Ως νεαρές, κορίτσια της εφηβείας,
ερωτευόμασταν όποιον βρίσκαμε μπροστά μας και ήταν όμορφος. Αυτή του μόνο την
ιδιότητα αναγνωρίζαμε, οι άλλες του ιδιότητες δεν μας ενδιέφεραν καθόλου.
Κυκλοφορούσαμε στην πόλη και εντοπίζαμε
τους όμορφους. Ποιοι ήταν όμως αυτοί; Πώς τους έλεγαν; Πού έμεναν, τι έκαναν;
Λίγο μας ενδιέφερε. Ήταν όμορφοι, αυτό ήταν αρκετό.
Δείχναμε η μια στην άλλη τον όμορφο που
είχαμε εντοπίσει. Όποια τον εντόπιζε πρώτη, αυτή τον κρατούσε για δικό της. Τον
κοιτάζαμε γοητευμένες, αλλά ο άλλος δεν έπαιρνε χαμπάρι. Μα δεν θέλαμε να πάρει
χαμπάρι! Μας αρκούσε να τον βλέπουμε στις βόλτες μας στους δρόμους της πόλης.
Το πρόβλημα ήταν ότι δεν ξέραμε πώς τον
έλεγαν. Το λύσαμε ωστόσο εύκολα: του δίναμε εμείς ένα όνομα, ώστε να ξέρουν οι
φίλες μας για ποιον μιλάμε.
Εγώ διάλεγα ονόματα από χαρακτήρες που
έπαιζαν στο Θέατρο της Δευτέρας (ή Τετάρτης, δεν θυμάμαι πια) στο κρατικό
ραδιόφωνο.
Μαρτινέλ, Χάρλαντ, Όσβαλντ και άλλα που
τώρα τα έχω ξεχάσει.
-Να, να! Ο Χάρλαντ! Έλεγα στις φίλες
μου και τους έδειχνα τον νεαρό άνδρα που περνούσε ανύποπτος από το απέναντι
πεζοδρόμιο.
Είχαν και οι φίλες μου παρόμοια ονόματα
για τους δικούς τους που τώρα δεν τα θυμάμαι.
Τι ωραίο παιχνίδι!
Αργότερα επεκτείναμε αυτά τα παρωνύμια
και σε άλλα άτομα που μας προκαλούσαν εντύπωση για κάποιο λόγο. Μια αστεία
περίπτωση που θυμάμαι είναι αυτή:
Κάποιος νεαρός που ερχόταν από απέναντι
περπατούσε λίγο περίεργα. Γύρισα στη φίλη μου και της το ψιθύρισα. Αυτή δεν
άκουσε καλά:
-Ποιος; Με ρώτησε.
-Αυτός, αυτός εδώ, εδώ ! της είπα.
-Ποιος; Ξαναρώτησε αυτή.
Εν τω μεταξύ ο άλλος μας είχε
προσπεράσει.
-Αυτός εκεί, εκεί! της είπα και
γυρίσαμε να τον δούμε.
Κι έτσι ο συγκεκριμένος νεαρός απέχτησε
το παρανόμι του: Ήταν ο «εδώ, εδώ-εκεί, εκεί».
Όποτε τον βλέπαμε στον δρόμο, έλεγε η
μια στην άλλη:
-Κοίτα! Ο εδώ, εδώ – εκεί, εκεί!
Και σκάγαμε στα γέλια.
-Δεν σας θυμίζει αυτός ο φοίνικας τη Μ.Β.;
είπα ένα απόγευμα που σεργιανούσαμε κοντά στην πλατεία Δικαστηρίων.
Πράγματι η Μ.Β. ήταν ψηλή με φουντωτά
μαλλιά.
-Ολόιδια είναι!
Έτσι η Μ.Β. μετονομάστηκε σε φοίνικα.
Μια στο σχολείο που δεν τη χωνεύαμε και
που έβαφε τα μαλλιά της ξανθά τη λέγαμε «άσπρα μαλλιά και…» εννοώντας ότι
παραήταν ζωηρή περί τα ερωτικά.
Τον γυμνασιάρχη μας τον λέγαμε “Barney Bear”,
γιατί μας θύμιζε τον σχετικό αρκούδο.
Για όλους είχαμε ένα παρωνύμιο που ήταν κάπως σαν κώδικας, μόνο η δική μας παρέα τον αναγνώριζε.
Δεν αφήσαμε ούτε τον
εαυτό μας απέξω. Εμείς ήμασταν το «101», μια και οι άλλες δύο ήταν αδύνατες και
ήταν το 1, ενώ εγώ ως πιο αφράτη ήμουν το 0.
