Άυλος έρωτας

 

Τα βλέμματά μας ποτέ

δεν πρόκειται να διασταυρωθούν.

Σου το υπόσχομαι,

τίποτα δεν θα καταλάβεις.

 

Θα σε απολαμβάνω,

όταν εσύ δεν θα κοιτάζεις,

θα χαίρομαι την ομορφιά σου

και θα γεμίζει άρωμα η ψυχή μου.

 

Δεν ξέρω πώς σε λένε.

Γίνε ο εαυτός σου

 

«Ζήσε αυθεντικά. Γίνε ο εαυτός σου. Διώξε από πάνω σου τις κοινωνικές συμβάσεις που σε κρατούν αιχμάλωτο.»

Τέτοια διάβαζε και στο τέλος τα πίστεψε.

Έγινε ο εαυτός του.

Σε λίγα χρόνια μεταβλήθηκε σε ένα κουρέλι, δεν είχε πού να σταθεί.

Ήταν ωστόσο ο εαυτός του. 

Ο αυθεντικός.

(Μικρές ιστορίες)

Αφορισμοί

 

Θα περάσει κι αυτό".

Θα περάσει οπωσδήποτε για να έρθει το επόμενο.

Στη σειρά περιμένουν τα "αυτά".

 

*

 

Τους βλέπεις στις ταινίες ωραίους και τους ερωτεύεσαι.

Μετά τους βλέπεις στις φωτογραφίες, όπως είναι σήμερα, και κάθεσαι κατόπιν και φιλοσοφείς.

 

*

 Ένα δίκιο το έχουν οι θρησκείες: "Ο Θεός είναι κάτι ασύλληπτο".  Όλες οι ιδιότητες που του αποδίδουμε είναι ανθρώπινες, άρα άστοχες. Μπορούμε να συνεννοηθούμε με ένα μυρμήγκι ;  Ωστόσο επιμένουμε ότι ο Θεός μπορεί να συνεννοηθεί με μας.

*

Ένας πονόδοντος είναι αρκετός για να στείλουμε στο διάολο όλα τα πλούτη του κόσμου.

*

Γιατί χαμογελάμε στις φωτογραφίες;

Υπάρχει κάποιος λόγος;

 

*

Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης κάθεται κάπου μέσα μας αόρατο, βουβό και ανενεργό, αλλά με την πρώτη ανησυχία μας εμφανίζεται και συχνά μεταμορφώνεται σε άγριο θηρίο. Έτσι ο Θεός απαλλάχτηκε από την έγνοια του να μας προστατεύει τόσα εκατομμύρια ανθρώπους και ζωντανά.

*

Αυτός που υποφέρει από αϋπνίες, έχει μπερδέψει τον ύπνο με τον θάνατο. Φοβάται να αποκοιμηθεί.

*

Πρώτος ο Αδάμ προσπάθησε να δαγκώσει το μήλο και του κάθισε στον λαιμό.  "Η Εύα πρέπει να το δοκιμάσει πρώτη", του εξήγησε ο Όφις, "έτσι είναι κανονισμένο".

*

Αν λατρεύεις τη Φύση, να ξέρεις ότι αυτή προκαλεί τους σεισμούς, χύνει τη λάβα από τα ηφαίστεια, βυθίζει πλοία και πνίγει ανθρώπους, στέλνει καταιγίδες, τυφώνες, ξηρασίες και κατακλυσμούς, καταστρέφει τις περιουσίες μας, καίει τα δάση μας και μας έχει γεμίσει αρρώστιες.

Ο άνθρωπος στον χορό αυτό της αγαπημένης μας Φύσης παίζει ένα πολύ μικρό ρόλο. Η Φύση δεν εκδικείται, κάνει τη δουλειά της.

*

Οι αναμνήσεις μας είναι ένα κόμικ που οι εικόνες του είναι βαλμένες ακατάστατα, χωρίς σειρά. Δεν υπάρχει εκεί ο χρόνος να τις νοικοκυρέψει.

*

Δεν λέμε πια "μελαγχολία", λέμε "κατάθλιψη". Σωστά. Δεν είναι μαύρη η χολή μας, η ψυχή μας είναι καταπλακωμένη και συνθλίβεται.

*

Έχετε ποτέ σκεφτεί ότι αυτό που ζούμε εμείς εδώ πέρα που βρεθήκαμε είναι εντελώς παράλογο; Ότι είναι κάτι σαν κακό όνειρο και πως μια μέρα θα ξυπνήσουμε και θα βρεθούμε στον πραγματικό μας κόσμο;

Και πώς θα είναι αυτός ο πραγματικός κόσμος;

Λογικός.

