Η Κολομπιάνα

 

 

 

Είναι τώρα τρεις μήνες που έλαβα στο ίνμποξ ένα μήνυμα στα αγγλικά από κάποια άγνωστή μου Κολομπιάνα που μου συστήθηκε ως ποιήτρια και μεταφράστρια και μου πρότεινε να μεταφράσει ποιήματά μου στα ισπανικά, τα οποία θα δημοσιεύονταν σε εξέχοντα περιοδικά στο Μεξικό, στη Χιλή, στην Αργεντινή, στην Κολομβία, στο Περού, στην Ισπανία και στη Βενεζουέλα, καθότι εκτός από ποιήτρια και μεταφράστρια ήταν και literary agent και  promoter.

 

Πήγα από περιέργεια στη σελίδα της και είδα πράγματι διάφορα ποιήματα δικά της και άλλων και μεταξύ αυτών και μερικών Ελλήνων μεταφρασμένα στα ισπανικά.

 

Οι μέρες κάπως φεύγουν

 

Οι μέρες κάπως φεύγουν,

ξοδεύονται

μέσα σε ανύποπτες, μηχανικές κινήσεις,

τρέχει, χωρίς να σε ρωτά,

το αίμα στο κορμί σου,

κάνουν τον κύκλο τους αδιάφοροι

οι δείχτες στα ρολόγια,

καθησυχαστικός γλιστρά ο καιρός

και σε κρατά σε λήθαργο.

 

Τις νύχτες όμως ,

τώρα που πια σου σώθηκαν οι προσευχές,

σβήνεις το φως

και τότε ανοίγεται μπροστά σου

μια αχανής διάσταση,

μια σκοτεινή σιωπή

και θέλει τότε, φίλε μου, πολύ κουράγιο

να φτιάξεις νέα σχέδια για τη ζωή σου,

όσο Αυτό σαλεύει ολόγυρά σου

και παγωμένο σ’ ακουμπά.

Πόσοι άνθρωποι γιορτάζουν τα Χριστούγεννα;

 

 

 

Οι παγκόσμιες στατιστικές δείχνουν ότι περίπου 2,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι, ή λίγο λιγότερο από το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού, είναι Χριστιανοί, οι οποίοι γιορτάζουν τα Χριστούγεννα ως μία από τις σημαντικότερες θρησκευτικές γιορτές . Παρόλο που τα Χριστούγεννα δεν αποτελούν μέρος των επίσημων εορτών κάθε έθνους , σχεδόν ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός συμμετέχει σε εορτασμούς την ημερομηνία αυτή και γύρω από αυτή.

 

"Knock"

 

Το πιο μικρό διήγημα επιστημονικής φαντασίας:

Knock
---------
"Ο τελευταίος άνθρωπος στη Γη καθόταν μόνος σε ένα δωμάτιο. Ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα..."

(The last man on Earth sat alone in a room. There was a knock on the door ...)

Του Fredric Brown.

Το διήγημα κέρδισε το βραβείο Cordwainer Smith Rediscovery 2012.

Το τέλος του επεισοδίου

 

 

 

Το χιόνι δεν την πειράζει, το’ χει συνηθίσει. Είναι η πληγή στον ώμο που την πονά φριχτά.

 

Οι άλλοι έφυγαν, δεν μπορούσαν να την περιμένουν. Για την ακρίβεια την εγκατέλειψαν. Αυτή είναι η σωστή λέξη: την εγκατέλειψαν.

 

Αν δεν είχε την πληγή στον ώμο, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Μπορούσε να τα βγάλει πέρα και μόνη της. Το χιόνι και το κρύο δεν είναι τίποτα. Δηλαδή σχεδόν τίποτα. Όσο να’ ναι καλύτερα  να ήταν τώρα άνοιξη με καταπράσινο τον κόσμο ή καλοκαίρι με τη ζέστη. Αλλά είναι χειμώνας βαρύς κι έχει παντού χιόνι, όπου και να κοιτάξεις.

