Κόκκινος ήλιος

  

 

 

Κόκκινος ήλιος.

Οι σκιές που πέφτουν

είναι μακριές σαν κυπαρίσσια,

κόκκινες σαν τη φωτιά,

περνούν από πάνω μου,

με χαϊδεύουν,

νιώθω την καυτή ανάσα τους

στο σώμα μου,

οι σκιές που πέφτουν

είναι κάτι σαν παρηγοριά

μέσα στην απέραντη σιωπή του τοπίου.

Περπατώ αργά, με κόπο,

χωρίς να σταματώ.

 

Κόκκινος ήλιος.

 

Οι πέτρες που με προσπερνούν

είναι ξερές και κόκκινες,

αφήνουν χαμηλόφωνες ανταύγειες

σαν εξαερωμένες γλώσσες φωτιάς,

γλείφουν τις άκρες του κορμιού μου,

είναι ήσυχες,

στέκονται κάτω από τον ήλιο

και περιμένουν,

δεν τις φοβάμαι,

με προσπερνούν μία-μία

κοιτάζοντάς με με ήσυχο μάτι

κι εγώ προχωρώ μέσα στο έρημο τοπίο,

σέρνω με δυσκολία τα βήματά μου.

 

Είναι πολύς καιρός

που έχασα τους χυμούς μου,

ξεραίνομαι σιγά-σιγά,

ζαρώνει το πετσί μου, κιτρινίζει,

αλλάζω χρώμα.

Το μέρος τούτο με απορροφά

και με εξατμίζει.

Είμαι ξερός από νερό,

ξερός από αίμα.

 

Κόκκινος ήλιος.

 

Οι γραμμές του ορίζοντα μπερδεύονται,

παίζουν με τα μάτια μου,

ανεβαίνουν πιο ψηλά,

ύστερα χαμηλώνουν,

σμίγουν, χωρίζουν,

οι γραμμές του ορίζοντα είναι τρεις,

τραβηγμένες από μια τεράστια πένα

βουτηγμένη στο αίμα,

 περπατώ προς τα κει

πιστεύοντας πως θα τις πλησιάσω κάποτε,

κοιτάζω,

είναι τρεις,

ξανακοιτάζω,

είναι μία,

ξανακοιτάζω,

χάθηκαν.

Ο ουρανός έμεινε κόκκινος

χωρίς ορίζοντα,

αλλά πρέπει να είναι εκεί,

προς τα εκεί,

κοιτάζω,

ξαναφάνηκαν,

είναι δύο, είναι τρεις, είναι μία,

ξαναχάθηκαν.

 

Τα μάτια μου θέλουν να δακρύσουν,

αλλά τα δάκρυα έχουν από ώρα εξαερωθεί,

με ξερά μάτια κοιτάζω κατά τον ορίζοντα.

 

Τι είμαι εγώ

μέσα στο κόκκινο τοπίο,

μια παράφορη αντίθεση είμαι

και το τοπίο το ξέρει,

μια χλωμή κουκίδα είμαι

που ακόμα διώχνει από πάνω της

κάθε κόκκινο,

η άρνηση είμαι του τοπίου

όπου κλήθηκα να περπατήσω

και το τοπίο το ξέρει,

με άγρυπνο μάτι με παρακολουθεί,

ένα βήμα

κι ακόμα ένα,

μια χλωμή κουκίδα είμαι

που γέννησε το έκπληκτο τοπίο

κι εγώ από ένστικτο ξέρω

πως πρέπει τώρα να πορευτώ

ανάμεσα από κόκκινες πέτρες,

μέσα από κόκκινους ίσκιους,

κάτω απ’ τον κόκκινο ήλιο

να βαδίσω προς τον κόκκινο ορίζοντα.

Ξέρω πως πρέπει να καταπιώ το τοπίο,

αργά και με υπομονή,

χωρίς αγωνία,

με αγάπη.

Πρέπει να ρουφήξω όλο του το χρώμα,

όλη του τη θέρμη,

να το ενσωματώσω

για να λάβω υπόσταση.

 

Να γίνω μια κόκκινη λεπτομέρεια κι εγώ

φτάνοντας στις κόκκινες γραμμές του ορίζοντα,

μια πέτρα σκληρή και πυρωμένη

που θα ρίχνει τον ίσκιο της

σαν καυτή ανάσα

στο άδειο τοπίο

και θα συντροφεύει με υπομονή

την άλλη χλωμή κουκίδα

που θα ξεκινήσει μετά από μένα

το βουβό και άνυδρο,

το μοναχικό της ταξίδι.

