Στην κηδεία της εκατόχρονης μητέρας του ο κύριος Τάκης, εβδομήντα πέντε ετών, έκλαιγε γοερά κι αφύσικα.
Συγκινηθήκαμε με το θέαμα κι εμείς κι ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε τον κοπετό μαζί του, όταν μας πρόλαβε η νύφη της νεκρής, η σύζυγος του γιου, μια γραία γύρω στα ογδόντα πέντε.
-Έλα, Τάκη, ησύχασε! είπε αυστηρά στον άντρα της.
Κι ο κύριος Τάκης πέφτοντας στην αγκαλιά της με λυγμούς παρηγορήθηκε γλυκά, όπως παρηγοριόταν άλλωστε εδώ και πάνω από πενήντα χρόνια.
9 σχόλια:
Μου θύμισες λίγο το του Καρυωτάκη: "...θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία", μέχρι που σκέφτηκα ότι έχω κι εγώ γιο! Και μου κόπηκε το γέλιο μαχαίρι...
Το περιστατικό πάντως του γέροντος που θρηνούσε δίπλα στην υπέργηρη σύζυγό του είναι αληθινό.
Σκεφτόμουν Καίτη μου, πόσο πολύ συγκινούμαι στις κηδείες. Ωστόσο η συγκεκριμένη εικόνα του γέροντος και της γριάς γυναίκας του θα προκαλούσε, ακόμα και σ'εμένα, κρίση γέλωτα.
Εγω, ευτυχως, εχω κορη [αλλα νομιζω οτι μ εχει γραμμενο...]
Ανώνυμε, το έγραψα έτσι για να φαίνεται κωμικό. Στην πραγματικότητα ήταν τραγικό.
Λευτέρη, η αλήθεια είναι ότι, όταν αντιστρέφονται τα φύλα, αλλάζουν και οι διαθέσεις μας. Γιατί άραγε;
Τί πίκρα κι αυτή?! Και κάποιοι λένε ότι παντρευόμαστε τους γονείς μας (μοντέλα τους τέλος πάντων)για να θεραπευτούμε ή να ενηλικιωθούμε...
Γεια σου, Νάνσια.
Οι γονείς μάς σημαδεύουν θέλουν δεν θέλουν κι εμείς σημαδευόμαστε θέλουμε δεν θέλουμε.
Καίτη Βασιλάκου.
το συναισθημα δεν εχει ουτε φυλο ουτε ηλικια..
Γεια σου, Θένα.
Συμφωνώ μαζί σου, μολονότι απαιτούμε από τους γέροντες συναισθηματική στειρότητα.
Δημοσίευση σχολίου