Στην κηδεία της εκατόχρονης μητέρας του ο κύριος Τάκης, εβδομήντα πέντε ετών, έκλαιγε γοερά κι αφύσικα.
Συγκινηθήκαμε με το θέαμα κι εμείς κι ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε τον κοπετό μαζί του, όταν μας πρόλαβε η νύφη της νεκρής, η σύζυγος του γιου, μια γραία γύρω στα ογδόντα πέντε.
-Έλα, Τάκη, ησύχασε! είπε αυστηρά στον άντρα της.
Κι ο κύριος Τάκης πέφτοντας στην αγκαλιά της με λυγμούς παρηγορήθηκε γλυκά, όπως παρηγοριόταν άλλωστε εδώ και πάνω από πενήντα χρόνια.
Μου θύμισες λίγο το του Καρυωτάκη: "...θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία", μέχρι που σκέφτηκα ότι έχω κι εγώ γιο! Και μου κόπηκε το γέλιο μαχαίρι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο περιστατικό πάντως του γέροντος που θρηνούσε δίπλα στην υπέργηρη σύζυγό του είναι αληθινό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκεφτόμουν Καίτη μου, πόσο πολύ συγκινούμαι στις κηδείες. Ωστόσο η συγκεκριμένη εικόνα του γέροντος και της γριάς γυναίκας του θα προκαλούσε, ακόμα και σ'εμένα, κρίση γέλωτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω, ευτυχως, εχω κορη [αλλα νομιζω οτι μ εχει γραμμενο...]
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε, το έγραψα έτσι για να φαίνεται κωμικό. Στην πραγματικότητα ήταν τραγικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛευτέρη, η αλήθεια είναι ότι, όταν αντιστρέφονται τα φύλα, αλλάζουν και οι διαθέσεις μας. Γιατί άραγε;
Τί πίκρα κι αυτή?! Και κάποιοι λένε ότι παντρευόμαστε τους γονείς μας (μοντέλα τους τέλος πάντων)για να θεραπευτούμε ή να ενηλικιωθούμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου, Νάνσια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι γονείς μάς σημαδεύουν θέλουν δεν θέλουν κι εμείς σημαδευόμαστε θέλουμε δεν θέλουμε.
Καίτη Βασιλάκου.
το συναισθημα δεν εχει ουτε φυλο ουτε ηλικια..
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου, Θένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ μαζί σου, μολονότι απαιτούμε από τους γέροντες συναισθηματική στειρότητα.