Στον πατέρα

 

 

Μ’ έχεις στην αγκαλιά σου

και μου λες

λόγια που δεν καταλαβαίνω,

γλυκά βαραίνουν μου τα βλέφαρα,

κοιμάμαι

κι ονειρεύομαι

πως μες στην αγκαλιά σου μ’ έχεις,

λόγια μου λες

που δεν καταλαβαίνω,

όλα όμως γύρω

αποπνέουν ένα καινούργιο νόημα

που δυσκολεύομαι,

που προσπαθώ να καταλάβω.

Τα οράματα

 

Περνούν οι μέρες

και θυμώνουν τα οράματα,

στριφογυρνούν ανήσυχα,

αλλάζουν χρώματα,

στριμώχνονται μονάχα 

σε μια μικρή γωνιά.

 

Περνούν οι μέρες

κι έγιναν φορτικά τα οράματα,

θέλουν εδώ να εισβάλουν,

να αναποδογυρίσουν τη ζωή.

Θέλουν να γίνουν γεγονότα τα οράματα.

Το απαιτούν.

Τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα

 

 

Ας πούμε ότι πέθανα και ελεύθερη πια από τα βάσανα της ζωής πήρα τον δρόμο για τον Παράδεισο. Καμιά θλίψη δεν είχα, αντίθετα ανέβαινα χαρωπή το μονοπάτι που οδηγούσε στον λόφο μπροστά μου, εκεί που βρισκόταν η θύρα του Παραδείσου. Η θέση μου ήταν εκεί στα χλοερά λιβάδια, στα γάργαρα νερά και στα βαθύσκιωτα δέντρα, κάτω από τα οποία θα ξάπλωνα όλη  μέρα, διότι ο ήλιος με πειράζει και τον αποφεύγω.

Μια συνέντευξή μου στο "Παλμός news"

 

https://www.palmosnews.gr/69823/arthrografia-sinentefkseis/eimai-etoimi-na-akouso-ta-pio-spoudaia-katorthomata-kai-ta-pio-apotropaia-apo-enan-anthropo-kaiti-vasilakou-singrafeas/

Σε ποιο περιβάλλον μεγαλώσατε ;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Χανιά, μια όμορφη πόλη που όμως ως παιδί δεν το καταλάβαινα και δεν μπορούσα να το εκτιμήσω. Σίγουρα όμως οι εικόνες που έβλεπαν τα μάτια μου πρέπει να επηρέασαν θετικά τον ψυχισμό μου.

Δεν είμαι ωστόσο Χανιώτισσα. Έζησα εκεί ως τα δεκαέξι μου χρόνια, επειδή ο πατέρας μου ως δασοπόνος είχε μετατεθεί στο Δασαρχείο Χανίων.

  

"Οι Αποκλίνοντες". Απόσπασμα

 

(…)

Αλλά αντί να αρρωστήσω εγώ, αρρώστησε εκείνος.

Ήταν αργά το απόγευμα, παραμονές της μεγάλης γιορτής του Ήλιου που γινόταν στις 25 Δεκεμβρίου.

(…)

Στο τέλος φοβήθηκα πως θα πέθαινε. Μπορεί να μην είχα βρει ακόμα τον Θεό μου, αλλά ο Θεός του Ιουλιανού που ήταν αυτοκρατορικός ίσως να έκανε το θαύμα του. Έτσι σκέφτηκα. Πήγα στον ναό του Διός Ήλιου Μίθρα κι αγόρασα ένα αρνί για να κάνω θυσία. Δεν είχα ιδέα πώς γίνονται αυτά τα πράγματα και στάθηκα με το αρνί στο προαύλιο του ναού περιμένοντας τον ιερέα και χαζεύοντας τους κάθε λογής μάγους, θεραπευτές και ζητιάνους που περιφέρονταν εκεί μαζί με τα πλήθη που συνωστίζονταν λόγω της επικείμενης γιορτής.

(...)

Το τραγούδι

 

Ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης με τίμησε αναρτώντας το ποίημά μου αυτό στον Χαρτοκόπτη του.

https://www.facebook.com/profile.php?id=1391125670

Παράξενη αλήθεια η ανθρώπινη ψυχή.

