Κάτω η ορθογραφία!

Δειλά αποδώ κι αποκεί βλέπω να ξεφυτρώνουν μικρές ανταρσίες κατά της ορθογραφίας της γλώσσας μας.

Και δηλαδή γιατί πειράζει να γράφουμε λάθος τις λέξεις; Αμάν πια με αυτή τη δικτατορία της ορθογραφίας που μας θέλει όλους αλάνθαστους και βαθείς γνώστες της ελληνικής.

Ε, λοιπόν, όχι! Έχουμε το δικαίωμα να γράφουμε  «αναδεικνίω», «μιθυστόρημα», «βωλιδοσκοπώ» και άλλα τέτοια, όπως μας έρθουν στο μυαλό. Δεν θα μας κάνετε εσείς οι «γλωσσαμίντορες» να νιώθουμε κατώτεροί σας, επειδή φάγατε τα νιάτα σας να γράφετε ορθογραφημένα και τώρα μας παριστάνετε τους σοφούς.

Κούφιοι άνθρωποι και «καινοί» είστε, διότι βλέπετε το δέντρο και όχι το δάσος.

Εμείς είμαστε καλύτεροί σας, επειδή βλέπουμε το δάσος, έχουμε μια γενική «εποπτία» του κόσμου, «γνορίζουμε» τους νόμους της αγοράς και τους νόμους της ιστορίας. «Επήσης»  έχουμε πλούσιο συναισθηματικό κόσμο σε αντίθεση με σας που είστε στεγνοί «κοντιλοφόροι».

Και τι αξία έχει τέλος πάντων αυτή η ορθογραφία που μας έχετε «πρίξει», όταν στον κόσμο τούτο τα παιδάκια πεινούν και ο πόλεμος αφανίζει τους λαούς;

Μας κουνάτε το «δάχτιλο» με το παραμικρό ορθογραφικό μας λάθος και θέλετε να περνάτε για σπουδαίοι, εσείς που στη ζωή δεν ξέρετε να μοιράσετε δυο γαϊδουριών άχυρα.

Λοιπόν, τέρμα με την ορθογραφία σας, δεν μας «κομπλάρεται». Θα γράφουμε, όπως θέλουμε, γιατί η ουσία «βρίσκετε» στο περιεχόμενο και όχι στα γράμματα μιας λέξης.

Δίκιο δεν έχει ο ανορθόγραφος;  Θα μου πείτε, γιατί δεν κάνει τον κόπο, έστω και αργά, να μάθει να γράφει ορθογραφημένα τη γλώσσα που μιλά. Σωστό κι αυτό. Αλλά βλέπετε, όταν στον κόσμο βασιλεύει η αδικία, εμείς θα καθόμαστε τώρα να μαθαίνουμε ορθογραφία;

Έπειτα είναι και το άλλο. Εντάξει με την ορθογραφία, την καταργούμε. Με τη διατύπωση τι θα γίνει, ρε παιδιά; Πρέπει δηλαδή να διατυπώνουμε τη σκέψη μας επακριβώς, όπως τη θέλουν οι κοντυλοφόροι,  και να προσέχουμε μη μας ξεφύγει καμιά κατάληξη; Δηλαδή, άμα πω « ήμουν στο σπίτι της Ανέτα»,  δεν θα καταλάβει ο άλλος; Πρέπει να βάλω και το σίγμα για να καταλάβει; Άμα πω «πρόκειται για δρων τρομοκράτη», δεν θα καταλάβει ο άλλος τι εννοώ; Απλότητα χρειάζεται και αμεσότητα, όχι περικοκλάδες.

Κυρίως όμως είναι το εξής:

Ζούμε ως γνωστόν σε μια εποχή απελευθερωμένη. Δεν είναι όπως παλιά που ο κόσμος φοβόταν τον κοινωνικό περίγυρο και συμπεριφερόταν σαν στρατιωτάκι. Τώρα οι άνθρωποι ζουν χαλαρά, μπορούν να βρίζουν ελεύθερα όποιον δεν χωνεύουν, μπορούν να καίνε τη σημαία, διότι είναι ένα πανί, μπορούν να εντοιχίζουν τον καθηγητή τους στη Σχολή, να διακόπτουν διαλέξεις που δεν τις εγκρίνουν, να δέρνουν όποιον θεωρούν ιδεολογικό τους εχθρό, ακόμα και να σκοτώνουν πότε-πότε κανέναν, αν κρίνουν ότι αυτό θα συνεισφέρει στο γενικότερο καλό.

Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, με τόση ωραία και ανακουφιστική χαλαρότητα, δεν είναι δυνατόν να επιτρέψουμε στην αμελητέα ορθογραφία να μας βάζει χαλινάρι.

Χαλαρά, παιδιά, χαλαρά!

Και στο κάτω-κάτω τι είναι πια η ελληνική γλώσσα; Κειμήλιο ιερό να το προσκυνάμε;

Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι γλωσσαμύντορες χτενίζονται.

Ευτυχώς τέτοιες απόψεις έχουν μόνο κάποια λίγα περιθωριακά άτομα και ίσως και κάποιοι μορφωμένοι που αντιμετωπίζουν με πολλή ελαφρότητα το θέμα.

Η γλώσσα ενός λαού είναι η ψυχή του. Έχουν γίνει σκληροί αγώνες και έχουν χαθεί ζωές ανθρώπων που υπεράσπισαν τη γλώσσα τους ενάντια στην απαγόρευση να μην την μιλούν. Δεν θα το έκαναν αυτό, αν πίστευαν ότι η γλώσσα δεν έχει καμιά αξία. Αυτό ισχύει παντού στον κόσμο, σε όλους τους λαούς του κόσμου.

Όσο για τη δική μας γλώσσα, σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από την Ιλιάδα, όπου ο Αγαμέμνων τσακώνεται με τον Αχιλλέα και του λέει:

«Έχθιστος δε μοί εσσι διοτρεφέων βασιλήων.

Αιεί γάρ τοι έρις τε φίλη πόλεμοί τε μάχαι τε.

Ει μάλα καρτερός εσσι, θεός που σοί το γ’ έδωκεν».

(Ο πιο μισητός μού είσαι από όσους βασιλιάδες ανέθρεψε ο Δίας.

Πάντα η έριδα σού είναι φίλη και οι πόλεμοι και οι μάχες.

Αν είσαι πολύ δυνατός, ο θεός , νομίζω, στο έδωσε αυτό).

Δείτε τώρα τις λέξεις του Ομήρου που ακόμα εμείς τις έχουμε στα χείλη μας:

έχθιστος: υπερθετικός βαθμός του εχθρός,

δε: ο γνωστός σύνδεσμος (μεν-δε),

μοι: προσωπ. αντωνυμία ( εγώ, μου, με),

έσσι: είσαι

διοτρεφής: από το "Δίας" και "τρέφω",

αιεί: αεί (νυν και αεί),

έρις: έριδα,

μάλα: (μάλλον, μάλιστα),

καρτερός: κρατερός, κραταιός (κράτος),

σοί: προσωπ. αντωνυμία (συ, σου, σε)

και φυσικά οι πολύ κοινές λέξεις:

βασιλέων, φίλη, πόλεμος, μάχη, θεός, το, έδωκεν. 

Να προσθέσουμε και τη λέξη που , αν και ο Όμηρος τη χρησιμοποιεί με άλλη σημασία.

Με άλλα λόγια από τις είκοσι τρεις λέξεις αυτών των τριών στίχων χρησιμοποιούμε ακόμα σήμερα δέκα οχτώ λέξεις ατόφιες ή με μικρές παραλλαγές και μόνο πέντε λέξεις έχουμε θέσει σε αχρηστία.

Τι να κάνουμε λοιπόν, σε μας έλαχε να μιλούμε μια τόσο αρχαία γλώσσα, με τόσο μεγάλη προσφορά στην παγκόσμια ποίηση, το θέατρο, την ιστορία, τη φιλοσοφία, τις επιστήμες. Εμείς πρέπει να τη διαφυλάξουμε, όχι οι Κινέζοι.

Αλλά γλώσσα δεν είναι φυσικά μόνο ο ήχος της, είναι και η ορθογραφία της που εκτός του ότι αποτελεί μια άλλη μεγάλη ιστορική διαδρομή, μας βοηθά επίσης να κατανοούμε λέξεις που ακούμε για πρώτη φορά. Όταν ξέρουμε πώς γράφεται η λέξη αίσθηση, ξέρουμε πώς γράφονται και τι σημαίνουν οι λέξεις αίσθημα, προαίσθημα, αισθητός, αισθησιακός, συναισθηματικός,  αναίσθητος, ευαίσθητος, υπερευαίσθητος.

Αν κάποτε η ανθρωπότητα παγκοσμιοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε όλοι οι λαοί να καταλήξουν να μιλούν μόνο αγγλικά, ό,τι κι αν κάνουμε εμείς, δεν θα μπορέσουμε βέβαια να αποτρέψουμε το μοιραίο. Αλλά αυτό ούτε σίγουρο είναι ούτε πάντως προβλέπεται στο άμεσο μέλλον.

Επομένως, όσο ακόμα οι λαοί μιλούν τις εθνικές τους γλώσσες, θα μιλάμε κι εμείς τη δική μας και θα τη γράφουμε, όπως τη γράφουν εδώ και αιώνες οι Έλληνες. Με την ιστορική ορθογραφία της και με ελληνικούς χαρακτήρες. Κάθε φορά που γράφουμε κάτι στην ελληνική γλώσσα, είναι σαν να ανοίγουμε ένα τεράστιο μουσείο και να φέρνουμε έξω στο φως λέξεις ανεκτίμητης αξίας.

Όσοι σκόπιμα βάλλουν κατά της ορθογραφίας, έχουν πάρει λοστούς, έχουν μπει στο μουσείο και θρυμματίζουν μοναδικά έργα τέχνης. Είναι σαν να γκρεμίζουν την Ακρόπολη. 

Κάτι σαν τον ISIS δηλαδή.

Χάρτης της Παλαιστίνης, ναός Αγίου Γεωργίου, Mataba, Ιορδανία, 6ος αι. μΧ

                                Αγία Σοφία του Κιέβου, 11ος αι. μΧ

               Νορμανδικό Βασίλειο, Μαρτοράνα, Παλέρμο, 12ος αι. μΧ