1985

Φόβος

 

 

Αυτός ο νεαρός τής είχε πάρει το μυαλό.

Ούτε τον άντρα της σκέφτηκε ούτε την κοινωνία ούτε κανέναν. Τριγύριζε μαζί του στις καφετέριες και στα ξενοδοχεία. Τα βλέμματα των άλλων, περιγελαστικά, περιφρονητικά, την άφηναν αδιάφορη. Αδιάφορη την άφηνε και το βλέμμα του. Που ήταν όπως και των άλλων.

 

Ώσπου ένα βράδυ σήκωσε το χέρι του και τη χτύπησε με δύναμη στο πρόσωπο.

 

Ο φόβος αποδείχτηκε καλό γιατρικό.

Δεν τον ξαναείδε.

(Μικρές ιστορίες)

Στα σκουπίδια

 

Σκίστε,

πετάξτε στα σκουπίδια

παλιά ημερολόγια,

σημειώσεις,

επιστολές,

γραφές,

εκμυστηρεύσεις.

 

Μην τα διαβάσετε καθόλου,

μην κάνετε αυτό το λάθος.

Μόνο πετάξτε τα,

κάντε τον πόνο σας κομμάτια,

αρνηθείτε τον.

 

Εξάλλου είναι παλιός,

έχει σαπίσει πια,

μόνο η αποφορά του έχει μείνει.

Κλιματική αλλαγή και πολιτική αδιαφορία

 

 

Η κλιματική αλλαγή είναι πλέον γεγονός. Ας το πάρουμε απόφαση. Θα ζούμε από δω και πέρα με καύσωνές, πυρκαγιές, τρομαχτικές πλημμύρες, άνθρωποι θα χάνονται, περιουσίες θα καταστρέφονται, ας μην λέμε τα ίδια και τα ίδια, όλοι τα ξέρουμε και όλοι φοβόμαστε.

 

Και τι κάνουμε;

Τίποτα.

 

Βρίζουμε τον καπιταλισμό γενικώς και αορίστως, κανενός αρμόδιου το αφτί δεν ιδρώνει, μοιρολογούν τα ΜΜΕ και αυτό είναι όλο.

 

Η κλιματική αλλαγή δεν οφείλεται στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος μπορεί να επηρεάσει το μικροκλίμα του με τις αναθυμιάσεις του, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη δεν μπορεί να τον επηρεάσει. Δείτε την υδρόγειο σφαίρα και θα καταλάβετε. Μπροστά στις αχανείς εκτάσεις της Γης ο άνθρωπος κατέχει ένα μικρό, ελάχιστο χώρο. Όσο και να τον μολύνει αυτό τον χώρο, δεν μπορεί (τουλάχιστον ακόμα) να επηρεάσει ολόκληρο το κλίμα του πλανήτη μας.

 

Κλιματικές αλλαγές συνέβαιναν στο παρελθόν και ήταν τρομερές, ολόκληρα είδη ζώων και φυτών εξαφανίζονταν για πάντα, αλλά πάντα έμενε μια μαγιά ζωής για να αναπτυχθεί στη συνέχεια και  να δώσει μια νέα εικόνα της Γης μας.

 

Αυτά ως εισαγωγή.

 

Διότι η κλιματική αλλαγή μόλις ξεκίνησε και δεν ξέρουμε τι διαστάσεις θα πάρει στο μέλλον ούτε πόσο χρόνο θα διαρκέσει. Ό,τι κι αν κάνουμε εμείς οι άνθρωποι, η κλιματική αλλαγή θα το σαρώσει, είναι πιο δυνατή από τη σημερινή τεχνολογία μας. Επομένως πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτήν και πρέπει να βρούμε τρόπους να μένουμε τουλάχιστον ζωντανοί στην επέλασή της.

 

Οι πολιτικοί όπου Γης που έχουν την κύρια ευθύνη για την τύχη της ανθρωπότητας απλώς μουρμουρίζουν τσιτάτα, αναμασούν τα ίδια και τα ίδια και τους είναι αδύνατον να σκεφτούν μακροπρόθεσμα – εξάλλου σε λίγα χρόνια θα πάνε σπίτι τους, γιατί να διακινδυνεύσουν τη δημοφιλία τους;

 

Όταν θα πνίγονται ή θα καίγονται ολόκληρες πόλεις και οι σοδειές θα καταστρέφονται παντού, όταν ο κόσμος θα αρχίσει να θάβει τους νεκρούς του σωρηδόν και παράλληλα θα λιμοκτονεί, οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες θα είναι προ πολλού πεθαμένοι, άρα δεν θα τους νοιάζει. Οι δε ηγέτες του μέλλοντος δεν θα μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα. Θα είναι πια αργά.

