Η Χοντρομπαλού

 

Από τον δίσκο του Σταύρου Ξαρχάκου «Κατά Μάρκον»

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Ερμηνεύει η Δέσπω Διαμαντίδου

 

 

Μια Κυριακή στην Κοκκινιά στην παιδική μου γειτονιά

είδα μια γριά χοντρομπαλού που ο νους της έτρεχε αλλού.

Την κοίταξα, με κοίταξε σαν κουκουβάγια σε μπαξέ

και μου’ πε με φωνή θολή που μάνα θύμιζε τρελή:

 

Σε χώμα φύτρωσα ζεστό αιώνες πριν απ' το Χριστό,

ζούσα καλά κι ευχάριστα κι έπαιρνα μόνο άριστα.

 

Μα σαν προχώρησε ο καιρός, έγινε ο κόσμος μοχθηρός

και με βατέψανε που λες αράδα βάρβαρες φυλές.

 

Σελτζούκοι, Σλάβοι, Ενετοί, λες κι ήταν όλοι τους βαλτοί.

Τότε κατάλαβα γιατί καμένο ήμουνα χαρτί

δίχως χαρά, δίχως γιορτή.

 

Σιγά σιγά και ταπεινά μ' αγώνες και με βάσανα

καινούργια έβγαλα φτερά, μα ήρθαν τα χειρότερα.

 

Είδα τα ίδια μου παιδιά να δίνουν σ' άλλους τα κλειδιά

και με χιλιάδες ψέματα, με προδοσίες κι αίματα

να μου σπαράζουν την καρδιά.

 

Γι’ αυτό μια νύχτα σκοτεινή θ' ανέβω στην Καισαριανή

με κουρασμένα βήματα να κλάψω για τα θύματα

στ' αραχνιασμένα μνήματα.

 

Κι εκεί ψηλά στον Υμηττό αντίκρυ στον Λυκαβηττό

μικρό κεράκι θα κρατώ να φέγγει χρόνους εκατό.

*

 

Γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο εσωτερικό του δίσκου :

«Σ’ αυτά τα νέα «Αμοργιανά» τραγούδια του, ο Νίκος Γκάτσος, με δέος, οργή και πόνο, βάζει τίτλους σκληρούς και λέει λόγια πικρά για να ξυπνήσει από τη νάρκη τους Συνέλληνες, λίγο πριν από μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Και τα τραγούδια του αυτά δεν έχουν καμιά κομματική σκοπιμότητα ή δεν είναι τραγούδια καμιάς συνηθισμένης πολιτικο-κομματικής τραγουδοποιίας και θεολογίας.»

 

Ακούστε αυτό το τραγούδι με τη θαυμάσια ερμηνεία της Δέσπως Διαμαντίδου.

 

https://www.youtube.com/watch?v=aw5oIGTOEhk&list=RDaw5oIGTOEhk&start_radio=1

 

 

Τα όνειρα της Στέλλας - 4ο και τελευταίο Μέρος

 

Ο γάμος πλησίαζε.

 

      Ενδιαμέσως η Στέλλα έβλεπε τακτικά τα γνωστά της όνειρα, αλλά την άλλη μέρα χαμογελώντας με κακία έκανε την αυτοανάλυσή της και τα εξουδετέρωνε.

 

      «Αυτός ο γάμος θα γίνει, θέλεις δεν θέλεις. Θα γίνει και θα πεις κι ένα τραγούδι», είπε στο είδωλό της στον καθρέφτη ένα πρωϊ που ξύπνησε και θυμήθηκε τι είχε δει πάλι στο όνειρό της.

 

      Αυτό το όνειρο ήταν αρκετά εκσυγχρονισμένο, διότι περιείχε το καινούριο σπίτι τους επιπλωμένο και οργανωμένο. Εκεί μέσα εκείνη πηγαινοερχόταν νιώθοντας εντελώς ξένη κι έψαχνε να βρει μια γωνιά να κουρνιάσει.  Αλλά δεν έβρισκε.  Εν τω μεταξύ σ’ ένα μεταφυσικό βάθος του όλου σκηνικού έβλεπε κατά σειρά όλα τα σπίτια, στα οποία είχε ζήσει από παιδί. Τα σπίτια έτρεμαν συθέμελα και σωριάζονταν σε ερείπια το ένα μετά το άλλο. Κατόπιν ακολούθησε μια γενναία φωτιά που τα έκαψε όλα. Εκείνη βρέθηκε στους δρόμους κυνηγημένη. Κάποιοι που ήταν αόρατοι αλλά πολύ επικίνδυνοι εχθροί ενέδρευαν οπλισμένοι στις γωνιές. Αλαφιασμένη έτρεξε να κρυφτεί σ’ ένα χαμηλό σπίτι. Μπαίνοντας μέσα είδε ότι ήταν το σπίτι της εφηβείας της. Μετά όμως αποδείχθηκε ότι ήταν κάτι σαν λεωφορείο που ξεκίνησε αμέσως μόλις μπήκε. Εκεί συνάντησε πλήθος κόσμου κυνηγημένου σαν κι αυτήν. Ανάμεσά τους ήταν πολλοί από τους παλιούς γνωστούς της.