 

Φίλοι παλιοί

 

Στα όνειρά μου

επιμένει να έρχεται ένα παρελθόν

που εδώ και χρόνια έχει κλείσει

-τίποτα δεν καταλαβαίνουν

τα υπόγεια του εγκεφάλου μου,

αρνούνται το παρόν με πείσμα.

 

Κι εγώ σαν να’ μαι ακόμα είκοσι, τριάντα χρόνων

βλέπω φίλους παλιούς

και συζητάμε πράγματα καθημερινά,

αερολογίες λέμε, τίποτα σημαντικό.

 

Τα πρωινά ξυπνώ με μια παλιά οικειότητα.

Ύστερα αργοσβήνουν οι σκιές των φίλων

και η συνείδηση ξεκαθαρίζει επιτακτικά:

 

«Τώρα είσαι μόνη!»

Ευχές και κατάρες

 

Μπήκε ο μήνας των ευχών.

Όχι πως οι άλλοι μήνες πάνε πίσω, οι άλλες εβδομάδες, οι άλλες μέρες, αλλά ο Δεκέμβριος κατέχει τα πρωτεία, χαμός θα γίνει πάλι φέτος από τις ευχές.

 

Ξεκινάμε απαλά με τις ονομαστικές εορτές και όσο περνούν οι μέρες οι ευχές πολλαπλασιάζονται, πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, πλησιάζει η Πρωτοχρονιά και ο Ιανουάριος κλέβει αρκετές ευχές από τον ψηλομύτη Δεκέμβριο, διότι αυτός είναι που κατέχει την πρώτη μέρα του χρόνου και επίσης έχει και τα Φώτα και μετά έχουν πάλι σειρά οι ονομαστικές εορτές και τέλος πάντων για δυο μήνες θα πνιγούμε πάλι στις ευχές.

 

Κακές δεν είναι, κάθε άλλο, ευχούλες είναι να ζήσουμε πολλά χρόνια οι ζωντανοί, να είμαστε γεροί, να μας αγαπούν, να έχουμε πρόοδο κι επιτυχίες και κακό να μη μας εύρει.

 

Μόνο που οι περισσότερες από αυτές τις ευχές είναι τυπικές, στερεοτυπικές, μηχανικές, αυτόματες, εθιμικές. Κάποιες έχουν ουσία, εκείνοι που τις λένε τις εννοούν, αλλά αυτοί είναι λίγοι. Χριστούγεννα έρχονται, να μην πεις «Καλά Χριστούγεννα»; Τόσο γαϊδούρι είσαι, τόσο αντικοινωνικός και απολίτιστος; Καινούργια χρονιά μπαίνει, να μην ευχηθείς «Καλή χρονιά»; Θα ευχηθείς, γιατί το απαιτεί το έθιμο.

 

Μόνο που το έχουμε κάπως παρακάνει. Μπαίνει καινούργιος μήνας; «Καλό μήνα!».  Ξεκινά η νέα εβδομάδα; «Καλή εβδομάδα!». Ξημερώνει η νέα μέρα; «Καλή Τρίτη!», «Καλή Τετάρτη!», «Καλή Πέμπτη», «Καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο!».

 

Μάλιστα διαιρούμε τη μέρα για να αυξήσουμε τις ευχές μας: «Καλημέρα!», «Καλό μεσημέρι!», «Καλό απόγευμα!», «Καλησπέρα!», «Καλό βράδυ!», «Καληνύχτα!», «Καλό ξημέρωμα!».

 

Και είπαμε: αυτές οι ευχές είναι μηχανικές οι περισσότερες, δεν εκφράζουν καμιά βαθύτερη επιθυμία μας να είναι οπωσδήποτε καλά ο άλλος, ούτε κακία φυσικά εκφράζουν να μην είναι καλά, είναι απλώς αδιάφορες, καμιά αξία δεν έχουν.

 

Το αντίθετο εντελώς ισχύει για τις κατάρες. Ευτυχώς αυτές δεν έχουν εθιμοτυπικό χαρακτήρα κι έτσι σπάνια τις λέμε ή τις ακούμε. Όταν όμως τις ακούσουμε ή τις πούμε, τότε το εννοούμε.

