Ο κόσμος τούς αντιπάθησε από την πρώτη στιγμή. Ήταν αυτοί που πλήγωσαν το αγαπημένο τους είδωλο, τη γλυκιά κουκλίτσα με τα κομψά φορέματα και τα πλατιά χαμόγελα, την καλή νεράιδα του παραμυθιού που θα γινόταν μια μέρα βασίλισσα, την όμορφη Νταϊάνα τους.
Η αρρώστια του Θεού
Καίτη Βασιλάκου
«Οι Αποκλίνοντες»
Ιστορικό μυθιστόρημα
Απόπειρα, 2020.
[…] η αρρώστια του Θεού μ’ έριχνε κάτω,
εκεί που δεν περνάει το μάταιο, κι ο νεκρός
αμαξάς ανεβα-
σμένος στα κάγκελα
κρατούσε τ’ άλογα, μακριά, μέσα στο ατέ-
λειωτο, αφού ποτέ
γυρισμός δεν υπήρξε, μόνο παμπάλαια λόγια,
μιλημένα ξανά, σ '
ένα άλλο μέρος, ή άξαφνα σωπασμένα,
γιατί είμαστε ξένοι
εδώ, απλοί ενοικιαστές, κι εκείνο που έγινε
θα ξαναγίνει πάλι,
κι οι μέρες μας είναι το επαναλαμβανόμενο
σινιάλο για κάτι που
ποτέ δεν καταλάβαμε...
Τάσος Λειβαδίτης Σκοτεινή Πράξη (1974)
Δεν είναι η πρώτη φορά που η πεζογράφος και ποιήτρια Καίτη Βασιλάκου καταπιάνεται με την απόκλιση και τους αποσυνάγωγους αυτού του κόσμου.
Αιώνιες Νεφέλες,
απ’ του πατέρα Ωκεανού του πολυτάραχου
ας υψωθούμε φανερά
με τη λαμπρή και δροσερή μας όψη
ως τις κορφές των υψηλών ορέων
των σκεπασμένων από δάση
για να ατενίσουμε ψηλά αποκεί
τα μέρη που μακριά μας ξεπροβάλλουν,
την ιερή τη γη την καλοποτισμένη
και τους καρπούς,
τον πάταγο των θείων ποταμών,
το βροντερό τον πόντο που μουγκρίζει,
καθώς το ακούραστο το μάτι του ουρανού φεγγοβολά
σε λαμπερές ακτίνες.
Κι αφού απ’ την αθάνατη όψη μας
τινάξουμε το σύννεφο το βροχερό
με μάτι που μπορεί μακριά να βλέπει
ας αγναντέψουμε τη γη.
Αέναοι Νεφέλαι,
αρθώμεν φανεραί δροσεράν φύσιν ευάγητον,
πατρός απ’ Ωκεανού βαρυαχέος
υψηλών ορέων κορυφάς έπι
δενδροκόμους, ίνα
τηλεφανείς σκοπιάς αφορώμεθα,
καρπούς τ’
αρδομέναν θ’ ιεράν χθόνα
και ποταμών ζαθέων κελαδήματα
και πόντον κελάδοντα βαρύβρομον.
Όμμα γαρ αιθέρος ακάματον σελαγείται
μαρμαρέαισιν εν αυγαίς.
Αλλ’ αποσεισάμεναι νέφος όμβριον
αθανάτας ιδέας, επιδώμεθα
τηλεσκόπω όμματι γαίαν.
(Η μεταφορά στα νέα ελληνικά είναι δική μου)
Τον Αθηναίο Αισχύλο του Ευφορίωνα
που πέθανε στη σιτοφόρα Γέλα
καλύπτει αυτό το μνήμα.
Τη δοξασμένη ρώμη του μπορεί να διηγηθεί
το Μαραθώνιο άλσος
κι ο μακρυμάλλης Πέρσης
που καλά τη γνώρισε.
Αἰσχύλον Εὐφορίωνος Ἀθηναῖον τόδε κεύθει
μνῆμα καταφθίμενον πυροφόροιο Γέλας·
ἀλκὴν δ᾽ εὐδόκιμον Μαραθώνιον ἄλσος ἂν εἴποι
καὶ βαθυχαιτήεις Μῆδος ἐπιστάμενος.
(Η μεταφορά στα νέα ελληνικά είναι δική μου)
Τη βραδιά της
επιστράτευσης, εκείνο τον Ιούλιο του 1974, μου τηλεφώνησε ο φίλος μου ο
Οδυσσέας, ο ζωγράφος.
Ήταν μόνος του - εκείνο
τον καιρό είχε ξεμείνει από φιλενάδα και η μαμά του έλειπε στο νησί. Είχε πολύ
αναστατωθεί με τα γεγονότα και στον στρατό δεν τον είχαν πάρει, επειδή τον είχαν
βγάλει ανίκανο. Αλήθεια ήταν, είχε δει στον τοίχο κάποτε ένα ζωύφιο και με
φώναξε να το σκοτώσω, γιατί το φοβόταν.