 

«Αυτός ο γάμος θα γίνει», ξαναείπε αυστηρά η Στέλλα στο είδωλό της. Αυτό την κοίταξε με αδιευκρίνιστο ύφος, επειδή γνώριζε εκείνο που η Στέλλα δεν γνώριζε. Ότι δηλαδή  προκαλούσε τη μοίρα της.

 

      Είκοσι μέρες αργότερα  ντυμένη νύφη ανέβαινε τα σκαλιά της εκκλησίας.

     

      Το ίδιο βράδυ το ζευγάρι ξεκίνησε για το ταξίδι του μέλιτος. Διανυκτέρευσαν σ’ ένα ξενοδοχείο στην Αράχοβα και την άλλη μέρα το πρωί  η Στέλλα ανακάλυψε έντρομη ότι όλο το σώμα της είχε γεμίσει εξανθήματα. Ο Σταύρος πρότεινε να ψάξουν για κανένα γιατρό.

     

-Όχι, είπε αυτή κρύβοντας την οργή της. Θα μείνω έτσι, με τα εξανθήματα.

 

       Ο Σταύρος ήταν τόσο ερωτευμένος μαζί της – ή τόσο κάτι άλλο που δεν καταλάβαινε εκείνη - ώστε εξακολουθούσε να τη βλέπει ωραία παρά τη δερματική της πάθηση. Τις επόμενες τρεις μέρες η Στέλλα φλυαρούσε ξέγνοιαστα κι έκανε ένα εντελώς αψυχολόγητο χιούμορ. Τα εξανθήματα έμεναν σταθερά στη θέση τους. Εκείνη τα αγνόησε, όσο της ήταν δυνατό, αλλά, όταν της ανέβηκε και πυρετός, ο Σταύρος είπε ότι ήταν βλακεία να περιφέρονται άρρωστοι στις εξοχές και καλά θα έκαναν να γυρίσουν πίσω. Το ταξίδι του μέλιτος διακόπηκε και η Στέλλα γυρίζοντας στην Αθήνα έπεσε στο κρεβάτι. Ευτυχώς δεν είχε  τίποτα σοβαρό και με την κατάλληλη θεραπεία  τα εξανθήματα και ο πυρετός υποχώρησαν κι έγινε καλά.

 

       Από τότε και ως δια μαγείας έπαψε να βλέπει παλαβά όνειρα και η ζωή της πήρε το σχήμα και την ποιότητα που έχουν όλες οι έγγαμες ζωές. Η Στέλλα είχε κάθε λόγο να αισθάνεται περήφανη : είχε νικήσει όλες τις εσωτερικές της αντιστάσεις.

 

      Η ιστορία θα μπορούσε να τελειώνει εδώ: έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

 

       Όμως καμιά ιστορία δεν σταματά να εξελίσσεται, όσο οι ήρωές της εξακολουθούν να είναι ζωντανοί. Έτσι η ιστορία της Στέλλας συνεχίζεται κανονικά για οχτώ ακόμα χρόνια, μέχρι την ημέρα που έκανε την τρομερή της ανακάλυψη.

 

     Αυτό συνέβη μια Κυριακή πρωί που ξύπνησε νιώθοντας ανεξήγητα δυστυχισμένη κι έβαλε τα κλάματα. Αφήνοντας τον Σταύρο στο κρεβάτι να κοιμάται  και να ροχαλίζει, άρχισε να τριγυρίζει στα δωμάτια του μεγάλου τους σπιτιού. Έψαξε να βρει μια ακρούλα δική της να κουρνιάσει και δεν βρήκε. Πουθενά σε καμιά γωνιά αυτού του ξένου σπιτιού δεν βρήκε κάποιο αποτύπωμα της ψυχής της. Παντού αιωρούνταν η ψυχή του Σταύρου, αυτή είχε κάνει κατοχή εδώ.

 

      Όρθια, ακουμπώντας στον τοίχο και κλαίγοντας έκανε επιτέλους τη σωστή ερμηνεία των παλιών της ονείρων και είδε την αλήθεια: ότι αυτά τα παλαβά όνειρα δεν συμβόλιζαν την άρνησή της στον γάμο, όπως την είχαν πληροφορήσει τα  εγχειρίδια ψυχολογίας που είχε μελετήσει στη ζωή της. Αυτά τα όνειρα τής έστελναν εικόνες από το μέλλον, ένα μέλλον  που είχε αρχίσει αμέσως να σχηματίζεται, από τη στιγμή που η Στέλλα είχε αποφασίσει να παντρευτεί.

