Κατεβαίνω
στο υπόγειο,
ανάβω
το φως,
τους
βλέπω.
Εκείνοι
με
παρακολουθούν αμίλητοι
μέσα
απ΄το πλαίσιό τους,
ξεθωριασμένες
ζωγραφιές
που
όμως κάποτε
με
σώμα ξαναμμένο
είχαν
διαπεράσει το δικό μου,
με
θράσος περισσό
χρησιμοποίησαν
τη σάρκα μου
νομίζοντας
πώς
ήτανε δική τους.
Αλλά
δεν έβλεπαν τα μάτια μου
την
ώρα του οργασμού τους,
τα
μάτια που τους έλεγαν:
Πάντα
απέξω είστε,
πάντα
ξένοι,
πάντα
περισσευούμενοι.
Εξαιρετικό με αποκορύφωμα την τελευταία στροφή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα!
Καλησπέρα, Ελένη.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι στο υπόγειο να μείνουν. τέλειο
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε, καλό, μ' έκανες και γέλασα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή