Ορίστε τώρα τι πάθατε.
Και τι μπορώ να σας κάνω τώρα εγώ; Νομίζετε ότι οι γιατροί είναι θεοί; Κι εμείς άνθρωποι είμαστε όπως όλος ο κόσμος, δεν κάνουμε θαύματα. Δεν μπορούμε να σας δώσουμε ένα χάπι και να βάλουμε μπροστά το σκουριασμένο μηχανισμό του μυαλού σας. Έπρεπε να είχατε προνοήσει.
Καθημερινές ασκήσεις.
Το πρωί μόλις σηκωθείτε από το κρεβάτι και πριν πάρετε το πρόγευμά σας. Το μεσημέρι πέντε λεπτά προ του φαγητού. Και μια φορά ακόμα το βράδυ πριν τη νυχτερινή σας κατάκλιση. Εύκολες ασκησούλες, ίσα-ίσα για να μη σας βρει αυτή η τρομερή ακαμψία.
Εσείς αδιαφορήσατε. Όπως οι περισσότεροι εξάλλου.
Μας έρχεστε κατόπιν εδώ μαρμαρωμένοι και ζητάτε βοήθεια. Τι να σας κάνουν και οι γιατροί. Η πρόληψη, αγαπητέ κύριε, είναι η καλύτερη θεραπεία, το φωνάζουμε κάθε μέρα. Εσείς όμως αδιαφορείτε.
Ξαφνικά βρίσκεστε μπροστά στην πόρτα του αυτοκινήτου σας παραδείγματος χάριν και μένετε κόκαλο. Σας παίρνουν σηκωτούς και σας φέρνουν άρον άρον στο νοσοκομείο. Κι εμείς τώρα πρέπει να σας κάνουμε καλά.
Αν είναι δυνατόν. Δεν γίνονται θαύματα, κύριε.
Είπαμε: λίγες προληπτικές ασκησούλες. Πόσο χρόνο θα σας πάρουν; Ένα, δυο λεπτά; Αυτό είναι όλο. Και διατηρείστε σε φόρμα. Ξέρετε να ανοίξετε μια πόρτα. Ξέρετε να κυκλοφορήσετε στους δρόμους και στους διαδρόμους. Μπορείτε να διακρίνετε το ωφέλιμο από το βλαβερό. Απλά πράγματα.
Και τι κάνατε εσείς με τα πρώτα ύποπτα συμπτώματα;
Δεν δώσατε σημασία ασφαλώς. Θα υποθέσατε ότι δεν είναι τίποτα, μια προσωρινή πνευματική κούραση, ένα συνηθισμένο κενό. Αδιαφορήσατε με λίγα λόγια. Ώσπου σταθήκατε στην πόρτα του αυτοκινήτου σας και εκεί πετρώσατε. Μείνατε μια δυο ώρες σαν όρθιο αντικείμενο, μέχρι που σας πήραν είδηση οι διερχόμενοι και κάλεσαν τις πρώτες βοήθειες. Έτσι δεν έγινε περίπου;
Φτωχέ μου κύριε, πέσατε θύμα της τεμπελιάς σας.
Να δούμε τώρα τι μπορούμε να κάνουμε για σας. Ελπίζω να με ακούτε και να με καταλαβαίνετε.
Έλενα, είμαστε έτοιμοι;
Άνοιξε σε παρακαλώ το μνημογράφο.
Πρώτα απ’ όλα, κύριέ μου, θα εξετάσουμε τη μνήμη σας. Να δούμε τι έχει απομείνει εκεί μέσα. Επίσης με τον εξαίρετο μνημογράφο που διαθέτει το νοσοκομείο μας – είστε πολύ τυχερός ως προς αυτό, δεύτερο τέτοιο μηχάνημα δεν υπάρχει σ’ ολόκληρη τη χώρα – με τον εξαίρετο λοιπόν μνημογράφο μας θα ανιχνεύσουμε τις αφορμές αυτής της πνευματικής ακαμψίας σας.
(...)
Λοιπόν, αρχίζουμε.