 

Συμπέρασμα: Η κλιματική αλλαγή είναι εδώ. Μόλις άρχισε και δεν ξέρουμε πόσο απελπιστικά καταστροφική θα γίνεται, όσο περνά ο καιρός. Πρέπει να κατασκευαστούν από τώρα οι υποδομές εκείνες που θα σώζουν τον κόσμο από τις θύελλες και τις καταιγίδες που περιμένουν τα παιδιά του.

 

Πάψτε οι πολιτικοί στην ΕΕ και στις ΗΠΑ και στις άλλες χώρες να λέτε «λυπούμαστε πολύ» και ξεκινήστε να κατασκευάζετε εκείνες τις υποδομές που θα προστατεύουν τους απογόνους σας. Η σύγχρονη τεχνολογία, αν στραφεί προς αυτή την κατεύθυνση, θα έχει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.

 

Εσείς και εμείς μάλλον θα γλιτώσουμε τα χειρότερα. Αυτοί που θα έρθουν μετά από μας, δεν θα τα καταφέρουν. Θα είναι πια αργά.

Δεν είμαι ποιητής σημαίνει...

 

Δεν είμαι ποιητής σημαίνει

κλαίω κρυφά,

σφίγγω την καρδιά μου,

μ' αφήνουν αδιάφορο

τα ηλιοβασιλέματα.

 

Spiro και spero. Αλλά τι spero;

 

Γιατί όταν γερνάς, τα βαριέσαι όλα;

 

Διότι η φύση δεν σε χρειάζεται πλέον και σου αφαιρεί σταδιακά τις ορμές σου. Ευγενέστατη πάντως. Σου τις αφαιρεί σταδιακά και γλυκά γλυκά για να μη σε μαραζώσει μέσα σε μια νύχτα και ξυπνήσεις την άλλη μέρα και πάθεις συγκοπή μ’ αυτό που έχεις γίνει.

 

Πρώτα βλέπεις μια άσπρη τρίχα στα μαλλιά σου. Μία είναι και μοναδική.

 

-Καλημέρα, μόλις έφθασα, σου λέει.

-Μήπως ήρθες πολύ νωρίς;

-Μπα, νομίζω ότι ήρθα την κατάλληλη στιγμή.

-Κάνεις λάθος. Είμαι στην ακμή μου τώρα, μόλις ξεκίνησα την καριέρα μου.

-Τι λέξη είναι αυτή, δεν τη γνωρίζω.

-Ναι, σωστά, εσύ γνωρίζεις μόνο τα γεννοβολήματα.

-Δεν βλέπω όμως παιδιά.

-Ούτε και θα δεις.

 

Την πιάνεις και την ξεριζώνεις. Ωραία! Τώρα τα μαλλιά σου είναι όλα μαύρα και στιλπνά.

 

Σε λίγο καιρό βλέπεις δυο άσπρες τρίχες.

 

-Χαίρετε, έφερα και μια φίλη μου.

 

Τις κοιτάζεις και τις δυο, τις στέλνεις σιωπηλά στο διάολο και αδιαφορείς. Ε, δεν θα μαδήσεις όλο το κεφάλι σου, ας κάτσουν εκεί κι ας φέρουν κι άλλες φιλενάδες τους να κάνουν όλες μαζί παρέα.

 

Εννοείται ότι αυτό κάνουν.

 

Αργότερα παρατηρείς ότι η οξεία σου όραση κάτι έπαθε και δεν βλέπεις καλά τα γράμματα.

 

-Πρεσβυωπία! Αναγγέλλει ο οφθαλμίατρος θριαμβευτικά και γράφει στο τεφτέρι του τι γυαλιά πρέπει να φορέσεις.

 

Είσαι τώρα στην έδρα και φοράς κάτι γυαλιά με μισό φακό κρεμασμένα στη μύτη σου, ώστε να βλέπεις τους μαθητές με τα μάτια σου και το κείμενο με τα γυαλιά σου. Θυμάσαι τις ταινίες όπου έβλεπες παρόμοιες σκηνές και νιώθεις κάπως γελοία. Το καταπίνεις ωστόσο κι αυτό.