Να, τώρα δα άκουσα ένα τραγούδι

και ένας άγγελος κατάλευκος φτερούγισε

κι ανοίξανε οι πύλες του ουρανού.

Γέμισαν δάκρυα τα μάτια μου.

Και όσο το τραγούδι προχωρούσε,

βούλιαζα σ’ έναν οδυνηρό παράδεισο

με αγίους που μου ένευαν από μακριά,

με αδικαίωτους νεκρούς

και με λουλούδια μαραμένα

σε ακίνητα λιβάδια

Μα αυτό δεν είναι η ευτυχία,

μονολόγησα.

Και τότε το τραγούδι σώπασε,

χωρίς να δώσει απάντηση καμιά,

και χάθηκε ο άγγελος,

κλείσαν οι πύλες του ουρανού

κι έμεινα πάλι μόνη

με τα δάκρυά μου.

Τώρα εσύ...

 

Τώρα που η ψυχή μου

έγινε γκρίζα πέτρα

με στάχτες σκεπασμένη

κι αναζητά,

με αδημονία περιμένει

το λιγοστό σου φως,

τώρα εσύ

πίσω απ’ τα σύννεφα έχεις κρυφτεί

και άλλους ουρανούς φωτίζεις.

"Οι Αποκλίνοντες". Απόσπασμα από το ιστορικό μυθιστόρημά μου.

 

 

Την επόμενη άνοιξη ο Ιουλιανός έφυγε από την πόλη μας για να πάει να χτυπήσει τους Πέρσες και συνέχισε κι εκεί τα παράξενα καμώματά του.

 

Είχα κατέβει ένα απόγευμα  στο καπηλειό και συζητούσα με έναν έμπορο κρασιού που  δεν ήθελε να κάνει τη συναλλαγή  με τον Μπααράμ και επέμενε να την κάνει απ’ ευθείας μαζί μου. Ο Ιουλιανός έδειχνε να τα πηγαίνει καλά στον πόλεμο με τους Πέρσες και ο κόσμος στο μαγαζί συζητούσε για την άλωση της Βισουχίδας.

"Οι Αποκλίνοντες", ιστορικό μυθιστόρημα. Μόλις κυκλοφόρησε.

 

Στα ταραγμένα χρόνια του τέταρτου μ.Χ. αιώνα, η Αντιόχεια, η πιο μεγάλη και η πιο πλούσια πόλη της ρωμαιοβυζαντινής αυτοκρατορίας, βιώνει αργά και επώδυνα τη μεταμόρφωσή της από πόλη ποικίλων λατρειών, πίστεων, δοξασιών και αιρέσεων σε μια πόλη αυστηρά ορθόδοξη χριστιανική.

Παράλληλα με τα μίση, τις θρησκευτικές έριδες, τις συγκρούσεις και τους διωγμούς των αντιφρονούντων η Αντιόχεια βιώνει και τις μεγάλες πολιτικές συγκρούσεις της αυτοκρατορίας, τους πολέμους εναντίον των εχθρών της, τους εμφυλίους πολέμους, τις αυθαιρεσίες των αρχόντων, τις συνωμοσίες και τις σφαγές τους.

Ο Σωσίθεος, ο κεντρικός χαρακτήρας του μυθιστορήματος, τα αφηγείται όλα αυτά, καθώς ξεδιπλώνει τη ζωή του στη γενέτειρά του Αντιόχεια αλλά και στα ταξίδια του στις ανατολικές επαρχίες της αυτοκρατορίας.

Μέσα από το μυθιστόρημα καταδεικνύεται το πλήθος των Γνωστικών ομάδων και γενικότερα των αλληλοσυγκρουόμενων θρησκευτικών ομάδων της εποχής, ο τρόπος σκέψης των πρώτων εκείνων Χριστιανών, η πολυπλοκότητα και οι ιδιορρυθμίες των ιδεών και αξιών τους, καθώς αναμειγνύουν στις δοξασίες τους ανατολικές και ελληνικές θεότητες, φιλοσοφικές ιδέες και δεισιδαιμονίες.

