Ο κατακλυσμός του Νώε - νέα βερσιόν

 

 

Μετά τη θηριώδη κλιματική αλλαγή του 21^ου αιώνα επαναλήφθηκε η τραγωδία που έζησε η ανθρωπότητα την εποχή του Νώε.

 

Η Γη σκεπάστηκε ολόκληρη με νερά και μόνο κάτι νησίδες προεξείχαν, όπου συγκεντρώθηκαν όσοι κατάφεραν να σωθούν. Η ζωή τους ήταν φυσικά άθλια, αλλά μπόρεσαν να επιβιώσουν πίνοντας το νερό που συνέχιζε να κατεβαίνει από τους ουρανούς, αν και πολύ πιο λίγο τώρα, και τρώγοντας ψάρια, καθώς εξελίχθηκαν σε τολμηρούς  δύτες.

 

Άλλοι πάλι, όπως στην ταινία «Waterworld”, που δεν πρόλαβαν να πιάσουν μια θέση στις νησίδες, έπλεαν στην απέραντη θάλασσα πάνω σε πλοιάρια, άλλα  παμπάλαια από την εποχή προ του κατακλυσμού και άλλα πρόχειρα φτιαγμένα από τα υλικά που επέπλεαν στις θάλασσες.

 

Οι γενιές διαδέχονταν η μια την άλλη, αλλά τα νερά δεν έλεγαν να αποσυρθούν. Έτσι η ανθρωπότητα που είχε απομείνει έμαθε να ζει με αυτό τον τρόπο και έπαψε να ελπίζει σε καλύτερες μέρες.

 

Καθώς περνούσε ο  καιρός, το νερό έγινε μέρος της ζωής τους. Τις περισσότερες ώρες βρίσκονταν μέσα στη θάλασσα ψάχνοντας για τροφή και έμαθαν να τρώνε και θαλασσινά φυτά που έκαναν καλό στην υγεία τους.

 

Βέβαια πολλοί από αυτούς τους επιδέξιους δύτες έχαναν τη ζωή τους πηγαίνοντας όλο και πιο βαθιά μέσα στο νερό και μην προλαβαίνοντας να ανέβουν μετά στην επιφάνεια και άλλοι κατασπαράζονταν από σαρκοφάγα θαλασσινά θηρία που έψαχναν κι αυτά για τροφή.

 

Αλλά μετά από ένα μακρύ διάστημα χρόνου κάποιοι παρατήρησαν ότι μερικοί δύτες έμεναν πολλή ώρα κάτω από το νερό, χωρίς να πνίγονται. Το φαινόμενο εξηγήθηκε σύντομα, όταν ανακάλυψαν ότι αυτοί οι δύτες είχαν αναπτύξει υποτυπώδη βράγχια που τους επέτρεπαν να παίρνουν λίγο οξυγόνο από το θαλάσσιο νερό.

 

Και καθώς αυτή η μετάλλαξη συνεχιζόταν με την πάροδο των χρόνων, όλο και περισσότεροι δύτες αποχτούσαν βράγχια και όλο και πιο βελτιωμένα ήταν τα βράγχια αυτά. Ακόμα και το σώμα τους άρχισε να παίρνει άλλη μορφή. Τα χέρια τους έμοιαζαν με πτερύγια και τα πόδια τους συρρικνώθηκαν και έγιναν ουρές. Το δέρμα τους σκεπάστηκε με λέπια και η μορφή τους πήρε τη μορφή του ψαριού.

 

Όσοι ζούσαν στις νησίδες και δεν είχαν καταφέρει να γίνουν δεινοί δύτες έβλεπαν αυτή τη μεταμόρφωση ανατριχιασμένοι και το πράγμα έγινε πιο τρομαχτικό, όταν είδαν ότι οι άνθρωποι - ψάρια δυσκολεύονταν πολύ να αναπνεύσουν έξω από το νερό και επί πλέον αντί για αρθρωμένο λόγο άφηναν κάτι περίεργους ρόγχους.

 

Και κάποτε, με το πλήρωμα του χρόνου, οι άνθρωποι-ψάρια εγκατέλειψαν τις νησίδες και τους ανθρώπους που ζούσαν εκεί και χάθηκαν στους ωκεανούς.

 

Όσοι άνθρωποι έμειναν στις νησίδες άρχισαν να λιμοκτονούν και λίγοι ήταν αυτοί που τολμούσαν να βουτήξουν στη θάλασσα για τροφή. Μέσα σε εκατό τόσα χρόνια δεν έμεινε ζωντανός κανείς τους. Με άλλα λόγια το ανθρώπινο είδος εξαφανίστηκε.

 

Πέρασαν χιλιάδες χρόνια από τότε.

 

Τα νερά εν τω μεταξύ αποσύρθηκαν, ανέτειλε η νέα γη, γόνιμη και καρπερή, γέμισε δέντρα και χορτάρι ο πλανήτης.

 

Και τότε ένα ψάρι με κάτι ελάχιστα γονίδια ανθρώπου σύρθηκε έξω από το νερό και κοίταξε τον κόσμο.