 

Βαριές, άσχημες κατάρες που εκτοξεύονται σε στιγμές μεγάλης οργής ή αδυναμίας να επιτεθούμε σ’ αυτόν που μας έχει πειράξει. Δεν μπορούμε να τον δείρουμε, να τον καταγγείλουμε, να τον κυνηγήσουμε, να τον τσαλαπατήσουμε και το μόνο που μας μένει είναι να τον καταραστούμε ελπίζοντας να πιάσει η κατάρα μας. Αλλά, όπως και οι ευχές έτσι και οι κατάρες είναι λόγια του αέρα και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να εκτονωθεί αυτός που καταριέται, ενώ αυτός, στον οποίο απευθύνεται η κατάρα, δεν παθαίνει τίποτα. Ευτυχώς.

 

Ήμουν πολύ μικρή και δεν το θυμάμαι, μου το διηγήθηκε όμως κάποτε η μητέρα μου, όταν πια ήμουν μεγάλη: κάποια ζημιά είχα κάνει κι εκείνη έγινε έξαλλη  (το είχε αυτό η μητέρα μου, να θυμώνει εύκολα). Θα ήθελε πάρα πολύ να με βρίσει, όμως από την άλλη, πώς να το κάνει αυτό στη μοναχοκόρη της, δεν το' λεγε η καρδιά της. Έξαλλη καθώς ήταν μου έδωσε μια ευχή σε μορφή κατάρας:

 

«Ω, που κακό να μη σ’ εύρει!»

 

Εγώ από την άλλη, ζόρικο παιδάκι αλλά παιδάκι, δεν πρόσεξα ότι επρόκειτο περί ευχής. Χτύπησα με το πόδι μου το μωσαϊκό της κουζίνας και είπα με θυμό:

 

«Εσένα να μη σ’ εύρει!»

 

Έτσι μητέρα και κόρη ανταλλάξαμε ευχές με τον μανδύα της κατάρας και μετά η μητέρα μάζεψε από κάτω τα σπασμένα γυαλιά, τα νερά ή δεν ξέρω τι άλλο είχα καταστρέψει.

 

 

Αγάπησα

 

Κανείς δεν σας αγάπησε όπως εγώ,

κανέναν άλλον δεν αγάπησα

εκτός από εσάς.

Πήρατε όλη την αγάπη μου

και τη ρουφήξατε,

στάλα δεν έμεινε

γι’ άλλον κανέναν.

 

Κανείς δεν σας αγάπησε όσο εγώ.

Κι είναι αυτό το φωτεινό αστέρι

που συνοδεύει τη ζωή μου.

Τόσο πολύ, τόσο μοναδικά

σας έχω αγαπήσει.

 

(Κρυφή χαρά:

aγάπησα.)

Περπατώ

 

 

Περπατώ στους δρόμους,

είμαι ντοπαρισμένη,

διπλή τριπλή δόση

τα ψυχοφάρμακα χθες βράδυ,

μάτια καρφωμένα στο κενό,

κτίρια, αυτοκίνητα, οι άνθρωποι,

περπατώ με δυσκολία,

τα μάτια καρφωμένα στο κενό,

δεν βλέπω όλο αυτό το σκηνικό

του χλευασμού μου,

πρωταγωνίστρια σε ένα έργο

άδειο από πλοκή,

φευγαλέα φιγούρα

στο μεγάλο έργο του κόσμου,

σχεδόν διάφανη,

σχεδόν αόρατη,

ανύπαρκτη σχεδόν,

αν δεν υπήρχε ο πόνος μου.

 

Χαμογελώ με κόπο στην κοπέλα

που μου σερβίρει τον καφέ,

χαμογελώ με κόπο στο παιδί

που μου φέρνει τα ψώνια

μετά βουλιάζω

στην ιδιωτική μου κόλαση.

 

Εγώ εδώ,

παρέα με την έλλειψή μου,

την τιμωρία μου,

την έλλειψή μου.