Σε τι χρειάζεται η γνώση

 

 

Είναι ένα μικρό καφέ στον κεντρικό δρόμο της γειτονιάς μου που έχει όλα κι όλα τέσσερα, μικρά, στενάχωρα τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο. Μέσα δεν υπάρχει χώρος για να καθίσεις. Ιδανικό για καπνιστές που ψάχνουν ως προλετάριοι να βρουν έναν ανοιχτό χώρο τον χειμώνα για να πιουν τον καφέ τους. Ιδιοκτήτρια του καφέ είναι μια ευγενική γυναίκα με ξένη προφορά, Αλβανή.

 

Κάθομαι τακτικά εκεί, χειμώνα καλοκαίρι, αν και στα υπόλοιπα τραπεζάκια δεν βλέπω Έλληνες, βλέπω αλλοδαπούς της ανατολικής Ευρώπης που πίνουν μπίρες και μιλούν δυνατά. Κανείς δεν με ενοχλεί, απλώς είμαι μια μύγα μες  στο γάλα. Πίνω την πορτοκαλάδα μου για να πάρω τη βιταμίνη C που χρειάζεται ο οργανισμός μου, καπνίζω δυο τρία τσιγάρα και φεύγω,.

 

Προχθές λοιπόν βρέθηκα εκεί γύρω και αποφάσισα να πιω την πορτοκαλάδα μου στο καφέ του πεζοδρομίου. Τα τραπεζάκια κολλητά το ένα δίπλα στο άλλο και οι αλλοδαποί καθισμένοι εκεί έπιναν μπίρες και μιλούσαν δυνατά ως συνήθως. Το τέταρτο και τελευταίο τραπεζάκι ήταν άδειο. Κάθισα εκεί κι έβαλα τα ψώνια μου στην απέναντι καρέκλα.

 

Ένας άντρας από δίπλα, ψιλομεθυσμένος, κάτι μου είπε στη γλώσσα του χαμογελώντας. Ήταν η πρώτη φορά που μου απηύθυναν τον λόγο αυτοί οι αλλοδαποί. Τον κοίταξα, ήταν γύρω στα σαράντα και τα ρούχα του είχαν ασβέστες, σε κάποια οικοδομή θα δούλευε.

 

-Δεν μιλώ αλβανικά, του είπα.

-Δεν είναι αλβανικά, είναι ρουμάνικα, μου απάντησε στα ελληνικά.

-Ναι; Για ξαναπές μου τι είπες.

-Ce faci?

-Τι κάνεις; του μετέφρασα.

 

Ο άλλος έμεινε κόκκαλο, το ίδιο και οι άλλοι που παρακολουθούσαν.

 

-Ρουμάνα είσαι;

-Όχι, αλλά ξέρω ιταλικά. Τα ρουμάνικα μοιάζουν με τα ιταλικά.

 

Μάλλον δεν είχε ιδέα γι’ αυτό. Συνέχισε να με κοιτάζει με απορία.

 

-Ιταλικά, λατινικά, το ίδιο είναι. Μοιάζουν με τα ρουμάνικα.

 

Αυτό ήταν. Ένας απέραντος σεβασμός απλώθηκε στην παρέα του και αν και μεθυσμένοι, δεν διανοήθηκαν να με ξαναενοχλήσουν. Ήπια την πορτοκαλάδα μου με την ησυχία μου, ενώ αυτοί συνέχισαν να φωνασκούν ρουμανιστί.

 

Συμπέρασμα:

 

Όταν η ηλικία και το ύφος σου αποτρέπει κάθε πρόθυμο για φιλίες και τέτοια, τότε, αν κάποιος μεθυσμένος θέλει κουβεντούλα, του πετάς ένα ψήγμα από τη γνώση και τη σοφία που απέχτησες τόσα χρόνια σκυμμένη στα βιβλία, και τον αφήνεις στήλη άλατος.

Κόκκινος ήλιος

  

 

 

Κόκκινος ήλιος.

Οι σκιές που πέφτουν

είναι μακριές σαν κυπαρίσσια,

κόκκινες σαν τη φωτιά,

περνούν από πάνω μου,

με χαϊδεύουν,

νιώθω την καυτή ανάσα τους

στο σώμα μου,

οι σκιές που πέφτουν

είναι κάτι σαν παρηγοριά

μέσα στην απέραντη σιωπή του τοπίου.

Περπατώ αργά, με κόπο,

χωρίς να σταματώ.

 

Κόκκινος ήλιος.

 

Οι πέτρες που με προσπερνούν

είναι ξερές και κόκκινες,

αφήνουν χαμηλόφωνες ανταύγειες

σαν εξαερωμένες γλώσσες φωτιάς,

γλείφουν τις άκρες του κορμιού μου,

είναι ήσυχες,

στέκονται κάτω από τον ήλιο

και περιμένουν,

δεν τις φοβάμαι,

με προσπερνούν μία-μία

κοιτάζοντάς με με ήσυχο μάτι

κι εγώ προχωρώ μέσα στο έρημο τοπίο,

σέρνω με δυσκολία τα βήματά μου.

