Η φωτογραφία

Κοίταξα τη φωτογραφία σου στο διαδίκτυο.

Έμεινα στην αρχή ακίνητη και προσπαθούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που έβλεπα. Ήσουν εσύ, εντάξει, αυτό το καταλάβαινα. Λιγάκι γερασμένος ίσως, γκρίζοι οι καστανοί σου κρόταφοι, το πρόσωπό σου χαμογελαστό, πάντα φορώντας τα γυαλιά σου, ήσουν εσύ, καμιά αμφιβολία.

Σε κοίταζα λοιπόν κι έλεγα από μέσα μου: Είναι αυτός που κάποτε αγάπησα πολύ, που ακόμα αγαπώ, που πάντα θ’ αγαπώ.

 Κι όμως εσύ δεν ήσουν.

 Άνοιξα την καρδιά μου, σ’ έψαξα, σε βρήκα, σ’ έβαλα δίπλα στη φωτογραφία σου και είπα: αυτή η φωτογραφία στο διαδίκτυο δείχνει ένα άβαταρ, ένα ακριβές αντίγραφο του αγαπημένου μου. Όμως αυτή η φωτογραφία δεν δείχνει εκείνον που αγάπησα.

 Κλείνω τα μάτια και σε βλέπω, κάθεσαι στο γραφείο σου. Θυμάμαι τα πουκάμισά σου, τις γραβάτες σου, τα χέρια σου θυμάμαι, τα δάχτυλά σου που δεν φορούσαν βέρα, τα μάτια σου που, όταν καμιά φορά έβγαζες τα γυαλιά σου, μου φαίνονταν αλλιώτικα, τα χείλια σου.

Θυμάμαι που η ψυχή μου ερχόταν και κολλούσε πάνω σου, ήθελε να τρυπήσει το πουκάμισό σου, να μπει πιο μέσα, να ακουμπήσει το κορμί σου.

Θυμάμαι ακόμα το ρολόι στον τοίχο σου που ήθελες να μου χαρίσεις, τα τηλέφωνά σου που κουδούνιζαν, το λάπτοπ πάντα ανοιχτό μπροστά σου και κείνη την ατμόσφαιρα του ονείρου που αιωρούνταν στο δωμάτιο, τον έρωτά μου που σε τύλιγε απελπισμένα κι ήσουν εσύ μια ευτυχία ανεκπλήρωτη κι ήσουν εσύ το ασύλληπτο όραμά μου.

Τώρα αυτή εδώ η φωτογραφία λέει άλλα. Μου λέει πως είσαι  ένας ξένος μακρινός που κάπου βρέθηκες, σε κάποιο ακροατήριο μίλησες και κάποιος χωρίς αισθήματα σε φωτογράφησε, σε ανέβασε στο διαδίκτυο, χιλιάδες μάτια μπορούν τώρα να σε δουν, μετά να προσπεράσουν, να σε ξεχάσουν, έγινες μια εικόνα δίχως τίποτα από πίσω της.

Όμως αυτός που εγώ αγάπησα, που αγαπώ, που πάντα θα αγαπώ είναι καλά προφυλαγμένος στην καρδιά μου και κάθε τόσο της δίνει ένα φιλί, μια χαρακιά μικρή, ένα χάδι.

Αυτός που αγαπώ εγώ είναι ένας Άλλος.