Όλοι εκείνοι οι αποκλίνοντες Χριστιανοί αλλά και οι άλλοι ετερόδοξοι έσβησαν σιγά σιγά μετά την αυστηρή επιβολή σε όλη την αυτοκρατορία του Συμβόλου της Νίκαιας, όπως αποφάσισε ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος περί το τέλος του τέταρτου αιώνα.

Θα το βρείτε στην Πολιτεία, τον Ιανό και την Πρωτοπορία.

Λίγη μαυρίλα ακόμα: πότε θα αυτοκτονήσω

 

 

 

Μ’ αρέσει που είμαι ζωντανή, αυτό το θεωρώ φυσιολογικό, το να μ’ αρέσει δηλαδή που ζω.

 

Δεν ξέρω, αν θα μου αρέσει πάντα. Μακάρι να συμβεί έτσι. Μακάρι μέχρι την τελευταία μου πνοή να λέω: μ’ αρέσει που είμαι ακόμα ζωντανή.

Γάλλα, γερνάμε...

 

Σου έλεγα: «Γάλλα, γερνάμε. Η νιότη φεύγει.

Εκμεταλλεύσου το κορμί σου.

Το αγνό κορίτσι είναι μια γριά».

Εσύ καταφρονούσες:

γλίστρησαν τα γεράματα ύπουλα

και δεν μπορείς να φέρεις πίσω

τις μέρες που χαθήκαν.

Τώρα λυπάσαι και θρηνείς

καθώς ούτε εκείνη η επιθυμία τότε υπήρξε

ούτε και τώρα έχεις αυτή την ομορφιά.

Αγκάλιασέ με όμως και  ένωσε τις ξεχασμένες μας χαρές.

Αγκάλιασέ με: κι αν όχι αυτό που θέλω,

αυτό που ήθελα θα το χαρώ.

 

 

Dicebam tibi:”Galla, senescimus. Effugit aetas.

Utere rene tuo: casta puella anus est”.

Sprevisti: obrepsit non intellecta senectus

nec revocare potes qui periere dies.

Nunc piget et quereris, quod non aut ista voluntas

tunc fuit aut non est nunc ea forma tibi.

Da tamen amplexus oblitaque gaudia iunge;

da: fruar etsi non quod volo, quod volvi.

 

Decimus Magnus Ausonius

Ad Gallam puellam senescentem 14

Η μετάφραση είναι δική μου.

 

Αρμενία

 

Καίω το σπίτι μου,

του έβαλα φωτιά.

Το βλέπω να το τρώνε οι φλόγες

και πονά η καρδιά μου.

 

Θα φύγουμε, καρδιά μου,

κι αλλού, σε άλλα μέρη

θα στήσουμε καινούργιο σπιτικό.

Αλλ΄όμως δεν θα αφήσουμε

χέρι να αγγίξει βέβηλο

ό,τι αγαπήσαμε,

τα αποκαΐδια μας θα βρει ο ξένος,

όταν στον τόπο μας θα φτάσει,

και τις ψυχές μας που αποκομμένες

θα φτερουγίζουν από πάνω του.

Αυτές εδώ θα μείνουνε για πάντα.

 

Πρόσφυγες οι ψυχές

δεν γίνονται, καρδιά μου.

 

 

Σενάρια πανδημίας και αληθινή πανδημία

 

 

Πάντα μου άρεσε να διαβάζω βιβλία ή να βλέπω ταινίες καταστροφής του κόσμου μας και έχω μάλιστα κι εγώ επινοήσει μερικές δικές μου παρόμοιες ιστορίες. Υποτίθεται βέβαια ότι στο τέλος απομένουν μερικοί άνθρωποι που αγωνίζονται να επιβιώσουν και ότι η ανθρωπότητα δεν σβήνει, απλώς ξεκινά πάλι από την αρχή το επώδυνο ταξίδι της στην Ιστορία.

