Η εξομολόγηση ενός βιαστή

Μέσα στην κόλασή μου βρίσκομαι.

Δεν θα σου πω

τι σκέφτομαι,

με πόσους τρόπους

λερώνω το κορμί μου,

τι συναισθήματα

με κατακλύζουν

(όμως σε βεβαιώ

τίποτα όμορφο).

Πέφτω στη λάσπη

και ξανασηκώνομαι

και πάλι πέφτω.

Ω, τι ωραία,

πόσο ηδονικά είναι όλα,

πόσο τυφλά και δυνατά

και ανυποχώρητα

και πόσο εσείς

μου είστε μακρινοί και ξένοι

και πόσο την ανάγκη σας

δεν έχω.

Εδώ ευαισθησίες κι έρωτες 

και άλλα τέτοια

είναι περιττά,

εδώ μόνο κραυγές

και παραμορφωμένα πρόσωπα,

κομμάτια σάρκας

που ανατριχιάζουν ανακλαστικά

και ιστορίες με δράκους και στοιχειά

 - όλα αηδιαστικά και αποκρουστικά

για τα δικά σας γούστα -

κι αυτό που λέτε εσείς ψυχή

 μια μαύρη πέτρα είναι

παγωμένη.

Μα πότε πότε ξαφνικά

ο γλάρος Ιωνάθαν

ακούγεται από μακριά

και μια μορφή

 - αχ, μια μορφή πολύ αγαπημένη -

αναδύεται στη μνήμη.

Και κοίτα, φίλε μου,

συμβαίνει τώρα

κάτι μαγικό.

Όλα τα απάνθρωπα

εξαφανίζονται,

σαν να μην έγιναν ποτέ

και μένει μόνο ένα σφίξιμο,

μια έγνοια τρυφερή

και μια διάθεση για δάκρυα,

μια απροσδόκητη ευαισθησία.

Το ξέρω, φίλε μου,

για μένα όλα αυτά

είναι απαγορευμένα.

Όμως , τι θέλω να σου πω,

ότι δεν είμαι μόνο ένα θηρίο.

Πονάει κι εμένα πότε-πότε η καρδιά μου.