Μνήμη

 

Έζησα πολλά, λίγα θυμάμαι.

Η μνήμη καλός αρχειοθέτης,

σχολαστικός.

Από απελπισία

 

Έτσι, από απελπισία, βγήκε μ’ αυτόν τον άξεστο πενηντάρη.

 

Ήταν δροσερή, πεταχτή και φλυαρούσε χαρούμενα. Τον ξεγέλασε εντελώς. Ήπιαν, μέθυσαν, είπαν απίστευτες σαχλαμάρες. Μετά τον έφερε σπίτι της και κοιμήθηκαν μαζί.

 

Το άλλο πρωί, όταν αυτός έφυγε, είδε στο τραπέζι εκατό ευρώ.

 

«Μ’ αρέσει αυτός ο ρόλος», σκέφτηκε κοιτάζοντας το χαρτονόμισμα.

 

Το απόγευμα που της τηλεφώνησε του είπε «ναι».

 

Ανεξήγητο, αλλά κάπως σαν να είχε λιγοστέψει η απελπισία της.

Ας πούμε κάτι όμορφο

 

Ας πούμε κατιτίς χαρούμενο,

όπως ότι με τα γενέθλιά μας

φτάσαμε ένα βήμα πιο κοντά στον θάνατο

κι αυτός έχει ακόμη τις πλάτες γυρισμένες,

ότι υγιαίνουν σε γενικές γραμμές οι φίλοι μας,

ότι έχουμε ψωμί να φάμε,

ρούχα να φορέσουμε,

ωραία τραγούδια να ακούσουμε.

 

Ας πούμε επιτέλους κάτι καλό

κι ας ξέρουμε πως αύριο

μια άλλη μέρα ξημερώνει

και όλα αυτά τα όμορφα

μπορεί να έχουν κουραστεί να υπάρχουν

και να μαδήσουν

όπως μια παπαρούνα σε χέρια αδέξια,

ας πούμε κάτι όμορφο

μια και ο θάνατος αργεί

και κάπως πρέπει να γεμίσουμε

τον χρόνο που μας απομένει.

Ο Γκοντό

 

Όταν ο Γκοντό ήρθε και βρήκε τους σκελετούς του Βλαντιμίρ και του Εστραγκόν, χαμογέλασε με κατανόηση και είπε στους ακολούθους του:

 

-Θα ήθελα να συζητήσω με τον συγγραφέα.

-Έχει πεθάνει, κύριε Γκοντό, του απάντησαν.

 

Αυτός κούνησε το κεφάλι:

 

-Ναι, φυσικά. Τώρα κανείς δεν πρόκειται να πιστέψει ότι υπάρχω.

-Μα αφού δεν υπάρχετε, κύριε Γκοντό!

-Ναι, φυσικά. Πάντα το ξεχνάω αυτό...