 

      Αυτά τα επίμονα όνειρα αγωνίζονταν να τη σώσουν από τη διαγραφόμενη μοίρα της. Τόσο πολύ αγωνίζονταν  που τις νύχτες πριν παντρευτεί, όταν κοιμόταν δίπλα στον Σταύρο, αυτά της ψιθύριζαν στο αυτί τρομαχτικές ιστορίες για εμπόριο όπλων και ανθρώπων και την ανάγκαζαν να σηκώνεται από το κρεβάτι και να πηγαινοέρχεται σαν παρανοϊκή μέσα στην κουζίνα. Όμως ήταν η ψυχή της αυτή που επρόκειτο να πουληθεί. Τόσο πολύ αγωνίζονταν αυτά τα όνειρα να την προειδοποιήσουν για το κίνδυνο που διέτρεχε, ώστε στο τέλος αφήνοντας τις σκοτεινές κατοικίες τους αναδύθηκαν στο σώμα της κι έγιναν εξανθήματα, πόνος και πυρετός.

     

      Αλλά εκείνη δεν είχε καταλάβει τίποτα. Πηγαίνοντας κόντρα σ’ όλα τα σημάδια του μέλλοντος ξεκίνησε την αναζήτηση του Σταύρου μέσα στα μισοσκότεινα, δαιδαλώδη κτίρια του θανάτου, όπου επόπτευε το Κακό.

 

Συνάντησε το άγριο σκυλί που έκοψε λουρίδες την ψυχή της.

 

Πήρε μετά την κομματιασμένη ψυχή της ο Άγνωστος και την οδήγησε στο βασίλειο των νεκρών.

 

Εκεί συναναστράφηκε με τους βρικόλακες και αυτοί έγιναν η συντροφιά της.

 

Σκεπάστηκαν τα χαρακτηριστικά της με στρώματα μπογιάς που έπνιξαν και την τελευταία της ανάσα.

 

Όλη της η περασμένη ζωή γκρεμίστηκε συθέμελα κι έγινε στάχτη κι αποκαΐδια, όπως τα σπίτια της περασμένης της ζωής που κατέρρευσαν στα όνειρά της.

 

Κι αυτός ο Απρόσωπος που τη φρουρεί για να μην αποχτήσει ξανά ζωή, κοιμάται τώρα στην κρεβατοκάμαρα, φαινομενικά αθώος αλλά στην πραγματικότητα θανάσιμα επικίνδυνος.

 

      Θα έρθουν μέρες χαλεπές, την είχαν ξεκάθαρα προειδοποιήσει τα όνειρα, αλλά εκείνη αδιαφόρησε κι έβαλε μπροστά τον μηχανισμό της Μοίρας.

 

      Έτσι, οχτώ χρόνια μετά τον γάμο της η Στέλλα είδε επιτέλους την αλήθεια. Ο Σταύρος, όχι βέβαια,  δεν ήταν  κακοποιός ούτε κατάσκοπος. Βυθισμένος υπέροχα στη μίζερη και ατσάλινη καθημερινότητά του την κρατούσε φυλακισμένη σ’ ένα σπίτι όπου όλα είχαν σκοτεινιάσει κι ένας κακός αέρας είχε σηκωθεί. Ολόκληρο το σπίτι έτριζε και σειόταν. Το Κακό είχε κάνει κατοχή εδώ.

 

      Τα σκέφτεται όλ’ αυτά η Στέλλα και κλαίει με μαύρο δάκρυ, ενώ στην κρεβατοκάμαρα ο θανάσιμα καλόβολος Σταύρος κοιμάται του καλού καιρού. Δεν ανησυχεί καθόλου. Όλα τα έχει ταχτοποιήσει αυτός τέλεια και τη γυναίκα του ύπουλα -ύπουλα την έχει κάνει άθυρμά του. Ψάχνει τώρα αυτή απελπισμένα να βρει μια γωνιά δική της και δεν βρίσκει. Όλα εδώ, σ’ αυτό το σπίτι  ανήκουν σ’ αυτόν.

 

Γι’ αυτό κλαίει η Στέλλα απαρηγόρητα. Κλαίει, γιατί η ψυχή της έχει φύγει από αυτό το σπίτι, δεν άντεξε να μένει μέσα εδώ.

 

     Ύστερα όμως κάτι θυμάται και σταματά το κλάμα. Ακόμα μένει  ένα όνειρο που δεν έχει επαληθευθεί. Είναι αυτό που εκείνη βγαίνει στους δρόμους κυνηγημένη και οι αόρατοι εχθροί την παραμονεύουν στις γωνιές. Όμως αυτή σώζεται, γιατί μπαίνει στο σπίτι της εφηβείας της που γίνεται όχημα και ξεκινά για ένα ταξίδι στο άγνωστο.  Παρέα της είναι κι άλλοι κυνηγημένοι σαν κι αυτήν, φίλοι παλιοί και άλλοι που πρόκειται να τους γνωρίσει αργότερα, άνθρωποι που αρνήθηκαν να συνθηκολογήσουν με αντάλλαγμα έναν Σταύρο, ένα σαλόνι και μια τραπεζαρία.

 

    Γι’ αυτό η Στέλλα σκουπίζει τα δάκρυά της κι ετοιμάζεται για την απόδραση.

 

    Ξέρει πως όλοι αυτοί απ’ την εδώ μεριά θα στραφούν τώρα εναντίον της, πως θα βγει  στους δρόμους  μιας πόλης εχθρικής, πως σε κάθε γωνιά μπορεί να την καραδοκούν οι διώκτες της. Αλλά εκείνη δεν φοβάται. Ετοιμάζει τις βαλίτσες της και το σκάει, βγαίνει στους επικίνδυνους δρόμους.

 

     Ξέρει, είναι σίγουρη πώς κάπου παρακάτω θα βρει το σπίτι της εφηβείας της. Εκεί μέσα, μαζί με άλλες ελεύθερες ψυχές θα συναντήσει και  τη δική της ψυχή.

 

Είναι οχτώ χρόνια τώρα που  περιμένει  υπομονετικά τη Στέλλα να επιστρέψει, οχτώ ολόκληρα χρόνια που ονειρεύεται τη στιγμή της επανένωσής της με το σώμα της.

 

 

                             ΤΕΛΟΣ

 

 

 

Σημείωση

Τα όνειρα της Στέλλας και τα ψυχοσωματικά της συμπτώματα δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας.

 

 

 

 

 

 

 

Τα όνειρα της Στέλλας (ένα διήγημα σε τέσσερα μέρη) Γ΄ Μέρος

          

          Όμως μετά τον πρώτο καιρό των ερώτων έπιανε συχνά τον εαυτό της να κοιτάζει το μέλλοντα σύζυγο με αδιαφορία. Μερικές φορές η αδιαφορία γινόταν αντιπάθεια ή ακόμα και αηδία, πράγματα διόλου φυσικά, εφόσον ο Σταύρος ήταν πάντα το ίδιο όμορφος και περιποιητικός. Καθώς μάλιστα ήταν απέραντα υπομονετικός μαζί της, η Στέλλα κατέληγε μερικές φορές στο συμπέρασμα ότι ίσως δεν ήταν αυτός που έδειχνε.  Όταν η καχυποψία της βρισκόταν σε έξαρση, έκανε διάφορες ακραίες υποθέσεις.

 

     Μπορεί να είναι κατάσκοπος,  μπορεί και κακοποιός, σκεφτόταν την ώρα που αυτός κουρασμένος από τα τρεχάματα της μέρας κοιμόταν βαθιά και απολύτως αθώα και κατά τη συνήθειά του ροχάλιζε ελαφρά.

 

     Η Στέλλα σηκωνόταν  απ’ το κρεβάτι, πήγαινε στην κουζίνα κι έκοβε βόλτες σκεφτική. Από μέσα ερχόταν το  ροχαλητό του Σταύρου κι εκείνη στην κουζίνα οργίαζε κάνοντας τις πιο παράλογες υποθέσεις. Χωρίς αμφιβολία επρόκειτο για ύποπτο άτομο. Έδειχνε βέβαια καλόβολος, αλλά αυτό ήταν το προσωπείο του. Από κάτω κρυβόταν σίγουρα ένας επικίνδυνος άνθρωπος. Κι αυτή η απέραντη υπομονή του δεν την ξεγελά αυτήν. Υποκρίνεται. Κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο υποχωρητικός, εκτός αν είναι ηλίθιος.

 

    Αλλά είναι και το άλλο. Πώς εξηγείται, που δεν τον ενοχλεί το παρελθόν της; Η Στέλλα είχε αποπειραθεί πολλές φορές να του διηγηθεί τις προηγούμενες περιπέτειές της και στην αρχή ο Σταύρος την άκουγε υπομονετικά. Όταν όμως είδε ότι εκείνη σκόπευε να εξαντλήσει τα απομνημονεύματά της, της είπε εκνευρισμένος να μην του ξαναπεί τίποτα.

