Λιτότητα και λιτός βίος

Όχι, δεν θέλω να γυρίσω στη δεκαετία του 1960. Ούτε και στη δεκαετία του 2000 θέλω να γυρίσω.

Δεν θέλω να μοιάσω στους γονείς μου που πήγαιναν στη λαϊκή, λίγο πριν κλείσει, για να βρουν φτηνά και μισοσαπισμένα λαχανικά. Ούτε στους γείτονές μου της Αγίας Παρασκευής ( το 2000 εκεί έμενα) που είχαν τρία αυτοκίνητα και έκαναν τα ψώνια τους στο Παρίσι και το Λονδίνο.

Δεν θέλω να ζήσω όπως οι γονείς μου που κατέβαιναν με τα πόδια στο κέντρο για να κερδίσουν το εισιτήριο των δυο δραχμών, που με μάλωναν, αν ξέχναγα αναμμένο το φως σε ένα άδειο δωμάτιο, που μου φώναζαν να μη σπαταλώ το στιλό ζωγραφίζοντας καρικατούρες, που δεν τολμούσαν να κάνουν ένα υπεραστικό τηλεφώνημα και, όταν σπανίως το έκαναν, μιλούσαν βιαστικά για να μην πληρώσουν πολλά μετά στον ΟΤΕ.

Ούτε θέλω να ζήσω όπως οι γείτονές μου της Αγίας Παρασκευής που πάντρεψαν την κόρη τους και μας δεξιώθηκαν στο γνωστό κτήμα τάδε και μετά οι νεόνυμφοι έκαναν ταξίδι του μέλιτος στην Άπω Ανατολή, διότι «ε, και πού να πάνε τα παιδιά, στη Ρόδο;».

Δεν θέλω να επιστρέψω σε κείνα τα ασπρόμαυρα χρόνια που κοιτούσα ένα ζευγάρι σκουλαρίκια επί μέρες στη βιτρίνα και δεν αποφάσιζα να μπω μέσα να τα αγοράσω, γιατί μου φαίνονταν ακριβά.

Ούτε και στα χρόνια της ασωτίας θέλω να επιστρέψω, όταν οι φίλοι μου κοίταζαν τα ρούχα μου και δεν τα ενέκριναν, επειδή δεν ήταν σινιέ.

Δεν θέλω να ξαναζήσω εκείνες τις ημέρες του 1960 που οι ένοικοι της πολυκατοικίας τσακώνονταν για το πόσες ώρες την ημέρα  θα ανάβει το καλοριφέρ ούτε και εκείνες τις ημέρες του 2000 που πάγωνα σε όποια δημόσια υπηρεσία έμπαινα, επειδή ο κλιματισμός δούλευε στο φουλ και έξω είχε 30 βαθμούς θερμοκρασία.

Δεν θέλω να ζήσω και ούτε θέλω να έχω πρότυπο ζωής τη μικροαστική μιζέρια του 1960 ούτε και τη σπάταλη, αρχοντοχωριάτικη χλίδα του 2000.

Άσωτα δεν έζησα ποτέ ούτε όμως και μίζερα.

Είχα το ίδιο αυτοκίνητο επί δεκαοχτώ χρόνια και δεν το άλλαζα, αφού έκανα μ’ αυτό μια χαρά τη δουλειά μου. Στην εποχή της χλίδας έπρεπε να αποπληρώσω ένα μεγάλο δάνειο για το διαμέρισμα που είχα αγοράσει και επί ένα χρόνο δεν πήγα πουθενά, σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι για να μπορέσω να συγκεντρώσω τα χρήματα. Πληρώνω πάντα την εφορία και τους λογαριασμούς στην ώρα τους και μετά κοιτάζω να ζήσω τον υπόλοιπο μήνα με αυτά που μου απέμειναν.

Γι’ αυτό άντεξα τη λιτότητα και θα αντέξω και τη λιτή ζωή που μου προτείνεται (αν και σημασιολογικά είναι το ίδιο πράγμα, μην παίζουμε με τις λέξεις).

Είμαι ιδεολογικά υπέρ της λιτότητας ή της λιτής ζωής (διαλέξτε ό,τι σας πάει καλύτερα).

Είμαι ιδεολογικά απολύτως εχθρική προς ένα τρόπο ζωής επιδεικτικό, πολυτελή, σπάταλο, άσωτο είτε είμαστε σε ευημερία είτε είμαστε σε οικονομική κρίση.

Είμαι αντίθετη προς τη νοοτροπία της υπερκατανάλωσης και, όταν ακούω για shopping therapy, βγάζω σπυριά.

Από την άλλη, δεν θέλω να θυσιάσω την αυτονόητη βολή μου: θέλω τη θέρμανσή μου τον χειμώνα, τη δυνατότητα να παίρνω ταξί, τώρα που πούλησα το αυτοκίνητό μου, τη δυνατότητα να ταξιδεύω με αεροπλάνο, να αγοράζω φρέσκα λαχανικά από το σουπερ μάρκετ της γειτονιάς μου, να έχω τηλεόραση plasma και μια γυναίκα να μου κρατά καθαρό το σπίτι, όλα αυτά δηλαδή που οι γονείς μου δεν είχαν τη δεκαετία του 1960.

Δεν έχω καμιά διάθεση να επιστρέψω στη μικροαστική ζωή εκείνης της εποχής ( που καμιά γοητεία δεν έχει, εκτός αν τη διαβάζουμε στα μυθιστορήματα)  ούτε και στη συβαρίτικη ζωή του 2000 που μου φέρνει εμετό.

Δεν θέλω να ζω με ψωμί κι ελιά ούτε με χαβιάρι και σαμπάνιες.

Λυπάμαι, αλλά δεν ζηλεύω τη ζωή των γονιών μου και τις στερήσεις τους, όπως επίσης περιφρονώ βαθύτατα κάθε νεοπλουτίστικη συμπεριφορά.