Αριστοφάνους "Νεφέλαι", στιχ. 275-289

 

 

Αιώνιες Νεφέλες,

απ’ του πατέρα Ωκεανού του πολυτάραχου

ας υψωθούμε φανερά

με τη λαμπρή και δροσερή μας όψη

ως τις κορφές των υψηλών ορέων

των σκεπασμένων από δάση

για να ατενίσουμε ψηλά αποκεί

τα μέρη που μακριά μας ξεπροβάλλουν,

την ιερή τη γη την καλοποτισμένη

και τους καρπούς,

τον πάταγο των θείων ποταμών,

το βροντερό τον πόντο που μουγκρίζει,

καθώς το ακούραστο το μάτι του ουρανού φεγγοβολά

σε λαμπερές ακτίνες.

Κι αφού απ’ την αθάνατη όψη μας

τινάξουμε το σύννεφο το βροχερό

με μάτι που μπορεί μακριά να βλέπει

ας αγναντέψουμε τη γη.

 

 

Αέναοι Νεφέλαι,

αρθώμεν φανεραί δροσεράν φύσιν ευάγητον,

πατρός απ’ Ωκεανού βαρυαχέος

υψηλών ορέων κορυφάς έπι

δενδροκόμους, ίνα

τηλεφανείς σκοπιάς αφορώμεθα,   

  

καρπούς τ’  αρδομέναν θ’ ιεράν χθόνα

και ποταμών ζαθέων κελαδήματα

και πόντον κελάδοντα βαρύβρομον.

Όμμα γαρ αιθέρος ακάματον σελαγείται

μαρμαρέαισιν εν αυγαίς.

Αλλ’ αποσεισάμεναι νέφος όμβριον

αθανάτας ιδέας, επιδώμεθα

τηλεσκόπω όμματι γαίαν.

(Η μεταφορά στα νέα ελληνικά είναι δική μου)