 

     Τώρα μέσα την κουζίνα η Στέλλα έβρισκε αφύσικη τη συμπεριφορά του. Πώς γίνεται να μ’ αγαπά μετά από όλα  όσα του έχω πει; αναρωτιόταν και φούντωνε η καχυποψία της. Είναι ολοφάνερο ότι δεν μ’ αγαπά, κάτι άλλο έχει αυτός στον νου του. Τι όμως; Μήπως είναι τίποτα κατάσκοπος; Τίποτα δουλέμπορος; Γιατί είχε πάει πέρυσι στην Αμερική για ένα μήνα; Στους συγγενείς μου πήγα, της είχε πει. Μπα, με τη Μαφία πήγε να συνεννοηθεί. Μήπως είναι τίποτα έμπορος όπλων;

 

     Μέσα στον αφηνιασμένο παραλογισμό της ξεκινούσε από τη σκοτεινή κουζίνα στις δύο, στις τρεις, στις τέσσερις το πρωί, αποφασισμένη να δώσει τέλος σ’ αυτή την ιστορία εκείνη την ίδια στιγμή. Θα τον ξυπνούσε και θα του ζητούσε να μαζέψει τα πράγματά του και να φύγει. Δεν θα τον άφηνε να της πει ούτε μια λέξη, γιατί αυτός ήταν ικανός να την τουμπάρει με τα γλυκά του λόγια.  Τίποτα δεν θα του επέτρεπε να της πει, τίποτα.

 

Πήγαινε και στεκόταν από πάνω του σαν κακός δαίμονας, ενώ αυτός ανύποπτος για όλα τα απίθανα που συνέβαιναν λίγα εκατοστά πιο πέρα απ’ το κεφάλι του, κοιμόταν ήσυχα κι άλλαζε πού και πού πλευρό.

 

     Όμως ποτέ η Στέλλα δεν πραγματοποίησε την απόφασή της. Στεκόταν εκεί, μέχρι να καταλαγιάσει ο παραλογισμός της, και κατόπιν ξάπλωνε δίπλα του αναβάλλοντας την απόφασή της για την επόμενη νύχτα.

 

      Αυτά συνέβαιναν τις νύχτες. Τις ημέρες τα πράγματα ξανάπαιρναν τις φυσικές τους διαστάσεις και ο Σταύρος ξαναγινόταν Σταύρος.

 

     

     Το Πάσχα αποφάσισαν να κατέβουν στο νησί του για να γνωρίσουν τη νύφη και οι γονείς του. Την παραμονή του ταξιδιού η Στέλλα έπεσε στο κρεβάτι με φοβερούς πόνους στην κοιλιά. Ήταν κάτι περίεργοι πόνοι που εξαφανίζονταν, μόλις καθόταν ήσυχη, και που επανέρχονταν, μόλις αποφάσιζε να περπατήσει.  Ο γιατρός που κλήθηκε επειγόντως, δεν μπόρεσε να εντοπίσει τίποτα ύποπτο, οι πόνοι άλλαζαν κάθε τόσο θέση, όσο τα χέρια του γιατρού τούς καταδίωκαν.  Η αναχώρηση πάντως αναβλήθηκε.

 

      Το βράδυ η Στέλλα είδε πάλι τα περίεργα όνειρά της. 

 

     Πρώτα – πρώτα είδε τον Σταύρο σκοτωμένο, πράγμα που ήταν απολύτως  φυσικό. Κατόπιν βρέθηκε σ’ ένα σπίτι όπου ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν και σηκώθηκε ένας απότομος και κακός αέρας. Τα παραθυρόφυλλα άρχισαν να χτυπιούνται μονότονα και το σπίτι ολόκληρο έτριζε και σειόταν. Εκείνη φοβήθηκε, γιατί αισθάνθηκε ότι αυτό ήταν έργο του Κακού που είχε κάνει κατοχή στο σπίτι. Η μητέρα της έτρεξε να τη σώσει αλλά ήταν αργά.

     

      Την άλλη μέρα που ξύπνησε ανακάθισε στο κρεβάτι κι έμεινε εκεί συλλογισμένη πολλή ώρα. «Αυτά τα παλαβά όνειρα θέλουν κάτι να μου πουν», σκέφτηκε και κοίταξε τον Σταύρο που κοιμόταν ακόμα. Με μια ξαφνική έμπνευση σηκώθηκε από το κρεβάτι -  οι πόνοι επανήλθαν αμέσως, αλλά εκείνη τους αγνόησε -  κι έψαξε για μολύβι και χαρτί. Όσο ο Σταύρος κοιμόταν, και κοιμόταν πολύ αυτό το παιδί, η Στέλλα κατέγραφε τα παλαβά όνειρα που είχε ως τώρα δει. Ύστερα τα διάβασε και τα μελέτησε αρκετή ώρα. Μέχρι να ξυπνήσει ο Σταύρος, αυτή τα είχε κιόλας ερμηνεύσει – έτσι τουλάχιστον  νόμιζε. Γι’ αυτό  αποφάσισε ότι θα αγνοούσε τους πόνους και θα κατέβαιναν στο νησί χωρίς αναβολή.

