Σενάρια πανδημίας και αληθινή πανδημία

 

 

Πάντα μου άρεσε να διαβάζω βιβλία ή να βλέπω ταινίες καταστροφής του κόσμου μας και έχω μάλιστα κι εγώ επινοήσει μερικές δικές μου παρόμοιες ιστορίες. Υποτίθεται βέβαια ότι στο τέλος απομένουν μερικοί άνθρωποι που αγωνίζονται να επιβιώσουν και ότι η ανθρωπότητα δεν σβήνει, απλώς ξεκινά πάλι από την αρχή το επώδυνο ταξίδι της στην Ιστορία.

 

Ένας συνήθης τρόπος αφανισμού των ανθρώπων είναι σ’ αυτές τις ιστορίες μια επιδημία που εξαπλώνεται ραγδαία, ένας άγνωστος ιός που μολύνει τον κόσμο και τον τρομοκρατεί. Κλείνονται όλοι στα σπίτια τους έχοντας μεγάλα αποθέματα τροφίμων και περιμένουν να περάσει το κακό και εν τω μεταξύ αυτό συνεχίζει να σκοτώνει όποιον κυκλοφορεί στους δρόμους ή πίνει απρόσεχτα μολυσμένο νερό ή τρώει μολυσμένες τροφές ή ακόμα αναπνέει μολυσμένο αέρα.

 

Ωραίες ιστορίες, αν κάθεσαι αναπαυτικά στον καναπέ σου και βλέπεις την ταινία ή διαβάζεις το σχετικό βιβλίο τρόμου ή φτιάχνεις με το μυαλό σου παρόμοια σενάρια.

 

Ότι θα ζούσαμε στην πραγματικότητα μια τέτοια κατάσταση ήταν το τελευταίο πράγμα που μπορούσα να φανταστώ. Άλλες αρρώστιες με τρόμαζαν, άλλα ατυχήματα, δυστυχήματα, μακρινοί αλλά πραγματικοί πόλεμοι, εγκλήματα, δολοφονίες, βιαιότητες που καθημερινά συμβαίνουν στον ωραίο μας κόσμο.

 

Τώρα λοιπόν που μια αληθινή πανδημία θερίζει την ανθρωπότητα, ανακάλυψα ότι κάτι τέτοιο δεν έχει καμιά μεταφυσική γοητεία. Είναι τρομαχτικό, είναι απωθητικό, είναι άσχημο.

 

Είναι τρομαχτικό να σκέφτεσαι ότι έξω από το σπίτι σου κυκλοφορεί ένας θανατηφόρος ιός και ότι είσαι άοπλος απέναντί του. Τρομαχτικό να βλέπεις πραγματικούς ανθρώπους διασωληνωμένους σε νοσοκομεία που δεν μπορούν να δεχτούν άλλους μολυσμένους, να βλέπεις τους γιατρούς και τους νοσοκόμους να αγωνίζονται εξαντλημένοι από το βάρος των ευθυνών τους να σώσουν τους αρρώστους και να μολύνονται κι αυτοί και να πεθαίνουν, τρομαχτικό να μαθαίνεις καθημερινά πόσοι αληθινοί άνθρωποι έχουν αληθινά πεθάνει. Είναι τρομαχτικό να μένεις έγκλειστος, καθηλωμένος μέσα στο σπίτι σου και να βγαίνεις με προφυλάξεις μόνο για να αγοράσεις τρόφιμα και μετά να επιστρέφεις και να απολυμαίνεις ό,τι έχεις φέρει απέξω.

 

Δεν ξέρω γιατί οι σχετικές φανταστικές ιστορίες καταστροφής αρέσουν τόσο στους ανθρώπους. Βέβαιο είναι πάντως ότι, όταν η πανδημία γίνει παρελθόν, εγώ τουλάχιστον δεν πρόκειται να ξαναδώ ταινία ή να ξαναδιαβάσω ή να επινοήσω παρόμοια ιστορία.

 

Και είναι απλό: η πραγματικότητα μιας πανδημίας δεν έχει καμιά ομοιότητα με τα αντίστοιχα σενάρια τρόμου. Είναι άσχημη. Και επίσης κανένα σενάριο τρόμου δεν δείχνει ηλίθιους να αμφισβητούν την πανδημία. Δεν δείχνει παλαβούς να κάνουν διαδηλώσεις εναντίον της, να τρώνε ξύλο από την αστυνομία και να μην το βάζουν κάτω. Δεν δείχνει κυβερνήσεις να προσπαθούν να πείσουν τους πολίτες να προφυλάσσονται και να μην εισακούονται.

 

Η πραγματικότητα μιας πανδημίας είναι άσχημη.

Τα αντίστοιχα σενάρια έχουν τη χάρη τους, αλλά είναι ψεύτικα. Είναι για τον καναπέ.