρήσεις, αλλά, δεν βαριέσαι, τις αποδέχεσαι κι αυτές. Σε κάποιες άλλες πατάς πόδι και περνά το δικό σου.

 

Αλλά δεν είναι αυτό το πραγματικό μαρτύριο. Το πραγματικό μαρτύριο είναι, όταν σου στέλνουν το διορθωμένο κείμενο κι εσύ πρέπει υποχρεωτικώς να το διαβάσεις όλο από την αρχή για να βεβαιωθείς ότι όλα είναι εντάξει. Συνήθως κάτι δεν είναι. Ξανά διόρθωση, ξανά ανάγνωση όλου του κειμένου. Και αυτό μπορεί να γίνει αρκετές φορές, μέχρι που έχεις πια σιχαθεί και το κείμενό σου και όλα όσα το αφορούν.

 

Και όταν γίνει βιβλίο, πρέπει να το ξαναδιαβάσεις για να σιγουρευτείς ότι δεν υπάρχει καμιά ατέλεια. Το έχεις όμως εν τω μεταξύ σκυλοβαρεθεί. Ποια χαρά της δημιουργίας… εδώ μιλάμε για βασανιστήριο. Βαριέσαι αφόρητα.

 

Άμε το καλό, λες στο βιβλίο σου, και πια δεν θέλεις να το ξαναδείς στα μάτια σου.

 

Κακή μητέρα…

Μυστική αστυνομία;

 

 

 

Κάτι παράξενο συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στο μπλογκ μου. Ενώ η αναγνωσιμότητά του έχει πέσει, καθώς μεταφέρω τα κείμενά μου στο φβ και λίγοι ανατρέχουν τώρα σ’ αυτό, ξαφνικά βλέπω κάθε τόσο μια κατακόρυφη άνοδο για δυο μέρες και μένω με το στόμα ανοιχτό.

 

Μα πού βρέθηκαν ξαφνικά 500, 600, 700, 800 αναγνώστες σε μια μέρα μέσα; Ανακάλυψαν πόσο σπουδαία είμαι; Μαγεύτηκαν από τα γραφόμενά μου; Ποιοι είναι αυτοί ο άγνωστοι, μυστήριοι αναγνώστες που κάνουν βόλτες στο μπλογκ μου και ξετρυπώνουν παλιά μου κείμενα που κι εγώ ακόμα τα έχω ξεχάσει;

 

Κρατά αυτή η ιστορία εδώ και αρκετό καιρό. Δυο μέρες κατακλυσμού και μετά ξανά ησυχία με 50, 60, 70 αναγνώστες την ημέρα.

 

Α, με ανακάλυψαν επιτέλους, σκεφτόμουν στην αρχή ευχαριστημένη, και να δεις που όπου να’ ναι θα αρχίσουν οι προτάσεις συνεργασίας και πού ξέρεις, μπορεί και μέχρι το Χόλιγουντ να φτάσει η χάρη μου, μια και οι ιστορίες που γράφω, όπως πολλοί μού λένε, γίνονται άνετα ταινίες.

 

Ωστόσο, μέχρι στιγμής, καμιά πρόταση δεν έχω και οι μυστήριοι εκατοντάδες αναγνώστες  μου εμφανίζονταν κάθε τόσο ξαφνικά και εξαφανίζονταν δυο μέρες αργότερα.

 

Εκτός κι αν, σκέφτηκα κατόπιν, αυτοί οι αναγνώστες δεν είναι φιλικοί προς ό,τι γράφω, αλλά εχθρικοί. Μια μυστική αστυνομία πνεύματος που ελέγχει τι γράφω στο μπλογκ μου και ψάχνει με υπομονή να βρει κάποιες φράσεις μου που θα αποκαλύπτουν τον σκοτεινό μου ρόλο, ότι δηλαδή δεν είμαι αριστερόφρων κι ας φαίνονται προοδευτικά αυτά που γράφω.

 

Φυσικά δεν είμαι αριστερόφρων, το αναφέρω πού και πού στα κείμενά μου. Αλλά δεν είναι ούτε δεξιόφρων και αυτό φαίνεται καθαρά στις ιδέες μου που παραθέτω.

 

Η σκέψη ότι ίσως μια μυστική αστυνομία ξεψαχνίζει το μπλογκ μου και εναγωνίως προσπαθεί να εντοπίσει φράσεις μου ύποπτες για να με διαπομπεύσει στη συνέχεια με έκανε να γελάσω χαιρέκακα.

 

Εμ, δεν θα βρείτε τίποτα, πουλάκια μου, μονολόγησα. Γιατί ό,τι γράφω, το γράφω νηφάλια, δεν χαρίζομαι ούτε στους δυτικόφιλους που ομνύουν στη μητέρα Αμερική ούτε στους άλλους που κοιτάζουν με λαγνεία την Ανατολή και για ό,τι αναφέρω έχω επιχειρήματα και παραθέτω πηγές.

 

Και να που αυτή η υποψία μου μάλλον επιβεβαιώνεται, καθώς χθες το φβ μού έστειλε μια πανταχούσα που με έκανε να γελάσω με την καρδιά μου.

 

Τι βρήκαν εκεί πέρα στο φβ;

 

Βρήκαν μια φωτογραφία μου που συνόδευε ένα ποίημά μου σχετικό με την τραγωδία στην Τουρκία πριν τέσσερις μήνες, τότε με τον φοβερό σεισμό.