Στα νιάτα μου τραγούδησα
κι εγώ τα Μικροαστικά (στίχοι Νεγρεπόντη, μουσική Κηλαηδόνη). Όλοι οι νέοι της
εποχής τα τραγουδούσαν. Μεγάλη επιτυχία. Μέχρι και στο θέατρο ανέβηκαν
αργότερα.
Η χούντα των
συνταγματαρχών έπνεε τα λοίσθια (1973), ωστόσο τα τραγούδια, αν και λογοκρίθηκαν,
επιτράπηκε να κυκλοφορήσουν.
Τα τραγουδούσαμε
λοιπόν οι νέοι της εποχής και κοροϊδεύαμε τους πατεράδες μας, διότι εμείς, νέα
γενιά με ιδέες προχωρημένες, επρόκειτο βεβαίως να φτιάξουμε ένα κόσμο καλύτερο
και οπωσδήποτε απαλλαγμένο από τις μικροαστικές συνήθειες της προηγούμενης
γενιάς, τις οποίες περιφρονούσαμε βαθύτατα.
Εσείς
που ύστερα από μένα
σ’
αυτό εδώ το σπίτι
θα
έρθετε να κατοικήσετε
να
είστε προετοιμασμένοι.
Δεν είναι εδώ ένα σπίτι
όπως
όλα τα άλλα.
Οι
τοίχοι του είναι ποτισμένοι δάκρυα
και
τα δωμάτια αντιλαλούν
από
αναστεναγμούς.
Κάποτε
ο αέρας πήζει,
με
δυσκολία μπορείς να κινηθείς,
κάποτε
χάνεται εντελώς
και χωρίς οξυγόνο πνίγεσαι.
Άλλοτε
πάλι παράξενες σκιές
παραμονεύουν
στις γωνιές
κι
ακούς το μοχθηρό τους γέλιο
κι
άλλοτε μένεις στο κρεβάτι ακίνητος,
δεμένος
με αόρατα δεσμά.
Εγώ
θα λείπω.
Θα
έχω πάει εκεί
που
πάνε όλοι,
όταν
έρχεται η ώρα.
Εσείς
όμως που χαρούμενοι
θα
έρθετε εδώ να κατοικήσετε,
άνθρωποι
άγνωστοι και ανύποπτοι,
θα
δείτε
πώς
λίγο λίγο
θα
μαδήσουν τα φτερά σας,
η
θλίψη θα σας κατακλύσει
και
όλα τα όνειρά σας
θα
μαραθούν χωρίς αιτία.
Αυτό
το σπίτι δεν είναι σαν τα άλλα.
Μη
σας ξεγελά η φωτεινή του όψη.
Μέσα
εδώ μόνο οι οπτασίες
έχουν
εξουσία.
Αυτό
το σπίτι ήμουν εγώ.
Και
πάντα εδώ θα ζει η ψυχή μου.
Δεν
ανασταίνονται
ό,τι
κι αν κάνω.
Νεκρά
και παγωμένα
κάθονται
εντός μου,
ένα
βάρος περιττό.
Μόνο
τις νύχτες
ζωντανεύουν
σαν φαντάσματα
και
περιφέρονται στα όνειρά μου.
Θυμήσου,
λένε,
κάποτε
αγαπούσες,
κάποτε
έκλαιγες.
Μάθημα
θα μου γίνει
αυτή
η πρώτη μου ζωή.
Στη
δεύτερη θα προσπαθήσω
τα
πάθη μου να συμμαζέψω:
λίγο
θα τρώω,
διόλου
δεν θα καπνίζω,
θα
ερωτευτώ μια δυο φορές μονάχα
και μόνο τους κατάλληλους ανθρώπους,
την
τέχνη μου θα τη φροντίσω
να
γίνει γρήγορα γνωστή.
Θα
είμαι οπωσδήποτε κοινωνική
και
κάθε θλίψη της ζωής
με
προσοχή θα αποφεύγω.
Πάλι
όμως θα πεθάνω.
Αυτό
είναι το πρόβλημα.
Αυτή είναι η πρώτη και μοναδική σελίδα ενός φιλόδοξου μυθιστορήματός μου που δεν προχώρησε ποτέ. Το παράξενο είναι ότι η σελίδα αυτή γράφτηκε πριν 20 χρόνια.
Η
επιδημία ξεκίνησε, όπως οι περισσότερες, από την νοτιοανατολική Ασία και μέσα
σ’ ένα μήνα είχε εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο.
Τα
συμπτώματά της έμοιαζαν με αυτά της κοινής γρίπης, με αποτέλεσμα πολλοί να μην
το καταλάβουν και να πεθάνουν, αφού πρώτα είχαν μολύνει αρκετούς γύρω τους.
Γιατί δεν στέλνω τα βιβλία μου σε σένα, Ποντιλιανέ;;
Για να μη στέλνεις τα δικά
σου, Ποντιλιανέ, σε μένα.
Cur
non mitto meos tibi, Pontiliane, libellos?
Ne
mihi tu mittas, Pontiliane, tuos.
Μαρτιάλης, VII.3
Η μεταφορά στα ελληνικά είναι δική μου.