 

      Έτσι σύρθηκε η Στέλλα διπλωμένη στα δυο, πήγε στο νησί και γνώρισε τους γονείς του Σταύρου. Οι πόνοι στην κοιλιά, αφού δεν κατάφεραν αυτό που ήθελαν, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν κι εκείνη πέρασε πολύ γραφικά στο χωριό παρέα με τα κατσικάκια και τους συγγενείς του μνηστήρα της.

 

      Μετά το Πάσχα άρχισαν άλλες γραφικές προετοιμασίες, αυτές του γάμου. Βρήκαν το καινούριο τους σπίτι, παράγγειλαν τα έπιπλα, τα χαλιά και τις κουρτίνες, ήρθαν αργότερα οι ηλεκτρικές συσκευές, τα πολύφωτα και τα παντός είδους σερβίτσια  και όλα έπαιρναν τη θέση τους και μεταμόρφωναν το άδειο σπίτι σε ζωντανό νοικοκυριό.

(Συνεχίζεται)

 

 

Μείον τόσοι

 

 Μείον ένας,

μείον δύο,

μείον τρεις,

άρχισαν τώρα

και ξεπλέκονται οι πόντοι.

Κάποτε ήταν η ζωή μου στέρεη

με όλους εσάς εδώ,

οι μέρες ρυθμικά αναβόσβηναν

μέσα στα χρόνια,

μέσα στις δεκαετίες.

Αλλά εσείς εδώ παρόντες

κι έδειχναν όλα σταθερά.

Και τώρα,

μείον τόσοι,

αύριο

μείον άλλοι τόσοι.

Μια ζωή ξένη

είναι αυτή που τώρα ζω

χωρίς εσάς.

Άγρια θαλάσσια τέρατα

 

Τα ποιήματά μου

να μην τα εμπιστεύεστε καλύτερα.

Κάτω απ’ τα παραπονεμένα λόγια τους

κρύβονται κάτι άγρια

θαλάσσια τέρατα

που τριγυρίζουν

πεινασμένα στους βυθούς

και κάθε ευαισθησία

με βουλιμία καταβροχθίζουν.  

 

Κάτω εκεί,

σε βάθη απάτητα και σκοτεινά,

βουλιάζουν τα ποιήματά μου

και είναι ακόμα ζωντανά,

όταν κατασπαράζονται

τα δύστυχα.

Τα όνειρα της Στέλλας, Β΄Μέρος

 

      Μεσολάβησε ένα άγονο διάστημα δύο περίπου μηνών, όπου τίποτα  δεν εκινείτο στον ορίζοντα, και μετά η Στέλλα ξετρύπωσε κάποιον που εργαζόταν σε Τράπεζα. Αλλά και αυτή η περίπτωση έμελλε να έχει κακό τέλος, διότι ο άντρας αυτός παρουσίαζε τα σημάδια μιας βαριάς νεύρωσης.

 

      Είχαν περάσει κιόλας τέσσερις μήνες από τότε που  είχε αποφασίσει να παντρευτεί και στην υπόθεσή της δεν είχε σημειωθεί καμιά πρόοδος. Επί πλέον είχε αρχίσει να την κυριεύει ένας μικρός πανικός, ιδίως, όταν συνειδητοποίησε ότι είχε εξομοιωθεί με όλες εκείνες τις αδηφάγες θηλυκές που με άγριο μάτι έψαχναν μέσα στα πλήθη για ένα σύζυγο, έναν άντρα,  όποιον να’ ναι, ό,τι να’ ναι.

 

       Ευτυχώς που πότε-πότε ενδίδοντας σε αδυναμία της στιγμής έφτιαχνε μια εφήμερη σχέση όπως τον παλιό καλό καιρό. Ο αρραβωνιασμένος αστυνομικός ανέβαινε κάπου-κάπου στην Αθήνα, αλλά υπήρχαν και τα απρόοπτα : ένας ταξιτζής παραδείγματος χάριν, με τον οποίο απέκτησε μια ιδιάζουσα οικειότητα κατά τη διαδρομή, ο γιος του σπιτονοικοκύρη, ένας νόστιμος και λίγο αφελής νεαρός κι ένας τεντάς που είχε έρθει να φτιάξει τις τέντες.

 

      Ο καιρός όμως περνούσε άκαρπος ως προς την εύρεση συζύγου και η Στέλλα είχε αρχίσει να ανησυχεί  σοβαρά ότι  θα ξέμενε τελικά στο ράφι, όταν κάποτε μετά από αρκετές αποτυχίες έπεσε πάνω στον Σταύρο.

