Στη δημοκρατία έχουν και οι ανόητοι δικαίωμα να εκφράζονται

Στην ξεχαρβαλωμένη δημοκρατία του τόπου μας βρίσκω πολύ παρήγορο το γεγονός ότι οι κραυγές παράλογου μίσους εναντίον ενός νεκρού προκάλεσαν την υγιή αντίδραση των περισσότερων συμπολιτών μας αναγκάζοντας τους ανόητους να σιωπήσουν.

Φυσικά, δημοκρατία έχουμε και μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε.

Ας μην ξεχνάμε πάντως ότι η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης δεν είναι αυτονόητα πράγματα. Εμείς εδώ μπορεί να τα θεωρούμε δεδομένα και να λέμε δημόσια ό,τι μας κατεβάσει ο νους μας, όμως σε πολλά μέρη του κόσμου είναι απαγορευμένα. Απαγορευμένα ήταν επίσης και στο παρελθόν σε όλα σχεδόν τα μέρη του κόσμου. 

Παιδόφιλοι και άλλες σεξουαλικές παιδικές ιστορίες

                                    Χανιά, Ταμπακαριά

Ο κύριος Θανάσης δουλεύει εργάτης στο ταμπάκικο του αδελφού του , του κ. Νίκου,  και πότε-πότε κάνουμε παρέα όλοι μαζί. Έχει και μια κόρη, την Κωνσταντίνα, λίγο μικρότερή μου, και κατεβαίνουμε στον κήπο και παίζουμε. Αλλά τη βαριέμαι λιγάκι, επειδή δεν παίζει καλά.

"Οι παράξενες ημέρες του Φεβρουαρίου"

Έχει ένα φως αλλιώτικο αυτός ο μήνας

κάπως ωχρό, υπαινικτικό

ο ουρανός με σκόρπια σύννεφα

μέσα σε μια λεπτή μελαγχολία

ωστόσο ήρεμος και μια ιδέα φιλικός

τα απογεύματα

σηκώνεται ένας αέρας μέτριος

που δένει με το φως

-κάτι πλανιέται στην ατμόσφαιρα

που όλο ξεγλιστρά και χάνεται-

φως και αέρας μαζί

και αυτό που διαφεύγει, το απροσδιόριστο

τα τρία στοιχεία αυτού του μήνα

που μεγαλώνουν οι ημέρες.

Απόκριες κάποτε

στην επαρχιακή μου πόλη

παιδιά μασκαρεμένα

μια αόριστη χαρά χωρίς αντίκρισμα

μια προσμονή που ολοκληρώνεται

χωρίς να έχει τίποτε συμβεί

μα είναι κυρίως αυτό το φως

του Φεβρουαρίου

κάπως ωχρό και υπαινικτικό

και ο ψυχρός αέρας

που κυλά στους άδειους δρόμους

η θάλασσα από κάτω με τα κύματα

μες στην απόμακρη ωραία μοναξιά της

στρίβουν οι μασκαράδες στη γωνία

και χάνονται

και η πόλη στέκεται έρημη

γεμάτη προσδοκίες

λουσμένες στο ωραίο κίτρινο φως

μετά φυσά εκείνος ο αέρας

και ολοκληρώνεται η ανεξήγητη αναμονή

δεν έχεις τίποτα

αλλά εντός σου κάτι αλλάζει θέσεις διαρκώς

και προσαρμόζεται

μέσα στο ήσυχο απόγευμα

όλα είναι μακρινά

μα αναδίνουν μια ιδέα θαλπωρής

κάτι που είναι εδώ και όλο ξεφεύγει

κάτι που θα ήθελες να είναι 

αλλά δεν είναι τελικά.

Ονόματα Νηρηίδων, όπως τα βρίσκουμε στο Σ 39-49 της Ιλιάδας.

