Το κεφάλι

Ένα κεφάλι κύλησε στο πεζοδρόμιο,

οι πλάκες μάτωσαν,

μισόσβηστα τα μάτια

δεν έβλεπαν πια τίποτε,

μισάνοιχτα τα χείλια,

πιο πέρα ο ακέφαλος κορμός.

 

Περνούσαν οι διαβάτες

σχεδόν αδιάφοροι,

κάποιοι σταμάταγαν για λίγο,

μετά συνέχιζαν τον δρόμο τους

- είχαν δουλειές,

ανειλημμένες υποχρεώσεις,

εξάλλου είχαν πλέον βαρεθεί

να βλέπουν κάθε τόσο αποκεφαλισμένους.

 

Μόνο ένα παιδί

κρατώντας απ’ το χέρι τον πατέρα του

έδειξε το κεφάλι

και είπε απορημένο:

«Ω! Ένα κεφάλι μόνο του!

Πόσο παράξενο είναι αυτό!»

Αλλά ο πατέρας

ταχύνοντας το βήμα του

το τράβηξε μακριά.

 

«Έχεις αργήσει, γιε μου,

στο μάθημα βιολιού»,

του είπε αυστηρά,

του είπε τρυφερά.