 

Το ποίημα είναι αυτό:

 

Δεν είναι η ζωή που θριαμβεύει,

όταν ένα φτωχό κορμάκι

ανασύρεται από τα ερείπια ζωντανό,

ενώ χιλιάδες πτώματα

σαπίζουν μέσα στα χαλάσματα.

Ο θάνατος είναι αυτός που θριαμβεύει,

που μας χαμογελά σαρκαστικά,

που μας κοιτά με περιφρόνηση.

Και η ζωή, δούλα στην εξουσία του,

παλεύει τώρα να σταθεί

γυμνή στα χιόνια,

πεινασμένη, ορφανεμένη,

δούλα στα κέφια του,

γεμάτη τραύματα.

 

Η φωτογραφία που το συνόδευε είναι γνωστή σε όλους μας, σε όλο τον κόσμο, παντού. Την δημοσίευσαν εφημερίδες, περιοδικά, διαδίκτυο, την είδαμε και την ξαναείδαμε πολλές φορές και είναι αλήθεια ότι σφίχτηκε η καρδιά μας. Δείχνει ένα πατέρα να κάθεται θλιμμένος δίπλα σε μια σκηνή και να κρατά το χεράκι της νεκρής κόρης του. Εμείς μόνο αυτό το χεράκι βλέπουμε και το θλιμμένο πρόσωπο του πατέρα. Το νεκρό κορίτσι δεν το βλέπουμε, το κρύβει η σκηνή.

 

Δεν είχε τίποτε το αποτρόπαιο η εικόνα. Είχε μόνο θλίψη – τη θυμάστε τη φωτογραφία, είμαι σίγουρη γι’ αυτό, γιατί αναπαράχθηκε αμέτρητες φορές.

 

Το φβ λοιπόν ξαφνικά θυμήθηκε ότι πριν τέσσερις μήνες την είχα ανεβάσει στο μπλογκ μου και μετά στο φβ και με ενημέρωσε ότι «περιέχει βίαιο περιεχόμενο ή σκληρές εικόνες και καλύπτεται για να μπορούν να αποφασίζουν οι χρήστες, αν θέλουν να τη δουν».

 

Στη συνέχεια με ενημέρωσε πώς εντοπίζουν τις σκληρές εικόνες:

 

«Χρησιμοποιούμε τεχνολογία ή μια ομάδα ελέγχου για να εντοπίζουμε περιεχόμενο που ίσως πρέπει να καλυφθεί.

•

Οι σκληρές εικόνες ενδέχεται να περιλαμβάνουν, ενδεικτικά, κακοποίηση ζώων, θανατηφόρους τραυματισμούς, απειλή της ζωής κάποιου ή αυτοκτονία και αυτοτραυματισμό.

•

Δεν είναι δυνατή η προβολή σκληρών εικόνων από άτομα κάτω των 18 ετών.»

 

Ωραία τα λέει και συμφωνώ, μόνο που η φωτογραφία που ανέβασα δεν ανήκει σε καμιά από τις δύο κατηγορίες. Μετά με ρωτά, αν θέλω να την καλύψουν και να τη δουν όποιοι θέλουν ή αν διαφωνώ και θέλω να μην την καλύψουν.

 

Σκέφτηκα: αν πω όχι, να μείνει η φωτογραφία εκεί που είναι, τότε θα ξεκινήσω πόλεμο με το φβ που δεν ξέρω πού θα βγάλει. Και δεν είμαι για τέτοια εγώ. Απάντησα λοιπόν να καλύψουν την πασίγνωστη φωτογραφία. Εξάλλου ποιος χρήστης του φβ θα κατέβει τόσο κάτω ως τις 11 Φεβρουαρίου για να δει τι είχα γράψει τότε.

 

Δεν ισχύει βέβαια το ίδιο με τη μυστική αστυνομία εκτός του φβ που ψάχνει τα διάφορα μπλογκ για να εντοπίσει εχθρούς της ιδεολογίας της. Και, τρομάρα της, δεν βρήκε τίποτε άλλο εκτός από μια φωτογραφία που έχει δει όλος ο κόσμος, που έχει μόνο ένα θλιμμένο πατέρα και το χεράκι ενός κοριτσιού που δεν επέζησε του σεισμού.

 

Ψάξτε, ψάξτε, τίποτα δεν θα βρείτε, καλοί μου κουκουλοφόροι. Και να σας πω και τη βαθύτερη σκέψη μου: κάποιοι από σας διαβάζοντάς με, θα αλλάξετε γνώμη, θα χάσετε τον φανατισμό σας.

 

Ήδη πιστεύω ότι έχει γίνει αυτό σε μερικούς από σας.

Μορφές

 

 

 

Μορφές με ακολουθούν

σε αλλόκοτα τοπία,

το χώμα τρίζει,

οι ουρανοί αλλάζουν χρώματα,

νυχτώνει ξημερώνει

μέσα σε δευτερόλεπτα

και στον ορίζοντα μια έκρηξη τεράστια

παραμονεύει,

 

βγάζω τα ρούχα μου,

σέρνομαι πίσω από θάμνους

μονολογώντας ασυνάρτητα

και ετοιμάζονται οι Μορφές,

ακονίζουν πριόνια, τσεκούρια,

κοιτάζουν το κορμί μου

άπληστα.