Κοιμάσαι
τώρα
κι
εγώ μπαίνω στο όνειρό σου,
διευθετώ
τα πράγματα
κατά
πώς πρέπει
και
δες τι περιβάλλον σού ετοίμασα:
Ένα
δέντρο χαμηλό,
όλο
κλαδιά και φύλλα,
σε
χώμα ριζωμένο μαλακό
για
να ξαπλώσουμε,
όταν
θα έχουμε μεθύσει.
Μια
φύση απέραντη και σιωπηλή,
ένα
τραπέζι, δυο καρέκλες.
Καθόμαστε
αντικρυστά,
μιλάμε
αργά
και
κοιταζόμαστε στα μάτια.
Γεμίζεις
τα ποτήρια,
πίνουμε,
ξαπλώνουμε
ύστερα κάτω απ’ το δέντρο
ζαλισμένοι.
Ξέρω
πως είναι όνειρο,
μου
λες μες στο όνειρό σου.
Ναι,
όνειρο είναι,
σου
απαντώ,
κι
όταν ξυπνήσεις,
θα
είμαι χαραγμένη στο μυαλό σου.
Οι
νύχτες σου είναι δικές μου.
Τις
μέρες σου
σου
τις χαρίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου