Και τι είναι η ζωή και ποια η χάρη της
χωρίς την Αφροδίτη τη χρυσή;
Κάλλιο μου είναι να πεθάνω,
όταν αυτά πια αδιάφορα θα μου είναι,
οι κρύφιοι έρωτες, τα δώρα τα γλυκά και το κρεβάτι,
άνθη της νιότης που εξαφανίζονται
κι από τους άντρες και από τις γυναίκες.
Γιατί σαν φτάσουν τα οδυνηρά γεράματα,
τον άντρα εξευτελίζουν και τον ασχημαίνουν
και κακές σκέψεις συνεχώς τον νου του βασανίζουν,
χαρά δεν νιώθει βλέποντας το φως του ήλιου,
τα αγόρια τον εχθρεύονται και οι γυναίκες τον περιφρονούν.
Τόσο σκληρά έκανε ο θεός τα γηρατειά.
τίς
δὲ βίος, τί δὲ τερπνὸν ἄτερ χρυσῆς Ἀφροδίτης;
τεθναίην,
ὅτε μοι μηκέτι ταῦτα
μέλοι,
κρυπταδίη
φιλότης καὶ μείλιχα δῶρα
καὶ εὐνή,
οἷ᾽ ἥβης ἄνθεα γίνεται ἁρπαλέα
ἀνδράσιν ἠδὲ γυναιξίν· ἐπεὶ δ᾽ ὀδυνηρὸν ἐπέλθηι
γῆρας, ὅ τ᾽ αἰσχρὸν ὁμῶς καὶ κακὸν ἄνδρα τιθεῖ,
αἰεί μιν φρένας ἀμφὶ κακαὶ τείρουσι μέριμναι,
οὐδ᾽ αὐγὰς προσορῶν τέρπεται ἠελίου,
ἀλλ᾽ ἐχθρὸς μὲν παισίν, ἀτίμαστος δὲ γυναιξίν·
οὕτως ἀργαλέον γῆρας ἔθηκε θεός.
Μεταφορά στα νέα ελληνικά: Καίτη Βασιλάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου