Η άνοδος και η πτώση του Κ.Μ.

 

Ήρθε ξαφνικά στη μνήμη μου κάποιος που είχα μαζί του μια σύντομη σχέση πριν – μη τρομάξετε – πενήντα κάπου τόσα χρόνια.

 

Τι να απέγινε άραγε αυτός, αναρωτήθηκα προ καιρού. Μετά σκέφτηκα ότι εκείνη την μπερδεμένη εποχή της πρώτης νιότης μου ήταν βοηθός κάποιου καθηγητή Πανεπιστημίου, 27 χρονών τότε νεαρός.

 

Έψαξα στο Γκουγκλ.

 

Το πρώτο που έμαθα ήταν ότι είχε ήδη πεθάνει πριν τέσσερα χρόνια. Στα ογδόντα τρία του. Μετά είδα τις φωτογραφίες του. Ένας σεβάσμιος ηλικιωμένος, μάλλον άσχημος, αγνώριστος. Εγώ τον θυμόμουν πολύ όμορφο.

 

Μετά διάβασα για την άνοδό του, την πρόοδό του, καθηγητής πια Πανεπιστημίου με πολλές μελέτες στο αντικείμενό του, πολυπράγμων, διάσημος στον χώρο του.

 

Ιδέα δεν είχα για όλα αυτά.

 

Εγώ  θυμόμουν έναν όμορφο νεαρό άντρα, ήρεμο, ευγενικό και ανεκτικό στις τρέλες μου. Θυμόμουν μια γκαρσονιέρα ημιυπόγεια στη Σόλωνος και δυο ποιητικές συλλογές που μου είχε χαρίσει από τις τότε εκδόσεις Γαλαξία: μια με ποιήματα του Καββαδία «Μαραμπού και Πούσι» και μια του Εμπειρίκου «Υψικάμινος - Ενδοχώρα».

 

«Επειδή γράφεις ποιήματα», μου είχε πει.

 

Χωρίσαμε για τον πιο πεζό λόγο: «Μπήκες στο Πανεπιστήμιο τώρα», μου είπε. «Δεν επιτρέπεται να έχουμε σχέση, εφόσον είσαι στη Σχολή που εργάζομαι».

 

Το βρήκα πολύ φυσικό, αν και τον σκεφτόμουν για καιρό. Τον συνάντησα κάποτε άλλη μια φορά μετά από δική μου πρόσκληση στο Πέτρογκραντ νομίζω. Ήταν πάντα πολύ ευγενικός και διακριτικός.

 

Δεν τον ξαναείδα από τότε.

 

Για πολλά χρόνια έβλεπα στη βιβλιοθήκη μου τις δυο ποιητικές συλλογές που μου είχε χαρίσει. Τώρα δεν τις βλέπω πια. Κάπου θα χάθηκαν στις αλλεπάλληλες από τότε μετακομίσεις μου.