Δημοκρατία και μπούρκα...

ή δημοκρατία και νικάμπ, μικρή η διαφορά.
Το νικάμπ είναι μια μαύρη φορεσιά που κουκουλώνει τη γυναίκα από πάνω ως κάτω και της κάνει τη χάρη να αφήνει ακάλυπτα τα δυο της μάτια. Πάλι καλά. Θα μπορούσε να άφηνε ακάλυπτο μόνο το ένα.

Έρχονται στο δυτικό κόσμο αυτές οι γυναίκες από έναν άλλο πολιτισμό, είναι θεοσεβούμενες με το δικό τους τρόπο ή καταπιεσμένες με τον τρόπο των ανδρών – δεν έχει σημασία για το θέμα μας εδώ.

Αυτό κυρίως που μας χαλάει είναι το θέαμα: περπατάς στους δρόμους της Ευρώπης και ανάμεσα στις ξεστήθωτες, τις μισόγυμνες, τις ξώπλατες βλέπεις ξαφνικά ένα κουκουλωμένο πράγμα να σε προσπερνά.
Τι είναι εκεί μέσα; Είναι άνθρωπος; Αν φορά μπούρκα, μπορείς να υποθέσεις ό,τι θέλεις. Αν φορά νικάμπ, βλέπεις τουλάχιστον δυο μάτια να σε κοιτάζουν.
Πάντως μια ανατριχίλα σε διαπερνά.

Στο Βέλγιο και τη Γαλλία ψάχνουν να βρουν νόμους που να απαγορεύουν αυτή την αμφίεση (ή μεταμφίεση) και δεν τα καταφέρνουν.

Αυτά παθαίνει κανείς, άμα ζει σε μια δημοκρατία.

«Είναι δικαίωμά μου», λένε οι κουκουλωμένες γυναίκες.
«Είναι δικαίωμά τους», λένε κάποιοι πολίτες - δημοκράτες που αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία ως ξέφραγο αμπέλι.

«Ναι», απαντούν όσοι διαφωνούν, «αλλά είναι και θέμα ασφάλειας αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Πού ξέρουμε ποιος είναι αυτός που βρίσκεται κρυμμένος από κάτω;»

Δεν ξέρουμε.
Μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε ανώμαλος, σίριαλ κίλλερ, τρομοκράτης ή παλαβός.

Και εν πάση περιπτώσει δεν αρέσει νομίζω σε κανέναν να κυκλοφορεί στο δρόμο και να πέφτει πάνω σε άτομα με κρυμμένο πρόσωπο. Είναι αφύσικο και γι αυτό μας προκαλεί μια αυτόματη ανησυχία.

Καμιά φορά βλέπω κάτι αυτοκίνητα με φιμέ τζάμια, περνώ από δίπλα τους και αισθάνομαι περίεργα. Ποιοι κάθονται εκεί μέσα; Είναι αδύνατο να δω. Κι αν είναι καμιά συμμορία; Αν κάποιος δίπλα στο συνοδηγό με σημαδεύει αυτή τη στιγμή με κανένα οπλοπολυβόλο; Αν τώρα που εγώ περνώ αμέριμνη, μέσα εκεί έχουν φιμώσει και δέσει κανένα δυστυχή;

Το ίδιο συμβαίνει και με τα καλυμμένα πρόσωπα.
Δεν ξέρεις ποιος είναι από κάτω.

Στη δημοκρατία όμως ο πολίτης δείχνει το πρόσωπό του. Δημοκρατία σημαίνει διαφάνεια. Μόνο σε σκοτεινούς καιρούς οι άνθρωποι κρύβουν τα πρόσωπά τους.

Υπάρχει όμως κι άλλο δημοκρατικό επιχείρημα υπέρ των καλυμμένων γυναικών. Δεν επιτρέπεται, λένε, να παραβιάζουμε τα θρησκευτικά δικαιώματα των πολιτών.

Σωστά.
Αρκεί να μην παραβιάζονται και τα δικαιώματα των υπόλοιπων πολιτών.

Προ καιρού κάποιοι θεοσεβείς αλλόθρησκοι βγήκαν σε μια πλατεία και άρχισαν να αυτομαστιγώνονται, όπως απαιτούσε το θρησκευτικό τους έθιμο. Γέμισαν αίματα οι πλάτες τους, έτρεχε το αίμα πάνω στο κορμί τους κι εκείνοι συνέχιζαν να μαστιγώνονται. Ένα αποτρόπαιο θέαμα.

Οι δυτικοί περαστικοί υποχρεώθηκαν λοιπόν να δουν κάτι πολύ αποκρουστικό για τα δικά τους ήθη, κάτι που τους γύριζε αιώνες πίσω.
Θα είχαν ασφαλώς αρκετοί μαζί και τα παιδιά τους. Τα παιδικά ματάκια θα αποτύπωσαν με μεγάλη ενάργεια, υποθέτω, το θέαμα και θα το τοποθέτησαν σε ένα ράφι του μυαλού τους για μελλοντική χρήση. Τι χρήση; Άγνωστο. Μπορούμε να κάνουμε διάφορες υποθέσεις.

Και για να μη φανεί ότι μεροληπτώ, θα αναφέρω ότι σε κάποια χώρα που τώρα δεν θυμάμαι (Φιλιππίνες; Ινδονησία; Κάπου αλλού;) τη Μεγάλη Εβδομάδα κάποιοι χριστιανοί σταυρώνονται.
Σταυρώνονται κανονικά.
Ξαπλώνουν πάνω στο σταυρό και άλλοι παίρνουν τα καρφιά και τα καρφώνουν με σφυριά στα χέρια και στα πόδια τους.

Τι θα γίνει, αν τέτοιοι θεοσεβείς έρθουν στην Ευρώπη καμιά μέρα;
Θα τους βλέπουμε να σταυρώνονται στις πλατείες και θα λέμε: «Δεν έχουμε δικαίωμα να επέμβουμε, είναι θρησκευτικό δικαίωμά τους;»

Όχι.
Στις δυτικές δημοκρατίες δεν μας αρέσουν τα κρυμμένα πρόσωπα, οι αυτομαστιγώσεις και οι σταυρώσεις.
Τα έχουμε ζήσει όλα αυτά στο παρελθόν, κάναμε αγώνες για να απαλλαχθούμε από τέτοιες ιδεοληψίες, κάναμε αγώνες για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Θα έπρεπε ίσως η δημοκρατία μας να το τονίσει αυτό με περισσότερη έμφαση: οτιδήποτε μειώνει την αξιοπρέπεια του πολίτη, όπως την εννοεί η πλειοψηφία των πολιτών, αυτό απαγορεύεται.

Απαγορεύεται!