 

Είναι πολύς καιρός

που έχασα τους χυμούς μου,

ξεραίνομαι σιγά-σιγά,

ζαρώνει το πετσί μου, κιτρινίζει,

αλλάζω χρώμα.

Το μέρος τούτο με απορροφά

και με εξατμίζει.

Είμαι ξερός από νερό,

ξερός από αίμα.

 

Κόκκινος ήλιος.

 

Οι γραμμές του ορίζοντα μπερδεύονται,

παίζουν με τα μάτια μου,

ανεβαίνουν πιο ψηλά,

ύστερα χαμηλώνουν,

σμίγουν, χωρίζουν,

οι γραμμές του ορίζοντα είναι τρεις,

τραβηγμένες από μια τεράστια πένα

βουτηγμένη στο αίμα,

 περπατώ προς τα κει

πιστεύοντας πως θα τις πλησιάσω κάποτε,

κοιτάζω,

είναι τρεις,

ξανακοιτάζω,

είναι μία,

ξανακοιτάζω,

χάθηκαν.

Ο ουρανός έμεινε κόκκινος

χωρίς ορίζοντα,

αλλά πρέπει να είναι εκεί,

προς τα εκεί,

κοιτάζω,

ξαναφάνηκαν,

είναι δύο, είναι τρεις, είναι μία,

ξαναχάθηκαν.

 

Τα μάτια μου θέλουν να δακρύσουν,

αλλά τα δάκρυα έχουν από ώρα εξαερωθεί,

με ξερά μάτια κοιτάζω κατά τον ορίζοντα.

 

Τι είμαι εγώ

μέσα στο κόκκινο τοπίο,

μια παράφορη αντίθεση είμαι

και το τοπίο το ξέρει,

μια χλωμή κουκίδα είμαι

που ακόμα διώχνει από πάνω της

κάθε κόκκινο,

η άρνηση είμαι του τοπίου

όπου κλήθηκα να περπατήσω

και το τοπίο το ξέρει,

με άγρυπνο μάτι με παρακολουθεί,

ένα βήμα

κι ακόμα ένα,

μια χλωμή κουκίδα είμαι

που γέννησε το έκπληκτο τοπίο

κι εγώ από ένστικτο ξέρω

πως πρέπει τώρα να πορευτώ

ανάμεσα από κόκκινες πέτρες,

μέσα από κόκκινους ίσκιους,

κάτω απ’ τον κόκκινο ήλιο

να βαδίσω προς τον κόκκινο ορίζοντα.

Ξέρω πως πρέπει να καταπιώ το τοπίο,

αργά και με υπομονή,

χωρίς αγωνία,

με αγάπη.

Πρέπει να ρουφήξω όλο του το χρώμα,

όλη του τη θέρμη,

να το ενσωματώσω

για να λάβω υπόσταση.

 

Να γίνω μια κόκκινη λεπτομέρεια κι εγώ

φτάνοντας στις κόκκινες γραμμές του ορίζοντα,

μια πέτρα σκληρή και πυρωμένη

που θα ρίχνει τον ίσκιο της

σαν καυτή ανάσα

στο άδειο τοπίο

και θα συντροφεύει με υπομονή

την άλλη χλωμή κουκίδα

που θα ξεκινήσει μετά από μένα

το βουβό και άνυδρο,

το μοναχικό της ταξίδι.

1985

Φόβος

 

 

Αυτός ο νεαρός τής είχε πάρει το μυαλό.

Ούτε τον άντρα της σκέφτηκε ούτε την κοινωνία ούτε κανέναν. Τριγύριζε μαζί του στις καφετέριες και στα ξενοδοχεία. Τα βλέμματα των άλλων, περιγελαστικά, περιφρονητικά, την άφηναν αδιάφορη. Αδιάφορη την άφηνε και το βλέμμα του. Που ήταν όπως και των άλλων.

 

Ώσπου ένα βράδυ σήκωσε το χέρι του και τη χτύπησε με δύναμη στο πρόσωπο.

 

Ο φόβος αποδείχτηκε καλό γιατρικό.

Δεν τον ξαναείδε.

(Μικρές ιστορίες)

Στα σκουπίδια

 

Σκίστε,

πετάξτε στα σκουπίδια

παλιά ημερολόγια,

σημειώσεις,

επιστολές,

γραφές,

εκμυστηρεύσεις.

 

Μην τα διαβάσετε καθόλου,

μην κάνετε αυτό το λάθος.

