Ο σωσίας

 

 

Έρχεται κάθε μήνα συνεπής και πληρώνει τα κοινόχρηστα. Λαϊκός άνθρωπος, συνεσταλμένος.

Όμως  κάτι  οσμίζεται.

Τα μάτια της που απότομα σκουραίνουν, οι ουσίες της που εκκρίνονται εκείνη τη στιγμή, κάτι οσμίζεται και στέκει αναποφάσιστος για λίγα δευτερόλεπτα.

Φεύγει έπειτα σιωπηλός και  αμήχανος.

 

Εκείνη κλείνει πίσω του την πόρτα εξουθενωμένη.

Κάθε φορά η ίδια ιστορία: μια σκοτεινή ορμή που την ταράζει,  μια φευγαλέα αίσθηση ηδυπάθειας, μια ξαφνική εκφυλότητα, μόνο και μόνο επειδή αυτός ο ξένος μοιάζει με Κείνον.

Με Κείνον τον Άλλον.

(Μικρές ιστορίες)

Κουβέντα με τον Χάρο

 

Ήρθε, με κοίταξε με τα κόκκινα μάτια του.

Του είπα: Αν ήρθε η ώρα, θα σ’ ακολουθήσω.

Έμεινε σιωπηλός.

Εγώ πάλευα, τέσσερις μέρες πάλευα.

Με κοίταζε που πάλευα τέσσερις μέρες.

Μετά βαρέθηκε, έκανε στροφή κι έφυγε.

*

Ακούω τώρα βογκητά, σκιές περνούν από δίπλα μου,

τις συλλαμβάνω με την άκρη του ματιού μου.

Είναι όλοι αυτοί που ετοιμάστηκαν να με υποδεχτούν

στη σκοτεινή τους κατοικία και τώρα απογοητευμένοι

ψάχνουν τον δρόμο της επιστροφής τους.

Χωρίς αιτία αναστατώθηκε ο Κάτω Κόσμος.

Κι Εκείνος με τα κόκκινα μάτια οφείλει να λογοδοτήσει,

γιατί δεν επιτέλεσε το καθήκον του.

Δεν ξέρω πώς θα δικαιολογηθεί.

*

Κεραυνούς ρίχνουν τα άγρια πνεύματα,

μεγάλη σύγχυση στο δικαστήριο.

Εξαγριωμένες οι σκιές ζητούν την καταδίκη του.

Ένοχος! φωνάζουν οι σκιές

Κι Εκείνος με τα κόκκινα μάτια -τον βλέπω –

κάθεται σκυφτός, μένει βουβός.

Θα καθίσω δίπλα του,

θα γυρίσει να με κοιτάξει,

θα κλαίω και θα του κρατώ τα χέρια

κι Εκείνος θα αφήσει κόκκινα δάκρυα να κυλήσουν

στο παγωμένο του πρόσωπο.

Σε λυπήθηκα, θα μου πει με βραχνή φωνή,

και τώρα πρέπει να πληρώσω.

Θα κλαίμε μαζί.

------------------------------------------------------------------------

Δημοσιεύτηκε στο Stigma Logou - Disability της Χριστίνας Λιναρδάκη.

https://stigmalogou.gr/disability-kouventa-me-ton-charo-tis-kaitis-vasilakou/

Η σκύλα

 

Σε δύο μέρες φυλακή,

με καταδίκασε η λογική μου.

«Κι αν χρειαστεί»,

μου είπε,

«θα μείνεις μέσα μια βδομάδα.

Τέρμα οι βόλτες

και τα πέρα δώθε.

Μπογιές, κραγιόν και σκουλαρίκια

μακριά!

Σε θέλω βρόμικη

να τριγυρίζεις στα δωμάτια.

Κι άσε τα κλάματα

κι αυτές τις αηδίες.

Τέτοια καμώματα

εμένα δεν με συγκινούν».

 

Φυλακισμένη με κρατά

η σκύλα,

μέχρι να ημερώσω,

να ξαναγίνω αυτή που ήμουν,

να σκέφτομαι τον θάνατο.

 

Καλά που υπάρχει και η ποίηση

 

Καλά που υπάρχει και η ποίηση,

να βγάλουμε τα σωθικά μας,

να ανασάνουμε.

 

Κι έπειτα σοβαροί,

απροσπέλαστοι

να συζητάμε

για μεγάλα θέματα.

 

Εγώ είμαι αυτός,

θα λέμε,

τον ποιητή μην τον ακούτε,

είναι σε παραλήρημα.