Ο Αφέντης Εαυτός

 

Πόσο καλά γνωρίζουμε τον εαυτό μας;

Σας έχω σίγουρη απάντηση: δεν τον γνωρίζουμε καθόλου. Κουβαλάμε έναν άγνωστο άνθρωπο που μας εξαπατά αδιάκοπα. Υπηρέτες ενός υπερφίαλου τύπου είμαστε που μας έχει πείσει ότι ταυτιζόμαστε μαζί του, ότι είμαστε ένα εμείς κι αυτός.

"Μαζεύεις από δω και από κει..."

 

Μαζεύεις από δω και από κει,

Μαρίνε, από τους τριχωτούς κροτάφους σου

το αραιό μαλλί σου

και  την πλατιά σκεπάζεις πεδιάδα

της λαμπερής φαλάκρας σου.

Αλλά με απόφαση του ανέμου

κουνιέται και ξαναγυρίζει αυτό

κι αφήνει το κεφάλι σου γυμνό

κι εδώ κι εκεί το στεφανώνει

με τούφες μεγαλόπρεπες.

Στον Σπενδοφόρο ανάμεσα και τον Τελέσφορο

θαρρείς και στέκεται ο Ερμέτορας του Κύδα.

Πιο απλό δεν είναι να θελήσεις

να το παραδεχτείς πως είσαι γέρος,

ώστε να φαίνεσαι στο κάτω κάτω

πως είσαι ένας και μοναδικός;

Τίποτε πιο ντροπιαστικό δεν είναι από φαλακρό

που τη φαλάκρα του χτενίζει.

 

 

Raros colligis hinc et hinc capillos

et latum nitidae, Marine, calvae

campum temporibus tegis comatis;

sed moti redeunt iubente vento

reddunturque sibi caputque nudum

cirris grandibus hinc et inde cingunt:

inter Spendophorum Telesphorumque

Cydae stare putabis Hermetorem.

vis tu simplicius senem fateri,

ut tandem videaris unus esse?

calvo  turpius est nihil comato.

 

 

Martialis, 10.83

Η μετάφραση είναι δική μου.

Σιωπή, τώρα μιλούν οι ανάγωγοι

 

Μου έλεγε η μητέρα μου: «Αν ποτέ συμβεί να σου φερθεί κάποιος προσβλητικά, να χρησιμοποιήσει λόγια χυδαία εναντίον σου και μάλιστα σε δημόσιο χώρο, εσύ δεν θα δώσεις καμιά σημασία, δεν θα απαντήσεις, θα προσπεράσεις σιωπηλή, θα προχωρήσεις στον δρόμο σου ήσυχα και αδιάφορα. Δεν θα κατέβεις ποτέ στο επίπεδό του».

Οι φωτογραφίες

 

Ποτέ δεν θα τις ξαναδώ

εκείνες τις φωτογραφίες

της νεότητας.

Μες στο συρτάρι φυλαγμένες

γερνούν κι αυτές μαζί μου,

αλλ’ όμως επιμένουν

σε πείσμα κάθε νόμου φυσικού

να δείχνουν δροσερές,

γεμάτες ομορφιά κι ελπίδα.

 

Είδωλα ανόητα

και ξιπασμένα

που δεν ξέρουν

τι τα περιμένει

στη στροφή του δρόμου,

πόσο σαρδόνια χαμογελά

Εκείνο που  ήσυχο τα περιμένει.

Πεθαίνω σημαίνει δεν συμμετέχω

 

Πεθαίνω σημαίνει δεν συμμετέχω.

Δεν έχει θλίψη ο νεκρός, οι ζωντανοί έχουν.

Έφυγε, λένε, έπαψε να συμμετέχει σε αυτό

που εμείς όλοι ακόμα συμμετέχουμε.

 

Επίσημες γλάστρες

 

 

Ειρωνευόμαστε τις όμορφες που γίνονται «γλάστρες» στα διάφορα τηλεοπτικά σόου και δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο «γλάστρες» είναι οι ωραίες, κομψές κυρίες, οι λεγόμενες «πρώτες κυρίες».