Ελπίζω να μη σας ενοχλούν τα καλώδια, κύριέ μου. Δυστυχώς πρέπει να τα υποστείτε. Αισθάνεστε κατά τα άλλα άνετα; Όχι, μην κινείστε. Όχι, δεν μπορούμε να σας λύσουμε. Μην κινείστε! Με ακούτε ή άδικα φωνάζω; Μην κινείστε, είπαμε. Ακίνητος! Τώρα αποφασίσατε να ζωντανέψετε που πρέπει να σας εξετάσουμε;
Απολιθωθείτε πάλι!
Κλείστε τα μάτια, πάρτε βαθιές αναπνοές. Εισπνοή. Εκπνοή. Εισπνοή. Εκπνοή. Αργά. Πολύ αργά. Έτσι, με αυτό το ρυθμό. Εισπνοή. Εκπνοή. Πολύ ωραία. Μην αλλάξετε το ρυθμό σας, παρακαλώ. Χαίρομαι ιδιαίτερα που μπορείτε και με παρακολουθείτε. Αυτό είναι άκρως θετικό. Έχουμε επαφή. Θαυμάσια.
Με ακούτε πάντα;
Μάλιστα.
Έλενα, προσοχή, αρχίζουμε.
Θέλω τις αναμνήσεις σας, αγαπητέ κύριε.
Δώστε μου εικόνες. Δώστε μου εικόνες.
Με ακούτε;
Εικόνες.
Έλενα, συντόνισε το μνημογράφο, δεν βλέπω τίποτα.
Χμ, όλα θολά και μπερδεμένα.
Χρώματα, δεν έχετε χρώματα;
Ρίξτε μου χρώματα, τα θεωρώ πολύ διαφωτιστικά.
(...)
Κορίτσι εν τω μεταξύ εσείς είχατε;
Όχι, αυτήν την πρώτη. Αυτήν μας τη δείξατε, αποτύχατε, τελειώσατε.
Καμιά άλλη;
Τίποτα;
Αυτή είναι η μητέρα σας, κύριε!
Φύγετε από την κλειδαρότρυπα και δείξτε μας το κορίτσι σας. Αν είχατε δηλαδή κορίτσι, πράγμα αμφίβολο τέτοιος που ήσασταν.
Μάλιστα.
Να μια μικρή κατάξανθη σαν τη μαμά σας. Τσουλάκι δείχνει. Πηγαίνετε κι εσείς με τσουλάκια; Εμένα είναι η αδυναμία μου. Έχουν κάτι αυτές πάνω τους, κάτι που με αναστατώνει, δεν μπορώ να αντισταθώ, όταν τις βλέπω, μου έρχεται να… Έλενα, με συγχωρείς, παρασύρομαι μερικές φορές, δεν είμαι μόνο επιστήμων, είμαι και άνδρας.
Λοιπόν, έχετε το τσουλάκι. Όλα καλά αυτή τη φορά; Διεκπεραιώσατε το ανδρικό σας καθήκον; Όχι; Πάλι αποτυχία; Ούτε με ένα τσουλάκι δεν μπορείτε να λειτουργήσετε; Είστε αξιοθρήνητος!
Και γιατί μας δείχνετε πάλι τη μαμά σας; Φταίει η μαμά σας, αυτό θέλετε να μας πείτε.
Κύριε Γουσταύε, το γνωρίζουμε από την αρχή αυτό. Ξέρετε πόσοι ασθενείς περνούν στο μνημογράφο μας παρόμοιες αναμνήσεις; Κοινότοπα μικρά δράματα άνευ σημασίας, οιδιπόδεια του κώλ…οιδιπόδεια της συμφοράς, έχω βαρεθεί τη ζωή μου μ’ αυτές τις σαχλαμάρες.
Ποιαν φιλάτε τώρα στο σβέρκο;
Γυρίστε την αποδώ να τη δούμε. Το τσουλάκι φιλάτε; Όχι, δεν είναι το τσουλάκι. Ποια είναι; Γυρίστε την αποδώ να τη δούμε κι εμείς...
(Από τη συλλογή διηγημάτων μου "Ο τέταρτος κλώνος", εκδ. Αίολος)
(Από τη συλλογή διηγημάτων μου "Ο τέταρτος κλώνος", εκδ. Αίολος)
2 σχόλια:
Αμάν, τι έπαθε ο δύστυχος ο Γουσταύος!
(Με την τεχνολογία, εννοώ)
AKG, δεν έκανε βλέπεις τις προληπτικές ασκήσεις.
Δημοσίευση σχολίου