Έρχονται οι μουλάδες!

Ο επαναστατικός άνεμος που πνέει στην Τυνησία και στις γειτονικές αραβικές χώρες μπορεί να στέλνει στον υπόλοιπο κόσμο μηνύματα ελπίδας για καλύτερες μέρες σε αυτά τα μέρη που αγνοούν τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, όμως ας μην ξεχνάμε τι έγινε το 1979 στο Ιράν.

 Ανάμεσα στα πλήθη που διαμαρτύρονται, αυτοπυρπολούνται ή πυροβολούνται από την αστυνομία απαιτώντας ψωμί και δημοκρατία, θα υπάρχουν πολλοί που θα θέλγονται από την ιδέα της ίδρυσης ενός καθαρά ισλαμικού κράτους κατά τα πρότυπα του Ιράν, δεδομένου ότι η θρησκεία σε κείνες τις χώρες έχει πολύ μεγάλη επιρροή και τίποτε δεν γίνεται, αν δεν συμφωνήσουν και οι ιμάμηδες.

 Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δικτάτορες που κυβερνούν αυτά τα αραβικά κράτη, μισούν τη δημοκρατία και κρατούν τους λαούς τους με το φόβο και τον τρόμο σε ένα ανελεύθερο καθεστώς, στη φτώχεια και την υπανάπτυξη. Από την άλλη δεν συμπαθούν ιδιαίτερα τους θρησκευτικούς αρχηγούς των χωρών τους, οι οποίοι είναι κράτος εν κράτει και επηρεάζουν το λαό κατά τα κέφια τους. Η πολιτική που τηρούν οι άραβες δικτάτορες είναι η σιωπηλή ανοχή αλλά όχι και η ενθάρρυνση των ισλαμικών στοιχείων.

 Τώρα που ο λαός στην Τυνησία και στις άλλες αραβικές χώρες σήκωσε κεφάλι, είναι πολύ πιθανό, αν οι πολιτικοί ηγέτες τους δεν καταφέρουν να τους συγκρατήσουν, να δούμε να απλώνεται σιγά -σιγά σε αυτές τις χώρες η λεγόμενη ισλαμική δημοκρατία. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό, δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε.

Το σύνδρομο του Μόγλη

«Τι είναι ο άνθρωπος!»

 Όλοι θυμόμαστε την ατάκα του Δημήτρη Καλλιβωκά στη γνωστή ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», όπου ένας άνδρας μέσης ηλικίας πεθαίνει ξαφνικά και ο θάνατός του προκαλεί σοκ στον περίγυρό του.

 Στο ερώτημα πάντως αυτό, «τι είναι ο άνθρωπος;»,  καμιά από τις δοθείσες μέχρι στιγμής απαντήσεις δεν φαίνεται να μας έχει ικανοποιήσει απόλυτα, γι αυτό και οι ορισμοί είναι πολλοί και διάφοροι και καμιά φορά και αντιφατικοί μεταξύ τους.

Συνέβη στο Μπουένος Άιρες

Η Αργεντινή είναι μια χώρα μεταναστών. Οι κάτοικοί της στην πλειοψηφία τους έχουν προγόνους μετανάστες, ελάχιστοι είναι οι αυτόχθονες. Αυτό πάντως δεν τους εμποδίζει  να βλέπουν με εχθρότητα τους νέους μετανάστες που έρχονται  από τις γειτονικές χώρες, αν και κατά κάποιο τρόπο είναι συγγενείς και αυτοί, ομόθρησκοι και ομόγλωσσοι. Για τους ντόπιους οι νέοι αυτοί επισκέπτες είναι ξένοι. Δεν είναι γείτονες, δεν είναι συμπολίτες. Και το χειρότερο, είναι πάμφτωχοι.

Γυναίκα μόνη στο Αλγέρι ψάχνει...

Το να είσαι γυναίκα στο δυτικό κόσμο σήμερα, σημαίνει ότι έχεις κάποια στοιχειώδη δικαιώματα παραπάνω από όσα είχαν οι ομόφυλές σου πριν από εκατό ας πούμε χρόνια.

 Όχι πως οι γυναίκες έχουν καταφέρει να εξισωθούν με τους άνδρες στην πράξη. Η ισότητα υφίσταται περισσότερο στα χαρτιά και ακόμα πρέπει να τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι  για να αλλάξουν οι νοοτροπίες ανδρών και γυναικών και να δούμε επιτέλους κάποτε τα δύο φύλα να συμβιώνουν  στην κοινωνία  χωρίς διακρίσεις.

Η αθέατη πλευρά: οι ασιατικές χώρες υποδοχής μεταναστών

Το θέαμα των εξαθλιωμένων συνανθρώπων μας που έχουν εγκαταλείψει την πατρίδα τους για να βρουν καλύτερη τύχη στη Δύση, είναι η νέα πραγματικότητα της εποχής μας και φαίνεται πως αυτοί που κινούν τη νήματα της παγκόσμιας οικονομίας έχουν τους λόγους τους να ενθαρρύνουν υπογείως αυτές τις μαζικές μεταναστεύσεις παρά τη δυσφορία των πολιτών που άλλοτε λυπούνται και άλλοτε ανησυχούν με την πλημμυρίδα των ξένων που έχουν κατακλύσει το δυτικό κόσμο.