ἔνθ᾽ ἄρ᾽ ἔην (εκεί λοιπόν ήταν) Γλαύκη τε Θάλειά τε Κυμοδόκη τε

Νησαίη Σπειώ τε Θόη θ᾽ Ἁλίη τε βοῶπις (με τα μεγάλα μάτια)

Κυμοθόη τε καὶ Ἀκταίη καὶ Λιμνώρεια

καὶ Μελίτη καὶ Ἴαιρα καὶ Ἀμφιθόη καὶ Ἀγαύη

Δωτώ τε Πρωτώ τε Φέρουσά τε Δυναμένη τε

Δεξαμένη τε καὶ Ἀμφινόμη καὶ Καλλιάνειρα  

Δωρὶς καὶ Πανόπη καὶ ἀγακλειτὴ (ξακουστή) Γαλάτεια

Νημερτής τε καὶ Ἀψευδὴς καὶ Καλλιάνασσα·

ἔνθα δ᾽ ἔην Κλυμένη Ἰάνειρά τε καὶ Ἰάνασσα

Μαῖρα καὶ Ὠρείθυια ἐϋπλόκαμός (καλλιπλόκαμη) τ᾽ Ἀμάθεια

ἄλλαι θ᾽ αἳ κατὰ βένθος ἁλὸς Νηρηΐδες ἦσαν

(κι άλλες Νηρηίδες που ήταν στα βάθη της θαλάσσης).

Από όλα αυτά τα μαγευτικά ονόματα μόνο δύο κατόρθωσαν να διαβούν τους αιώνες και να φτάσουν ως τις μέρες μας:  Θάλεια και  Γαλάτεια. 

Τα υπόλοιπα καταποντίστηκαν στα βάθη της θαλάσσης, εκεί που ζούσαν οι πανέμορφες Νηρηίδες, στο παλάτι του πατέρα τους Ωκεανού.

"Τα όνειρα"

Οι νύχτες είναι όμορφες,

έχουν παράξενα ωραία όνειρα,

όλα είναι οικεία,

αν και άγνωστα,

πηγαινοέρχονται οι μορφές

μέσα σε σπίτια καθησυχαστικά,

λόγια αφύσικα

εκφέρονται με φυσικότητα,

ένας άντρας

που κάθε βράδυ είναι άλλος

σε κοιτάζει ερωτικά,

μαγεμένες εικόνες

σε καλούν εντός τους

κι εσύ

εδώ κι εκεί γυρνώντας

περνάς μέσα από

στιγμιαίες ιστορίες

και κάτι ωραίο αν και αλλόκοτο

είναι αυτό που νιώθεις.

Ύστερα το πρωί, όταν ξυπνάς,

κρατάς σφιχτά τα όνειρα

μες το μυαλό σου,

θέλεις να πάρει κάτι η μέρα σου

απ’ τη μυστηριώδη γοητεία τους,

όμως εκείνα

έχουν την τάση να γλιστρούν,

σε λίγο εξατμίζονται,

τα έχεις ξεχάσει όλα.

Είναι που δεν αντέχουν τόση λογική,

τόση συνέπεια και ορθοφροσύνη,

δεν καταδέχονται να ανταγωνιστούν

τον κόσμο τούτο με τους φυσικούς, 

γεροντικούς του νόμους.

Εφαψίες και σεξουαλική παρενόχληση γυναικών στις τριτοκοσμικές χώρες

Παρακολούθησα τις προάλλες με πολύ ενδιαφέρον την αιγυπτιακή ταινία Cairo 678 του Mohamed Diab και θα ήθελα να κάνω μερικές σημειολογικές παρατηρήσεις για την αιγυπτιακή κοινωνία, όπως τις εισέπραξα μέσα από την ταινία.

Τις «ένδοξες» μέρες της λεγόμενης αραβικής άνοιξης που τελικά έφεραν βαρύτερο χειμώνα, όταν στην πλατεία Ταχρίρ μαζευόταν ο κόσμος και διαδήλωνε, υπήρξαν και πολλές γυναίκες που διαδήλωναν κι αυτές ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες. Οι καλύτερες μέρες δεν ήρθαν δυστυχώς - και πώς ήταν δυνατόν να έρθουν, όταν οι ξαναμμένοι Αιγύπτιοι διαδηλωτές κάνοντας διάλειμμα από τη διαδήλωση στρίμωχναν τις συμπατριώτισσές τους διαδηλώτριες και τις βίαζαν σε σκοτεινές γωνιές. Την ίδια κακοποίηση υπέστησαν και γυναίκες δημοσιογράφοι από το δυτικό κόσμο που πήγαν να καλύψουν τα γεγονότα. Βιάστηκαν κι αυτές.

Η κοινωνική ευαισθησία δεν είναι πολιτική ιδεολογία

Όσο περισσότερο εξημερώνεται ο άνθρωπος, τόσο πιο ευαίσθητος γίνεται. Αυτό πια το έχουμε καταλάβει.

