Κατεβαίνω
στο υπόγειο,
ανάβω
το φως,
τους
βλέπω.
Εκείνοι
με
παρακολουθούν αμίλητοι
μέσα
απ΄το πλαίσιό τους,
ξεθωριασμένες
ζωγραφιές
που
όμως κάποτε
με
σώμα ξαναμμένο
είχαν
διαπεράσει το δικό μου,
με
θράσος περισσό
χρησιμοποίησαν
τη σάρκα μου
νομίζοντας
πώς
ήτανε δική τους.
Αλλά
δεν έβλεπαν τα μάτια μου
την
ώρα του οργασμού τους,
τα
μάτια που τους έλεγαν:
Πάντα
απέξω είστε,
πάντα
ξένοι,
πάντα
περισσευούμενοι.
5 σχόλια:
Εξαιρετικό με αποκορύφωμα την τελευταία στροφή.
Καλή εβδομάδα!
Καλησπέρα, Ελένη.
και στο υπόγειο να μείνουν. τέλειο
Ανώνυμε, καλό, μ' έκανες και γέλασα.
Δημοσίευση σχολίου