 

      Ο Σταύρος την έψαχνε εδώ και χρόνια και την περίμενε βέβαιος πως κάποτε θα τη συναντούσε. Η Στέλλα δεν είχε ποτέ αναζητήσει κανέναν Σταύρο. Όταν όμως τον συνάντησε, κατάλαβε ότι είχε βρει τον μελλοντικό της σύζυγο.

 

      Το βράδυ που έκαναν πρώτη φορά  σεξ  και  πέρασε ο Σταύρος με επιτυχία και αυτή την τελική δοκιμασία κι εκείνη βεβαιώθηκε ότι αυτός θα ήταν ο άντρας του μέλλοντός της, το ίδιο εκείνο βράδυ είδε τον δεύτερο εφιάλτη της και ξύπνησε με ουρλιαχτά. Ο Σταύρος κοιμόταν πανευτυχής δίπλα της και με τα ουρλιαχτά πετάχτηκε πάνω έντρομος.

 

-        Δεν είναι τίποτα, είπε η Στέλλα, είχα έναν εφιάλτη.

 

Ο Σταύρος την πήρε στην αγκαλιά του να τη νανουρίσει κι αποκοιμήθηκε σε λίγο γλυκά. Η Στέλλα όμως έμεινε ξύπνια.

 

      Αυτή τη φορά είχε ονειρευτεί ένα επικίνδυνο κανελί σκυλί.  Την έφερνε βόλτες γύρω γύρω κοιτάζοντάς την με βλέμμα αιμοβόρικο κι άφηνε κάτι απειλητικά γρυλλίσματα δείχνοντας τα δόντια του. Από στιγμή σε στιγμή θα ορμούσε πάνω της και θα την έκοβε λουρίδες. Εκείνη προσπάθησε να φυλαχτεί. Υποχώρησε σε μια συστάδα δέντρων, αλλά το σκυλί την ακολούθησε.  Το έβλεπε να την παραμονεύει πίσω απ’ τους κορμούς των δέντρων. Ο τόπος ήταν έρημος.  Κανείς δεν θα άκουγε τις κραυγές της.  Το σκυλί πλησίασε και πύκνωσε τους κύκλους γύρω της. Τα δόντια του άστραψαν κι ετοιμάστηκε να ορμήσει κατά πάνω της. Αυτή έβαλε τα ουρλιαχτά και σε κείνο το σημείο ξύπνησε.

 

      Ο Σταύρος τώρα κοιμόταν βαθιά. Ροχάλιζε μάλιστα λιγάκι. Η Στέλλα ένιωσε πάνω στο σώμα της το σώμα του και μια αίσθηση ανεξήγητης δυσφορίας τη διέτρεξε. Σηκώθηκε, ήπιε λίγο νερό, είδε το πρόσωπό της στον καθρέφτη του μπάνιου και σαν να της φάνηκε κάπως ξένο, μετά γύρισε στο κρεβάτι και σε λίγο αποκοιμήθηκε. Την άλλη μέρα είχε ξεχάσει τον εφιάλτη.

 

 

      Μετά από ένα μήνα η Στέλλα έκανε πρόταση γάμου στον Σταύρο κι αυτός δέχτηκε ευχαρίστως. Μετακόμισε μάλιστα στο διαμέρισμά της, μέχρι να παντρευτούν. Η ζωή περνούσε πολύ ωραία σε  αυτή τη φάση των ερώτων και η Στέλλα άλλαξε τις κακές της συνήθειες με άλλες που ταίριαζαν περισσότερο στην καινούργια ζωή της.

 

     Απομακρύνθηκε  απ’ τους παλιούς της φίλους που τους έκρινε τώρα κάπως ανάρμοστους και άρχισε να παίζει τον ρόλο της τρυφερής συντρόφου, ρόλο που έπαιζε πρώτη φορά στη ζωή της και της άρεσε πάρα πολύ. Ο Σταύρος πάντως ήταν ένας σύγχρονος άντρας και απαιτούσε μια Στέλλα λιγότερο παραδοσιακή. Με συμβίωση λίγων εβδομάδων βρήκε ο καθένας την ακριβή του θέση χωρίς περιττές διευκρινίσεις.

 

       Ωστόσο το εικοσιτετράωρό της είχε κατά κάποιο τρόπο χωριστεί στα δυο. Την ημέρα δηλαδή ζούσε στους ρυθμούς της νέας της ζωής και τη νύχτα έμπαινε μέσω των ονείρων της σε αλλόκοτους κόσμους που της έστελναν απειλητικά μηνύματα.