Μόνο πετάξτε τα,

κάντε τον πόνο σας κομμάτια,

αρνηθείτε τον.

 

Εξάλλου είναι παλιός,

έχει σαπίσει πια,

μόνο η αποφορά του έχει μείνει.

Κλιματική αλλαγή και πολιτική αδιαφορία

 

 

Η κλιματική αλλαγή είναι πλέον γεγονός. Ας το πάρουμε απόφαση. Θα ζούμε από δω και πέρα με καύσωνές, πυρκαγιές, τρομαχτικές πλημμύρες, άνθρωποι θα χάνονται, περιουσίες θα καταστρέφονται, ας μην λέμε τα ίδια και τα ίδια, όλοι τα ξέρουμε και όλοι φοβόμαστε.

 

Και τι κάνουμε;

Τίποτα.

 

Βρίζουμε τον καπιταλισμό γενικώς και αορίστως, κανενός αρμόδιου το αφτί δεν ιδρώνει, μοιρολογούν τα ΜΜΕ και αυτό είναι όλο.

 

Η κλιματική αλλαγή δεν οφείλεται στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος μπορεί να επηρεάσει το μικροκλίμα του με τις αναθυμιάσεις του, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη δεν μπορεί να τον επηρεάσει. Δείτε την υδρόγειο σφαίρα και θα καταλάβετε. Μπροστά στις αχανείς εκτάσεις της Γης ο άνθρωπος κατέχει ένα μικρό, ελάχιστο χώρο. Όσο και να τον μολύνει αυτό τον χώρο, δεν μπορεί (τουλάχιστον ακόμα) να επηρεάσει ολόκληρο το κλίμα του πλανήτη μας.

 

Κλιματικές αλλαγές συνέβαιναν στο παρελθόν και ήταν τρομερές, ολόκληρα είδη ζώων και φυτών εξαφανίζονταν για πάντα, αλλά πάντα έμενε μια μαγιά ζωής για να αναπτυχθεί στη συνέχεια και  να δώσει μια νέα εικόνα της Γης μας.

 

Αυτά ως εισαγωγή.

 

Διότι η κλιματική αλλαγή μόλις ξεκίνησε και δεν ξέρουμε τι διαστάσεις θα πάρει στο μέλλον ούτε πόσο χρόνο θα διαρκέσει. Ό,τι κι αν κάνουμε εμείς οι άνθρωποι, η κλιματική αλλαγή θα το σαρώσει, είναι πιο δυνατή από τη σημερινή τεχνολογία μας. Επομένως πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτήν και πρέπει να βρούμε τρόπους να μένουμε τουλάχιστον ζωντανοί στην επέλασή της.

 

Οι πολιτικοί όπου Γης που έχουν την κύρια ευθύνη για την τύχη της ανθρωπότητας απλώς μουρμουρίζουν τσιτάτα, αναμασούν τα ίδια και τα ίδια και τους είναι αδύνατον να σκεφτούν μακροπρόθεσμα – εξάλλου σε λίγα χρόνια θα πάνε σπίτι τους, γιατί να διακινδυνεύσουν τη δημοφιλία τους;

 

Όταν θα πνίγονται ή θα καίγονται ολόκληρες πόλεις και οι σοδειές θα καταστρέφονται παντού, όταν ο κόσμος θα αρχίσει να θάβει τους νεκρούς του σωρηδόν και παράλληλα θα λιμοκτονεί, οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες θα είναι προ πολλού πεθαμένοι, άρα δεν θα τους νοιάζει. Οι δε ηγέτες του μέλλοντος δεν θα μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα. Θα είναι πια αργά.

 

Συμπέρασμα: Η κλιματική αλλαγή είναι εδώ. Μόλις άρχισε και δεν ξέρουμε πόσο απελπιστικά καταστροφική θα γίνεται, όσο περνά ο καιρός. Πρέπει να κατασκευαστούν από τώρα οι υποδομές εκείνες που θα σώζουν τον κόσμο από τις θύελλες και τις καταιγίδες που περιμένουν τα παιδιά του.

 

Πάψτε οι πολιτικοί στην ΕΕ και στις ΗΠΑ και στις άλλες χώρες να λέτε «λυπούμαστε πολύ» και ξεκινήστε να κατασκευάζετε εκείνες τις υποδομές που θα προστατεύουν τους απογόνους σας. Η σύγχρονη τεχνολογία, αν στραφεί προς αυτή την κατεύθυνση, θα έχει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.

 

Εσείς και εμείς μάλλον θα γλιτώσουμε τα χειρότερα. Αυτοί που θα έρθουν μετά από μας, δεν θα τα καταφέρουν. Θα είναι πια αργά.