Όσο πιο ευαίσθητος γίνεται ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο νοιάζεται για τους άλλους ανθρώπους, για τα ζωντανά, για το περιβάλλον του. Και αυτό το έχουμε καταλάβει.

Αν όμως νοιάζεται ο άνθρωπος για τους άλλους ανθρώπους, τα ζωντανά και το περιβάλλον του, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι οπωσδήποτε αριστερός. Αυτό μένει να το καταλάβουμε. 

Τεχνητή νοημοσύνη, το τέλος του ελαττωματικού ανθρώπου

  

Σε ένα μακρινό μέλλον – που αν δεν είναι γραφτό, δεν πρόκειται η ανθρωπότητα να φτάσει ποτέ, αλλά θέλουμε πάντα να ελπίζουμε ότι θα φτάσει  – ο άνθρωπος, όπως τον ξέρουμε σήμερα, θα έχει αντικατασταθεί από μηχανές που θα είναι τέλεια αντίγραφά του ή μάλλον πολύ βελτιωμένα αντίγραφά του.

Το θέμα αυτό είναι από τα αγαπημένα της επιστημονικής φαντασίας, αλλά μάλλον δεν είναι μόνο φαντασία, είναι η μελλοντική πραγματικότητα.

"Ηδονή βαθιά"

Και τώρα

που εσύ πια

δεν έχεις τίποτ’ άλλο

να επιθυμήσεις

που φυλλορρόησε η νιότη σου

και η ομορφιά σου ξέφτισε

που ο έρωτας ξεθωριασμένος

κάθεται στη γωνιά του

και ονειρεύεται το παρελθόν

που ό,τι βαθιά επόθησες

δεν έγινε

τώρα που πια

σταμάτησες να κλαις

για ό,τι ωραίο δεν έζησες

που πια συνήθισες

να συμβιώνεις με το τίποτα

τώρα που τη ζωή σου

αχρήστεψα εντελώς

ήρθε η ώρα να σου πω

το μυστικό

 αυτό που όλα τα χρόνια

έκρυβα προσεχτικά

και σε ξεγέλασα:

Ποτέ μου δεν σ’ αγάπησα

ήσουν για μένα

κάτι σαν σκιά

κάτι σαν είδωλο

μια κούκλα

που κομμάτιαζα με ηδονή.

Τάχα νοιαζόμουν για την ευτυχία σου

μα όμως ύπουλα

κατέστρεφα τις ρίζες σου

χρόνια ατελείωτα

σε έσπρωχνα σε λάθη

και σ’ άφηνα μετά να κλαις

δεν σε λυπήθηκα καθόλου

ακόμα κι όταν

σ’ έβλεπα να σέρνεσαι

και να παρακαλάς

ούτε και τότε

ένιωσα για σένα

λίγο οίκτο

μόνο μια ηδονή βαθιά με λίγωνε

μια απαίσια χαρά

και τα πικρά σου δάκρυα

για μένα ήταν

γλύκα μυστική

κι ο πόνος σου

βαθιά κι ανομολόγητη

ικανοποίηση

η ευτυχία μου

ήταν η δυστυχία σου.

Σε νάρκωνα με ψέματα

όλα αυτά τα χρόνια

σε παραπλάνησα

αλλά εσύ ποτέ

δεν είδες τίποτα

νόμιζες ότι σ’ αγαπούσα.

Και τώρα κοίτα

στον καθρέφτη σου

ήρθε η ώρα να σου πω

το μυστικό μας

κοίτα στα μάτια σου

την αδιόρατη εκείνη φλόγα

πώς σε περιπαίζει.

Είμαι ο εχθρός σου

αγάπη μου.  

Το αραβικό δουλεμπόριο μαύρων και λευκών σκλάβων

Το αραβικό δουλεμπόριο είναι άμεσα συνδεδεμένο  με τον ισλαμικό ιμπεριαλισμό και την αραβική αποικιοκρατία που προέκυψε από τον αραβικό επεκτατισμό.

Και ενώ όλοι γνωρίζουμε το ευρωπαϊκό διατλαντικό δουλεμπόριο που μετέφερε στον Νέο Κόσμο εκατομμύρια Αφρικανών σκλάβων, ελάχιστοι έχουμε υπόψη το αραβικό δουλεμπόριο Αφρικανών που υπήρξε από όλες τις απόψεις πολύ πιο απάνθρωπο και αποκρουστικό.