 

Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί πρέπει αυτές οι πρώτες κυρίες να συνοδεύουν τους πρώτους κυρίους τους στις διάφορες διεθνείς συναντήσεις που έχουν με άλλους πρώτους κυρίους για τα πολύ σοβαρά πολιτικά και οικονομικά θέματα που απασχολούν τον πλανήτη.

Θερμές ευχές σε τεθνεώτες

 

 

Συνεχίζω υπομονετικά να καθαρίζω τη λίστα των φίλων μου στο fb, κάθε μέρα σβήνω κι από λίγους, ανθρώπους που το όνομά τους δεν μου λέει τίποτα, δεν έχουν φανεί ποτέ στο χρονολόγιό μου, τους αγνοώ και με αγνοούν.

 

Κάποιους, αν και δεν έχουμε καμιά διάδραση, τους κρατώ, γιατί κάνουν ενδιαφέρουσες αναρτήσεις. Άλλους πάλι τους κρατώ, γιατί δεν είμαι σίγουρη, αν όντως έχουμε κάπου κάποτε συναντηθεί και έχουμε ανταλλάξει δυο κουβέντες.

 

Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μου.

Νυχτερινό lockdown στην Αντιόχεια του 4ου μΧ αιώνα

 

«…Μια μέρα ξεχάστηκα, άργησα να γυρίσω στην πόλη. Στην Αντιόχεια έφτασα αργά, μόλις που πρόλαβα να μπω, πριν σημάνει η απαγόρευση της κυκλοφορίας.

Οι κεντρικοί δρόμοι ήταν φωτισμένοι, αλλά εγώ χώθηκα στα στενάκια για να μην πέσω πάνω στους νυχτοφύλακες που μαστιγώνουν τους καθυστερημένους διαβάτες. Δεν έβλεπα πού πατούσα και μια δυο φορές μάγκωσε το πόδι μου μέσα στους λάκκους κι έπεσα στις λάσπες. Γύρισα στο σπίτι σε κακή κατάσταση, με γδαρμένα τα πόδια μου…»

 

Από το υπό έκδοση μυθιστόρημά μου «Οι Αποκλίνοντες» (εκδ. Απόπειρα).

 

Με τη δύση του ηλίου και ως τα ξημερώματα απαγορευόταν να κυκλοφορεί κανείς στην πόλη. Η Αντιόχεια ήταν η μεγαλούπολη της Ανατολής, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της αυτοκρατορίας μετά τη Ρώμη κατά τον 4^ο μΧ αιώνα (η Κωνσταντινούπολη ως νεόκτιστη πόλη είχε ακόμα τότε λιγότερο πληθυσμό).

 

Ως μεγαλούπολη είχε την πολυτέλεια να είναι φωτισμένοι οι κεντρικοί της δρόμοι τη νύχτα. Οι μικρότεροι δρόμοι ήταν κατασκότεινοι και μόνο ύποπτα στοιχεία κυκλοφορούσαν εκεί.

Το “lockdown” ήταν μόνιμο.

 

Το ίδιο ίσχυε και στις άλλες πόλεις.

 

Η αγωνία του ποιητή πριν από την έκδοση

 

Στα μαγαζιά του Αργιλέτου

προτιμάς να κάθεσαι,

φτωχό βιβλιαράκι μου,

ενώ οι κούτες του σπιτιού μου

στέκουν άδειες από σένα.

Αλίμονο, δεν ξέρεις, όχι,

της Ρώμης την υπεροψία της αρχόντισσας.

Μα πίστεψέ με, η γενιά του Άρη

έχει πολλή εξυπνάδα

και πιο μεγάλο καγχασμό

δεν θα’ βρεις πουθενά.

Νέοι και γέροι και παιδιά

μύτη ρινόκερου έχουν.

Κι όπως θα ακούς «μπράβο» και «εύγε»

και θα μοιράζεις τα φιλιά σου,

με μια κουβέρτα κουρελού

ψηλά θα σε τινάξουν στον αέρα.

 

Όμως εσύ,

για να μην υποφέρεις κάθε τόσο

σβησίματα του αφέντη σου

κι ούτε με το πενάκι του κακόκεφος

να σημειώνει τα παιχνιδίσματά σου,

λάγνο βιβλίο μου,

λαχταράς σε αιθέριες αύρες να πετάξεις.

 

Πήγαινε, φύγε.

Όμως πιο ασφαλές θα ήσουν,

αν καθόσουν σπίτι.

 

 

Argiletanas mavis habitare tabernas,

cum tibi, parve liber, scrinia nostra vacent.

Nescis, heu, nescis dominae fastidia Romae:

crede mihi, nimium Martia turba sapit.

Maiores nusquam rhonchi: iuvenesque senesque

et pueri nasum rhinocerotis habent.

Audieris cum grande sophos, dum basia iactas,

ibis ab excusso missus in astra sago.

Sed tu ne totiens domini patiare lituras

neve notet lusus tristis harundo tuos,

aetherias, lascive, cupis volitare per auras:

i, fuge; sed poteras tutior esse domi.

 

Μαρτιάλης

 

Argiletum: δρόμος της Ρώμης με βιβλιοπωλεία και άλλα μαγαζιά.

 

 Το κεφάλι

Ένα κεφάλι κύλησε στο πεζοδρόμιο,

οι πλάκες μάτωσαν,

μισόσβηστα τα μάτια

δεν έβλεπαν πια τίποτε,

μισάνοιχτα τα χείλια,

πιο πέρα ο ακέφαλος κορμός.

 

Περνούσαν οι διαβάτες

σχεδόν αδιάφοροι,

κάποιοι σταμάταγαν για λίγο,

μετά συνέχιζαν τον δρόμο τους

- είχαν δουλειές,

ανειλημμένες υποχρεώσεις,

εξάλλου είχαν πλέον βαρεθεί

να βλέπουν κάθε τόσο αποκεφαλισμένους.

 

Μόνο ένα παιδί

κρατώντας απ’ το χέρι τον πατέρα του

έδειξε το κεφάλι

και είπε απορημένο:

«Ω! Ένα κεφάλι μόνο του!

Πόσο παράξενο είναι αυτό!»

Αλλά ο πατέρας

ταχύνοντας το βήμα του

το τράβηξε μακριά.

 

«Έχεις αργήσει, γιε μου,

στο μάθημα βιολιού»,

του είπε αυστηρά,

του είπε τρυφερά.

 

 Πονάς

 

Πονάς.

Δεν είναι κάτι σοβαρό, ένα ίσως δόντι χαλασμένο, ένας δυνατός πονοκέφαλος ή στομαχόπονος μετά από κραιπάλη και οινοποσία, ένας στραμπουληγμένος αστράγαλος, η μέση σου, επειδή κάθεσαι συνέχεια, τίποτα σοβαρό.

Αλλά πονάς. Πονάς. Πονάς.

 

Βαρέθηκα

 

Βαρέθηκα

ετούτο το παιχνίδι των αναμετρήσεων,

τον χλευασμό των Αοράτων

και την ταφόπλακα

που έχουν βάλει

στο τέλος της διαδρομής.

 

«Do the right thing», μια ταινία του Σπάικ Λι για το φυλετικό πρόβλημα στις ΗΠΑ

Είδα τις προάλλες αυτή την ταινία του 1989, ευτυχώς χωρίς να έχω ενημερωθεί από τις σχετικές κριτικές. Οι οποίες στη συγκεκριμένη περίπτωση απέφυγαν να εστιασθούν στο πρόβλημα που ο Αφροαμερικανός σκηνοθέτης με απροσδόκητο θάρρος και παρρησία εκθέτει, χωρίς να κρύβει και χωρίς να δικαιολογεί τίποτα.

 

Αν την ταινία την γύριζε ένας λευκός Αμερικανός, είμαι σίγουρη ότι θα προκαλούσε τις οργισμένες αντιδράσεις λευκών και μαύρων παντού στον κόσμο. Όμως ο ταλαντούχος Σπάικ Λι είναι μαύρος Αμερικανός, επομένως κανείς δεν μπορεί να του προσάψει ρατσισμό εις βάρος των μαύρων. Ούτε όμως και ρατσισμό εις βάρος των λευκών.