Η Πόπη

 

 

Δεκαετία του ΄60.

 

Η Πόπη, θερμό κορίτσι, ξεκίνησε νωρίς-νωρίς να παίζει με τους νεαρούς και κάποιο βράδυ σε μια έρημη παραλία έχασε την παρθενιά της. Από τότε περνούσε ακόμη πιο ωραία με τους νεαρούς, μόνο που δεν πρόσεχε κι έμεινε έγκυος.

 

Στο σπίτι ξέσπασε η τραγωδία. Ο υπεύθυνος νεαρός αρνήθηκε να την παντρευτεί και οι γονείς της την πήγαν στον γιατρό κι έκανε έκτρωση.

 

Η Πόπη ακάθεκτη όμως συνέχισε την ερωτική ζωή της. Δεν κρατιόταν η κοπέλα και έπρεπε επειγόντως να παντρευτεί, σκέφτηκαν οι γονείς της, να ησυχάσει, να ησυχάσουν κι εκείνοι και να πάψουν τα κουτσομπολιά στη μικρή τους πόλη.

 

Βρήκαν ένα καλό παιδί από χωριό, «θα τον πάρεις και θα πεις κι ένα τραγούδι», της είπαν, τι να κάνει το Ποπάκι, είπε το ναι.

 

Την πήγαν στην Αθήνα, έκανε ο γιατρός την παρθενορραφή και γύρισε η Πόπη στην πόλη τους παρθένα. Έγινε ο γάμος στην εκκλησία, αλλά δεν έγινε στο νυφικό κρεβάτι. Όσο κι αν προσπάθησε ο γαμπρός, ο παρθενικός υμένας δεν υποχωρούσε και η Πόπη φώναζε πως πονάει.

 

Πέρασαν μερικές μέρες, το φρούριο της Πόπης παρέμενε άπαρτο – μάλλον σε ατζαμή γιατρό είχαν πέσει – άντε πάλι στην Αθήνα, σε άλλο γιατρό αυτή τη φορά. Ο δεύτερος παρθενικός υμένας της Πόπης παραδόθηκε στο νυστέρι του γιατρού και το φρούριο έπεσε επί τέλους.

 

Ο γάμος ολοκληρώθηκε τελικά, ευτυχής ο σύζυγος, ευτυχείς οι γονείς της Πόπης, η Πόπη δεν ξέρουμε πόσο ευτυχής ήταν.

 

Αργότερα έκανε κι ένα παιδάκι, φτυστό ο μπαμπάς του. Μετά έκανε κι άλλο ένα παιδάκι, φτυστό ο φίλος του μπαμπά του.

 

Αχ, Ποπάκι, Ποπάκι αδιόρθωτο!

(Μικρές ιστορίες)