 

    «Θα έρθουν μέρες χαλεπές», της είπε σ’ ένα όνειρο κάποιος από χρόνια πεθαμένος  οικογενειακός φίλος και κάπου αλλού χτυπούσε επίμονα το τηλέφωνο και το σήκωσε η μητέρα της. «Ποιος ήταν;» τη ρώτησε εκείνη και η μητέρα της απάντησε «Ήταν κάποιος που ζητούσε την ψυχή σου».

 

      Παράλογα όνειρα που τρόμαζαν  τη Στέλλα, αλλά που τα ξεχνούσε γρήγορα κάνοντας την πολύ λογική σκέψη ότι τα όνειρα πρέπει να είναι παράλογα, αλλιώς δεν είναι όνειρα.

 

      Ένα πρωί ξύπνησε με έντονο το αίσθημα του πνιγμού. Άνοιξε τα μάτια και κοίταξε γύρω μην καταλαβαίνοντας ακόμη πού βρισκόταν. Ύστερα θυμήθηκε ότι στο όνειρό της μια κοπέλα την έβαφε επίμονα. Άπλωνε στο πρόσωπό της παχιά στρώματα  μέικ απ, το ένα στρώμα πάνω στο άλλο, μέχρι που το σκέπασε ολόκληρο. Εκείνη έκανε υπομονή, αλλά την κυρίευε σιγά  σιγά η αγωνία ότι θα πάθαινε ασφυξία. Πνιγόταν, δεν μπορούσε να αναπνεύσει έτσι παστωμένη με τόση αλοιφή. Καθόταν όμως και υπέμενε καρτερικά τη δοκιμασία. Ξύπνησε απότομα με μια δυνατή αίσθηση πνιγμού και πήρε ανακουφισμένη μερικές βαθιές ανάσες.

 

      Το όνειρο με τους βρικόλακες το είδε μετά από μια συνάντηση με τους συγγενείς του Σταύρου. Όλα είχαν κυλήσει ευχάριστα εκείνη τη βραδιά, μόνο που η Στέλλα παράφαγε και είχε μετά δυσπεψία. Το ίδιο εκείνο βράδυ  ονειρεύτηκε τα βαμπίρ.

 

      Ήταν κάτι ψηλοί και μακρόστενοι άνθρωποι με άσχημα χαρακτηριστικά που κατέβαιναν από ένα βουνό με αφύσικα μεγάλη ταχύτητα και στέκονταν μπροστά της. Την τριγύριζαν και την παρατηρούσαν.  Εκείνη μετά την πρώτη τρομάρα κατάλαβε ότι δεν κινδύνευε άμεσα και με προσποιητή μεγαλοψυχία ή ίσως θέλοντας να τους καλοπιάσει για κάθε ενδεχόμενο, είπε χαμογελαστή σ’ έναν απ’ αυτούς : «Ξέρεις κάτι; Σε συμπαθώ». Ο βρικόλακας τότε έσκυψε από το ύψος του και την κοίταξε κατάματα.  Έβγαζε  τέτοια μπόχα που εκείνη κόντεψε να λιποθυμήσει.

 

      Έπειτα το σκηνικό άλλαξε και βρέθηκε κάπου κλεισμένη. Το σώμα της ήταν γεμάτο φουσκάλες και πληγές και κάποιος χωρίς μορφή στεκόταν απέναντί της και τη φύλαγε. Δεν την άφηνε, λέει, να πάει στους ανθρώπους.

 

 

      Αυτά τα παλαβά όνειρα ήταν το μόνο μελανό σημάδι στην  ζωή της Στέλλας.  Αλλά δεν καθόταν ν’ ασχοληθεί και πολύ μαζί τους. Εξ άλλου το πρόγραμμα ήταν τώρα πολύ φορτωμένο με επισκέψεις στους συγγενείς και με καινούργιες φιλίες από τον κύκλο του Σταύρου, με βόλτες στα μαγαζιά και άλλα παρόμοια που κάνουν όλοι οι μελλόνυμφοι πάντα και παντού στον κόσμο. Ο Σταύρος εν τω μεταξύ τη γέμιζε με χάδια και αγάπες κι αυτή είχε μεταμορφωθεί σε μια κακομαθημένη γατούλα όλο απαιτήσεις και ιδιοτροπία.

(Συνεχίζεται)

 

Την προκαλεί

 

Την προκαλεί.

Την προκαλεί.

Την προκαλεί.

Όμως αυτή τον θέλει

σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο,

όχι μέσα στα φώτα.

Σαν ένοχο παιδί

 Με χαστουκίζει με οργή η λογική μου

κι εγώ σαν ένοχο παιδί

που έσπασε το βάζο

σκύβω,

μαζεύομαι,

μένω σιωπηλή.