 Αυτό ωστόσο που δεν ξέρουμε οι περισσότεροι από μας είναι ότι το φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης και λαθρομετανάστευσης δεν πλήττει μόνο τις πλούσιες δυτικές χώρες αλλά τις χώρες όλου σχεδόν του κόσμου, διότι παντού στον κόσμο βασιλεύει η ανισότητα και πάντα υπάρχουν κάποιες χώρες που είναι πιο φτωχές από άλλες και των οποίων οι κάτοικοι εκπατρίζονται για να βρουν την τύχη τους σε κάποιες  λιγότερο φτωχές.

Παιδιά-στρατιώτες

Αν δυο άνθρωποι διαφωνούν σε ένα θέμα και η διαφωνία τους ξεπεράσει τα όρια και  κάποια στιγμή πάρει ο ένας το όπλο και σκοτώσει τον άλλον, αυτό η πολιτεία δεν το αφήνει να περάσει έτσι, συλλαμβάνει το δολοφόνο και τον τιμωρεί.

Αν όμως η διαφωνία είναι μεταξύ δύο κρατών ή δύο μερίδων στην ίδια χώρα που έχουν πάρει τα όπλα και σκοτώνουν ο ένας τον άλλον, αυτό το ονομάζουμε πόλεμο και το αποδεχόμαστε ως  αναγκαίο κακό.Θεωρούμε αυτονόητο πάντως ότι αυτοί που αλληλοσκοτώνονται, είναι ενήλικες που πιστεύουν ότι έτσι υπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο τις προσωπικές τους ιδέες και αξίες.

Το τηλεφώνημα

Ανήμερα της Μεγάλης Γιορτής, χαμένος σ’ ένα λιμάνι στην άλλη άκρη του κόσμου, παγωμένος μέσα κι έξω και βαθιά νοσταλγώντας – πρώτη φορά τόσο μακριά από την πατρίδα και τόσο πολύ πονώντας – με όλα ξεχασμένα: τις αλητείες, τα μεθυσμένα ξενύχτια , τις άγριες φιλονικίες με τη μάνα, τις βαριές κουβέντες, την ασωτία, τους ξυλοδαρμούς και τα δακτυλικά αποτυπώματα στην ασφάλεια, όλα αυτά τώρα ξεχασμένα, στην άλλη άκρη του κόσμου, πρώτη φορά τόσο μόνος και τόσο πολύ πονώντας, ανήμερα της Μεγάλης Γιορτής τηλεφώνησε στην πατρίδα κι έκλαιγε.

 «Μάνα», έλεγε στο ακουστικό, «μην κλαις, είμαι καλά» κι έκλαιγε, «είμαι καλά», έλεγε στο ακουστικό και «μάνα», ξανάλεγε, «μάνα», έλεγε, «σ’ ακούω που κλαις, μην κλαις», έλεγε - όλα λάθος τότε τοποθετημένα και τώρα αποδοκιμασμένα και με πόνο βαθύ αναθεωρημένα - «μην κλαις, είμαι καλά, μάνα» έλεγε κι έκλαιγε.

 Βγήκε ύστερα έξω ένα χαμένο πουλί και περπάτησε στους άγνωστους δρόμους σκουπίζοντας παρηγορημένος τα δάκρυά του, χωρίς να ξέρει ευτυχώς, χωρίς να ξέρει ότι η μάνα στην πατρίδα δεν έκλαιγε.

Οι πολυδιάστατοι

Φοβερό, είμαστε παγιδευμένοι στις τρεις διαστάσεις.

Πώς θα επικοινωνήσουμε τότε με τους άλλους που μας διαπερνούν και μας φωνάζουν και δεν παίρνουμε είδηση ;

 Φοβερό, όταν κάνουμε τις αμαρτίες μας, αυτοί μας βλέπουν. Κι εμείς νομίζαμε, οι τρισδιάστατοι, πως είμαστε μονάχοι. Αδύνατον είναι λοιπόν να απομονωθούμε, να κλείσουμε τις πόρτες και να επιδοθούμε στις μυστικές μας απολαύσεις.

 Μας παρατηρούν.

 Μπορεί και να στεκόμαστε ψηλά, σε μια εξέδρα, ας πούμε, και γύρω γύρω αυτοί τρώγοντας τσιπς, πίνοντας κόκα κόλα να διασκεδάζουν βλέποντας τους παραλογισμούς μας.

 Πώς να βγάλω τώρα τα ρούχα μου και να παίξω με τους καθρέφτες ;

Νιώθω κάθε φορά πως όλοι αυτοί είναι από κάτω και γιουχάρουν.

 Μου καταστρέψανε οι πολυδιάστατοι την ιερή μου μοναξιά.

Το μόνο που μου μένει πλέον είναι να συμμορφωθώ, να κάνω το σοβαρό και όταν είμαι ολομόναχος.