 

-Ρυτίδα! Απέχτησα μια ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια μου! αναφωνείς ένα πρωί κοιτάζοντας τον καθρέφτη σου.

 

-Καλημέρα, άργησα λίγο, αλλά δεν φταίω εγώ. Είναι που έχεις λιπαρό δέρμα, μου λέει η ρυτίδα. Μας δυσκολεύουν πολύ αυτά τα λιπαρά δέρματα.

-Είναι που έχω αυστηρό βλέμμα και σμίγω τα φρύδια μου στην τάξη. Αλλιώς δεν θα εμφανιζόσουν εσύ τώρα.

-Εντάξει, δεν θα αποχτήσεις ρυτίδες με τέτοιο λιπαρό δέρμα, χασκογέλασε αυτή. Αλλά θα κρεμάσεις! Θα χαλαρώσει το δέρμα σου κάποια στιγμή.

-Θα κάνω λίφτινγκ.

-Χμ, αρνείσαι να γεράσεις, ε; Περίμενε λίγο!

 

Περίμενα αρκετά, οφείλω να το παραδεχτώ.

Μετά άρχισαν κάτι πονάκια στους ώμους, κάτι πονάκια στα ισχία, τέτοια απλά πράγματα και ο γιατρός μού συνέστησε διάφορα και με έστειλε στο καλό. Τι να κάνει κι αυτός, άνθρωπος είναι, μπορεί να τα βάλει με τη φύση;

 

Στον οδοντογιατρό κάθε τόσο. Φτιάχνει το ένα δόντι, χαλά το άλλο. Σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή και ο οδοντογιατρός πρέπει κι αυτός να ζήσει, πώς να θρέψει την οικογένειά του, αν όλοι είχαμε γερά δόντια;

 

Να μην τα πολυλογώ, μέσα στις δεκαετίες από τα σαράντα και μετά, όλο και κάτι νέο και δυσάρεστο εμφανιζόταν. Το αντιμετώπιζα ψύχραιμα και το αποδεχόμουν, διότι η ψυχούλα μου δεν το έβαζε κάτω.

 

Ζωηρή ζωηρή αυτή η ψυχούλα δεν ήθελε να ακούσει τίποτα. Ωραία ρούχα, ωραία παπούτσια, μπιζού, καλλυντικά, κραγιόν, πούδρες, μολύβια, όλα έτοιμα να με μεταμορφώσουν  σε καλλονή.

 

-Καλή είσαι, εντάξει, μου έλεγε συγκαταβατικά το είδωλό μου στον καθρέφτη.

 

Αλλά «κατά τον ρουν τον γεγονότων» άρχισε και η ψυχούλα μου να βαριέται τα πολλά πολλά. Και όχι μόνο αυτό. Άρχισε να βαριέται και τις εξόδους και τα θεάματα και τους αντίστοιχους θορύβους. Προτιμούσε να αράζει στον καναπέ και να βλέπει τηλεόραση.

 

Και εδώ ήταν το τέρμα της παρατεταμένης νεότητάς μου. Δεν με ενδιέφερε πια τίποτε.

 

«Τα ξέρω όλα», είπα κάποια στιγμή.

 

Κατά κάποιο τρόπο είχα δίκιο. Ό,τι διάβαζα, το είχα ξαναδιαβάσει σε άλλο βιβλίο ή το είχα σκεφτεί. Οι δημόσιες εκδηλώσεις παντός τύπου μού ήταν πια αφόρητα οικείες. Οι άνθρωποι όμοιοι ή παρόμοιοι. Καμιά έκπληξη για τίποτα.

 

Τώρα το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η υγεία μου, το φαγητό και το τσιγάρο μου που κοντράρεται με την υγεία μου.

 

Η φύση με ανέχεται, αλλά δεν μου δίνει σημασία. Ούτε κι εγώ της δίνω. Συνυπάρχουμε σιωπηλές, αν και αυτή πότε πότε μου ρίχνει καμιά κεντιά για να μου θυμίσει τα χρόνια μου.

 

Για εκείνη είμαι πλέον ένα άχρηστο ον που καταλαμβάνω τον χώρο της. Αλλά κι εγώ γι’ αυτήν δεν έχω την καλύτερη γνώμη.

 

Στο κάτω κάτω “dum spiro spero” που έλεγαν και οι Λατίνοι. Τι  spero;

 

Δεν ξέρω. Ούτε και η φύση ξέρει.