Δαλιδά: "Il vevais d' avoir 18 ans" (Ήταν μόλις δεκαοχτώ χρονών)

 

 

 

Ήταν μόλις δεκαοχτώ χρονών,

όμορφος σαν παιδί,

δυνατός σαν άντρας.

 

Ήταν βέβαια καλοκαίρι

και βλέποντάς τον μέτρησα

τις φθινοπωρινές μου νύχτες.

 

Έφτιαξα τα μαλλιά μου,

έβαλα λίγο μαύρο παραπάνω στα μάτια μου

κι αυτό τον έκανε να γελάσει.

 

Όταν ήρθε κοντά μου,

όλα μπορούσα να τα δώσω

για να τον αποπλανήσω,

ήταν μόλις δεκαοχτώ χρονών

κι ήταν αυτό της νίκης του

το πιο ωραίο επιχείρημα.

 

Δεν μου είπε λόγια ερωτικά,

σκέφτηκε πως τα λόγια του έρωτα

είναι γελοία.

Μου είπε "σε θέλω"

-είχε δει στο σινεμά

"Το σιτάρι στο γρασίδι".

 

Σ’ ένα βαθουλωτό κρεβάτι αυτοσχέδιο

θαμπωμένη ανακάλυψα

έναν υπέροχο ουρανό,

ήταν μόλις δεκαοχτώ χρονών

κι αυτό τον έκανε σχεδόν θρασύ στη σιγουριά του.

 

Κι ενώ αυτός ντυνόταν,

εγώ πια νικημένη βρήκα ξανά τη μοναξιά μου.

Θα ήθελα να τον κρατήσω,

όμως τον άφησα να φύγει,

χωρίς να κάνω τίποτε.

Μου είπε "δεν ήταν κι άσχημα"

μ’ αυτή την κολασμένη αφέλεια της νιότης του.

 

Έφτιαξα τα μαλλιά μου,

έβαλα λίγο μαύρο παραπάνω στα μάτια μου

από συνήθεια,

μόνο που ξέχασα

ότι εγώ

ήμουνα δυο φορές δεκαοχτώ.

 

 

Στίχοι: Pascal Servan – Serge Lebrail

Μουσική: Pascal Auriat - Jean Bouchéty

Τραγούδι: Δαλιδά

Μετάφραση από τα γαλλικά: Καίτη Βασιλάκου.

 Εδώ το τραγούδι:

https://www.youtube.com/watch?v=BzLwXSfXaKs

 

 

Il venait d'avoir dix-huit ans

Il était beau comme un enfant

Fort comme un homme

C'était l'été évidemment

Et j'ai compté en le voyant

Mes nuits d'automne

J'ai mis de l'ordre à mes cheveux

Un peu plus de noir sur mes yeux

Ça l'a fait rire

Quand il s'est approché de moi

J'aurais donné n'importe quoi

Pour le séduire

Il venait d'avoir dix-huit ans

C'était le plus bel argument de sa victoire

Il ne m'a pas parlé d'amour

Il pensait que les mots d'amour

Sont dérisoires

Il m'a dit "j'ai envie de toi"

Il avait vu au cinéma

"Le Blé en Herbe"

Au creux d'un lit improvisé

J'ai découvert, émerveillée

Un ciel superbe

Il venait d'avoir dix-huit ans

Ça le rendait presque insolent de certitude

Et pendant qu'il se rhabillait

Déjà vaincue, je retrouvais ma solitude

J'aurais voulu le retenir

Pourtant je l'ai laissé partir

Sans faire un geste

Il m'a dit "c'était pas si mal"

Avec la candeur infernale de sa jeunesse

J'ai mis de l'ordre à mes cheveux

Un peu plus de noir sur mes yeux

Par habitude

J'avais oublié simplement

Que j'avais deux fois dix-huit ans.